Chapter 344 : น่าทึ่งมาก
อาหารจากร้านอาหารนั้นดีจริง ๆ เหรอ? มันยากที่จะเชื่อแต่ลุงโรเบิร์ตมีชื่อเสียงในเรื่องความซื่อสัตย์ของเขา วิเวียนคิดกับตัวเองในขณะที่เธอแอบฟังการสนทนา เธอได้ยินจากคนใช้ว่าพ่อของเธอกลับมาแล้วดังนั้นเธอจึงคิดว่าจะมากินอาหารกลางวันกับเขา เมื่อได้ยินบทสนทนาที่เกิดขึ้นในห้องเธอก็ตัดสินใจที่จะแอบฟังสักพัก เธอชอบทําเรื่องแบบนี้และมันก็ไม่สําคัญว่าเธอจะถูกจับได้หรือไม่
ร้านอาหารมามีมามี เอ๊ะ นี้เป็นร้านอาหารที่ลูน่าเคยพูดถึงรึเปล่า? ฉันจําได้ว่าเธอเคยพูดว่าอาหารของที่นั่นอร่อยมากและมีผู้ปกครองของนักเรียนคนหนึ่งของเธอเป็นเจ้า ของทันใดนั้นดวงตาของวิเวียนก็สว่างขึ้นเมื่อเธอจําได้ว่าทําไมชื่อร้านอาหารนี้ถึงฟังดูคุ้นหู ลูน่าพูดถึงมันเมื่อครั้งล่าสุดที่พวกเธอเจอกัน
ฉันควรไปลองชิมอาหารของพวกเขามั้ย? แต่พ่อบอกว่าฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปไหนในช่วงไม่กี่วันนี้ แต่ถ้าอาหารของพวกเขาอร่อยเหมือนที่ลุงโรเบิร์ตบอกจริง ๆ มันคงจะเป็นความอัปยศที่ฉันไม่ได้ไปและกินอาหารที่นั่น…. ความรู้สึกขัดแย้งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวิเวียน
“วิเวียน เข้ามากินอาหารสิถ้าหนูยังไม่ได้กิน เราคุยกันทุกอย่างแล้วและไม่มีอะไรเหลือให้หนูแอบฟังอีก” เสียงของไมเคิลมีร่องรอยของการยอมรับสภาพ
“เอ่อ….หนูกินมาแล้ว พ่อกับลุงโรเบิร์ตคุยงานกันต่อเลย หนูแค่เดินผ่านมา…” ความตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวิเวียนและเธอก็รีบเดินออกไปในทันที
“เป็นสาวน้อยที่ซุกซนจริง ๆ” ไมเคิลส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม
โรเบิร์ตมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปหาไมเคิลและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถาม “ท่านเจ้าเมือง คุณหนูยังคงทุกข์ทรมานจากอาหารป่วยของเธออยู่เหรอครับ?”
“ใช่ และดูเหมือนว่าจะอาการของเธอจะยาลงเรื่อย ๆ เธอจะนอนหลับตอนกลางคืนได้หลังจากที่ใช้เวทมนตร์ไฟเพื่อทําให้ร่างกายของเธออุ่นขึ้นเท่านั้น” รอยยิ้มบนใบหน้าของไมเคิลจางลงในขณะที่เขาส่ายหัว
“คุณหนูเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจดี เธอจะไม่เป็นอะไรแน่ครับ” สีหน้าของโรเบิร์ตไม่ดีเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินแบบนั้น ย้อนกลับไปเมื่อเขายังทํางานอยู่ที่ปราสาทเจ้าเมืองสาวน้อยมักจะมาขอให้เขาเล่นกับเธอ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสนใจมาก
“ฉันเองก็หวังแบบนั้น” ไมเคิลพยักหน้า เขามองไปที่โรเบิร์ตเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ “โรเบิร์ต ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ นายเคยรายงานปัญหาที่เกิดขึ้นในสมาคมจัดเลี้ยงกับฉันมาบ้างแล้ว แต่ตอนที่สมาคมอาหารถูกผูกเข้ากับปราสาทเจ้าเมืองฉันสัญญากับวอร์เรนเอาไว้ว่าจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับงานของเขา อย่างไรก็ตามวอร์เรนยังสัญญากับฉันว่าเขาจะไม่ใช้สมาคมเพื่อหาผลประโยชน์กับตัวเอง ดังนั้นฉันจะตรวจสอบบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าวอร์เรนทําการโกงและใช้สมคมจัดเลี้ยงเป็นเครื่องมือจริง ๆ ฉันจะไม่ยอมให้เขาทําให้มันตกต่ําแน่”
“แต่ท่านเจ้าเมืองครับ ร้านอาหารนั้นมีศักยภาพมาก ถ้าประธานวอร์เรนยังมุ่งเป้าไปที่ร้านอาหารนั้นหลังจากที่ลบมันออกจากการจัดอันดับแล้วก็มีโอกาสมากที่มันจะถูกบังคับให้ต้องปิดตัวลงเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน ดังนั้น” โรเบิร์ตพูดด้วยน้ําเสียงร้อนใจ
“โรเบิร์ต คนแคระของปราสาทอิสเซนและออร์คกําลังวางแผนที่จะจัดการประชุมที่ เมืองเคออสเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาชายแดนในอีกไม่นาน โทรลล์ปาและก็อบลินกําลังจะต่อสู้กันเพื่อเหมืองเหล็กอีกครั้ง โทรลล์ปาบอกว่าพวกก็อบลินบุกรุกดินแดนพวกเขาในขณะที่พวกก็อบลินพูดว่าเหมืองอยู่ในดินแดนของพวกเขา เมื่อไม่นานมานี้ปีศาจยังพบทางที่จะเข้าถึงเกาะมังกรโดยการเดินทางผ่านทะเลมืดและผู้คนในเกาะมังกรกําลังพูดคุยกันว่าพวกเขาควรจะถมทะเลมืดดีมั้ย… ตอนนี้ฉันยุ่งมากจริง ๆ ไม่ว่ามันจะพิเศษยังไงมันก็เป็นแค่ร้านอาหารฉันคงลงไปจัดการกับเรื่องนี้ไม่ได้ในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นฉันคงทําได้แค่ส่งคําเตือนไปที่สมาคมจัดเลี้ยงกินเสร็จแล้วนายก็กลับไปได้เลยนะ” ไมเคิลวางชามเปล่าลงก่อนจะเดินออกไป
โรเบิร์ตมองดูในขณะที่ประตูปิดลงอย่างช้า ๆ เขาเงียบไปและไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็ จากไปหลังจากที่กินอาหารจนหมด
เขาทํางานที่ปราสาทเจ้าเมืองมานานกว่าสิบปีและเข้าใจว่าเจ้าเมืองต้องใช้เวลาและพลังงานมากขนาดไหนในการดูแลเรื่องต่าง ๆ ในแต่ละวัน ถึงแม้ว่าเหตุการณ์พวกนั้นจะไม่ได้เกิดขึ้นในเมืองเคออสแต่เรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเผ่าพันธุ์ในทวีปนอร์แลนด์จะถูกรายงานมายังเมืองเคออสตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถ้าทั้งสองฝ่ายไม่อยากก่อสงครามอย่างเต็มรูปแบบพวกเขาจะขอให้เมืองเคออสเป็นคนกลาง
เมืองเคออสเป็นเมืองที่เป็นกลางในการต่อสู้ทั้งหมดและมีสถานะพิเศษในทวีปนอร์แลนด์
สําหรับโรเบิร์ตร้านอาหารมามีเป็นร้านอาหารที่ควรค่าแก่การเอาใจใส่ แต่สําหรับเจ้าเมืองเขายุ่งเกินกว่าจะฟังเขาพูดถึงสมาคมจัดเลี้ยง
ไม่ว่าอาหารที่เสิร์ฟในร้านอาหารจะอร่อยแค่ไหน แต่มันก็ไม่ใช่สถานที่ที่น่าสนใจสําหรับเจ้าเมือง
หลังจากนั้นไม่นานแม็กซ์ก็คิดไม่ออกว่าควรจะทํายังไงเขาจึงเลือกที่จะหยุดคิดชั่วคราวเขาถามระบบในใจ “ระบบ ถ้าฉันไม่สามารถทําภารกิจการแข่งขันอาหารได้สําเร็จเนื่องจากสถานการณ์บางอย่างที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของฉัน แต่เมื่อวานนี้ฉันไปถึงอันดับที่ 21 ในกระดานจัดอันดับ งั้นนี้จะถือว่าฉันทําภารกิจสําเร็จมั้ย?”
“กรุณาอย่าบิดเบือนเนื้อหาของภารกิจ ภารกิจกําหนดให้อาหารหนึ่งอย่างอยู่ใน 30 อันดับแรกของการจัดอันดับการแข่งขันอาหารในวันสุดท้าย ถ้าร้านอาหารถูกลบออกจากกระดานจัดอันดับก็ถือว่าคุณทําภารกิจล้มเหลว” ระบบพูดด้วยน้ําเสียงที่ไม่สามารถโต้แย้งได้
“เอาล่ะ ฉันจะไปย่างปลาของฉันแล้ว” แม็กซ์เม้มปาก ระบบปฏิเสธที่มีข้อยกเว้นดังนั้นเขาอาจจะไม่สามารถทําภารกิจนี้ให้สําเร็จได้ เขาล้างมือก่อนจะเดินไปที่ตู้ปลา
“หัวหน้าคะ เมนูใหม่ที่จะออกวันนี้จะทําจากปลาที่สวยแบบนั้นจริง ๆ เหรอคะ?” ยาเบะมิยะยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องครัวพร้อมกับสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ใช่แล้วล่ะ นี่คือปลาสายรุ้ง” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เอมมอบชื่อนี้ให้กับปลาในตอนเช้าและแม็กซ์รู้สึกว่ามันฟังดูดีและสั้นกว่าปลาเฉาซื้อเกล็ดรุ้ง
“ปลานี้สวยมาก มันจะต้องอร่อยมากแน่ ๆ” ยาเบะมิยะแทบจะอดใจรอเมนูใหม่ไม่ไหว
“ปลาสายรุ้ง? เป็นชื่อที่ดีมาก” แซลลี่เองก็ยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องครัวและมองปลาที่กําลังแหวกว่ายอยู่ในถังอย่างมีความสุขด้วยความเห็นใจ เธอไม่อยากเห็นปลาที่สวยงามแบบนี้ถูกเอามาทําอาหารเลย
“เอ้อ พวกเธอกินเผ็ดได้มั้ย?” แม็กซ์หันไปมองทั้งสองคน
“ฉันรักอาหารรสเผ็ด! ถึงแม้ว่ามันจะเผ็ดสุด ๆ ไปเลยก็ตาม!” ยาเบะมิยะยกมือขึ้น
“ฉันมักจะไม่กินอาหารเผ็ด ๆ” แซลลี่ส่ายหัว เอลฟ์เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติและไม่ค่อยทานเนื้อสัตว์หรืออาหารที่มีรสชาติเข้มข้น
“เอาล่ะ งั้นฉันจะทําปลาย่างรสเผ็ดกลางแล้วกัน แบบเผ็ดน้อยจะเบาเกินไปหน่อย” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มคนที่ไม่ชอบกินอาหารรสเผ็ดมักจะไม่เคยได้กินอาหารรสเผ็ดที่ดีแม็กซ์มั่นใจว่าเขาจะทําให้แซลลี่ตกหลุมรักปลาย่างรสเผ็ดของเขาได้
“หัวหน้าคะ ให้ฉันช่วยคุณฆ่าปลานะ ฉันเก่ง” ยาเบะมิยะม้วนแขนเสื้อของเธอขึ้นแล้วเดิน เข้าไปในครัว แต่คําพูดของเธอก็ชะงักไปและสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
ปลาสายรุ้งถูกช้อนขึ้นมาจากตู้ปลาแล้วฆ่าและทําความสะอาดอย่างรวดเร็ว รอยผ่าที่ยากจะเข้าใจปรากฏขึ้นบนตัวปลาด้วยการเคลื่อนไหวที่ดูราวกับศิลปะ การฆ่าปลาเป็นการพรากชีวิตแต่แม็กซ์กลับทําให้มันดูสง่างามและเพลิดเพลินได้
“น่าทึ่งมาก” ยาเบะมิยะถอนหายใจออกมาด้วยความที่ง
