บทที่ 11 การแก้แค้นที่โดนสะกดรอยตาม
ฝีเท้าของอีกฝ่ายค่อนข้างเบา แต่กลับเต็มไปด้วยจังหวะ เดินตามเขามา
ระดับความเร็วในการเดินของเนี่ยเฟิงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย อีกฝ่ายก็เร่งตาม ดูท่าแล้วคงจะตามเขามาไม่ผิดแน่
เนี่ยเฟิงกวาดสายตามองหนึ่งรอบ แล้วจึงเลี้ยวเข้าไปภายในซอยขนาดเล็กที่อยู่ด้านข้าง
เพิ่งจะเข้ามาในซอย อีกฝ่ายก็ตามเข้ามา
“คุณเป็นใคร? ทำไมถึงตามผมมา? ”
อีกฝ่ายคงคาดไม่ถึงว่าอยู่ๆเนี่ยเฟิงจะหันหลังกลับมา ทั้งสองต่างจ้องมองกันและกัน
คนๆนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่แลดูแข็งแรง บนแขนมีรอยสักขนาดใหญ่ปรากฏออกมาให้เห็น พอจะมองออกได้ว่าไม่ใช่ว่าจะจัดการได้โดยง่าย
“คิดไม่ถึงว่าแกจะเป็นคนมีไหวพริบที่ดีมาก แต่ถึงจะมีไหวพริบดีก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
ขณะที่ผู้ชายกำลังพูดอยู่นั้น ก็ดีดนิ้วขึ้นมาหนึ่งที จากนั้นก็มีกลุ่มคนที่ทำผมสีเหมือนไม้ขนไก่ที่รีบเข้ามาในซอยอย่างรวดเร็ว
“ไอ้หนู คิดว่าตัวเก๋ามากซินะ ถึงได้กล้าต่อยน้องชายพวกเราเฮยเป้า?”
เนี่ยเฟิงนึกขึ้นได้ทันที “ผมก็คิดว่าใครซะอีก? ที่แท้พวกคุณเป็นพวกเดียวกันกับเฮยเป้า ทำไม? เขาต่อยสู้ผมไม่ได้ ก็เรียกพวกคุณมาเอาคืนหรือไง?”
“เข้าใจก็ดี ถ้าตอนนี้แกคุกเข่าขอร้องดีๆ พวกเราพี่น้องก็อาจจะปล่อยแกไปสักครั้ง แต่ว่าถ้าแกต่อต้านละก็ พวกเรารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้แกรอดไปได้อย่างเด็ดขาด”
“ถ้าอย่างงั้นผมก็อยากจะดูว่าพวกคุณจะมีวิธีอะไรที่จะไม่ให้ผมรอดไปได้”
ในมืออันธพาลพวกนี้นั้นมีพวกกระบองซ็อตไฟฟ้า ดูเหมือนว่าจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี
“ดูท่าว่าสุรามงคลไม่กินจะกินสุราลงโทษซะแล้ว พี่น้องทั้งหลาย จัดการมัน”
ภายใต้คำสั่งของชายที่ใส่เสื้อผ้าสีขาว อันธพาลพวกนั้นก็พุ่งตัวเข้ามาในทันที!
แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยังคงถูกเนี่ยเฟิงต่อยอย่างแรงจนฟันร่วง
ยังไม่ทันถึงหนึ่งนาที อันธพาลสิบกว่าคนนั้นก็ถูกต่อยจนร้องโฮ!
“มีฝีมือแค่นี้ยังกล้าเสนอหน้าให้ขายขี้หน้า?”
เนี่ยเฟิงส่งเสียงเหอะออกมาหนึ่งที “กลับไปขอสวรรค์ยืมสักห้าร้อยปีก่อน แล้วค่อยกลับมาสู้กันใหม่นะ”
“งั้นให้ฉันสั่งสอนแกเองแล้วกัน!”
ในตอนนั้นเอง มีหมัดที่เต็มไปด้วยพลังแผดร้องมาจากที่บริเวณบนหัวของเนี่ยเฟิง!
ความเร็วในการตอบสนองของร่างกายเนี่ยเฟิงไม่ใช่ว่าจะธรรมดา ถึงอย่างไรเสียก็ผ่านการอะไรมาอย่างยาวนานในโลกของนักฆ่า ถ้าแค่ความสามารถในการตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดอย่างกะทันหันยังไม่มีก็จะแย่เกิดไปแล้ว
เนี่ยเฟิงเคลื่อนที่เพียงพริบตาเดียว รวดเร็วเป็นอย่างมาก เขาถีบกำแพงแล้วถอยหลังไปสองก้าว มัดที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาจึงกระแทกพื้นอิฐแตกเป็นหลุมลึก
เนี่ยเฟิงที่เห็นฉากดังกล่าว อดไม่ได้ที่จะผิวปากออกมา “ใช้ได้นี่!”
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเนี่ยเฟิงคือชายชราผู้หนึ่ง เขาแต่งกายแบบสมัยราชวงศ์ถัง ดูราวกับว่าเป็นเซียนอมตะ น่าจะเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง อีกอย่างคือคงจะฝึกมานานระยะหนึ่งแล้ว
“ไอ้หนู นี่ก็นับว่าไว้หน้าแกแล้ว ที่เรียกผู้มีฝีมือมารวมกันเพื่อมาสั่งสอนแก”
ฟางซื่อเหาใจก็คิดว่าเนี่ยเฟิงอาจจะเป็นคนมีความสามารถจริงๆ ถ้าไม่อย่างงั้นคงไม่สามารถต่อยเฮยเป้ารวมถึงทีมบอดี้การ์ดของเขาจนฟันร่วงได้
ฟางซื่อเหารีบเรียกรวมตัวผู้มีฝีมือในตระกูลฟาง โดนสั่งให้คนของเฮยเป้าเข้าไปตัดกำลังก่อน หลังจากนั้นก็ให้คนของตัวเองเปิดตัวเข้าไปอย่างสวยงาม ตรงเข้ามาต่อยจนกว่าจะร้องหาปู่ย่า
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจริงๆแล้วจะเป็นคนมีฝีมือคนหนึ่ง
แต่ก็ไม่เป็นไร เขาก็ไม่เชื่อว่าลุงฟางจะสู้ไม่ได้!
เนี่ยเฟิงเห็นฟางซื่อเหา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างดูถูกเบาๆ: “ฟางซื่อเหา ฟันดีแล้วหรือ?”
ฟางซื่อเหาได้ยินที่เนี่ยเฟิงเหน็บแนมตัวเอง ก็กระหืดกระหอบทันที: “ลุงฟาง! ต่อยมันตาย!”
ลุงฟางได้ยินคำสั่งของนายน้อยตัวเอง ทันใดนั้นก็โจมตีด้วยหมัดพยัคฆ์!
ลุงฟางลงมืออย่างโหดเหี้ยม ทั้งหมดล้วนแต่เน้นเอาชีวิต ดูเหมือนว่าลุงฟางนั้นตั้งใจที่จะให้เนี่ยเฟิงตาย ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!
อยู่ในซอยที่คับแคบ เนี่ยเฟิงถอยหลังไปไม่ได้กี่ก้าว
ฟางซื่อเหาเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง: “อย่าถอยหลังเลย! แกหลบไม่พันหรอก!”
เนี่ยเฟิงไม่ได้ตั้งใจฟังที่ฟางซื่อเหาพูด เขาถอยหลังไปสุดซอยจนเจอทางตัน
จิตใจของลุงฟางมีแต่ความฮึกเหิม ดูท่าเขาคงไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว!
เพียงแค่เห็นท่าพยัคฆ์ดำควักใจของลุงฟางพุ่งไปที่หัวใจของเนี่ยเฟิง!
ถ้าหมัดนี้ลงไป หัวใจของเนี่ยเฟิงจะต้องหยุดเต้นและตายอย่างแน่นอน!
ลุงฟางไม่ได้ออมมือไว้แต่น้อย หมัดนี้ดุเดือดรุนแรงสุดๆ
แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เนี่ยเฟิงกลับขึ้นไปปะทะ!
อะไรนะ? เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!
หมัดนี้ถึงแม้ว่าอยากที่จะหลบก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงก็ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักอยู่ดี คนธรรมดาพบเจอเรื่องแบบนี้มีคนไหนบ้างที่ไม่หลบอย่างรวดเร็ว
แต่ทว่าเนี่ยเฟิงกลับไม่ยอมถอยแถมยังขึ้นไปปะทะอีกด้วย!
หมัดนี้ของลุงฟางนั้นไม่สามารถเก็บกลับมาได้ เดิมทีเขาคิดว่าเนี่ยเฟิงทำเช่นนี้ก็คือยอมรับว่าตัวเองจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย เร่งที่จะจบชีวิตตัวเองอย่างเด็ดขาด
จะเป็นไปได้ยังไงที่เนี่ยเฟิงจะมาตายด้วยน้ำมือของคนเช่นนี้?
เห็นแต่มือของเนี่ยเฟิงที่ว่องไวเหมือนกับงู! ชั่วพริบตาเดียวก็พันโดยรอบมือของลุงฟาง!
“ไทเก็ก? !”
ลุงฟางถึงกลับตกใจ! ต้องรู้ก่อนว่าหมัดมวยไทเก็กแบบดั้งเดิมนั้นไม่มีคนที่ทำได้แล้ว มันไม่มีการสืบทอดมานานแล้ว แต่เนี่ยเฟิงกลับสามารถใช้ความอ่อนนุ่มสยบความแข็งแกร่งได้!
ลุงฟางกัดฟัน ออกหมัดอย่างต่อเนื่อง! เขาไม่เชื่อว่าเด็กวัยรุ่นที่อายุยังน้อยจะมีระดับฝีมืออะไรในการต่อยตี
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม ฝ่ามือดั่งหัวงู เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ลุงฟางอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาเดียวไหล่ก็ไปกดทับแขนของลุงฟาง รีบรับมือที่แข็งเหมือนเหล็กกล้า เห็นเพียงเนี่ยเฟิงตบไปที่ต้นคอของลุงฟาง!
เพียงพริบตาเดียวลุงฟางก็รู้สึกว่าเลือดลมตีกลับ!
พละกำลังทั่วทั้งตัวของเขาคล้ายกับว่าถูกเอาออกจนหมด หมัดก็ไม่มีกำลัง!
“แก!”
ลุงฟางยังไม่ทันพูดจบเนี่ยเฟิงก็เปลี่ยนจากฝ่ามือมาเป็นกำหมัด หมัดก็ถูกปล่อยออกไป
ลุงฟางถูกหมัดนี้ตบจนลอยออกไป และลงไปที่ข้างๆเท้าของฟางซื่อเหาโดยตรงแทน
“ลุงฟาง? !”
ฟางซื่อเหาตกใจ เจ้าเด็กเนี่ยเฟิงแท้จริงแล้วมีที่มาที่ไปอย่างไรกันแน่? ทำไมแม้แต่คนที่เก่งที่สุดข้างกายเขาอย่างลุงฟางถึงสามารถต่อยจนหมอบได้?
“ฟางซื่อเหา พวกคนข้างตัวแกมีความสามารถกันแน่นี้รึไง? ถ้ามีแค่นี้จริงๆ ขอแนะนำว่าอย่าได้พาออกมาอีกขายขี้หน้าสุดๆ”
เนี่ยเฟิงสะบัดๆฝ่ามือของตัวเอง “น่าสงสารจริงๆ จนถึงตอนนี้คนกลุ่มนั้นของแกก็ยังไม่ทำให้ฉันเครื่องร้อนได้เลย”
ฟางซื่อเหาที่ถูกเนี่ยเฟิงพูดจนใบหน้ามีสีเขียวข้างแดงข้าง
“พวกแกยังรออะไรอยู่อีกละ? ดูเรื่องสนุกอยู่หรอ? ยังไม่รีบจัดการมันให้ตายอีก?”
ฟางซื่อเหากระหืดกระหอบคำรามเสียงดัง ผู้มีฝีมือไม่กี่คนที่เหลืออยู่ข้างกายฟางซื่อเหา เหมือนกับกระสุนปืนใหญ่ที่ไหลทะลักไปทันที
หนึ่งคนสู้ไม่ได้ งั้นสามสี่คนก็น่าจะสามารถสู้ได้?
แต่ว่าพวกเขากลับเหมือนเด็กน้อยที่กำลังช่วยคุณปู่ของเขา เข้ามาทีละคนทีละคน พวกเขายังไม่ได้แม้กระทั่งเข้าใกล้เนี่ยเฟิง ก็ถูกจัดการอย่างโหดเหี้ยมแล้ว!
ในจำนวนนั้นยังมีไม่กี่มือเท้าขาดหมอบอยู่ที่พื้นเหมือนกับพวกตุ่นมด
เนี่ยเฟิงจัดการพวกนั้นเสร็จแล้วจึงค่อยๆเดินตรงออกมา ในเวลานี้ฟางซื่อเหารู้สึกว่าน่องขาสั่นระริก ทั่วทั้งตัวของเนี่ยเฟิงปรากฏจิตสังหารออกมาอย่างน่ากลัว
“ฟางซื่อเฟิง เมื่อวานนี้ฉันได้ปล่อยนายไปแล้วรอบนึง แต่คิดไม่ถึงว่าแกยังกล้าที่จะตามมาหาเรื่อง ใครเป็นคนให้ความกล้านี้กับแก? เหลียงจิ้งหรูหรอ?”
ฟางซื่อเฟิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาคิดอยากจะหนีจนตัวสั่น แต่กลับถูกเนี่ยเฟิงคว้าคอเอาไว้
เนี่ยเฟิงหิ้วฟางซื่อเหาขึ้นมา เพียงพริบตาเดียว ฟางซื่อเหาก็รู้สึกหายใจลำบาก
“สามวันหลังจากนี้ฉันอยากจะเห็นอาคารฟางเจิ้งของพวกแก ถูกทำลายราบเป็นหน้ากลอง ถ้าไม่อย่างงั้น ก็คงไม่เหมือนวันนี้ที่จัดการพวกแกจนบาดเจ็บพิการธรรมดาๆแค่นี้แน่
