บทที่ 14 หาเรื่องกลับ
คนพวกนี้ทั้งหมดนั้นล้วนถูกฟางซื่อเหาเรียกมา แน่นขนัดเป็นแผ่นใหญ่ ลองนับดูอย่างคร่าวๆ มีประมาณสองสามร้อยคนได้
ฟางซื่อเหายิ้มเย็น เขาไม่เชื่อว่าคนตั้งมากมาย จะจัดการเนี่ยเฟิงคนเดียวไม่ได้！
“จัดการมัน ตีมันให้ตาย！”
ฟางซื่อเหาก็ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงอะไร ยกมือขึ้น ออกคำสั่ง “ตีมันตายมาที่ฉันได้！ใครสามารถทำมันตายได้ ฉันจะให้คนนั้นล้านนึง!”
ขอเพียงปูรางวัลอย่างงาม ย่อมมีผู้กล้าถวายตัวรับใช้แน่นอนประโยคนี้พูดเอาไว้ไม่มีผิดจริงๆ
คนพวกนี้ที่ถูกฟางซื่อเหาเรียกมานั้นส่วนใหญ่ก็พร้อมที่จะตาย พวกเขาฟังที่ฟางซื่อเหาพูด ก็รีบถืออาวุธในมือเดินหน้าไปทางเนี่ยเฟิงจากนั้นก็สับลงไป
“โครม” เนี่ยเฟิงปิดประตู เขากระโดดเตะ เข้ากับคนที่พุ่งเข้ามาก่อนจนคนพวกนั้นล้มลง!
ถึงแม้ว่าจะจัดการพวกที่อยู่ข้างหน้าสุดแล้ว แต่ทว่าก็ยังมีคนข้างหลังเข้ามาอีกอย่างต่อเนื่อง!
เนื่องจากคางเมิ่งเป็นห่วงเนี่ยเฟิง ดังนั้นจึงรีบไปดูที่หน้าต่าง จึงได้เห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ร้องตะโกน
พริบตาเดียวคางเมิ่งก็ตกใจจนหน้าซีด เธอคิดอยากจะเปิดประตู แต่ทั้งคฤหาสน์นั้นโดยปิดกั้นจนหมด
เธองกๆเงิ่นๆหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที รีบเร่งโทรหาเย่หรูเสว่ “พี่หกไม่ดีแล้ว มีคนหลายคนจะจัดการเสี่ยวเฟิง! พี่รีบมาเร็วๆ!เข้า”
ในตอนนี้เย่หรูเสว่ประชุมเสร็จพอดี รับโทรศัพท์จากคางเมิ่ง ใบหน้าของเธอครึ้มลงทันที “เธอทำใจให้สงบก่อน อย่าให้เสี่ยวเฟิงได้รับบาดเจ็บ ฉันจะรีบไปทันที!”
หลังจากที่เย่หรูเสว่วางสาย ก็หยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมากล่าวว่า: “สถานการณ์ฉุกเฉิน ทุกคนเตรียมอาวุธให้พร้อม ออกเดินทางทันที!”
“ ตี! ตีมันให้ตาย!”
ฟางซื่อเหากัดฟันร้องตะโกน มองดูเนี่ยเฟิงที่ถูกล้อมเอาไว้ ฟางซื่อเหารู้สึกเพียงว่ากู้หน้ากลับมาได้!
แต่เนี่ยเฟิงนั้นมีฝีมือสูง ไม่ว่าจะมีคนโถมเข้ามาเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครสามารถทิ้งรอยแผลแม้เพียงเล็กน้อยไว้บนตัวของเนี่ยเฟิงได้
พูดเป็นเล่น ชุดนี้เป็นชุดที่พี่หกของเขาซื้อให้!
“ฉีกขาด!”
คาดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมาก็ถูกโจรซุ่มโจมตีฉีกแขนเสื้อของเนี่ยเฟิงขาดทันที
ทันใดนั้น กลิ่นอายรอบตัวของเนี่ยเฟิงก็เปลี่ยนไป ร่วมกับกลิ่นอายความตายเข้มข้น ทันทีเขาก็ใช้เท้าถีบพวกอันธพาลข้างตัวออก
เห็นเพียงเขาใช้มือจับที่คอของคนที่ฉีกแขนเสื้อของเขา “แกกล้าทำลายเสื้อผ้าที่พี่หกซื้อให้ฉัน?”
พริบตานั้นเจ้าโจรก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ใกล้จะตายแล้ว ความรู้สึกกลัวและหวาดกลัวแพร่กระจายขึ้นมาในใจ!
เขาคิดว่าเขาจะถูกฆ่าในวินาทีถัดไป!
ตอนที่เขาหายใจไม่สะดวก เตรียมตัวที่ตาย ก็มีเสียงเสียดหูของไซเรนดังลอยมา
เนี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นรถตำรวจที่อยู่ไกลๆวิ่งเข้ามาในเขต เขาก็เลยปล่อยมือออก
มีตำรวจจำนวนมากลงมาจากรถตำรวจ ในมือของพวกเขาล้วนถือโล่ป้องกัน ล้อมบริเวณสถานที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
เย่หรูเสว่ที่อยู่ในชุดตำรวจอย่างสง่าผ่าเผย เธอมองเห็นพวกอันธพาลเหล่านั้น ทันใดนั้นก็ตะโกนว่า: “มีเรื่องต่อยตีกัน จับพวกเขาทั้งหมดเอาไว้”
“แกกล้า! รู้ไหมฉันคือใคร? ฉันคือคุณชายใหญ่ตระกูลฟาง!”
ฟางซื่อเหาคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น เดิมทีที่เขาเรียกคนมามากขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะจัดการเนี่ยเฟิงให้ตาย แต่ตอนนี้เนี่ยเฟิงไม่อะไรแม้แต่น้อย คนของเขากลับจะโดนจับไป?!
“จับพวกเขาทั้งหมด! ไม่ต้องสนใจว่าเขาจะเป็นคุณชายใหญ่อะไรนั่น!”
เย่หรูเสว่มองปราดไปที่ฟางซื่อเหาที่กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่
พวกอันธพาลพอเห็นตำรวจมา ทันใดนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก เพียงแวบเดียวก็เละเป็นโจ๊ก ยังมีบางคนที่คิดจะปีนกำแพงหนีแต่ก็ถึงอย่างนั้นก็ถูกจับกลับมาอยู่ดี
ในสถานการณ์ที่วุ่นวายนั้น เย่หรูเสว่ก็เดินมาที่ข้างๆเนี่ยเฟิง มองเนี่ยเฟิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล “เสี่ยวเฟิง นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เนี่ยเฟิงยิ้มพร้อมส่ายหัว ถึงแม้ว่าพี่หกจะเป็นคนปากร้าย แต่ก็ใจดี ถึงแม้ว่าปกติจะเป็นคนโหดร้าย แต่ในเวลาจริงจังแล้วก็ยังคงเป็นเอาใจใส่เขา
“ผมไม่ได้บาดเจ็บอะไร แค่ว่าเสื้อผ้าที่พี่ซื้อให้ผมมันขาดแล้ว”
เนี่ยเฟิงแค่คิดถึงตรงนี้ก็กำหมัดแน่น ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก เมื่อกี้นี้ก็น่าจะจัดการคนคนนั้นอย่างรวดเร็ว คาดไม่ถึงว่าจะกล้าทำลายเสื้อผ้าที่พี่หกซื้อให้เขาได้ ไม่น่าให้อภัยจริงๆ!
“ไม่เป็นไร ก็แค่เสื้อผ้าชุดหนึ่งเท่านั้นเอง นายอยากจะได้อีกกี่ชุดพี่หกก็จะซื้อให้เอง ไม่ต้องกลัว คนพวกนั้นทำอะไรนายไม่ได้แน่ พี่จะปกป้องนายเอง”
เย่หรูเสว่พูดจบก็ขวางหน้าเนี่ยเฟิงเอาไว้ มองคนพวกนั้นอย่างเย็นชา “เอาตัวไป!”
“เสี่ยวเฟิง นายก็ตามพี่ไปให้ปากคำด้วย อีกเดี๋ยวเราค่อยกลับบ้านด้วยกัน” เนี่ยเฟิงพยักหน้าอย่างลนลาน
ฟางซื่อเหาจ้องมองสถานการณ์ทั้งหมด ทันใดนั้นก็กัดฟันด้วยความโมโห ตอนที่เขาขึ้นรถตำรวจ ก็โทรศัพท์หาคุณลุงของเขา “คุณลุง จะต้องให้ความเป็นธรรมกับหลาน”
การที่ตระกูลฟางสามารถปักหลักที่นี่ได้ จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ตระกูลของเขามีแผนการอุบายไม่ธรรมดา ความสัมพันธ์ก็มีกว้างขวาง
คนที่คุณลุงของฟางซื่อเหารู้จักนั้นมีไม่น้อยที่เป็นคนใหญ่คนโต
คุณลุงได้ฟังที่หลานของตัวเองถูกรังแกแล้ว ก็โมโหมากๆขึ้นมาทันที “วางใจได้ ลุงจะทวงความยุติธรรมคืนให้แกเอง!”
เย่หรูเสว่คุมตัวคนพวกนั้น ครืดคราดโครมเคลมกลับไปที่สถานีตำรวจ
หลังจากที่บันทึกคำให้การของคนพวกนี้เสร็จ ก็พาคนพวกนั้นไปคุมขังไว้
แต่คาดไม่ถึงว่าฟางซื่อเหาจะถูกคนมาประกันตัวไป
“ผู้อำนวยการ? อย่างนี้ไม่สมเหตุสมผลนี่คะ?”
เย่หรูเสว่เห็นฉากนี้ในใจก็ไม่สบายอย่างมาก รีบไปหาผู้อำนวยการทันที
ผู้อำนวยการเพิ่งจะรับโทรศัพท์เสร็จ ก็ให้ปล่อยคนไป หลังจากนั้นก็มองเย่หรูเสว่อย่างโมโหเอามากๆ “เสี่ยวเย่ คุณรู้หรือไม่ว่าคุณเป็นตำรวจประชาชน? ไม่ว่าคุณจะทำอะไรควรจะเพื่อประเทศชาติและเพื่อประชาชนถึงจะถูก ทำไมคุณถึงได้ใช้อำนาจหน้าที่ไปในทางที่ผิด
“ผู้อำนวยการ ฉันไม่เข้าใจค่ะ ฉันจะใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ผิดได้อย่างไรคะ? ถ้าหากว่าวันนี้ไม่ไป คนที่โดยตีจนตายก็คือเนี่ยเฟิง!”
“เรื่องนี้ตามแนวทางปฏิบัติแล้วไม่ควรจะทำแบบนี้ คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจ!”
ผู้อำนวยการตบลงที่บนโต๊ะอย่างแรง
“ทำตามแนวทางปฏิบัติ? แต่ว่ามีคนจำนวนมากต้องการที่จะทำร้ายผู้ชายธรรมดาที่ไม่ได้มีอาวุธใดๆในมือ ถ้าอย่างงั้นจุดจบของเขาคงมีแค่ตายเท่านั้น หรือว่าพวกเราต้องมองดูชาวบ้านตายไปเฉยๆหรือคะ?”
“หุบปากซะ! คุณรู้เรื่องไม่ว่าการกระทำของคุณทำให้ทีมของพวกเราถูกร้องเรียน! เรื่องนั้นให้ทีมไหนไปทำไม่ได้ คุณยังมีอีกภารกิจที่สำคัญหรือว่าคุณไม่เข้าใจ?”
เย่หรูเสว่เม้มปาก ใช้เส้นผมคิดเธอก็ยังรู้ คนที่ร้องเรียนเธอก็คือฟางซื่อเหาแน่นอน
“คุณนี่มันเริ่มได้แย่จริงๆเลย! เดือนนี้คุณไม่ต้องเข้าร่วมงานลาดตระเวนทั้งหลายแล้ว นี่คือประกาศจับอาชญากรระดับAทั้งสิบคน คุณเป็นคนที่รักความยุติธรรม คิดเพื่อประชาชนแบบนั้น นั้นก็ไม่สู้ไปจับอาชญากรพวกนั้นซะ!”
เย่หรูเสว่ถือแฟ้มเอกสาร เปิดพลิกดูทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้วออกมา “ผู้อำนวยการ หนึ่งเดือน?”
“ใช่ มีปัญหาอะไรไหม? คุณมีฝีมือเป็นเลิศไม่ใช่หรือไง? ผมจะบอกคุณให้นะ ถ้าภายในหนึ่งเดือนนี้ คุณไม่สามารถจับอาชญากรระดับAทั้งสิบคนได้ละก็ ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าอยู่ที่นี่อีกเลย!”
ผู้อำนวยการกดที่ขมับ โบกมือไล่ด้วยความไม่สบายใจอย่างมาก “ออกไปเถอะ!”
เย่หรูเสว่กัดที่ริมฝีปาก ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าไม่เป็นธรรม แต่ทว่าอย่างไรเสียนี่คืองานที่หัวหน้าสั่งลงมา
