Chapter 359 : เกิดมาผิดยุค
“มันอร่อยจริงๆเหรอครับ?” โทนิสลองตักพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวขึ้นมากินบ้าง หลังจากที่ได้ยินคําชมของวอร์เรนและดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นมาในทันที
เมื่อพุดดิ้งเต้าหูสัมผัสเข้ากับลิ้นของเขารสชาติที่น่าทึ่งของมันก็รวมเข้ากับน้ําซอสในทันที
รสชาติของพุดดิ้งเต้าหูกระจายไปทั่วทั้งปากของเขา หลังจากที่เขากลืนมันลงไปกลิ่นหอมจางๆของมันก็ยังตกค้างอยู่ภายในปากของเขา
“สิ่งนี้ทํามาจากอะไร? มันอร่อยขนาดนี้ได้ยังไง? ไม่มีทางที่ถั่วเหลืองธรรมดาจะเอามาทําให้กลายเป็นอาหารที่อร่อยขนาดนี้ได้! มันน่าทึ่งจริงๆ!” โทนิสมองที่พุดดิ้งเต้าหู้ในถ้วยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง รสชาติของมันอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
เขาอดไม่ได้ที่จะตักขึ้นมากินอีกช้อน แล้วก็อีกช้อนสุดท้ายเขาไม่สามารถหยุดได้โดยสมบูรณ์
ก่อนหน้านี้เขาวางแผนที่จะทําให้ร้านนี้เสื่อมเสียชื่อเสียงและประจานมันแต่ตอนนี้เขาลืมไปหมดแล้ว เขาตกหลุมรักรสชาติของพุดดิ้งเต้าหูโดยสมบูรณ์ มันนานมากแล้วที่เขามีความสุขและกินอาหารจนหมดเกลี้ยงแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษมากและทําให้เขานึกย้อนกลับไปในตอนที่เขายังเป็นเด็ก
เอมี่อุ้มลูกเป็ดขี้เหร่เอาไว้ในอ้อมแขนและมองไปที่ชายชราจากสมาคมจัดเลี้ยงทั้งสองคนแล้วพึมพํา “ถึงแม้ว่าตาแก่อ้วนสองคนนี้จะไม่ยอมรับแต่ร่างกายของพวกเขาค่อนข้างซื่อตรง
รอยยิ้มที่เป็นที่เข้าใจตรงกันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลูกค้าทุกคน พวกเขาคิดว่าทั้งสองคนจะพยายามวิจารณ์อาหารแต่ตอนนี้พวกเขาถูกพุดดิ้งเต้าหูเอาชนะน็อกเรียบร้อยแล้ว
“ให้พวกเขาเจอกับความเจ็บปวดจากการได้กินพุดดิ้งเต้าหูแค่ถ้วยเดียวเถอะ ร้านอาหารของแม็กซ์นั้นสมบูรณ์แบบ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ฉันอยากให้พวกเขาวิจารณ์ในแง่ลบ กฏที่กําหนดให้แต่ละคนสั่งพุดดิ้งเต้าหูได้แค่ถ้วยเดียวนี่มันโหดร้ายจริงๆ” แฮร์ริสันพูดพร้อมกับกิน ปลาย่างรสเผ็ดของเขาต่อ ในขณะเดียวกันเขาก็มองวอร์เรนและโทนิสด้วยสีหน้าขบขัน
วอร์เรนวางช้อนลงและในขณะที่ยาเบะมิยะเดินผ่านเขาก็พูดขึ้น “ฟูวว มันอร่อยมาก เอาพุดดิ้งเต้าหูแบบหวานมาให้ฉันอีกถ้วยนึ่ง”
“ฉันเองก็เอาพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวถ้วยนึ่งด้วย ไม่สิ สองถ้วยเลย!” โทนิสเองก็สั่งเพิ่มด้วย
วอร์เรนหันไปมองโทนิสด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูดแนะนํา “โทนิส ฉันว่านายควรลองกินพุดดิ้งเต้าหู้แบบหวานนะ น้ําเชื่อมที่หอมหวานช่วยเติมเต็มรสชาติของพุดดิ้งเต้าหู้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ แบบคาวที่นายกินไม่มีทางอร่อยเท่านี้หรอก”
“ประธานครับ ผมคิดว่าคุณน่าจะลองกินพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวดูก่อนที่คุณจะพูดแบบนั้น ผักดองและกุ้งแห้งช่วยเสริมรสชาติของพุดดิ้งเต้าหู้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตัวของพุดดิ้งเต้าหูเองก็มีความหวานน้อยๆอยู่แล้ว ผมไม่คิดว่าการใส่น้ําเชื่อมลงไปอีกจะเป็นสิ่งที่ดี” โทนิสส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย
ยาเบะมิยะมองดูคนอ้วนทั้งสองที่กําลังถกเถียงกันแล้วพูดแทรกขึ้น “ขอโทษด้วยนะคะ แต่ลูกค้าแต่ละคนได้รับอนุญาตให้สั่งพุดดิ้งเต้าหูได้คนละหนึ่งถ้วยเท่านั้นค่ะ”
“อะไรนะ?”
ทั้งคู่หันไปมองยาเบะมิยะอย่างพร้อมเพรียงกันและอุทานออกมาเสียงดัง
“ทําไมต้องจํากัดจํานวนด้วย? ไม่ใช่ว่าเราจะไม่จ่ายเงิน งั้นฉันเอาพุดดิ้งเต้าหูแบบคาวแค่หนึ่งถ้วยก็ได้” โทนิสขมวดคิ้วในขณะที่เขามองไปที่ยาเบะมิยะ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาสั่งอาหารทุกอย่างไป เขาก็รู้สึกว่าเขาสามารถกินพุดดิ้งเต้าหู 10 ถ้วยได้อย่างสบายๆ!
“ในเมื่อลูกค้ามีความต้องการและร้านอาหารของคุณก็มีพูดดั้งเต้าหูเหลืออยู่แล้ว ทําไมคุณถึงไม่ยอมขายให้เรา?” วอร์เรนเอบก็ค่อนข้างสับสน
ยาเบะมิยะยืนตัวตรงพร้อมทั้งทําสีหน้าจริงจังในขณะที่เธอพูด “นี่เป็นกฎของร้านอาหารของเราค่ะ มันเขียนไว้ค่อนข้างชัดเจนในเมนูดังนั้นเราหวังว่าพวกคุณจะเข้าใจ”
ตรงกันข้ามกับก่อนหน้านี้ที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้เธอค่อยๆมีความมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ แม็กซ์เป็นคนตั้งกฏขึ้นมาดังนั้นเขาจะต้องมีเหตุผลแน่
วอร์เรนมองไปที่เมนูและพบว่ามีกฎข้อนี้เขียนเอาไว้จริงๆ ทันใดนั้นความคิดบางอย่างก็เกิดขึ้นในหัวของเขา ถ้าแม็กซ์รวมทั้งสองอย่างนี้เข้าด้วยกัน มันจะไม่ติด 30 อันดับแรกเลยเหรอ?
โทนิสกําลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่วอร์เรนก็จับมือเพื่อห้ามเขาเอาไว้ เขามองไปที่ยาเบะมิยะด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ งั้นยกเมนูที่เหลือมาให้เราเลยเถอะ”
“ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ” ยาเบะมิยะพยักหน้าก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในครัว
“ท่านประธานครับ เราควรจะยืนกรานต่อไปนะครับ” โทนิสรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
“อะไร? ยืนกรานต่อเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเรารักเมนูนี้มากแค่ไหนและยอมที่จะร้องของมันงั้นเหรอ?” วอร์เรนมองโทนิสด้วยสีหน้าจริงจัง
สีหน้าของโทนิสเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าเขามาที่ร้านอาหารนี้ ทําไมและตระหนักได้ว่าเขาลืมความตั้งใจนั้นไปโดยสมบูรณ์เพราะได้กินพุดดิ้งเต้าหู้แสนอร่อย
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม่มีทางที่ร้านอาหารนี้จะกลับไปอยู่บนกระดานจัดอันดับได้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบพุดดิ้งเต้าหูกับอาหารจานอื่นในการจัดอันดับ ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถอ้างสิทธิ์ในตําแหน่งสูงสุดได้ แต่อย่างน้อยมันก็น่าจะได้เป็นหนึ่งในห้าอันดับแรก อาหารที่อร่อยขนาดนี้ไม่สามารถต้านทานได้จริงๆ
วอร์เรนกําลังรอคอยอาหารจานต่อไปที่จะมาถึง ไม่มีใครรู้ว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่
“กฏที่แม็กซ์ตั้งขึ้นมานี่มันหินจริงๆ เขาไม่มีข้อยกเว้นแม้แต่กับประธานสมาคมจัดเลี้ยง “
“ฉันหวังว่าพวกเขาจะเปลี่ยนใจและนําร้านอาหารมามีกลับสู่การจัดอันดับในวันพรุ่งนี้ ถ้าไม่เป็นแบบนั้นหัวใจของพวกเขาคงจะดํามืดเกินไป”
“ฉันไม่ได้มองโลกในแง่ดีแบบนั้น ยังไงซะวันนี้พวกเขาก็เอาร้านอาหารมามออกจากการจัดอันดับโดยไม่มีการตรวจสอบล่วงหน้า”
ลูกค้าทุกคนยิ้มเมื่อเห็นว่าประธานของสมาคมจัดเลี้ยงตกเป็นเหยื่อของกฎของร้านอาหาร นี่ทําให้พวกเขารู้สึกพอใจมาก
ไม่นานข้าวผัดหยางโจว โร่วเจียหมัวและข้าวไก่ตุ้นก็พร้อม พวกเขาสองคนจมอยู่กับอาหารโดยสมบูรณ์ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุขในขณะที่พวกเขากิน
“เอิ้ก…”
วอร์เรนเรอออกมาและวางถ้วยในมือลงด้วยสีหน้าพึงพอใจ เขากินอาหารจนเกลี้ยง เขามองไปที่ถ้วยที่ถูกกินจนสะอาดเอี่ยมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะผลักมันไปที่กลางโต๊ะด้วยสีหน้าแปลกๆ
มันผ่านมาหลายปีแล้วที่เขารู้สึกแบบนี้ เขาคิดว่าหลังจากที่เข้าได้กินอาหารจากร้านอาหารมามากมายในลานเอเดน มันคงไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เขาไม่เคยได้ลิ้มลอง
อย่างไรก็ตามในขณะที่อาหารแต่ละอย่างถูกนําออกมาเขาก็พบว่าเขาไม่เคยได้สัมผัสกับรสชาติแบบนี้มาก่อน ทุกเมนูเป็นประสบการณ์ใหม่สําหรับเขาและเขาก็อดไม่ได้ที่จะตั้งตารออาหารจานต่อไป
มันยากสําหรับเขาที่จะเชื่อว่าอาหารอร่อยๆ พวกนี้ทําออกมาโดยพ่อครัวเพียงแค่คนเดียว เจ้าของร้านอาหารนี้เป็นอัจฉริยะจริงๆ
ถ้านี้เป็นเมื่อ 20 ปีก่อนฉันจะมอบห้าอันดับแรกบนกระดานจัดอันดับให้กับอาหารทุกอย่างของร้านนี้โดยไม่ลังเลเลย วอร์เรนหันไปมองแม็กซ์ที่กําลังทําอาหารอยู่ในครัวแล้วถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง เขาเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งที่มีความสามารถในการเปลี่ยนอุตสาหกรรมอาหารในลานเอเดนได้อย่างสมบูรณ์ น่าเสียดายที่เขาเกิดมาผิดยุค
โทนิสเองก็วางถ้วยในมือลง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังในขณะที่เขาพูด “อร่อยมาก ตอนนี้ผมตั้งตารอปลาย่างรสเผ็ดสุดเลย”
