Chapter 362 : พ่อ
แม็กซ์ตอบโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง “ขอโทษด้วยนะครับแต่ร้านอาหารของเราปิดแล้วถ้าคุณอยากกินปลาย่างรสเผ็ดกรุณากลับมาพรุ่งนี้ตอนช่วงเวลาอาหารกลางวันนะครับ”
มีลูกค้ามากมายที่พยายามซื้อให้เขาทําอาหารให้หลังจากที่หมดเวลาเปิดร้านแล้วอยู่ทุกวันและเขาก็คุ้นเคยกับการไล่คนพวกนั้นออกไป
อย่างไรก็ตามชายคนนี้ปฏิเสธที่จะยอมแพ้และพูดต่อ “ฉันชื่อไมเคิล”
แม็กซ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้นและในที่สุดเขาก็หันหลังกลับไปและตอบ “ผมแม็กซ์”
ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตัวสูงและมีไหล่กว้าง เขาสวมเสื้อคลุมสีดําทองและมีดาบยาวแขวนเอาไว้ที่เอวดูเหมือนว่าเขาจะอายุประมาณ 40 ปีและเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลตัวได้เป็นอย่างดีแววตาของเขามีทั้งประกายความกล้าหาญของอัศวินและปัญญาของนักยุทธศาสตร์ที่เก่งกาจตัวของเขามีบรรยากาศที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้
ไมเคิลชะงักไปเมื่อได้ยินคําตอบของแม็กซ์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับการตอบสนองแบบนี้หลังจากที่แนะนําตัวปรากฏว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่รู้จักเขาหรือแม้แต่ชื่อของเขารอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและเริ่มตรวจสอบแม็กซ์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เขาสวมชุดพ่อครัวสีขาวดําและยืนตัวตรงเหมือนกับดาบ อีกทั้งยังมีร่างกายที่ยืดหยุ่นและสง่างามร่องรอยความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไมเคิลในขณะที่เขาสังเกตเห็นสิ่งเหล่านี้บุคลิกของแม็กซ์ดูจะเป็นนักดาบที่ซ่อนคมมากกว่าพ่อครัว สายตาของเขาทําให้ไมเคิลนึกถึงชายหนุ่มที่เขาเคยเจอเมื่อหลายปีก่อน
ชายหนุ่มคนนั้นได้เตือนเขาถึงวิถีแห่งดาบ ดาบของชายหนุ่มคนนั้นมีทั้งความดื้อรั้นและคมกริบในที่สุดดาบของชายหนุ่มคนนั้นก็กลายเป็นดาบที่คมที่สุดในโลกแต่สุดท้ายมันก็ถูกทําลายไป
ไมเคิลยิ้มให้แม็กซ์และพูดติ “ให้ฉันแนะนําตัวเอง ฉันคือเจ้าเมืองเคออส”
“โอ้ ขอโทษด้วยครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าตาของคุณมาก่อน” ร่องรอยของความประหลาดใจและขอโทษปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแม็กซ์
เขารู้จักชื่อของเจ้าเมืองแต่เขาคิดว่าชายคนนี้คงเป็นแค่ลูกค้าธรรมดาที่มีชื่อเหมือนกันใครจะไปคิดว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นเจ้าเมืองตัวจริง?
เขาเหลือบไปเห็นรถม้าสีดําที่จอดอยู่หน้าร้านขายน้ํายาเวทมนตร์รวมทั้งชายหนุ่มในชุดหมีที่กําลังตรวจสอบสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ด้วยท่าทีระมัดระวัง ปรากฏว่าไมเคิลคนนี้เป็นเจ้าเมืองตัวจริง
“ไม่เป็นไร ฉันมาที่นี่เพื่อเป็นลูกค้าของนาย” ไมเคิลส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม การที่แม็กซ์ไม่ได้รู้จักเขาไม่ใช่เรื่องที่ผิดกฎหมาย เขามองเข้าไปในดวงตาของแม็กซ์แล้วพูดต่อ “ฉันเองก็อยากมาช่วงที่นายเปิดร้านนะแต่พรุ่งนี้ฉันไม่มีเวลาเลยฉันเลยตัดสินใจมา นายจะทําปลาย่างให้ฉันหน่อยได้มั้ย?”
แม็กซ์มองเอมีที่ง่วงจนฟุบหน้าอยู่บนเคาน์เตอร์ก่อนที่จะสายหัวด้วยสีหน้าขอโทษ “ผมยินดีที่จะทําอาหารให้คุณแต่คงจะได้แค่ช่วงเปิดร้านเท่านั้น นี่คือกฎของเราและพนักงานเสิร์ฟของเราก็จะต้องกลับบ้านเช่นกัน อีกทั้งผมยังมีลูกสาวตัวน้อยที่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียนดังนั้นผมจึงต้องไปเตรียมที่นอนให้เธอ ผมต้องขอโทษจริง ๆ และขอให้คุณกลับมาวันอื่น”
“นายมีลูกสาวด้วย ดูเหมือนว่านายจะเป็นพ่อที่ดีนะ” ตอนแรกคิ้วของไมเคิลขมวดด้วยความไม่พอใจเมื่อเขาถูกแม็กซ์ปฏิเสธแต่มันก็ถูกคลายออกในทันทีเมื่อเขามองเห็นเอมี่ พ่อที่ดีหายากกว่าพ่อครัวที่ดี
เขาไม่ค่อยถูกปฏิเสธนักเมื่ออยู่ในเมืองเคออสและเขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะถูกปฏิเสธโดยคนๆ เดียวถึงสองครั้งติดต่อกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือชายคนนี้รู้แล้วด้วยว่าเขาเป็นเจ้าเมือง
“ผมไม่ใช่พ่อที่ดีหรอกครับ ผมแค่อยากจะอยู่กับเธอให้มากที่สุดและทําทุกอย่างที่ผมทําได้เพื่อเธอ” แม็กซ์หันไปมองเอมีด้วยสายตาอ่อนโยน
“ที่จริงแล้วฉันเองก็มาลองกินปลาย่างที่นี่ในฐานะพ่อ ฉันเองก็มีลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักเหมือนกันแต่ฉันมักจะยุ่งอยู่เสมอและไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ ฉันติดหนี้เธอมาก บางทีสวรรค์อาจจะอยากลงโทษฉันที่ละเลยลูกสาวดังนั้นเธอจึงต้องเจ็บปวดจากความเย็นที่มากเกินไปภายในร่างกายเธอต้องใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดมาตลอดหลายปีและฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลยบางที่นายอาจจะเข้าใจความทรมานที่ฉันกําลังเผชิญ” ไมเคิลมองแม็กด้วยสีหน้าจริงใจในขณะที่เขาพูดเขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเศร้า “ฉันไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้กับใครมาก่อนบางทีฉันอาจจะรู้สึกไว้ใจนายเพราะว่าเราทั้งคู่ต่างก็เป็นพ่อ”
แม็กซ์รู้สึกราวกับว่าเขาได้เห็นเจ้าเมืองในมุมมองใหม่ เจ้าเมืองที่เขารู้จักมีชื่อเสียงในฐานะนักรบที่แข็งแกร่งและกล้าหาญ แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะมีด้านที่อ่อนโยนและนุ่มนวลอยู่ภายในเปลีอกที่แข็งกระด้างของเขา? แม็กซ์คิดอยู่สักพักก่อนที่จะเปิดประตูร้านด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะปลาทอดของเราไม่ใช่แค่อร่อยแต่มันยังดีสําหรับการต่อสู้กับความเย็นในร่างกายด้วยในฐานะพ่อคนผมขอเชิญคุณเข้ามากินปลาย่างของบ้านเราครับ”
“ฉันขอรับคําชวนนั้นด้วยความยินดี” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไมเคิลในขณะที่เขาเดินเข้าไปในร้านอาหาร
“หัวหน้าคะ คน ๆ นี้คือ?” ยาเบะมิยะที่เพิ่งจะทําความสะอาดเสร็จและกําลังจะกลับบ้านมองแม็กซ์และไมเคิลที่เพิ่งจะเดินเข้ามาด้วยความสับสน เธอรู้ว่าแม็กซ์ไม่เคยยกเว้นกฏให้ใครมาก่อน
เขาคือเจ้าเมือง! แซลลี่ก้มหัวน้อย ๆ ให้กับไมเคิลหลังจากที่เธอมองเห็นเขา เธอเคยเห็นรูปของเขามาก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้คนในตระกูลไปทําให้ผู้มีอํานาจไม่พอใจดังนั้นคนในตระกูลของเธอจะต้องดูภาพและจําชื่อของบุคคลที่ทรงพลังและมีอํานาจทุกคนในทวีปนอร์แลนด์ให้ได้ก่อนที่จะก้าวออกมาที่โลกภายนอก
แม็กซ์ยิ้มแล้วตอบ “พวกเธอสองคนกลับบ้านกันได้เลยนะ คน ๆ นี้เป็นเพื่อนของฉัน เดี๋ยวฉันจะดูแลเขาเอง”
“ได้ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” ยาเบะมิยะยิ้มให้ไมเคิลก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับแซลลี่
ไมเคิลยิ้มรับและพยักหน้าให้พวกเธอ ดวงตาของเขาหยุดอยู่ที่แซลลี่ครู่หนึ่งและมีความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
“เชิญนั่งเลยครับท่านเจ้าเมือง คุณสามารถเลือกระดับความเผ็ดของปลาย่างได้ เรามีความเผ็ดระดับเม็ดน้อยเม็ดกลาง เผ็ดมากและเผ็ดอย่างบ้าคลั่ง ถ้าคืนนี้คุณยังอยากนอนหลับสบายผมขอแนะนําให้คุณไม่เลือกระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่ง” แม็กซ์พูดแนะนําเมนูในขณะที่เขาปิดมู่ลี่ลงเขายกเว้นให้ไมเคิลไม่ใช่เพราะเขาเป็นเจ้าเมือง แต่เป็นเพราะคําพูดของเขาในฐานะพ่อ
ในฐานะพ่อ เขาจินตนาการได้ถึงความสิ้นหวังและความหงุดหงิดที่เขาจะรู้สึกเมื่อเขารู้ว่าเอมจะต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการปวยบางอย่างที่รักษาไม่หาย
แน่นอนว่าแม็กซ์ยังอยากให้ร้านอาหารของเขากลับเข้าสู่การจัดอันดับการแข่งขันอาหารของลานเอเดน เขาวางแผนว่าจะไปเยี่ยมชมปราสาทเจ้าเมืองในวันพรุ่งนี้ แต่เมื่อเจ้าเมืองมาหาถึงหน้าประตูด้วยตัวเองเขาก็ถือว่ามันเป็นโอกาสสําหรับเขา
ไมเคิลตรวจสอบเมนูอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะสั่ง “ฉันขอเป็นปลาย่างขนาดกลางแบบเผ็ดมากแล้วกัน”
“ได้ครับ กรุณารอสักครู่นะครับ ผมขอพาลูกสาวของผมขึ้นไปนอนก่อน” แม็กซ์พยักหน้าก่อนที่จะเดินไปที่เคาน์เตอร์ดูเหมือนว่าเอมีและลูกเป็ดขี้เหร่จะหลับไปแล้ว เขาอุ้มทั้งคู่ไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวังก่อนที่เขาจะเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้า ๆ
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกทิ้งให้รอในร้านอาหาร เขาเป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ” ไมเคิลส่ายหัวในขณะที่เขาหัวเราะ เขามองไปรอบ ๆ ร้านอาหารและดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาด้วยความสนใจเมื่อเขามองเห็นโคมระย้าคริสตัลเหนือหัว
