Chapter 385 : คุณถูกไล่ออก
พี่สาวดูสวยมากเลยตอนที่เธอกินและดวงตาสีม่วงของเธอก็สวยมากด้วย เอมีที่นั่งเท้าคางอยู่หลังเคาน์เตอร์มองดุกลอเรียด้วยความชื่นชม
หลังจากที่กินอาหารเช้าอยู่เงียบ ๆ จนหมดกลอเรียก็จ่ายเงินค่าอาหารก่อนที่เธอจะ ลุกขึ้นเมื่อเธอเดินไปถึงประตูร้านเธอก็หันไปทางห้องครัวและมองแม็กซ์ด้วยสีหน้าแดงระเรื่อแล้วรีบเดินออกจากร้านไป เธอรีบเดินไปขึ้นรถม้าและสั่งคนขับรถม้าอย่างไม่ได้สนใจสีหน้าของเขา “ไปที่ร้านสิ่งทอหนังกลับสีน้ำเงิน”
“คะ ครับคุณหนู” คนขับรถม้ารับคำและรีบควบคุมม้าให้วิ่งออกไปในทันที
ในร้านสิ่งทอหนังกลับสีน้ำเงินผู้จัดการมองพนักงานของเธอก่อนที่เธอจะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “วันนี้เจ้าของร้านคนใหม่จะเข้ามาดังนั้นพวกเราทุกคนต้องทำงานให้ดีและทำให้เธอรู้สึกประทับใจในการพบกันครั้งแรก”
จากนั้นเธอก็จัดเสื้อผ้าของเธอแล้วเดินออกไปที่หน้าร้านและมองไปรอบ ๆ ด้วยท่าทีประหม่า
“เจ้าของร้านคนใหม่จะเป็นคนแบบไหนนะ? ฉันได้ยินมาว่าร้านสิ่งทอของเราเกือบจะต้องปิดตัวแล้วแต่ท่านประธานยืนยันว่าจะเปิดร้านเอาไว้ นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่เรายังมีงานทำอยู่” พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นเบา ๆ
“ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นลูกสาวของนายน้อยคนโต เห็นได้ชัดว่าประธานเห็นว่าเธอเป็นหนึ่งในคนที่มีสิทธิ์สืบทอดและนั่นทำให้เธอมีสถานะแบบเดียวกันกับนายน้อยคนรอง” พนักงานอีกคนตอบ
ใบหน้าของพนักงานร่างผอมเตี้ยสดใสขึ้นมาในทันทีพร้อมกับคาดเดา “เป็นเรื่องจริงเหรอ? นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะกลายเป็นผู้นำของตระกูลมอร์ตันในอนาคตเหรอ? ถ้าเรารับใช้เธอได้ดีบางทีเราอาจจะได้เลื่อนขั้น!”
“ถ้าท่านประธานมีความตั้งใจที่จะให้เธอเป็นผู้สืบทอดจริง ๆ เธอจะไม่ถูกส่งมาที่ร้านสิ่งทอหนังกลับสีน้ำเงินของเรา” พนักงานร่างอ้วนเบ้ปากด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยามและพูดต่อ “เธอไม่มีอะไรเทียบกับนายน้อยคนรองได้หรอก ฉันได้ยินมาว่าเธอสวมผ้าคลุมหน้าอยู่ตลอดเวลาและไม่กล้าแสดงใบหน้าให้ใครเห็นเลย ถ้าพวกเธอถามฉันฉันคิดว่าเธอจะต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ หรือไม่ก็มีบางอย่างที่ไม่น่าดูอยู่บนใบหน้าของเธอ คนอย่างเธอจะกลายเป็นผู้สืบทอดของตระกูลมอร์ตันได้ยังไง?”
“จริงเหรอ?” พนักงานทุกคนรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขาพากันหันไปมองพนักงานร่างอ้วนด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเจ้านายในอนาคตของพวกเขา
“ทำไมฉันจะต้องโกหกด้วย? ฉันได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากพี่สาวของฉันที่ทำงานอยู่ที่คฤหาสต์มอร์ตัน เธอบอกว่าคุณหนูคนนี้สวมผ้าคลุมหน้าตลอดเวลาแม้แต่ตอนที่อยู่บ้านและไม่เคยมีใครเห็นว่าหน้าตาของเธอเป็นยังไง เธอไม่ถอดมันออกแม้แต่ตอนที่เธอกินอาหาร เธอจะต้องน่าเกลียดขนาดไหนถึงต้องสวมผ้าคลุมหน้าแม้แต่ตอนที่กินอาหาร? เธอกลัวว่าคนอื่นจะกินอาหารไม่ลงถ้ามองเห็นหน้าเธอเหรอ?” พนักงานร่างอ้วนชอบที่ตัวเองได้เป็นจุดสนใจ เธอยังคงคาดเดาต่อไปด้วยสีหน้ามีความสุข
“ร้านนี้ยังไม่เปิดเหรอคะ?” ในตอนนั้นเองเสียงเบา ๆ ก็ดังขึ้นขัดการสนทนาของพวกเขา
พนักงานทุกคนหันมามองและดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที สาวสวยในชุดเดรสสีชมพูกำลังยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านของพวกเขา ความสง่างามและหน้าตาที่สวยงามของเธอน่าทึ่งมากจนพวกเขาไม่สามารถละสายตาได้
“ร้านของเราเปิดแล้วค่ะ คุณกำลังมองหาผ้าแบบไหนคะ? คุณสวยมาก ราวกับเทพธิดาจากสวรรค์เลย” พนักงานร่างอ้วนรีบเข้าหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าในทันที
“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาผ้า” สีหน้าของกลอเรียเย็นชาลงเล็กน้อยและสายหน้าเมื่อเธอมองไปที่พนักงานร่างอ้วน
“ถ้าอย่างงั้นฉันจะช่วยอะไรคุณได้บ้างคะ?” พนักงานร่างอ้วนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย
พนักงานคนอื่น ๆ เองก็มีสีหน้าคล้าย ๆ กัน ธุรกิจของร้านสิ่งทอหนังกลับสีน้ำเงินในช่วงไม่กี่ปีมานี้แย่มาก เฉลี่ยแล้วพวกเขาขายผ้าได้แค่ไม่กี่เมตรต่อวันและรายได้พวกนั้นก็ไม่เพียงพอที่จะจ่ายค่าแรง อย่างไรก็ตามท่านประธานยืนยันว่าจะเปิดร้านต่อไปดังนั้นพวกเขาจึงไม่กลัวว่าสูญเสียงาน
เป็นเพราะแบบนี้พนักงานทุกคนจึงมีทัศนคติที่ขาดความกระตือรือร้น มีแค่ลูกค้าที่เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างร่ำรวยและมีแนวโน้มที่จะซื้อผ้าจำนวนมากเท่านั้นที่จะทำให้พวกเขากระตือรือร้นได้มีแค่ลูกค้าที่ทำให้พวกเขาได้ยอดจำนวนมากเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของพวกเขาและหญิงสาวคนนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น อย่างไรก็ตามเธอบอกกับพวกเขาว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อซื้อผ้า
“ฉันเป็นคุณหนูของตระกูลมอร์ตันที่คุณเพิ่งพูดถึง คนที่กังวลว่าคนอื่นจะกินข้าวไม่ลงถ้าพวกเขามองเห็นใบหน้าฉัน” กลอเรียมองสำรวจพนักงานร่างอ้วนด้วยสีหน้านิ่งสงบ
“ปะ-เป็นไปได้ยังไง!” สีหน้าของพนักงานร่างอ้วนเปลี่ยนไปในทันทีพร้อมกับผงะถอยหลังไปหลายก้าว เธอสะดุดในขณะที่เธอก้าวถอยหลังแล้วล้มไปชนเข้ากับชั้นวางผ้าจนม้วนผ้าตกลงมากระแทกหน้าของเธอจนทำให้เกิดรอยแดงขนาดใหญ่ขึ้นที่หน้าผาก
“หะ-หัวหน้า!” พนักงานคนอื่น ๆ เองก็มีสีหน้าตื่นตระหนกเช่นกัน การนินทาเจ้านายลับหลังโดยเฉพาะคนที่เป็นสมาชิกของตระกูลมอร์ตันนั้นจะทำให้พวกเขาถูกไล่ออกได้ง่าย ๆ
“คะ-คุณหนูคะ ฉันชื่อจีน เป็นผู้จัดการของร้านสิ่งทอหนังกลับสีน้ำเงินค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่เร็วขนาดนี้” ผู้จัดการร้านรีบวิ่งเข้ามาในทันทีหลังจากที่ได้ยิน เธอรู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อมองเห็นกลอเรีย เมื่อวันก่อนเธอได้รวบรวมข้อมูลมาพอสมควรดังนั้นวันนี้เธอจึงรอที่จะได้พบกับผู้หญิงที่สวมผ้าคลุมหน้า แต่กลอเรียกลับไม่ได้สวมผ้าคลุมอีกต่อไปแล้ว
เธอได้ยินบทสนทนาที่เกิดขึ้นในหมู่พนักงานแต่เธอก็ไม่ได้ตำหนิพวกเขา เพราะเธอเป็นผู้จัดการของร้านสิ่งทอนี้มาตลอดดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่เจ้าของร้านคนใหม่จะเข้ามาควบคุมที่นี่ ด้วยความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่เธอจึงไม่ได้พยายามหยุดพวกเขา
อย่างไรก็ตามตอนนี้กลอเรียกลับได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว พนักงานพูดนินทาเจ้าของร้านคนใหม่ลับหลังในวันแรกที่เธอมาในขณะเดียวกันผู้จัดการก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อหยุดพวกเขาเลย เมื่อคิดได้แบบนี้เหงื่อเย็น ๆ ก็ผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเธอ เธอก้มหน้าลงและพยายามคิดหาวิธีแก้ไขสถานการณ์
กลอเรียมองจีนและพนักงานทุกคนด้วยสีหน้านิ่ง ๆ และไม่ได้พูดอะไร แต่มือที่กำแน่นของเธอบ่งบอกว่าเธอไม่ได้สงบอย่างท่าที่ภายนอก
“คุณหนูคะ หัวหน้าคะ ฉันแค่พูดเรื่องไร้สาระ! ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่ควรพูดแบบนั้น ได้โปรด ได้โปรดอย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ…” พนักงานร่างอ้วนตบหน้าตัวเองและร้องไห้ออกมาในขณะที่เธอนั่งอยู่ที่พื้น
“ตามกฎของตระกูลมอร์ตัน ห้ามพนักงานทุกคนนินทาลับหลังสมาชิกของตระกูลมอร์ตันใครก็ตามที่ถูกจับได้จะถูกไล่ออกอย่างไม่มีข้อยกเว้น” กลอเรียมองพนักงานร่างอ้วนด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วพูดต่อ “ดังนั้น คุณถูกไล่ออก”
พนักงานร่างอ้วนมองกลอเรียด้วยสีหน้ายิ้ง ๆ ราวกับว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน
พนักงานคนอื่น ๆ เองก็รู้สึกตื่นตระหนกเช่นกัน พวกเขาก้มหน้าลงเพราะไม่กล้ามองกลอเรียใครจะไปคิดว่าผู้หญิงที่สวยแบบนี้จะเย็นชาและเด็ดขาด? เธอเพิ่งมาถึงร้านและพนักงานคนหนึ่งก็ถูกไล่ออก พวกเขาทุกคนเองก็เข้าร่วมบทสนทนาก่อนหน้านี้ พวกเขาจะถูกไล่ออกมั้ย?
“สวัสดีครับคุณหนูกลอเรีย” ในตอนนั้นเอง คำพูดทักทายก็ดังมาจากข้างนอกแล้วมาร์ที่สวมเสื้อคลุมยาวสีดำก็เดินเข้ามา เขาถอดหมวกออกในขณะที่พูดทักทายกลอเรีย ร่องรอยของความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อเขามองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในร้านแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
“มาร์? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” กลอเรียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อมองเห็นมาร์ เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับบทลงโทษที่ไซริลและมาร์ได้รับ ในวันนั้นที่สำนักงานหลักของหอการค้าเธอรู้ว่ามาร์ช่วยกลบเกลื่อนให้ตอนที่เธอแอบฟังบทสนทนาของพวกเขา นอกจากนี้เธอยังจำได้ว่ามาร์มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของเธอเมื่อเธอยังเด็ก
“ท่านประธานไล่ผมออกจากหอการค้าแต่เขาอนุญาตให้ผมเลือกได้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนในธุรกิจสาขาของตระกูลมอร์ตัน ผมได้ยินมาว่าคุณหนูจะมาที่นี่ดังนั้นผมจึงขอมาที่นี่และคำขอของผมก็ได้รับการอนุมัติแล้ว” มาร์ตอบ
กลอเรียมองมาร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปมองผู้จัดการร้านที่มีเหงื่อท่วมและพูดว่า “คุณเองก็ถูกไล่ออก”
