Chapter 349 : คืนนี้ฉันจองทั้งร้านอาหาร
ตอนที่มองเข้าไปในร้านอาหารจากด้านนอกวิเวียนคิดว่ามันคงจะเป็นสถานที่ที่เสียงดังและอึกทึกครึกโครม แต่หลังจากที่เธอเข้ามาข้างในเธอก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเพราะว่าภายในร้านนั้นค่อนข้างเงียบ นอกจากคําชมจากลูกค้าที่มีขึ้นประปรายสองสามครั้งในขณะที่พวกเขาเพลิดเพลินกับการกินอาหารแล้วบรรยากาศโดยรอบก็ถือว่าเงียบสงบ
ออร์ครู้จักการพูดคุยกันเบา ๆ ด้วยเหรอ? วิเวียนเลิกคิ้วเมื่อเธอมองเห็นออร์คสองคนพูดคุยกันเสียงเบา เธอไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ที่ร้านอาหารอื่นมาก่อน
นอกจากนี้ในร้านอาหารนี้ยังมีออร์คและเอลฟ์นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันด้วย สถานการณ์ระหว่างปีศาจและคนแคระมีความตึงเครียดมากในช่วงที่ผ่านมาแต่เธอกลับได้เห็นพวกเขานั่งกินอาหารด้วยกันแบบไหล่ชนไหล่ วิเวียนที่อาศัยอยู่ในเมืองเคออสมาตลอดชีวิตไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง สิ่งที่ทําให้พวกเขาไม่สนใจความแตกต่างกันคืออะไร?
หลังจากนั้นเธอก็หันไปเห็นปลาสีแดงตัวใหญ่บนโต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่ง มีนมีกลิ่นหอมของรสเผ็ดผสมกับกลิ่นหอมของปลา มันเป็นกลิ่นเดียวกับที่เธอได้กลิ่นตอนที่อยู่ข้างนอกร้านอาหาร
ตั้งแต่เธอยังเด็กเธอก็ชอบอาหารทุกอย่างที่ทํามาจากปลา เธอไม่ชอบก้างปลาเล็ก ๆ ที่น่ารําคาญพวกนั้นแต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางความรักในการกินปลาของเธอ
อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าเธอจะเคยกินปลามานับครั้งไม่ถ้วนแต่เธอก็ไม่เคยเห็นปลาที่ถูกเอามาทําแบบนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าปลาจะถูกย่างมาอย่างพอดีและถูกราดเอาไว้ด้วยน้ำซอสสีแดงแสนอร่อย จากนั้นก็โรยด้วยพริกไทยป่าและต้นหอมซอย
เธอเห็นออร์คคืบเนื้อปลาชิ้นหนึ่งเข้าปาก ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างในทันทีราวกับว่าเขาได้ลิ้มรสบางสิ่งที่น่าทึ่ง ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนจากสีเขียวไปเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วและเขาก็อ้าปากราวกับว่าเขาอยากจะคายเนื้อปลาออกมาแต่เขาก็ไม่ยอมให้ตัวเองทําแบบนั้น ดังนั้นเขาจึงกลืนเนื้อปลาลงไปด้วยสีหน้าที่ขัดแย้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
หลังจากเป่าปากอยู่สักพักออร์คก็คีบเนื้อปลาเข้าปากอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สามารถจัดการกับความเผ็ดได้แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะคายเนื้อปลาออกมา ใบหน้าของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แต่ถึงอย่างนั้นตะเกียบของเขาก็ยังไม่ยอมหยุดคีบเนื้อปลาเข้าปาก ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวมันมีทั้งความเจ็บปวดและความสุขอยู่บนนั้น
“อึก”
วิเวียนกลืนน้ำลาย เธอกําลังอิจฉาออร์คเหรอ? แม้แต่ตัวเธอเองก็รู้สึกไม่อยากเชื่อ
มารยาทบนโต๊ะอาหารของเขาแย่มาก แต่เขาก็เพลิดเพลินไปกับมันอย่างเห็นได้ชัด! เขาจมอยู่กับรสชาติของอาหารโดยสมบูรณ์ รสชาติแบบไหนกันที่ทําให้คนหลงไหลได้ขนาดนั้น?
ที่สําคัญคือปลานี้ไม่มีก้างเล็ก ๆ อยู่เลยเหรอ? สิ่งที่ทําให้วิเวียนแปลกใจยิ่งกว่าคือออร์คคนนั้นไม่ได้หยุดกินเพื่อคายก้างปลาแม้แต่ครั้งเดียวในขณะที่เขากิน
ในขณะนั้นเองเสียงที่ฟังดูอบอุ่นก็ดังขึ้นขัดความคิดของวิเวียน “สวัสดีค่ะ เรามีทั้งนั่งว่างอยู่ตรงนั้น คุณสามารถนั่งและทําการสั่งอาหารได้เลยนะคะ”
วิเวียนหันไปมองยาเบะมิยะด้วยสีหน้าประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะได้เห็นพนักงานเสิร์ฟที่เป็นลูกครึ่งมังกร นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่ได้เห็นมานานในร้านอาหารในลานเอเดน
อย่างไรก็ตามพนักงานเสิร์ฟสาวลูกครึ่งมังกรคนนี้ก็สวยมากจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอที่มีความพิเศษที่ทําให้คนที่ได้เห็นอารมณ์ดีขึ้นในทันที นอกจากนี้ชุดที่เธอใส่ก็น่าสนใจเช่นกัน วิเวียนสงสัยว่ามันน่าจะเป็นเสื้อผ้ารูปแบบใหม่และคิดว่าครั้งหน้าที่เธอออกมาเธอจะไปซื้อมันพร้อมกับลูน่า
ถึงแม้ว่ายาเบะมิยะจะคุ้นเคยกับการให้บริการลูกค้าแล้วแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเมื่อถูกชายหนุ่มหน้าตาดีจ้องมอง เขาไว้หนวดเหมือนกับแม็กซ์ แต่ในสายตาของยาเบะมิยะเธอรู้สึกว่าแม็กซ์ดูหล่อและดูแมนกว่าชายหนุ่มคนนี้มาก
ทันใดนั้นวิเวียนก็ตระหนักได้ว่าการที่เธอจ้องยาเบะมิยะแบบนี้นั้นค่อนข้างหยาบคายเธอจึงหันไปมองคนแคระคู่หนึ่งที่กําลังจะเดินออกจากร้านอาหาร มีก้างปลาเหลืออยู่บนจานเหล็กของพวกเขาและมีรอยน้ำมันสีแดงที่มองเห็นได้ชัดหยดอยู่บนโต๊ะและเก้าอี้ซึ่งนั่นทําให้วิเวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
ในขณะนั้นเองแซลลี่ก็รีบเดินเข้าไปเก็บเตาก่อนที่จะเสกลูกบอลน้ำออกมา ทันใดนั้นน้ำมันและสิ่งสกปรกบนโต๊ะและเก้าอี้ก็ถูกทําความสะอาดในทันที คาถาของเธอมีประสิทธิภาพมากกว่าผ้าเช็ดโต๊ะมาก
ให้นักเวทเอลฟ์ใช้เวทน้ำเพื่อทําความสะอาดโต๊ะเหรอ? เจ้าของที่นี่จะต้องเป็นอัจฉริยะแน่ๆ! สีหน้าของวิเวียนสดใสขึ้นมาในทันที เธอเดินเข้าไปและนั่งลงก่อนที่จะใช้นิ้วของเธอลูบไปตามพื้นผิวของโต๊ะ ไม่มีน้ำหรือคราบน้ำมันหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย แม้แต่คนที่เป็นโรครักความสะอาดอย่างเธอก็พบว่ามันสะอาดอย่างไร้ที่ติ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ห้องส่วนตัวแต่การบริการก็ถือว่าดีมากและควรที่จะได้คะแนนห้าดาว
“ฉันอยากได้ปลาแบบนั้น” วิเวียนชี้ไปที่ปลาย่างบนโต๊ะใกล้ ๆ
“นั่นคือปลาย่างรสเผ็ดของร้านเราค่ะ ดูที่เมนูและเลือกขนาดของปลาและระดับความเผ็ดที่คุณต้องการได้เลยค่ะ” ยาเบะมิยะยิ้มในขณะที่เธอชี้ไปที่เมนูบนโต๊ะ
“ฉันเลือกขนาดและความเผ็ดได้ด้วยเหรอ?” วิเวียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยในขณะที่เธอหยิบเมนูขึ้นมา ปกหนังที่หุ้มอยู่ด้านนอกให้สัมผัสที่ดีมาก
“ไม่จําเป็นต้องดูมันหรอก เราจะเอาทุกเมนูอย่างละหนึ่ง สําหรับปลาเราจะเอาตัวที่ใหญ่ที่สุดและอร่อยที่สุด” จู่ ๆ ก็มีคนพูดขึ้นขัดก่อนที่วิเวียนจะมีโอกาสได้เปิดเมนู
สกอนาร์ดเดินเข้ามาหาวิเวียนและยิ้มให้กับเธอด้วยรอยยิ้มที่เขาคิดว่าเป็นสุภาพบุรุษมาก “สวัสดีพี่ชาย ฉันรู้สึกได้ว่าเรามีอะไรบางอย่างที่เข้ากันได้มากกว่าคนอื่น ดังนั้นมื้อนี้ฉันจะเลี้ยงคุณเอง”
ร่องรอยความไม่พอใจปรากฏขึ้นในแววตาของวิเวียนเมื่อเธอหันไปมองสกอนาร์ด “ไม่เป็นไร ฉันมีเงิน”
นี่มันคนที่คอยรบกวนฉันในงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้ เขามักจะใส่เสื้อคลุมสีแดงที่ดูน่าเกลียดแบบนี้อยู่เสมอ เกิดอะไรขึ้นกับมาตรฐานแฟชั่นของเขา เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะพบกับเขาในวันนี้ แต่ตอนนี้เธอปลอมตัวอยู่ดังนั้นเขาก็ไม่น่าจะจําเธอได้ ด้วยความคิดแบบนี้วิเวียนจึงยังสงบอยู่
“ไม่มีความเผ็ดไหนอร่อยที่สุดเมื่อพูดถึงปลาย่างรสเผ็ด มันเป็นเรื่องของความชอบส่วนบุคคลและขึ้นอยู่กับความสามารถในการกินเผ็ดของลูกค้า” ยาเบะมิยะยิ้ม เธอไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่ร่ำรวยคนนี้มากนัก
สีหน้าของสกอนาร์ดแข็งที่อไปเมื่อถูกวิเวียนปฏิเสธและโกรธมากขึ้นเมื่อเขาถูกพนักงานเสิร์ฟลูกครึ่งมังกรคนนี้หักหน้า อย่างไรก็ตามเขายังคงรักษาความเยือกเย็นและสีหน้าสุภาพบุรุษเอาไว้เพื่อสร้างภาพต่อหน้าวิเวียน เขามองไปรอบ ๆ ร้านและพูดขึ้น “คืนนี้ฉันจะจองทั้งร้านอาหารนี้ บอกเจ้านายของเธอให้ออกมาไล่ทุกคนที่นี่ออกไป บอกราคามาแล้วฉันจะจ่ายให้ ฉันต้องการความสงบในขณะที่ฉันกินอาหาร แน่นอนว่าคุณสามารถอยู่กับฉันได้นะพี่ชาย”
