Chapter 387 : ปราสาทเจ้าเมืองต้องการจองทั้งร้านเหรอ?
หลังจากที่ได้ยินคำขอของเอมีครู่หนึ่งในที่สุดยาเบะมิยะและแซลลี่ก็ตกลง แน่นอนว่าคำพูดของแม็กซ์มีบทบาทมากในการตัดสินใจนี้
ในขณะที่แม็กซ์กำลังต้อนรับลูกค้าที่มากินอาหารในช่วงเย็นเอมีก็วิ่งมาหาเขาพร้อมกับลูกเป็ดขี้เหร่ในอ้อมแขน “พ่อคะ พรุ่งนี้หนูชวนคุณครูลูน่ามาด้วยได้มั้ยคะ?”
“ได้สิ เดี๋ยววันพรุ่งนี้เราไปชวนเธอด้วยกันนะ” แม็กซ์ลูบหัวเอมี่เบา ๆ ดูเหมือนว่าเธอจะรักลูน่ามาก
จอร์จได้ยินบทสนทนาของพวกเขาในขณะที่เขาเดินเข้ามาและอดไม่ได้ที่จะยิ้มและถามเอมี่ “นี่เป็นปาร์ตี้สำหรับเพื่อน ๆ ของเอมีใช่มั้ย? ขอให้พาเมอร์และพาเบอร์ของฉันมาด้วยได้มั้ย?”
“คุณลุงอ้วนน้ำเงิน คุณมีน้องสาวตัวน้อยน่ารักในครอบครัวมั้ย?” เอมเงยหน้าขึ้นมองจอร์จวยความคาดหวัง
“เธออาจจะอยู่ในท้องของคุณป้ามิแรนด้าของหนู แต่เธอเพิ่งจะเจ็ดเดือนดังนั้นเธอจึงยังไม่คลอด แต่เรามีน้องชายตัวน้อยที่น่ารักสุด ๆ เลย เขาชื่อแองกัสและหนูยังไม่เคยเจอกับเขามาก่อน” จอร์จยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงลูก ๆ ของเขา
“เป็นน้องสาวตัวน้อยจริง ๆ เหรอคะ?” ดวงตาของเอมเป็นประกายขึ้นมาในทันที เธอยื่นมือไปจับมือของจอร์จด้วยท่าที่จริงจังในขณะที่เธอพูด “งั้นหนูจะส่งคำเชิญไปให้น้องสาวตัวน้อย เธอสามารถพาพี่ชายของเธอมากินอาหารกลางวันที่นี่ได้ในวันพรุ่งนี้ พ่อจะทำของหวานแสนอร่อยแบบใหม่ให้พวกเรากิน!
“เอาล่ะ ฉันจะบอกพวกเขาว่าพวกเขาได้รับคำเชิญเพราะน้องสาวตัวน้อยของพวก เขา” จอร์จพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะหันไปถามแม็กซ์ “ไม่ได้รบกวนอะไรนายใช่มั้ยแม็กซ์?”
“นี่คือปาร์ตี้ของเอมีดังนั้นเธอจะเชิญใครก็ได้ที่เธอชอบ แน่นอนว่าเรายินดีต้อนรับคุณและครอบครัวของคุณในวันพรุ่งนี้” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เขาค่อนข้างชอบจอร์จและลูกชายทั้งสองคนของเขาและไม่ว่าในกรณีใดการมีคนเพิ่มขึ้นจะทำให้บรรยากาศในงานปาร์ตี้สนุกขึ้น
“ฉันแน่ใจว่าเจ้าตัวน้อยพวกนั้นจะอยากมาโดยเฉพาะเมื่อพวกเขาจะได้กินอาหารของนาย” จอร์จพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้านอาหาร
“เอมีน้อย ฉันเองก็อยากมางานปาร์ตี้อาหารกลางวันของหนูด้วย หนูเชิญฉันด้วยได้มั้ย?” แฮร์ริสันเดินเข้ามาและมองเอมี่ด้วยรอยยิ้มคาดหวัง
“ไม่มีทาง คุณไม่รู้เหรอว่าคุณอายุเท่าไรแล้วคุณลุงอ้วนเทา? ปาร์ตี้ในวันพรุ่งนี้มีไว้สำหรับเพื่อนของหนู นอกจากนี้คุณไม่ได้อยากมางานปาร์ตี้ด้วยซ้ำ คุณแค่อยากมากินเมนูของหวานใหม่ของพ่อ ใช่มั้ยล่ะ?” เอมีส่ายหัวในทันที เธอมองเห็นแผนการที่ชั่วร้ายของแฮร์ริสัน
“เฮ้ออ แต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันมีอายุแค่สามขวบครึ่งเท่านั้นเอง น่าเสียดายจริง ๆ” แฮร์ริสันถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง เขาไม่คิดว่าเอมจะมองเจตนาที่แท้จริงของเขาออกได้อย่างง่ายดาย ในขณะที่เขาเดินเข้าไปในร้านอาหารเขาก็คิดกับตัวเอง ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรีบหาภรรยาแล้วมีลูกกับเธอ ฉันถึงจะเข้าร่วมงานปาร์ตี้แบบนี้ได้
“วันนี้ร้านอาหารปิดทำการแล้วครับ ถ้าคุณอยากกินอาหารกรุณากลับมาใหม่วันพรุ่งนี้นะครับ” แม็กซ์ปิดร้านตอนสามทุ่มตามปกติ แต่ก็มีชายที่สวมเสื้อโค้ทยาวเดินมาหาเขาหลังจากที่ถึงเวลาปิดร้าน
“สวัสดีครับคุณแม็กซ์ ชื่อของผมคือดิคัส ผมมาจากปราสาทเจ้าเมือง เราเคยเจอกันมาก่อนที่ประตูโรงเรียนเคออส” ชายคนนั้นมองแม็กซ์ด้วยรอยยิ้มในขณะที่เขาพูด “วันนี้ผมไม่ได้มากินอาหารแต่ผมถูกท่านเจ้าเมืองส่งมาเพื่อมาพูดคุยเรื่องบางอย่างกับคุณ แต่ก่อนหน้านี้ผมเห็นว่าคุณยุ่งมากดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะรออยู่ข้างนอก ผมขอเข้าไปคุยกับคุณข้างในได้มั้ยครับ?”
“แน่นอนครับ เข้ามาเลย” แม็กซ์จำดิคัสไม่ได้แต่เมื่อเห็นว่าเขามาที่นี่ตามคำสั่งของท่านเจ้าเมืองมันคงจะไม่ดีที่จะปฏิเสธเขา ยังไงซะปราสาทเจ้าเมืองเองก็มีส่วนช่วยอย่างมากในการคืนสิทธิ์ในการแข่งขันอาหารให้กับร้านอาหารของเขา
“คุณแม็กซ์ ร้านอาหารของคุณนี่น่าทึ่งมากเลยนะครับ มีร้านอาหารแค่ไม่กี่แห่งเท่านั้นในลานเอเดนที่เทียบกับร้านของคุณได้” ดิคัสยิ้มในขณะที่เขาเดินเข้ามาในร้าน
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะเดินตามหลังดิคัสเข้ามาในร้าน
“หัวหน้าคะ?” ยาเบะมิยะที่เพิ่งจะเก็บโต๊ะเสร็จรู้สึกสงสัยเมื่อเธอหันมาเห็นดิคัส
แม็กซ์ยิ้มและอธิบาย “มิยะ ไอช่า วันนี้พวกเธอสองคนกลับไปก่อนได้เลยนะ พรุ่งนี้อย่าลืมมากินอาหารเที่ยงกันด้วยล่ะ คุณดิคัสมาที่นี่เพราะมีเรื่องที่เขาอยากจะคุยกับฉัน”
“ได้ค่ะ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะหัวหน้า บ้ายบายจะเอมี่” ยาเบะมิยะพยักหน้าและบอกลาพวกเขาทั้งสองก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับแซลลี่
“ พ่อคะ พวกเราจะไปนอนกันได้รึยังคะ?” เอมีรู้สึกง่วงเล็กน้อยในขณะที่เธอหันมาถามแม็กซ์เธออดไม่ได้ที่จะหาวออกมาและลูกเป็ดขี้เหร่เองก็เช่นกัน
“แปปนึงนะเอมี่ เดี๋ยวพ่อจะพาหนูขึ้นไปนอนนะ” แม็กซ์ยิ้มและพยักหน้า เขาไม่ได้นั่งลงแต่หันไปหาดิคัสแทนและถาม “ท่านเจ้าเมืองมีคำสั่งอะไรเหรอครับ?”
ดิคัสมองเอมีและไม่ได้นั่งลงเช่นกัน เขาหันกลับมามองแม็กซ์ด้วยรอยยิ้มและถาม “ท่านเจ้าเมืองไม่ได้มีคำสั่งอะไรครับ ท่านแค่อยากจะจองร้านอาหารมามีทั้งร้านในวันพรุ่งนี้และสงสัยว่ามันจะเป็นไปได้มั้ย?”
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับแต่วันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดของร้านดังนั้นเราจะไม่ให้บริการลูกค้าเลย” แม็กซ์ส่ายหัวโดยไม่ต้องคิด เขาจะไม่ทำงานในวันหยุด
ในขณะนั้นเองเสียงของระบบก็ดังขึ้น “อึ้ง! ภารกิจใหม่ : เพิ่มที่นั่งกลางแจ้ง 16 ที่ให้กับร้านอาหารภายในสามวัน! เนื่องจากร้านอาหารมีลูกค้าจำนวนมากและไม่สามารถขยายร้านอาหารได้เนื่องจากร้านยังมีระดับต่ำคุณจึงต้องจัดที่นั่งกลางแจ้งเพื่อตอบสนองความต้องการของลูกค้า รางวัลเมื่อทำภารกิจนี้สำเร็จ : พื้นที่รับประทานอาหารกลางแจ้ง! บทลงโทษสำหรับการที่ภารกิจล้มเหลว : ค่าปรับ 10,000 เหรียญทอง!”
“เชี่ยเอ๊ย ไอ้ระบบหน้าด้าน! นายจะหักเงินเมื่อภารกิจล้มเหลวเหรอ! ฉันจะไปทำพื้นที่กินอาหารกลางแจ้งได้ยังไง? นายพยายามแกล้งฉันเหรอ?” แม็กซ์รู้สึกโกรธมาก นอกจากคนที่ขายอาหารตามรถเข็นในลานเอเดนแล้ว เขาไม่เคยเห็นร้านอาหารไหนมีพื้นที่กินอาหารกลางแจ้งในลานเอเดนมาก่อน ดังนั้นมันจะต้องมีกฎและข้อบังคับอยู่แน่ ๆ
ถึงแม้ว่าแม็กซ์จะอยากเพิ่มที่นั่งกินอาหารกลางแจ้งให้กับกลุ่มลูกค้าที่เหมือนกันกับพวกปีศาจลาวาและอลิซาเบธเพื่อที่พวกเขาจะได้มีอิสระที่จะแสดงปฏิกิริยาทางกายต่ออาหารของเขาแต่มันก็เป็นได้ได้ยากที่จะทำ
“อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจสิครับคุณแม็กซ์ บางที่คุณน่าจะลองพูดราคาของคุณมาก่อน” ดิคัสไม่คิดว่าแม็กซ์จะปฏิเสธเพียงเพราะว่ามันเป็นวันหยุดของเขา ยังไงซะคนที่จะมากินอาหารก็เป็นถึงเจ้าเมือง ถ้าเป็นร้านอาหารอื่น ๆ พวกเขาคงจะพยายามไขว่คว้าโอกาสนี้ไว้อย่างเต็มใจและเสนอตัวว่าจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารท่านเจ้าเมืองด้วยตัวเอง
บางทีปราสาทเจ้าเมืองอาจจะช่วยฉันแก้ไขปัญหานี้ได้ แม็กซ์เริ่มพิจารณาอีกครั้ง เขามองไปที่ดิคัสและถาม “ท่านเจ้าเมืองต้องการจองร้านอาหารช่วงเวลาไหนครับ?”
“พรุ่งนี้ตอนเที่ยงครับ” ดวงตาของดิคัสเป็นประกายขึ้นในทันที อย่างที่คิดเอาไว้ ไม่มีเจ้าของร้านอาหารคนไหนจะยอมทิ้งโอกาสแบบนี้
“ไม่” มีสองเสียงตอบขึ้นมาพร้อมกันในทันที
