บทที่52 สู้เหมือนหมาจนตรอก
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแย่แน่ จุดอ่อนนี้อยู่ในมือคนอื่น ถ้างั้นเนี่ยเฟิงก็จะรุนแรงยิ่งขึ้น พี่เซียคิดแบบนั้นในใจ ก็เลยแอบเอามือถือออกมา “ห้ามให้มันรอดออกไปได้! ”
ตอนนี้มีแค่เนี่ยเฟิงที่มีข้อมูลนี้ แค่ทำลายข้อมูลนี้ไป งั้นก็จะไม่มีใครรู้เรื่องที่หลิวปั๋วทงติดสินบนได้
ตอนนี้หลิวปั๋วทงได้แต่ขอร้องเพื่อรักษาหน้า เขาเอาเค้กที่อยู่บนพื้นเข้าปากไม่หยุด แต่มันเป็นเค้กชิ้นใหญ่มาก เขาเองไม่ชอบกินหวานอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้ทำไงได้ล่ะ? เขาได้แต่กินลงท้องไป
กว่าจะกินเค้กพวกนี้เข้าไปได้ เขากลับแหวะอ้วกออกมา!
“ไอ้หยา แบบนี้ไม่ได้นะ เมื่อกี้กูบอกแล้ว มึงต้องกินของทุกอย่างเข้าไป มึงอ้วกออกมาจะนับยังไงล่ะ? ”
เนี่ยเฟิงทำให้หลิวปั๋วทงลำบากใจ หลิวปั๋วทงมองสิ่งที่ตัวเองอ้วกออกมาบนพื้น โกรธหน้าดำหน้าแดงทันที
“คุณเนี่ย หรือว่าคุณจะให้ผมกินสิ่งที่ตัวเองอ้วกเหรอ? ”
หลิวปั๋วทงเงยหน้ามองเนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว มึงไม่รู้อะไร เค้กที่กูสั่งทำนี่มันกี่บาท ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ นี่กูเตรียมให้มึงโดยเฉพาะเลย ตอนนี้มึงอ้วกออกมา รู้สึกผิดต่อกูรึเปล่า? ”
“ไอ้หนู มึงอย่าทำกันเกินไป ให้คนกินอ้วกงั้นเหรอ! ”
พี่เซียกัดฟันแน่นทันที มองเนี่ยเฟิงอย่างแรง
“เขาขอร้องกูเอง เขาจะขอร้องกูก็ต้องฟังกู ก่อนหน้ามึงก็ทำแบบนี้กับพี่หกกูไม่ใช่เหรอ? มึงบอกว่าต้องทำตามคำสั่งข้างบน ตอนนี้กูเป็นหัวหน้าของมึง หรือว่ากูสั่งมึงไม่ได้งั้นเหรอ? ”
“แต่ถ้ามึงจะสั่งก็ต้องสมเหตุสมผลสิ มึงคิดว่ามึงเหมาะสมแล้วเหรอ! ”
หลิวปั๋วทงยอมแล้วยอมอีก แต่ไม่คิดว่ากลับทำให้เนี่ยเฟิงรุนแรงมากขึ้น หลิวปั๋วทงมองสิ่งที่ตัวเองอ้วกออกมา กำหมัดแน่นทันที ให้เขากินเค้กที่อยู่บนพื้น เขาก็อับอายมากพอแล้ว!
“ถ้าอย่างงั้นมึงคิดจะต่อต้านกูสินะ? ”
เนี่ยเฟิงฉีกยิ้ม “ได้สิ งั้นกูจะคอยดูว่ามึงมีความสามารถนี้รึเปล่า”
“หึ! มึงคิดว่ามึงจะรอดออกจากที่นี่ได้เหรอ? อย่าคิดว่ากู ไม่รู้ มึงมีเอกสารนี้แค่ฉบับเดียว แค่จัดการมึงไป งั้นเรื่องพวกนี้ที่มึงรู้ก็ไม่มีอะไรแล้ว! ”
พี่เซียกับหลิวปั๋วทงเป็นพวกเดียวกัน และทุกคนในนี้ก็ประจบหลิวปั๋วทงมาตลอด
สำหรับพวกเขาแล้วถ้าหลิวปั๋วทงล้มคงไม่ใช่เรื่องดี ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ฆ่าเนี่ยเฟิงด้วยกันก่อนดีกว่า แค่เนี่ยเฟิงตายตรงนี้ งั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาเคยมา
ตอนนั้นเอง คนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา คนพวกนี้เป็นลูกน้องของพี่เซียทั้งนั้น และในมือพวกเขายังถืออาวุธ
คนอื่น ๆ มักจะประจบหลิวปั๋วทงกับพี่เซียตลอด แต่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นของจริง ตอนนี้ตกใจจนขาอ่อนทันที
มีบางคนอยากชิ่งหนีไป แต่กลับโดนคนของพี่เซียขวางไว้”พวกมึงทั้งหมดห้ามหนี! เรื่องของวันนี้ถ้าหลุดออกไปข้างนอกสักนิด งั้นพวกมึงต้องตาย! ”
อย่างที่ว่าอยู่ใกล้คนใหญ่โตจะมีอันตราย ในเมื่อพวกเขาอยากได้ผลประโยชน์จากพี่เซีย งั้นก็ต้องฟังคำสั่งของพี่เซีย
“พี่เซีย! พี่ทำไปเถอะ พวกเราไม่พูดออกข้างนอกหรอก พวกเราอยู่ฝั่งเดียวพี่! ”
เนี่ยเฟิงมองคนพวกนี้แสดงความจริงใจอย่างรับร้อน อดปรบมือไม่ได้ทันที “ซึ้งจริง ๆ! จิตวิญญาณที่ไม่ย่อท้อนี้ทำให้กูตกใจ! ”
“อย่ามาพูดอะไรแปลก ๆ ส่งมือถือมา แล้วก็ฉบับสำรองที่มึงเก็บไว้ทั้งหมด ไม่งั้นวันนี้มึงอย่าคิดว่าจะรอด ออกจากนี้ได้! ”
พี่เซียเอาปืนพาสำหรับผู้หญิงออกมา ชี้เนี่ยเฟิง
เมื่อกี้หลิวปั๋วทงคุกเข่าเก็บเค้กกินบนพื้น ตอนนี้เขาก็ลุกขึ้นแล้ว
“เฮ้ รองผู้อำนวยการหลิว ผู้ก่อการร้ายกลุ่มนี้ทำอย่างนี้กับกู มึงไม่คิดจะทำอะไรสักหน่อยเหรอ? ”
หลิวปั๋วทงหัวเราะฮ่า ๆ “ผู้หญิงของกูทำอะไรก็ถูกหมด กูจะบอกให้ ถ้ามึงอยากรอดออกไปก็เอาข้อมูลพวกนี้ให้กูหมด! ไม่งั้นวันนี้มึงต้องตาย! ”
“มึงทำแบบนี้ไม่ดีนะ อยู่ในตำแหน่งสำคัญกลับข่มขู่ประชาชนแบบนี้”
“อย่าพูดมาก! ถ้าตอนนี้มึงส่งมือถือมาให้กู ลบฉบับสำรองพวกนั้นทิ้ง งั้นกูยังปล่อยไปได้ แต่ถ้ามึงต่อต้าน งั้นกูจะไม่ให้มึงรอดแน่! ”
“งั้นมึงก็ลองยิงดูสิ จำไว้ยิงแม่นหน่อย ยิงมาที่หัว”
เนี่ยเฟิงพูดแล้วก็ชี้หัวตัวเอง บนหน้ากลับมีรอยยิ้มที่นิ่ง ๆ
“พี่หลิว อย่าไปพูดมากกับมันเลย ต้องทำให้คนอย่างมันรู้จักความสุดยอดบ้าง! ”
พี่เซียกัดฟัน จากนั้นก็ยิง ทุกคนทุกใจหมด แต่เนี่ยเฟิงที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับสักนิด กระสุนนัดนั้นเฉียดคอเขาไป
“ตอนนี้กูแค่เตือนมึง นัดต่อไปจะยิงที่หัวมึง! ”
พี่เซียมองเนี่ยเฟิงนิ่ง ๆ
“กูบอกแล้วให้ยิงแม่นหน่อย เล็งมาที่หัวกู อย่ายิงเบี้ยวล่ะ ”
เนี่ยเฟิงไม่เกรงกลัวเลย ยิ้มอย่างลึกซึ้ง
พี่เซียโดนกระตุ้น คิดจะยิงฆ่าเนี่ยเฟิงทันที และในตอนนั้นเอง เจ้าหน้าที่ตำรวจกลุ่มใหญ่ที่ต่อสู้ด้วยปืนบุกเข้ามา”หยุด พวกคุณถูกล้อมไว้แล้ว! ”
พี่เซียตกใจ เธอยิงออกไปอีกนัดด้วยความตกใจ
แต่เธอยังไม่ได้สติกลับมา ก็ถูกรวบลงพื้น!
“เสี่ยวเฟิง! เสี่ยวเฟิง! ”
เย่หรูเสว่ที่ได้ยินเสียงปืนตกใจจนวิญญาณไม่อยู่กับตัว เธอพุ่งเข้ามา ตามหาร่างของเนี่ยเฟิง
“เสี่ยวเฟิง! ” เย่หรูเสว่เห็นเนี่ยเฟิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ตกใจมากทันที รีบเข้าไป เห็นเนี่ยเฟิงจับหน้าอกของตัวเอง เธอสั่นไปทั้งตัว!
“เสี่ยวเฟิง! นายบาดเจ็บใช่ไหม? ไม่เป็นไร! พี่จะรีบพานายไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย นายทำใจดี ๆ ไว้! ”
“โอ๊ย พี่หกผมใกล้จะตายแล้ว ผมถูกยิง……”
เสียงเนี่ยเฟิงอ่อนเล็กน้อย เย่หรูเสว่ตกใจจนวิญญาณไม่อยู่กับตัวแล้ว “นายอย่าพูดบ้า ๆ นายดวงแข็ง ไม่มีใครทำอะไรนายได้หรอก พี่จะพานายไปโรงพยาบาลตอนนี้แหละ! ”
“พี่หก……ก่อนตายผมอยากจะขออะไรสักอย่าง ขอให้พี่ตกลง”
เนี่ยเฟิงมองเย่หรูเสว่ด้วยดวงตาที่มัว ตอนนี้เย่หรูเสว่ร้องออกมาแล้ว “พี่ไม่ดีเอง พี่ปกป้องนายไม่ได้ นายอย่าพูดอะไรอีกเลย นายเก็บแรงไว้! ”
“พี่หก ก่อนผมตายพี่จูบผมหน่อยได้ไหมครับ? ให้ผมสัมผัสถึงความอบอุ่นสุดท้ายของโลกนี้”
เนี่ยเฟิงมองเย่หรูเสว่อย่างคาดหวัง เย่หรูเสว่พยักหน้า”ได้ได้ได้! นายอยากได้อะไร พี่ให้ยอม! ”
เนี่ยเฟิงมองหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเย่หรูเสว่ ยื่นปากออกไปอย่างดีใจทันที
ในตอนที่ทั้งสองจะจูบกันแล้ว จู่ ๆ เย่หรูเสว่ก็สังเกตเห็นอะไร “ทำไมตัวนายไม่มีกลิ่นคาวเลือดเลย……”
เนี่ยเฟิง : ……
ทำไมประสาทสัมผัสของพี่หกถึงไวขนาดนี้ล่ะ? แป๊บเดียวก็เจอจุดอ่อนแล้ว
“นายกล้าหลอกพี่!
