Chapter 358 : เป็นรสชาติที่น่าทึ่งมาก!
“เอี้ยด”
ประตูถูกเปิดออกเบา ๆ และร่างที่ทําท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ก็เข้ามาในห้องก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอเหยียดตัวบิดขี้เกียจและเรอออกมาในขณะที่เธอเป็ดตะเกียงน้ํามันที่อยู่ข้างประตูห้องของเธอแล้วบ่นกับตัวเอง “ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่มีใครจับฉันได้ไม่งั้นพวกเขาจะต้องรายงานเรื่องที่ฉันหนีออกไปให้พ่อรู้อีกครั้งแน่”
“พวกนั้นน่ารําคาญมากใช่มั้ย?” มีเสียงหนึ่งถามขึ้น
“ใช่! พวกเขาน่ารําคาญมา ” วิเวียนตอบกลับไปโดยสัญชาตญาณก่อนที่สีหน้าของเธอจะแข็งค้างไป ตะเกียงน้ํามันค่อย ๆ ทําให้ห้องของเธอสว่างขึ้น ทันใดนั้นเธอก็หันไปทางโต๊ะที่ไมเคิลนั่งอยู่“พ่อ! ทําไมพ่อถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะคะ? ปกติพ่อไม่ได้กลับบ้านดึกกว่านี้เหรอ?”
“ถ้าพ่อไม่ได้กลับมาเร็วแบบนี้พ่อพ่อจะจับหนูได้ยังไงล่ะ เจ้าแมวน้อยจอมโลภ” ไมเคิลแสดงสีหน้าจริงจัง เขารู้สึกจนใจเมื่อเห็นว่าวิเวียนสวมชุดผู้ชายเอาไว้อยู่
“ใครบอกพ่อแบบนั้น? หนูแค่ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์เท่านั้นเอง หนูไม่ใช่แมวโลภเอ็ก” วิเวียนเงยหน้ามองเพดานพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ํา เธอพยายามพูดเพื่อปกป้องตัวเองแต่เธอกลับเรอออกมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สําคัญ น่าอายจริงๆ!
“อย่าลืมเช็ดปากให้สะอาดก่อนที่หนูจะเข้ามาไม่งั้นพ่อจะบอกได้ในทันทีว่าหนูออกไปหาอะไรกินมาถึงแม้ว่าหนูจะไม่ได้เรอก็ตาม” ไมเคิลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมกับชี้ไปที่มุมปากของวิเวียน
วิเวียนยกมือขึ้นมาเช็ดปากและพบกับคราบน้ํามันสีแดงที่ติดอยู่บนหลังมือของเธอ สีหน้าของเธอดูเขินอายมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เก็บหลักฐานให้หมดหลังจากที่เธอกินปลาย่างเธอพยายามหาข้อแก้ตัวในขณะที่เธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับไมเคิลแล้วเทน้ําใส่แก้ว เธอก้มหน้าล งมองน้ําในแก้วก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองไมเคิลด้วยสีหน้าจริงจัง “ พ่อคะ วันนี้หนูไม่ได้ออกไปกิ นอาหารแต่หนูออกไปทําการตรวจสอบแทนพ่อ”
“จากการตรวจสอบหนูยืนยันได้ว่าทุกอย่างที่ลุงโรเบิร์ตพูดในวันนี้เป็นความจริง อาหารจากร้านอาหารมามอร่อยมากและร้านอาหารเองก็เป็นที่นิยมเช่นกัน พวกเขามีลูกค้านั่งอยู่เต็มร้านและมีลูกค้าจํานวนมากที่เต็มใจที่จะยืนรอที่นั่ง ร้านอาหารนี้ควรจะได้อันดับสูง ๆ ในการแข่งขันอาหารของลานเอเดนแต่พวกเขากลับถูกลบออกจากกระดานจัดอันดับ จากข้อมูลทั้งหมดหนูอนุมานได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสมาคมจัดเลี้ยงดังนั้นพ่อควรจะเริ่มทําการสอบสวนพวกเขา ไม่งั้นการจัดอันดับอาหารจะไม่มีความยุติธรรม”
“โอ้? หนูไปที่ร้านอาหารเพื่อทําการตรวจสอบด้วยตัวเองเหรอ?” ไมเคิลรู้สึกประหลาด ใจเล็กน้อยกับคําพูดของวิเวียน
“ใช่ค่ะ หนูกินปลาย่างรสเผ็ดของพวกเขาและมันอร่อยมากจริง ๆ พรุ่งนี้เราพาแม่ไป กินด้วยกันได้มั้ยคะ?” วิเวียนพยักหน้าพร้อมกับถาม มีความคาดหวังอยู่ในแววตาของเธอ
“พ่อมีหลายอย่างที่ต้องทําในวันพรุ่งนี้ ตอนเที่ยงพ่อต้องไปต้อนรับตัวแทนของเผ่าออร์คส่วนตอนค่ําพ่อต้องไปไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระหว่างปีศาจและคนแคระ พ่อไม่ว่างเลย” ไมเคิลสายหัวในขณะที่เขามองวิเวียนด้วยท่าทางจริงจัง “นอกจากนี้อาจารย์อดัมส์ก็บอกว่าตอนนี้หนูไม่สามารถกินอาหารรสเผ็ดได้ดังนั้นนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะได้กินปลาย่างรสเผ็ด”
“โอ้” วิเวียนทําหน้ามุ่ยใส่ไมเคิลแต่เธอก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
สีหน้าของไมเคิลอ่อนลงเมื่อเห็นแบบนั้น ความเป็นกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาถาม “วันนี้หน้าท้องและเท้าของหนูเย็นลงมั้ย? วันนี้เป็นวันที่เรานัดกับอาจารย์อดัมส์วันนี้พอกลับมาเร็วเพราะว่าพ่อจะพาหนูไปหาเขา”
“วันนี้ วิเวียนยกขาของเธอขึ้นทีละข้างก่อนที่จะลูบหน้าท้องของเธอด้วยสีหน้าร่าเริงและอุทาน “มันไม่ปวดเลย! แล้วมันก็ไม่ได้รู้สึกเย็นด้วย หนูรู้สึกว่าหนูหายดีแล้ว!”
“จริงเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าไมเคิลไม่เชื่อ ด้วยความจริงใจและเป็นห่วงเขาจึงพูดเตือน “วิเวียนถึงแม้ว่าการรักษาของอาจารย์อดัมส์จะเจ็บเล็กน้อย แต่เขาเป็นคนที่เชี่ยวชาญเวทไฟที่สุดในเมืองเคออสแล้ว มีแค่การรักษาด้วยเวทไฟของเขาเดือนละครั้งเท่านั้นที่จะช่วยระงับความเย็นภายในร่างกายของหนู – ”
“แต่พ่อคะ หนูไม่ปวดแล้วจริง ๆ! หนูยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยตอนที่หนูตื่นเมื่อตอนเช้าและตอนกลางคืนหนูก็ทรมานมาก แต่ตอนนี้หนูไม่รู้สึกอะไรเลย อาจเป็นเพราะปลาย่างรสเผ็ดที่หนูเพิ่งจะกินไป? ตอนที่หนูกินมันหนูรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัวเลยและตัวของหนูก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อตอนนี้หนูรู้สึกดีจริง ๆ และทั้งหมดที่หนูต้องการคือการอาบน้ํา” วิเวียนพูดขัดคําพูดของไมเคิลด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ขอมือให้พ่อหน่อย” ไมเคิลวางนิ้วลงบนข้อมือของเธอเพื่อตรวจชีพจร เขาปิดตาของเขาลงและเปิดพวกมันขึ้นมาหลังจากนั้นไม่นานพร้อมกับสีหน้าไม่อยากเชื่อ “พลังงานความเย็นในร่างกายของหนูลดลงมากโดยเฉพาะตรงท้องของหนู จริง ๆ แล้วมันแทบจะไม่มีร่องรอยเหลืออยู่เลย”
“พ่อคะ นี่หมายความว่าหนูจะหายได้ถ้าหนูกินปลาย่างรสเผ็ดใช่มั้ยคะ?” สีหน้าของวิเวียนสว่างขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อเทียบกับการกินยาทุกวันแล้วการกินปลาย่างรสเผ็ดก็เหมือนกับการขึ้นจากส่วนลึกของนรกไปสู่อ้อมกอดของสวรรค์!
“มากับพ่อ เราจะไปหาอาจารย์อดัมส์และให้เขาตรวจร่างกายหนู” ไมเคิลเร่ง
“หนูขอไปอาบน้ําก่อนได้มั้ยคะ?” วิเวียนถาม
“ได้เลย แต่เร็วหน่อยนะ พ่อจะไปบอกแม่ของหนู เธอยังไม่ได้กินมื้อเย็นเลย” ไมเคิลพยักหน้า แล้วออกจากห้องของเธอไป
“นี่คือพุดดิ้งเต้าหูของคุณค่ะ”
ยาเบะมิยะวางพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานและแบบคาวลงบนโต๊ะของวอร์เรนและโทนิส
“ผมได้ยินมาว่าลูกค้าของร้านนี้ถูกเถียงกันเพื่อหารสชาติที่ดีกว่าอยู่เสมอ อาหารเปียกแบบนี้มีอะไรให้ถกเถียงกันด้วยเหรอ?” โทนิสมองพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้มล้อเลียน
“มาลองชิมกันดู” วอร์เรนจะรู้สึกว่าตัวเองกําลังจะน้ําลายไหลเมื่อได้กลิ่นหอมของพุดดิ้งเต้าหู้ตรงหน้า ย้อนกลับไปตอนที่เขาเข้าร่วมสมาคมอาหารเขาไม่ได้สนใจชื่อเสียงของสมาคมจัดเลี้ยงอย่างทุกวันนี้ เหตุผลที่เขาเข้าร่วมเป็นเพราะว่าเขาชอบกินอาหารและเขาอยากจะกินอาหารจากร้านอาหารที่อร่อยที่สุดในลานเอเดน
ตอนนี้เขามีอํานาจในการตัดสินว่าผู้คนในลานเอเดนจะได้กินอะไรและร้านอาหารไหนที่จะได้เจริญเติบโตต่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการแข่งขันอาหารของลานเอเดนจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปได้ขนาดนี้
วอร์เรนมองพุดดิ้งเต้าหูตรงหน้าและพบว่ามันดูคล้ายกับพุดดิ้งไข่แต่มันแตกต่างกันตรงที่พุดดิ้งเต้าหูนั้นมีน้ําเชื่อมราดอยู่ เขาตักช้อนลงไปเนื้อในพุดดิ้งเต้าหูสีขาวทําให้น้ําเชื่อมสีแดงอมทองไหลลงไปในรอยแยกนั้นอย่างช้า ๆ พุดดิ้งเต้าหูถูกเคลือบเอาไว้ด้วยน้ําเชื่อมที่เป็นประกายแวววาวในขณะที่มันสั่นเบา ๆ อยู่ในซ้อนของเขาทําให้รูปลักษณ์ของมันสวยงามเหมือนกับงานศิลปะ
“ทั้งกลิ่นและการนําเสนอดูดีมาก ฉันหวังว่ารสชาติของมันจะไม่ทําให้ฉันผิดหวัง” วอร์เรนนําช้อนที่ตักพุดดิ้งเต้าหูขึ้นมาเข้าปากด้วยสีหน้าคาดหวัง พุดดิ้งเต้าหูแสนอร่อยละลายไปเกือบจะในทันทีที่เข้าไปในปาก น้ําเชื่อมเองก็เข้มข้นและชุ่มฉ่ํามากแต่มันก็ไม่ได้กลบรสชาติของพุดดิ้งเต้าห้เลย มิหนําซ้ํามันยังช่วยชูรสชาติของพุดดิ้งเต้าหูให้เด่นชัดขึ้นด้วย
“เป็นรสชาติที่น่าทึ่งมาก!” วอร์เรนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างพร้อมและพูดชม
