Chapter 393 : มันคือเงินของฉัน
“ไม่! ไม่มีทาง! ไม่มีทางที่ฉันจะมอบเจสสิก้าให้คุณ!” รีเบคก้ารีบถอยห่างออกไปในทันทีด้วยสีหน้าหวาดกลัว เธอถอยตัวไปจนเกือบจะชิดกับกําแพงโดยมีเจสสิก้าซ่อนตัวอยู่ด้านหลังในขณะเดียวกันเธอก็มองวอร์ริคด้วยสายตาหวาดระแวง
เธอเคยได้ยินข่าวลือของวอรร์ริคมามากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผู้หญิงนับไม่ถ้วนตกเป็นเหยื่อของเขาและทุกคนต้องประสบกับชะตากรรมที่น่าหวาดกลัว แม้แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ก็ตกเป็นเหยื่อของเขา
เมื่อไม่นานมานี้เขาได้ทําให้เด็กสาวอายุ 12 คนหนึ่งตั้งท้องและเตะเธอจนตายทั้งแม่และ เด็กในท้องในขณะที่เขาเมา ถ้าเจสสิก้าต้องตกอยู่ในกํามือของเขารีเบคก้านึกไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอยอมฆ่าเจสสิก้าด้วยมือของเธอเองดีกว่ายอมให้วอร์ริคพาตัวเจสสิก้าไป
ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังวอร์ริคเริ่มหัวเราะด้วยท่าทางน่ากลัว สายตาของพวกเขามองสํารวจรีเบคก้าและลูกสาวอย่างหยาบคาย หญิงม่ายและลูกสาวของเธอไม่มีใครเป็นที่พึ่ง นอกจากนี้หญิงม่ายยังค่อนข้างดูดีดังนั้นพวกเขาจะจะให้เธอมาให้ความบันเทิงกับพวกเขาในขณะที่วอร์ริครับ เด็กหญิงไป
เริ่มมีคนโผล่ออกมาจากบ้านหินใกล้ ๆ แต่ทุกคนก็ทําแค่มองด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ไม่มีความโกรธ ไม่มีความตื่นเต้น ไม่มีความรู้สึกใดอยู่บนใบหน้าของพวกเขาเลย
ในขณะที่แม็กซ์เย็นจักรยานเขาก็หันมาถามเอมี่ที่กําลังนั่งอยู่บนเบาะของจักรยาน “เอมี หนูแน่ใจใช่มั้ยว่าเรามาถูกทาง?”
“แน่ใจค่ะ หนูมั่นใจว่าเราใกล้ถึงบ้านของเจสสิก้าแล้ว” เอมีพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
“โอเค งั้นเราไปต่อกันเถอะ” แม็กซ์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งที่สามแล้วที่เอมีพูดแบบนี้แต่เขาจะทําอะไรได้ล่ะ? นางฟ้าตัวน้อยอย่างเธอเกิดมาเพื่อให้เขาเอาใจและเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเป็นจักรยานต่อไปโดยหลีกเลี่ยงแอ่งน้ําที่ขังอยู่บนถนน
หลังจากที่เริ่มคุ้นเคยกับลานเอเดนที่ฟุ่มเฟือยเขาก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเมื่อเขาเดินทางข้ามมาที่พื้นที่ที่มีคนยากจนอาศัยอยู่ แม้แต่ในเมืองเคออสก็ยังมีคนจำนวน มากที่อาศัยอยู่อยู่อย่างยากจน
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะตัดสินใจ เธอมีภาระผูกพันตามกฎหมายที่จะต้องชําระหนี้ ถ้าเธอจ่ายหนี้ไม่ได้ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะรับบางสิ่งบางอย่างจากเธอไป ฉันไม่ต้องการอะไรจากบ้านพัง ๆ ของเธอ แต่สาวน้อยของเธอน่าจะมีค่าสักหนึ่งหรือสองเหรียญ” วอร์ริคส่ายหัวก่อนที่จะพูดต่อ “เธอรู้มั้ยว่าเธอเป็นหนี้ฉันมากแค่ไหน? ข้อเสียเดียวของฉันคือฉันใจดีมากเกินไป ฉันเป็นอัศวินระดับสองที่สูงส่ง แต่ฉันก็แสดงความเห็นใจต่อคนอย่างเธอ”
“สามีของฉันเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุจากการขุดเหมืองเมื่อปีก่อนและฉันยืมเงินคุณมา 20 เหรียญทองเพื่อจัดงานศพ” รีเบคก้ากําหมัดแน่นเพื่อระงับความโกรธและความเศร้าของเธอ
“20 เหรียญทอง? เฮ้ นี่มันผ่านมาสองปีแล้ว หนี้ของเธอมันทบต้นทบดอกจนกลายเป็น 500 เหรียญทองแล้วและนั่นคือจํานวนที่ฉันลดให้แล้วด้วยนะ เธอคิดว่าลูกสาวของเธอมีค่าขนาดนั้น เลยเหรอ? เหอะ ฉันกําลังเสนอทางเลือกให้เธออยู่ ฉันใจดีมากใช่มั้ยล่ะ…” วอร์ริคหัวเราะเบา ๆ
“ใช่ครับ ท่านวอร์ริคเป็นคนที่ใจดีที่สุดในโลก!”
“มีแค่ท่านเท่านั้นที่ใจกว้างขนาดนี้ ถ้าเป็นฉันฉันจะพาพวกเธอทั้งคู่ไป”
ลูกน้องของวอร์ริคเริ่มผสมโรงและหัวเราะอย่างหยาบคาย เสียงของพวกเขาราวกับเสียงของ ปีศาจ
รอยยิ้มบนใบหน้าของวอร์ริคมีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าเขาพอใจกับคําชื่นชมที่เขา ได้รับเขามองไปที่รีเบคก้าเพื่อรอคําตอบจากเธอ
“มะ-มันจะเป็น 500 เหรียญทองได้ยังไง?” รีเบคก้ามองวอร์ริคด้วยความไม่เชื่อแล้วส่ายหัวในขณะที่เธอพูด “ฉันยืมเงินคุณมาแค่ 20 เหรียญทองเท่านั้น มันจะกลายเป็น 500 เหรียญทอง ได้ยังไง? คุณทําแบบนี้ไม่ได้! ฉันจะรายงานเรื่องนี้ไปที่ปราสาทเจ้าเมือง!”
“นี่เป็นสัญญาที่เธอเซ็นกับเราเมื่อสองปีก่อน สัญญาระบุเอาไว้ว่ามีอัตราดอกเบี้ยทบต้น 50% ต่อเดือน ดังนั้นตอนนี้หนี้ของเธอจึงกลายเป็น 500 เหรียญทอง ถึงแม้ว่าเธอจะรายงานเรื่องนี้ไปที่ปราสาทเจ้าเมืองแต่ฉันก็จะชนะคดีนี้และปราสาทเจ้าเมืองจะบังคับให้เธอมอบลูกสาวของเธอให้ฉันเพื่อชําระหนี้” วอร์ริคหยิบสัญญาออกมาและหัวเราด้วยเสียงที่น่าหวาดกลัว
รีเบคก้ามองสัญญาในมือวอร์ริคและรู้สึกราวกับว่าฟ้ากําลังถล่มลงมา เธอรู้สึกหมดหนทาง และพยายามซ่อนเจสสิก้าไว้ข้างหลังอย่างเต็มที่
เจสสิก้าเงยหน้ามองรีเบคก้าด้วยความหวาดกลัวแต่เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ เธอจับมือแม่ของเธอแน่นและพยายามให้ความอบอุ่นและกําลังใจแก่แม่ของเธอ
รีเบคก้ากระตุกก่อนที่จะมองไปที่เจสสิก้าและจับมือเล็ก ๆ ของเธอแน่นราวกับว่าเธอคว้าเสี้อชูชีพได้ เธอดึงสติกลับมาและมองไปที่วอร์ริคในขณะที่เธอพูด “ท่านวอร์ริค คะ ขอเวลาฉันอีกสักหน่อย ค่าชดเชยสําหรับอุบัติเหตุของสามีของฉันจะได้รับในเร็ว ๆ นี้และมันจะมากกว่า 500 เหรียญทองอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะจ่ายหนี้ทั้งหมดที่ฉันติดคุณเอาไว้ เพราะงั้นปล่อยฉัน และเจสสิก้าไปเถอะนะคะ เธอเป็นแค่เด็กอายุห้าขวบเท่านั้น”
“เธอนี่โง่จริง ๆ” วอร์ริคยักไหล่ด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้รีเบคก้า เขาก้มหน้าไปกระซิบข้าง ๆ หูของเธอ “ผู้ว่ารู้ดโรวเป็นลุงของฉันและเขาบอกฉันว่าค่าชดเชยสําหรับอุบัติเหตุนั้นถูกส่งมอบไปแล้วแต่เธอไม่มีทางได้รับมัน ถึงแม้ว่าเธอจะรอจนตายเธอก็จะไม่มีวันได้รับเงินเพราะมันไม่ได้เป็นของพวกชั้นต่ําอย่างเธอ ฉันจะแน่ใจว่าฉันจะสนุกกับลูกสาวของเธอ ถ้าเธอมีชีวิตอยู่ได้อีกสักสองสามปีบางทีเธออาจจะมีลูกกับฉัน”
“เป็นไปได้ยังไง…” ดวงตาของรีเบคก้าเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อมองเห็นสีหน้าที่น่าหวาดกลัวของวอร์ริคใบหน้าของเธอก็ซีดเผือด ราวกับว่าพละกําลังทั้งหมดในร่างกายของเธอถูกระบายออกไปทําให้เธอไม่สามารถพยุงตัวอยู่ได้ หลังของเธอทิ้งไปกับกําแพงและเลื่อนลงไปอย่างช้า ๆ เธอทรุดตัวลงกับพื้นราวกับว่าเธอได้สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว
“ฉันได้ยินมาว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอใช้เหรียญมังกรไปซื้อยา เธอมีเงินซื้อยา แต่ไม่มีเงินคืนฉันเหรอ? มันไม่ถูกต้องจริงมั้ย นอกจากเด็กผู้หญิงคนนี้ฉันจะเอาเงินที่เหลือไปเป็นดอกเบี้ย” วอร์ริค โบกมือสั่งให้ลูกน้องของเขาสองคนเข้ามาค้นตัวรีเบคก้า
“อย่ามาแตะต้องแม่ฉันนะ! พวกคุณทุกคนเป็นคนเลว! ถ้าพ่อของฉันอยู่ที่นี่เขาจะต่อยพวกคุณจนกระเด็นด้วยหมัดเดียว!” เจสสิก้ารีบวิ่งออกมาจากด้านหลังรีเบคก้าและปกป้องเธอแทน
“แล้วทําไมเธอไม่พาเขาออกมาจากหลุมศพเพื่อต่อยเราล่ะ?”
พวกเขาพากันหัวเราะ ลูกน้องที่แข็งแรงคนหนึ่งกระชากถุงเงินที่ห้อยอยู่ที่เอวของรีเบคก้าทําให้มันฉีกขาดจนเหรียญทอง เหรียญเงินและเหรียญทองแดงกระจายไปตามพื้นบางส่วนตกลงไป ในแอ่งน้ําที่อยู่ใกล้ ๆ
“เก็บพวกมันขึ้นมาสิเจ้าโง่” วอร์ริคขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและสั่งให้ลูกน้องของเขาก้มเก็บเหรียญในทันที
“ไม่! มันไม่ใช่เงินของฉัน มีคนให้ฉันยืมมาและฉันต้องคืนให้เขา” รีเบคก้าพยายามลุกขึ้นแต่ วอร์ริคกลับกดไหล่ของเธอเอาไว้
เขาบีบคางของเจสสิก้าและบังคับให้เธอยิ้มในขณะที่เขาพูด “ฉันบอกว่ามันเป็นของฉันดังนั้น มันก็ต้องเป็นของฉัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอเองก็เป็นของฉันเหมือนกัน”
เหรียญทองกลิ้งไปตามพื้นโดยมีชายที่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสักคนหนึ่งรีบวิ่งตามไปเก็บ
เหรียญทองกลิ้งไปจนไปกระแทกเข้ากับยางของรถจักรยานมันจึงหยุด
ลูกน้องของวอร์ริคมีความสุขมากเมื่อเห็นแบบนั้น เขารีบเอื้อมมือไปหยิบเหรียญในทันที
อย่างไรก็ตามในขณะที่มือของเขาเข้าไปใกล้เหรียญทันใดนั้นก็มีเท้ากระทืบลงมาอย่างแรงและขยี้มือของเขาเข้ากับพื้นด้านล่าง
“มันคือเงินของฉัน”
เสียงเย็น ๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
