บทที่ 39 ความสงสัยของพี่สี่
“พรุ่งนี้ฉันจะไปคุยกับลุงแก เรื่องนี้ก็น่าโอเคแล้ว”
ฟางหลงเทียนไม่มีทางยอมให้เนี่ยเฟิงเหยียบหัวแน่ ก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งกล้าที่จะมาสู้กับตระกูลฟาง? ตลกสิ้นดี
วันที่สอง
หมิงอี๋หานเดินเข้าวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะ
“ซื้อซุปไข่ปูและอะไรอย่างอื่นจากจุ้ยเซียนเหลามา เลือกที่นายชอบกินซะ”
เนี่ยเฟิงกินซุป พี่สาวที่หมอนี้โหดกันขนาดนี้เลยหรอ?”
“พี่สี่ พี่ดูสิมือผมก็หายแล้ว ผมออกจากโรงพยาบาลได้รึยัง?”
เนี่ยเฟิงสะบัดมือตัวเอง แล้วก็ถาม
“เดี๋ยวพี่ใหญ่จะมารับนาย ถึงแม้ว่าแผลของนายไม่ได้สาหัส แต่ก็ต้องระวังหน่อย อย่าให้แผลฉีก ถ้ามีเรื่องอะไร ไม่สบาย ต้องมาหาพี่นะ อย่าดื้อกับหมอ”
ครั้งนี้หมิงอี๋หานไม่ได้ห้ามเนี่ยเฟิงไว้
เนี่ยเฟิงยิ้มแล้วตอบ: “ได้เลยครับ!”
“ได้ออกไปแล้วดีใจขนาดนี้เลยหรอ? นายไม่อยากเจอพี่สี่ขนาดนี้เลยหรอ?”
หมิงอี๋หานถามเนี่ยเฟิงด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
เนี่ยเฟิงรีบส่ายหน้า “จะเป็นไปได้ยังไง! พี่สี่เองก็รู้ ผมก็เหมือนลิงแหละ นั่งนิ่งๆ ไม่ได้!”
“เถียงเก่ง”
หมิงอี๋หานพูด จากนั้นก็เอาเอกสารออกมายื่นให้เขา “ให้นาย”
เนี่ยเฟิงนิ่งไป รับเอกสารมาอย่างสงสัย เขาพลิกดูไปมา แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป “พี่สี่ นี่……”
“ไม่ต้องมาทำใสซื่อกับพี่”
หมิงอี๋หานมองเนี่ยเฟิง “รอยแผลจากปืน มีดบนตัวนาย รอยแผลพวกนี้ถึงพี่ๆ คนอื่นจะดูไม่ออก แต่พี่เป็นหมอแค่เห็นก็รู้แล้ว”
ถึงแม้เขาไม่ยอมให้ตรวจ อยู่ด้วยกันยังไงก็รู้แน่
แรกๆ หมิงอี๋หานก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเนี่ยเฟิงมาก ไม่ว่ายังไงก็จะต้องให้เนี่ยเฟิงเข้ารับการตรวจสุขภาพอย่างละเอียด พอตรวจสุขภาพเสร็จ หมิงอี๋หานเห็นว่าบนตัวของเนี่ยเฟิงมีรอยแผลมากมาย แผลแบบนี้อยู่บนผิวสีน้ำผึ้งของเขาเห็นชัดมาก แต่หมิงอี๋หานรู้ ว่าแผลพวกนี้หายยาก
เนี่ยเฟิงต้องโดนขนาดนี้ แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่
เนี่ยเฟิงเงียบ ไม่พูดอะไร
“แผลพวกนี้เป็นตอนช่วงที่นายหายไปใช่ไหม?”
หมิงอี๋หานมองตาเนี่ยเฟิง ดวงตาที่สวยงามของเธอแสดงความสงสาร
“พี่ไม่เคยเชื่อเลยว่านายตายแล้ว พี่ก็เลยตามหานายมาโดยตลอด
พี่เป็นห่วงว่านายจะบาดเจ็บจะเกิดอะไรขึ้น พี่หานายตั้งนานแต่ก็หาไม่เจอ ฟ้าสงสารเรา ก็เลยให้เรามาเจอกันอีก เห็นรอยแผลบนตัวนาย พี่ตกใจจริงๆ”
หมิงอี๋หานก็เศร้าอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าเนี่ยเฟิงจะยิ้มตลอดก็ตาม
“นายต้องเจออะไรมาบ้างเนี่ย?” หมิงอี๋หานจับมือของเนี่ยเฟิงไว้ น้ำเสียงสะอื้น
เนี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้น ยิ้มแล้วพูด: “ทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว! พี่สี่ ผมในตอนนี้เป็นผมคนใหม่ ผมจะใช้ชีวิตดีๆ จริงๆ นะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผม”
“ดูท่าแล้วนายคงยังไม่อยากพูด แต่ก็ไม่เป็นไร ในเมื่อกลับมาในเมืองตงไห่แล้ว งั้นพี่ก็จะปกป้องนาย ต่อไปใครก็อย่าคิดที่จะทำร้ายนาย”
หมิงอี๋หานพยักหน้าอย่างจริงใจ
“พี่สี่ เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกพี่ๆ คนอื่นได้ไหม? พี่เองก็รู้ พวกเธอเองก็เป็นห่วงผม ถ้าพวกเธอรู้แล้วต้องโทษตัวเองแน่ๆ เลย”
“ในเมื่อเป็นคำขอร้องจากเสี่ยวเฟิง งั้นพี่ก็รับปากก็แล้วกัน แต่ว่า พี่เองก็มีข้อแลกเปลี่ยน”
หมิงอี๋หานเก็บมือ แล้วยิ้ม
“พี่สี่พูดมาเลย ถ้าเป็นสิ่งที่ผมทำได้ อะไรก็ได้”
หมิงอี๋หานยิ้ม “งั้นก็ให้พี่ศึกษาดูว่าเสี่ยวเฟิงที่โตแล้วเป็นยังไง”
“ห๊ะ?”
เนี่ยเฟิงรู้สึกได้ถึงอากาศเย็นๆ “พี่สี่ พี่ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะเอาผมทำเป็นตุ๊กตาอีกหรอ? สมัยนี้การฆ่าคนเป็นความผิดทางกฎหมายนะ!”
“ใครจะไปฆ่านาย? ถึงแม้นายจะยอม พี่สาวนายคนอื่นคงไม่ยอมให้ฉันทำแบบนี้หรอก ฉันก็แค่สนใจเกี่ยวกับโครงสร้างร่างกายของนาย เลขมันแสดงว่าสมรรถภาพทางร่างกายของนายแข็งแรงมา” เนี่ยเฟิงหดคอ “งั้นก็ได้! พี่สี่อยากจะศึกษายังไงก็ได้!”
“น่าเสียดายจังวันนี้เวลาไม่พอแล้ว นายไปทำความรู้จักงานกันพี่ใหญ่ก่อนเถอะ”
หมิงอี๋หานตบตรงบ่าของเนี่ยเฟิง จากนั้นก็เดินออกไป เนี่ยเฟิงเปลี่ยนชุด พอผ่านไปไม่นาน ชิวมู่เฉิงก็มาแล้ว
“เสี่ยงเฟิง วันนี้นายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม?”
“ดีขึ้นเยอะแล้ว! วันนี้ตอนเช้าพี่สี่ยังซื้ออาหารเช้ามาให้ผม บอกว่าเป็นซุปไข่ปูจากจุ้ยเซียนเหลา ผมชอบมากเลย”
เนี่ยเฟิงอยู่ข้างๆ หมิงอี๋หานด้วยท่าทางสดใส ก็เหมือนกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ร่าเริงและหล่อเหลา
“ครั้งหน้าฉันจะพานายไปกินห่านย่างที่จุ้นเซียนเหลา ห่านย่างกับพระโดดกำแพงที่นั้นอร่อยมาก”
เห็นว่าเนี่ยเฟิงไม่เป็นอะไร ชิวมู่เฉิงค่อยสบายใจ
“ได้! พี่ใหญ่ นี่เราจะไปไหนกัน?”
“เราจะไปที่เว่ยซือกรุ๊ป เมื่อวานพี่ถามผู้จัดการหวงแล้ว
ผู้จัดการหวางเองก็ยอมรับแล้ว เขาบอกว่า ตอนนี้ที่ขายให้พี่เองเขาก็ทำอะไรไม่ได้”
“งั้นก็แปลว่าพวกเขาตั้งใจ! พวกเขาหลอก!”
เนี่ยเฟิงทำเป็นว่าไม่รู้เรื่อง ตกใจมาก
เจ้าหัวแบนตอนนี้ก็คงจะร้อนใจมาก เงิน1ล้านก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะหาครบเมื่อไหร่
“ตอนนี้ก็หาข้อสรุปได้ยาก ก่อนหน้านี้ที่ตรงนั้นเป็นของเว่ยซือกรุ๊ป วันนี้พี่ไปมาแล้ว แล้วก็ขอสัญญาซื้อขายจากพวกเขา แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าพวกนั้นจะมาหาเรื่องแล้ว
