Chapter 380 : ฉันขอเลือดของเธอสักหยดได้มั้ย?
หลังจากกินปลาย่างระดับเย็ดอย่างบ้าคลั่งหมดสกอนาร์ดก็เดินออกมาจากร้านอาหารพร้อมทั้งใช้มือยันกําแพงเพื่อพยุงตัวเองไว้ เขายุ่งอยู่กับการหอบหายใจจนไม่ได้สังเกตเห็นลูกสาวของเจ้าเมืองหรือสิ่งรอบๆตัวเลย ในขณะที่เขาหอบหายใจเขาก็รู้สึกสงสัยในชีวิตว่าเขากําลังทําอะไรอยู่ และกังวลว่าพรุ่งนี้เขาจะเดินได้ไหม
“ปลาย่างแบบเผ็ดมากอร่อยมากๆเลย!” วิเวียนที่เดินออกมาจากร้านอาหารในเวลาใกล้ๆกัน พูดกับตัวเองพร้อมทั้งยกหลังมือขึ้นมาเช็ดปาก เธอพอใจมากหลังจากที่ได้กินปลาย่าง ดวงตาของเธอเปล่งประกายอย่างมีความสุข
ฉันต้องพาลูน่ามาที่นี่ให้ได้เมื่อถึงวันหยุดของเธอ เมื่อเร็วๆนี้เธอยุ่งมาก ดังนั้นเธอต้องไม่มีเวลามากินอาหารที่นี้อย่างแน่นอน และถึงแม้ว่าเธอจะมาเธอก็จะไม่สั่งอาหารอย่างปลาย่างที่มีราคาแพงแบบนี้ด้วยวิเวียนหันกลับไปมองร้านอาหารก่อนที่จะเดินออกไปด้วยความมุ่งมั่น
ฉันไม่รู้ว่าเจ้าของร้านใส่อะไรลงไปในปลานั้นแต่เมื่อดูจากลูกค้าจํานวนมากแล้วเขาน่าจะไม่ได้ใส่อะไรที่ผิดปกติลงไป เฮ้อ ปลาย่างตัวนั้นอร่อยจริงๆ ใครจะไปคิดว่าอาหารของมนุษย์จะอร่อยขนาดนี้ ดูเหมือนว่าพ่อจะไม่ได้โกหกฉัน ไม่นานหลังจากนั้นอลิซาเบธก็เดินออกมาจากร้านอาหารด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป ผิวของเธอถูกแต่งแต้มด้วยสีแดง และก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็กินปลาย่างทั้งตัวหมดไปแล้ว
ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะยังมีปฏิกิริยาที่รุนแรงเล็กน้อยในขณะที่เธอกินแต่เธอก็เตรียมตัวรับมือไว้แล้วดังนั้นมันจึงไม่มีสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจอะไรเกิดขึ้นอีก
ปลาย่างตัวนั้นเต็มไปด้วยพลังงานธาตุไฟที่ทรงพลังแต่มันก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อร่างกายของฉันในเชิงลบ และดูเหมือนว่ามันจะช่วยขยายเส้นพลังของฉันและฉันกําลังเหงื่อออก? อลิซาเบธใช้นิ้วแตะไปที่หน้าผากของเธอที่เต็มไปด้วยเหงื่อด้วยความประหลาดใจ
ในฐานะมังกรน้ําแข็งเธอไม่เคยมีเหงื่อออกแม้แต่หยดเดียวในชีวิต แม้แต่ในการต่อสู้ที่รุนแรงอย่างมากเธอก็ไม่เคยมีเหงื่อออกมาก่อน
อย่างไรก็ตามเธอกลับมีเหงื่อออกหลังจากที่กินปลาย่าง มันเป็นประสบการณ์ที่พิเศษอย่างแท้จริง
เธอดูยุ่งมากๆ ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรอเธออยู่ข้างนอก อลิซาเบธมองดูยาเบะมิยะที่กําลังยุ่งกับการให้บริการลูกค้า เธอพยายามสังเกตยาเบะมิยะในขณะที่กินอาหารแต่เธอก็ยังระบุไม่ได้ว่ายาเบะมิยะมีสายเลือดอะไรอยู่ในร่างกาย วิธีที่ง่ายที่สุดในการหาคําตอบคือการถามเธอโดยตรงแต่ เธอก็ต้องรอเวลา
เมื่อถึงเวลาร้านอาหารปิดร้านลูกค้าคนหนึ่งก็ลุกขึ้นและถาม “แม็กซ์ พรุ่งนี้ผลคะแนนของการแข่งขันอาหารรอบสุดท้ายจะประกาศแล้ว คุณคิดว่าร้านอาหารมามีจะได้สิทธิ์คืนมามั้ย?”
“มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของฉัน บางทีปาฏิหาริย์อาจจะเกิดขึ้น” แม็กซ์ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม ที่จริงเขาไม่ได้หวังอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าสมาคมจัดเลี้ยงจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นมันคงไม่มีใครให้ความสนใจกับร้านอาหารที่เพิ่งจะเปิดมาได้ไม่ถึงเดือนหรอก
“เจอกันพรุ่งนี้นะคะหัวหน้า บ๊ายบายจะเอม” ยาเบะมิยะและแซลลี่บอกลาแม็กซ์และเอมก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
“หืม นั่นไม่ใช่..?” หลังจากที่พวกเธอทั้งสองคนเดินออกมาจากร้านอาหารพวกเธอก็สังเกตเห็นอลิซาเบธที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารในทันที เธอสวมชุดเดรสยาวที่ทํามาจากคริสตัลน้ําแข็ง และหันหลังให้กับร้านอาหารพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้า ดูเหมือนว่าเธอกําลังใคร่ครวญบางอย่างอยู่ รูปลักษณ์ของเธอสวยงามมากภายให้แสงจันทร์
“ฉันมีคําถามสองสามข้ออย่างจะถามเธอ” ทันใดนั้นอลิซาเบธก็หันมาหายาเบะมิยะและพูดขึ้นด้วยน้ําเสียงที่ฟังดูจริงจังไม่สามารถต่อรองได้
“เธอมีสิทธิ์เลือกว่าเธออยากหรือไม่อยากตอบ” แซลลี่เดินออกมาบังยาเบะมิยะไว้และมองอลิซาเบธด้วยท่าทีสงบนิ่ง
อลิซาเบธมองแซลลี่ด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย ถึงแม้ว่าแซลลี่เป็นแค่พนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารแต่เธอก็ไม่สามารถเมินเฉยได้ “ฉันไม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธ”
“คุณถามอะไรก็ได้ที่คุณอยากจะถามและฉันจะตอบคําถามของคุณอย่างสุดความสามารถ ยาเบะมิยะก้าวออกมาข้างหน้าและมองอลิซาเบธด้วยความกังวลและความคาดหวังในแววตา
เธอเคยจินตนาการว่าจะได้เจอกับมังกรตัวเป็นๆมานับครั้งไม่ถ้วน เธอมักจะจินตนาการว่าพ่อของเธอจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอหรือไม่ก็ส่งคนมาตามหาเธอ
ถึงแม้ว่าอลิซาเบธจะเป็นมังกรน้ําแข็ง และแทบจะไม่มีโอกาสเลยที่พวกเธอจะมีความเกี่ยวข้องกันแต่อย่างน้อยเธอก็เป็นเผ่ามังกร
แซลลี่เหลือบมองยาเบะมิยะและไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็ยังยืนหยัดเคียงข้างอย่างมั่นคง
“ฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นมังกรชนิดไหน” อลิซาเบธถามเข้าประเด็นในทันที เธอมีสีหน้าเย็นชาตามปกติ แต่ก็มีร่องรอยของความคาดหวังและความกังวลอยู่ในแววตาของเธอ
“ฉัน…” ยาเบะมิยะอ้าปากจะตอบแต่เสียงของเธอก็ขาดหายไป หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ส่ายหน้าแล้วพูดอย่างหดหู่ “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เคยเจอพ่อของฉันแม้แต่ครั้งเดียว”
“เธอไม่เคยเจอเขาเหรอ?” ดวงตาของอลิซาเบธเบิกกว้างและก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ตั้งใจในขณะที่ถามต่อ “แล้วแม่ของเธอล่ะ? เธอรู้มั้ยว่าเข้าเป็นมังกรอะไร? หรือเธอรู้ลักษณะพิเศษของเขามั้ย?”
“แม่ของฉันเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อน เธอไม่รู้ว่าพ่อของฉันเป็นมังกรอะไร เธอรู้ความจริงว่าเขาเป็นมังกรเมื่อเขาจากไปแล้ว” สีหน้าของยาเบะมิยะดูแย่ลงเรื่อยๆ ในขณะที่เธอส่ายหัว
แซลลี่มองยาเบะมิยะด้วยความเห็นอกเห็นใจ จากนั้นเธอก็หันไปมองอลิซาเบธด้วยความสงสัย ผู้หญิงคนนี้พยายามจะทําอะไร? เป็นไปได้มั้ยว่าสิ่งที่เธอตามหาเกี่ยวข้องกับลักษณะพิเศษของมิยะ
ร่างกายที่ผอมแห้งและบอบบางของยาเบะมิยะดูเหมือนว่าจะต้องเผชิญกับความยากลําบากมานับครั้งไม่ถ้วน ทันใดนั้นอลิซาเบธก็รู้สึกอึดอัดใจเมื่อเธอมองเห็นสีหน้าเศร้าๆของยาเบะมิยะ เมื่อมองดูยาเบะมิยะเธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอกําลังมองเห็นตัวเอง เมื่อโลกทั้งใบล่มสลายเธอจึงต้องแบกมันเอาไว้บนบ่า เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องพวกนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีความสุขมากและฉันไม่คิดว่าชีวิตไม่ยุติธรรมสําหรับฉัน อย่างน้อยฉันก็ได้พบกับแม็กซ์ เอมี่ แซลลี่และลูกค้าที่น่ารักมากมาย” ยาเบะมิยะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่ขับไล่ความเศร้าออกไปจนหมด
อลิซาเบธมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของยาเบะมิยะและพบว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่ฝืนทํา หรือเป็นเครื่องมือที่ใช้เพื่อปิดบังความหดหูใจของเธอเลย แต่มันกลับเต็มไปด้วยความปรารถนา และความคาดหวังต่อชีวิตราวกับว่าเธอไม่เคยมีอะไรที่น่าเศร้าใจเลยในชีวิต
เธอเป็นคนแบบไหนกัน? เธอปล่อยวางทุกสิ่งที่เธอต้องเผชิญมาด้วยความยากลําบากได้ยังไง? เธอยังมองโลกในแง่ดีได้ถึงแม้ว่าเธอจะผ่านมันมาอย่างยากลําบาก เธอเป็นคนที่น่าชื่นชมและน่าเห็นใจจริงๆ
อลิซาเบธเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่ถามขึ้น “ฉันขอเลือดของเธอสักหยดได้มั้ย?”
