Chapter 322 : อย่าวิ่งนะลูกเป็ดขี้เหร่
เมื่อแม็กซ์เปิดประตูเอมีที่สวมเสื้อคลุมนักเวทสีดําก็โยนตัวเองเข้าสู่อ้อมแขนของเขาในทันที่เขากอดเธอไว้แน่นและหมุนตัวเป็นวงกลมในขณะเดียวกันเอมี่ก็หัวเราะอยู่ในอ้อมแขนของเขาจากนั้นเขาก็มองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและถาม “ทําไมเอมน้อยของเราถึงมีความสุขมากขนาดนี้นะ?”
“หนูมีความสุขมากเพราะพ่อกอดหนูทุกวัน” เอมเงยหน้ามองแม็กซ์ด้วยท่าที่ยืนยัน
“สมกับที่เป็นสาวน้อยของพ่อจริง ๆ ” รอยยิ้มของแม็กซ์กว้างขึ้นเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่ารักของเอมี เธอเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขา
“ฉันอิจฉามากที่คุณมีลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักแบบนี้”
“ฉันเห็นด้วย! ฉันเห็นพวกเขาแสดงความรักให้กันทุกวันและฉันก็อยากจะมีลูกสาวเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเห็นมัน!”
“นายยังไม่มีภรรยาเลยด้วยซ้ํา ฉันนี่หวังเลยว่าเด็กในท้องของภรรยาฉันจะเป็นสาวน้อยน่ารัก
ลูกค้าทุกคนที่เข้าแถวอยู่ด้านนอกร้านอาหารมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยการแสดงความรักระหว่างแม็กซ์และเอมีทุกวันและพวกเขาค่อนข้างอิจฉาความสัมพันธ์ของพ่อและลูกสาวคู่นี้ แต่อารมณ์ของพวกเขาก็ดีขึ้นเช่นกัน
“เอมี หนูอยากกินอะไรนอกเหนือจากอาหารที่ร้านเรามีมั้ย? พ่อทํามันให้หนูได้นะ” แม็กซ์ไม่สนใจสายตาที่อิจฉาพวกนั้นและอุ้มเอมเข้าไปในร้าน
“จริงเหรอคะ? หนูเลือกอะไรก็ได้เหรอ?” ดวงตาของเอมเป็นประกายขึ้นมาเพราะความตื่น
“ใช่ อะไรก็ได้” แม็กซีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ระบบสัญญากับเขาว่าอาหารทุกอย่างจะใช้ได้จริงดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าเขาจะต้องสนองความต้องการของเอมิได้
“งั้น…” เอมีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะพูดออกมา “หนูอยากกินสํารับแมนจู!”
“เอ่อ…” รอยยิ้มของแม็กซ์แข็งค้างไปในทันที เขาตระหนักว่าเขามีความมั่นใจมากเกินไปหน่อยแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเอมจะจําสัญญาที่เขาพูดไว้นานแล้วได้
“พ่อเคยบอกหนูว่าสํารับแมนจูนั้นอร่อยสุด ๆ พ่อทํามันให้หนูกินได้มั้ยคะ?” ดูเหมือนว่าเอมจะไม่สังเกตเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของแม็กซ์เลย
“นั่น..พ่อยังทํามันไม่ได้ในตอนนี้ เพราะว่าสํารับแมนๆไม่ใช่อาหารแค่จานเดียว พอยังไม่เป็ยวชาญอาหารหลาย ๆ อย่างและเรายังมีวัตถุดิบไม่เพียงพอ ดังนั้น…” แม็กซ์อธิบายด้วยสีหน้าขอโทษ
“งั้น…หนูก็ยังกินสํารับแมนจูไม่ได้เหรอคะ?” เอมีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็ยิ้มออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นสีหน้าอึดอัดใจของแม็กซ์ เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ อย่าเศร้าไปเลยนะคะพ่อ หนูไม่อยากกินสํารับแมนจูแล้ว หนูรักทุกอย่างที่พ่อทําให้หนูกิน”
“เด็กดี ” แม็กซ์รู้สึกอบอุ่นใจเมื่อเขามองเห็นรอยยิ้มของเอม เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนและกระซิบ “เชื่อในตัวพ่อนะ พ่อสัญญาว่าจะทําสํารับแมนจูให้หนูกินในอนาคต มันจะเยอะมากจนหนู กินไปได้สามวันสามคืนเลย”
“หนูเชื่อในตัวพ่อ พ่อไม่เคยโกหกหนูเลย” เอมีพยักหน้าก่อนจะถามว่า “ถ้าเรากินมันไม่หมดูหนูขวนเจสสิก้า พี่สาวฉีฉี คุณหมีใหญ่ อาจารย์เต่าและอาจารย์เคราครึ่งมากินกับเราได้มั้ยคะ? มันจะสิ้นเปลืองเกินไปถ้าเรากินอาหารไม่หมดจนต้องเหลือทิ้ง”
“แน่นอน นอกจากนี้หนูยังชวนไอช่า มิยะและเพื่อนทุกคนของหนูมาได้ด้วยนะ” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ลูกสาวของเขาเป็นสาวน้อยที่ใจดีจริง ๆ
“ พ่อเป็นพ่อที่ดีที่สุดเลย” เอมหอมแก้มแม็กซ์พร้อมกับกอดคอเขาไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
แม็กซ์สูบหัวเอมี่และถามต่อ “ถ้าอย่างนั้นมีอะไรที่หนูอยากกินอีกมั้ย? เช่นเนื้อย่างหรือไม่ก็เนื้อแกะย่าง อะไรก็ได้”
เอมีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบ “หนู หนูอยากกินปลา ที่มันว่ายอยู่ในน้ํา น่ะค่ะ หนูได้ยินจากแดฟเน่ว่าปลามันอร่อยมาก แต่เธอเพื่อนหนูว่ามันมีกระดูกแหลม ๆ จํานวนมากที่ต้องระวัง เธอยังเอาก้างปลามาให้หนูดูด้วย มันโปร่งใสและสวยเหมือนกับเข็ม”
แม็กซ์มองเอมีและรู้สึกราวกับว่าเขาถูกก้างปลาที่แหลมคมแทงทะลุหัวใจของเขา ก่อนหน้านี้อาหารที่ดีที่สุดที่เอมิเคยกินคือแพนเค้กและถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะมีอายุสี่ขวบแล้วแต่เธอก็ไม่เคยได้กินปลามาก่อน ปลาไม่ได้เป็นวัตถุดิบที่น่าสนใจหรือมีราคาแพงแต่ในสายตาของเมือมันเป็น เหมือนกับสมบัติและเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถเข้าถึงได้โดยสิ้นเชิง
“เอาล่ะ พ่อจะทําปลาให้หนูกิน พ่อจะทําปลาย่างที่อร่อยที่สุดในโลกให้หนูกิน” แม็กซ์สัญญาด้วยสีหน้าจริงจังเขาตัดสินใจได้แล้วว่าเขาจะเลือกอาหารจานไหน มันคือปลาย่างรสเผย
“ปลาย่าง? คือการเอาปลามาย่างไฟเหรอคะ? มันเหมือนกับเนื้อย่างและเนื้อแกะย่า งรึเปล่า?” เอมมีความอยากรู้อยากเห็นมาก
“อืมม มันก็คล้าย ๆ กันแต่ที่แตกต่างกันอยู่เล็กน้อย หนูจะรู้เมื่อหนูได้เห็นมัน” แม็กซ์ไม่ได้ให้ คําอธิบายอะไรมากนัก ปลาย่างรสเผ็ดของเสฉวนนั้นต้องเอาไปย่างก่อนที่จะนํามันไปหมัก ดังนั้นมันจึงแตกต่างจากสเด็กและเนื้อย่างอื่น ๆ
“ ตราบใดที่พ่อเป็นคนทํามันจะต้องอร่อยมากอย่างแน่นอน ด้วยวิธีนี้หนูจะได้กินปลาที่อร่อยสุด ๆ และหนูก็จะเอาก้างปลาไปให้แดฟเน่ดูได้เหมือนกัน” เอมีพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและมีความคาดหวังอยู่ในดวงตาของเธอ
“วันนี้หนูได้เรียนคาถาใหม่ ๆ จากอาจารย์อูเรียนมั้ย?” แม็กซ์ถาม
“เหมียว” ลูกเป็ดขี้เหร่พุ่งเข้ามาหาแม็กซ์และเงยหน้ามองเอมด้วยความตื่นเต้น
“วางหนูลงหน่อยค่ะพ่อ หนูจะแสดงสิ่งที่หนูเรียนมาให้พ่อดู” เอมีบิดตัวไปมาในขณะที่แมกซ์วางเธอลงที่พื้นเธอยื่นมือซ้ายออกมาแล้วแสดงสีหน้าจริงจัง
ทั้งแม็กซ์และลูกเป็ดขี้เหร่ต่างก็ถอยไปคนละครึ่งก้าว เขาไม่เคยสงสัยในความสามารถทางเวทมนตร์ของเอมีเลยแม้แต่น้อย แต่เธอเพิ่งจะเริ่มเรียนเวทมนตร์ดังนั้นเขาจึงมีความกังวลเกี่ยวกับการควบคุมของเธอเล็กน้อย ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บโดยบังเอิญจากลูกสาวของเขามันคงเป็นเรื่องที่ น่าตลกมาก
แซลลี่และยาเบะมิยะมองดูเอมด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอได้เรียนเวทมนตร์จากนักเวทในตํานานถึงสองคนและมีความสามารถมาก พวกเธอต่างก็สงสัยในสิ่งที่เธอได้เรียนมาจากอเรียนในเช้าวันนี้
“ในนามของฉัน ฉันขออัญเชิญเปลวไฟแห่งความเย็นยะเยือก” เอมีร่ายคาถาด้วยน้ําเสียงว่าเริง ทันใดนั้นเปลวไฟสีขาวอมฟ้าก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือซ้ายของเธอ ถึงแม้ว่ามันจะดูเหมือนไฟแต่มันกลับทําให้อุณหภูมิของอากาศโดยรอบสดลงอย่างมีนัยสําคัญ แม้แต่ลมหายใจของทุกคนก็มีไอ เป็นออกมา
“เปลวไฟแห่งความเย็นยะเยือก?” แม็กซ์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเขามองดูเปลวไฟสีฟ้า เป็น ๆ บนฝ่ามือของเอม มันเหมือนกับชิ้นงานที่ถูกแกะสลักมาจากน้ําแข็ง
“อืมม มันอาจจะเล็กแต่มันก็ทรงพลังมากนะคะ ให้หนูสาธิตให้ดูนะ…” เอมมองไปรอบ ๆ และสบตากับลูกเป็ดขี้เหร่
ดูเหมือนว่าลูกเป็ดขี้เหร่จะสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวบางอย่าง มันโก่งตัวขึ้นพร้อมกับขนที่ขี้ฟู “อย่าวิ่งนะลูกเป็ดขี้เหร่” เอมี่สั่งมันด้วยท่าทางจริงจังก่อนที่เธอจะโยนลูกไฟลูกเสีกนั้นออกไป
