Chapter 392 : เป็นสาวน้อยที่สวยจริง ๆ
“หนูใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละ แต่พอรู้สึกว่าชุดเจ้าหญิงสีม่วงน่าจะดีที่สุดสำหรับวันนี้ สำหรับทรงผมพ่อว่าหนูน่าจะทำผมทรงทวินเทลที่หนูชอบ” แม็กซ์มองไปที่เอมี่และส่ายหัวในขณะที่เขาพูดต่อ “แต่เรากำลังจะกินข้าวเช้าแล้วและหลังจากนั้นเราต้องออกไปบอกเจสสิก้ากับคุณครูลูน่าเกี่ยวกับงานปาร์ตี้อาหารกลางวันดังนั้นหนูคงไม่ได้ซ้อมเต้นแล้วล่ะตอนที่เรากลับมา ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้หนูเต้นได้ดีแล้วล่ะ”
“โอเคค่ะ หนูเชื่อพ่อ ตอนที่เรากลับมาพี่มิยะกับพี่ไอช่าก็น่าจะมาถึงแล้วดังนั้นหนุน่าจะซ้อมเต้นรอบสุดท้ายกับพวกพี่เขาได้” เอมีพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ใช่ หนูซ้อมเต้นรอบสุดท้ายได้ตอนที่พวกเธอมาถึงที่นี่” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเอมจะชอบเต้นมาก
แม็กซ์ช่วยเธอใส่ชุดเจ้าหญิงสีม่วงแล้วมัดผมทรงทวินเทลให้เธอ หลังจากที่กินอาหารเช้ากันเสร็จแม็กซ์ก็ขี่จักรยานไปที่โรงเรียนเคออสพร้อมกับเอมีและลูกเป็ดขี้เหร่ที่ถูกผืนใจ
จักรยานของเขาดึงดูดความสนใจของคนส่วนใหญ่ไปตลอดทาง หลาย ๆ คนไม่สามารถเข้าใจได้ว่าล้อบาง ๆ สองล้อนั้นวิ่งไปข้างหน้าอย่างมั่นคงได้ยังไง สำหรับพวกเขาดูเหมือนว่ามันมีพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็นคอยผลักจักรยานจากด้านหลัง
แม็กซ์ไม่มีความตั้งใจที่จะทำให้จักรยานของเขาเป็นที่นิยมในเร็ว ๆ นี้ มันรู้สึกดีมากที่ได้เป็นนักปั่นเพียงคนเดียวบนท้องถนนและมันก็น่าสนใจมากที่ได้เห็นสายตาอิจฉาจากคนรอบ ๆ
เขาจอดจักรยานไว้ที่หน้าประตูโรงเรียนเคออส เพราะวันนี้เป็นวันหยุดดังนั้นทั้งโรงเรียนจึงแทบจะไม่มีคนอยู่
แม็กซ์เดินเข้าไปหายามชราและออร์คที่เฝ้าประตูอยู่และถามด้วยรอยยิ้ม “พวกเรามาหาคุณครูลูน่านะครับ ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย?”
เขาค่อนข้างคุ้นเคยกับทั้งคู่เพราะได้เจอกันบ่อย ๆ ตอนที่เขามาส่งเอมีที่โรงเรียน
เอมีที่กำลังอุ้มลูกเป็ดขี้เหร่ไว้ในอ้อมแขนเองก็ขอร้องด้วย “ขอพวกเราเข้าไปแปปนึงนะคะเรามาที่นี่เพื่อเชิญคุณครูลูน่าไปงานปาร์ตี้อาหารกลางวัน นะคะนะ (Pleeaase)”
“เอาล่ะ ๆ แต่อย่าใช้เวลานานนักล่ะ เลี้ยวขวาแล้วเดินไปจนสุดทางเลย คุณจะเจอกับหอพักครูหญิง อย่างไรก็ตามผู้ชายไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปดังนั้นคุณต้องรออยู่ข้างนอก” ชายชราเอ็นดูเอมมากดังนั้นเขาจึงเปิดประตูให้และบอกทางให้กับเธอ
“ขอบคุณนะครับ” แม็กซ์พยักหน้าขอบคุณก่อนที่จะเดินเข้าไปในโรงเรียนกับเอมี่ ที่หอพักครูหญิงเขาขอให้ผู้ดูแลหอแจ้งลูน่าว่าพวกเขามาพบเธอ
เมื่อลูน่าลงมาเพื่อพบพวกเขาเอมี่ก็รีบวิ่งไปหาเธอด้วยความดีใจและเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความคาดหวังในขณะที่เธอถาม “คุณครูลูน่าคะ เรามาที่นี่เพื่อเชิญครูไปงานปาร์ตี้อาหารกลางวันค่ะ ครูมีเวลามั้ยคะ?”
“ งานปาร์ตี้?” ความประหลาดใจและความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลูน่าในขณะที่เธอลูบหัวเอมี่ เธอหันไปหาแม็กซ์เพื่อขอคำอธิบาย
“สวัสดีครับคุณลูน่า พอดีว่าผมจะจัดงานปาร์ตี้อาหารกลางวันให้กับเอมี่และเพื่อน ๆ ของเธอในวันนี้ เอมี่สามารถเชิญใครก็ได้ที่เธอต้องการและคุณเป็นคนแรกที่เธอนึกถึง ถ้าคุณมีเวลาวันนี้คุณมากินอาหารกลางวันที่ร้านอาหารของเราได้นะครับ ในงานมีคนไม่มากนักและพวกเขาส่วนใหญ่จะเป็นเด็ก” แม็กซ์ยิ้มในขณะที่มองลูน่าที่สวมชุดเดรสสีเทาเรียบ ๆ กับผ้าคลุมไหล่ผ้าไหมสีขาวบนไหล่ แม็กซ์มีความประทับใจที่ดีมากกับผู้หญิงคนนี้
“โอ้ น่าสนใจมากค่ะ เป็นความคิดที่ดีเลย วันนี้เป็นวันหยุดของฉันพอดีและฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วด้วย” ลูน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“เย้! ครูต้องมาให้ตรงเวลานะคะคุณครูลูน่า” เอมีกระโดดขึ้นอย่างดีใจ
“แน่นอนจ้ะ” ลูน่าพยักหน้าก่อนที่จะหันมาพูดกับแม็กซ์ “ถ้างั้นวันนี้ฉันคงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะแม็กซ์”
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีความสุขมากตราบใดที่เด็ก ๆ และแขกของผมมีความสุข” แม็กซ์ยิ้มในขณะที่เขาพูด “เราคงต้องขอตัวก่อนนะครับ เอมี่ยังต้องไปเชิญเพื่อนของเธออีกคน”
“ได้ค่ะ ไว้เจอกันนะจ้ะเอม” ลูน่ายิ้มในขณะที่เธอลูบหัวเอมี่ จากนั้นเธอก็ลูบหัวลูกเป็ดขี้เหร่ที่ยังมึนจากอาการเมารถจักรยานด้วยรอยยิ้ม
“บ้ายบายค่ะคุณครูลูน่า” เอมีบอกลาก่อนที่จะลากแม็กซ์ออกไป
“แม็กซ์เป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ” ลูน่ายิ้มออกมาในขณะที่เธอมองดูทั้งสองคนเดินออกไป เธอกลับเข้าไปในหอพักหลังจากที่พวกเขาหายไปจากสายตา
“พ่อคะ เจสสิก้าจะมีความสุขมากที่ได้รับเชิญใช่มั้ยคะ?” เอมถาม
“แน่นอน เจสสิก้าจะมีความสุขมากที่ได้รับคำเชิญจากหนู นอกจากนี้เรายังเตรียมของขวัญไว้ให้เธอด้วยจริงมั้ย?” แม็กซ์ยิ้มในขณะที่เขามองดูถุงในตะกร้าที่มีชุดเดรสสีเหลืองอยู่ข้างใน
“แน่นอนค่ะ ขอบคุณนะคะพ่อ เจสสิก้าจะต้องรักชุดนี้มากแน่ ๆ เธอใฝ่ฝันว่าเธอจะมีชุดเดรสสีเหลืองมาตลอดเลย” เอมีพยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง
“แต่หนูยังจำได้มั้ยว่าบ้านของเจสสิก้าอยู่ที่ไหน? หนูต้องบอกทางพ่อนะ” แม็กซ์ถาม
“หนูจำได้ หนูเคยไปที่บ้านของเธอมาสองครั้ง มีบ้านหลายหลังที่สร้างด้วยหินสีดำและมีม้าหินสีดำอยู่ด้านนอกบ้านของเจสสิก้า เจสสิก้าบอกหนูว่าพ่อของเธอทำมันให้เธอและเธอก็ดูเท่มากตอนที่เธอขี่มัน” เอมี่มั่นใจในทักษะการนำทางของเธอมาก
“ดีแล้ว ถ้าหนูชอบม้าพ่อซื้อมาจริง ๆ ให้หนูได้นะ แน่นอนว่าเป็นม้าไม้ก็ได้ถ้าหนูต้องการ” แม็กซ์เสนอด้วยรอยยิ้ม
“จริงเหรอคะ?” ดวงตาของเอมี่เป็นประกายขึ้นมาในทันที อย่างไรก็ตามหลังจากที่คิดอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่งเธอก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ม้าตัวใหญ่เกินไปและลูกเป็ดขี้เหร่นั้นโง่เกินไป ถ้าเรามีม้าจริง ๆ ลูกเป็ดขี้เหร่จะถูกรังแกดังนั้นหนูขอเป็นม้าไม้ดีกว่า”
“ได้เลย พ่อจะทำให้ม้าไม้ให้หนุหลังจากที่เรากลับไปนะ” แม็กซ์ตอบด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าเธอมักจะตำหนิลูกเป็ดขี้เหร่แต่เธอก็เป็นห่วงมันมาก
จักรยานพาทั้งสองไปตามถนนที่ปูด้วยหิน แม็กซ์รู้สึกเป็นอิสระและผ่อนคลายมากเมื่อลมพัดผ่านตัวเขา อาคารที่อยู่ทั้งสองข้างของถนนเป็นอาคารสไตล์ตะวันตกที่สร้างขึ้นจากหินสีขาวและพวกมันทั้งหมดดูฟุ่มเฟือยมาก
ส่วนกลางและส่วนใต้ของเมืองเป็นสถานที่ที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเคออส ในขณะที่ผู้อยู่อาศัยที่ยากจนมักจะรวมตัวกันอยู่ในส่วนเหนือ
“วอร์ริค ขอเวลาฉันหน่อย ฉันจะคืนเงินทั้งหมดแน่ ขอร้องล่ะ”
หน้าบ้านชั้นเดียวที่ทำมาจากหินสีดำ หญิงสาวที่มีอายุประมาณ 30 ปีกำลังขอร้องชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีทองคนหนึ่งอยู่ เขามีตราอัศวินระดับ 2 อยู่ที่หน้าอกและมีผู้ชายอ้วน ๆ ยืนอยู่ข้างหลังเขาอีกหกคน พวกเขาต่างก็ก็มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสีหน้าที่น่ากลัว
เจสสิก้าหลบอยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้น เธอมองไปที่ผู้ชายคนนั้นที่เหยียบม้าหินสีดำของเธออยู่และกำหมัดแน่น
“เธอไม่มีทางคืนเงินให้ฉันได้ถึงแม้ว่าฉันจะให้เวลาเธออีกหนึ่งปี ฉันจะให้ทางเลือกเธอ มอบลูกสาวของเธอให้ฉันและหนี้ของเธอจะได้รับการยกเว้น ฉันไม่ได้เจอเด็กผู้หญิงที่สวยแบบนี้มานานแล้ว” วอร์ริคมองเจสสิก้าด้วยสายตาที่ตื่นกระหาย
