บทที่ 139 แสงพระจันทร์สีขาว
“ไม่คิดว่าเพื่อนของคุณก็เยอะเหมือนกันนะ”
โจวลี่ซือคิดกับตัวเองว่า ที่เนี่ยเฟิงมีเพื่อนยอมช่วยเหลือเขาก็เป็นการดีเหมือนกัน เธอยังคงกังวลว่าหลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เพื่อนเหล่านั้นจะอยู่ห่างจากเขา เมื่อพวกเขารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลเนี่ย
“ไช่ ผมยังมีเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นและประถมหลายคน เพื่อนๆเหล่านี้ค่อนข้างรักษามิตรเก่า และตอนนี้พวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับผมด้วย”
เมื่อเนี่ยเฟิงพูดคำเหล่านี้ ใบหน้าของเขาไม่แดงและหัวใจก็ไม่เต้นแรง ดูไม่เหมือนเลยว่าตัวเองกำลังพูดโกหกอยู่
ในความเป็นจริงไม่มีใครรู้เรื่องเกี่ยวกับการกลับมาอย่างมีชีวิตของเขาเลย มีเพียงพี่สาวหลายคนของเขาและสมาชิกบางคนของสำนักมังกรเท่านั้น
“เพื่อนๆที่ช่วยเหลือคุณเหล่านั้น คุณต้องเชิญพวกเขามาทานข้าวสักมื้อ ช่างเถอะ ฉันมาจัดการรวบรวมเชิญพวกเขามาทานข้าวกันดีกว่า เพราะยังไงแล้วพวกเขาทั้งหมดยังคงใส่ใจคุณมากขนาดนั้น”
เนี่ยเฟิง: …………
ในความเป็นจริง เนี่ยเฟิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหาเพื่อนเหล่านี้ได้ที่ไหน ถ้าถึงตอนนั้นจะต้องเชิญพวกเขามาทานข้าวจริงๆ ก็แค่ขอให้สมาชิกในสำนักมังกรมาแกล้งเป็นเพื่อนสักพักเท่านั้น
อย่างไรก็ตามตอนที่เขาเรียนอยู่ในโรงเรียนก็ไม่ได้อยู่ในโรงเรียน และระดับชั้นเดียวกันกับพี่สาวอยู่แล้ว
“โอเค ถ้าถึงตอนนั้นเราก็ค่อยเชิญพวกเขามาทานข้าวพร้อมกันอีกครั้ง และขอบคุณพวกเขาเป็นอย่างดี และเข้าใจแล้ว ตอนนี้เรากำลังจะไปที่หน้างานนิทรรศการแล้วหรือไม่?”
เนี่ยเฟิงเปลี่ยนเรื่องพูด โจวลี่ซือพยักหน้า มันก็ใกล้จะได้เวลาแล้วเหมือนกัน พวกเขาไปตอนนี้ก็ถึงที่นั่นตรงกับเวลาเริ่มนิทรรศการพอดี
ทั้งสองขับรถไปที่ศูนย์จัดงาน ศูนย์นิทรรศการจัดขึ้นในโรงยิมของเยี่ยนตู ซึ่งมีสนามจอดเครื่องบินขนาดใหญ่มาก ซึ่งตอนนี้เครื่องบินก็ได้จอดเต็มไปหมดแล้ว
นิทรรศการในครั้งนี้ใหญ่มาก ข้างในนั้นเต็มไปด้วยการบินพลเรือนและเฮลิคอปเตอร์ เครื่องบินส่วนตัว ฯลฯ การเดินชมนิทรรศการทั้งหมด อาจต้องใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงได้ อย่างไรก็ตามเครื่องบินเป็นสิ่งของขนาดใหญ่ที่ใช้พื้นที่บริเวณกว้างมาก
เมื่อเนี่ยเฟิงเห็นเครื่องบินในนิทรรศการ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “จำนวนของเครื่องบินพวกนี้เยอะจัง”
“ถูกต้อง ถ้าไม่อย่างนั้นเราอาจต้องใช้เวลามากในการเดินชมนิทรรศการทั้งหมด โชคดีที่เรายังนั่งรถเที่ยวชม อีกสักครู่จะมีคนเฉพาะทางมาแนะนำให้ความรู้เราด้วย”
โจวลี่ซือมองไปที่เครื่องบินที่จอดอยู่เต็มสนามบิน และก็รู้สึกตื่นตาในขณะนั้นเช่นกัน เขาดึงเนี่ยเฟิงและพูดด้วยเสียงต่ำ
“คุณรู้จักเครื่องบินเหล่านี้เหรอ? เครื่องบินเหล่านี้สามารถขายออกนอกได้ แต่ราคาแพงเกินไป”
“ถ้าพี่สาวชอบ ถึงเวลานั้นผมจะเก็บเงินและซื้อให้คุณลำหนึ่ง!”
ถึงเนี่ยเฟิงจะไม่เก็บเงินก็ไม่เป็นอะไรเลย เพราะเขามีเงินตั้งมากมาย
โจวลี่ซืออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และเธอโบกมือว่า “ช่างมันเถอะ การซื้อเครื่องบินเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก และมันก็แพงเกินไป แม้ว่าคุณจะเก็บเงินไปเรื่อยๆก็ไม่สามารถซื้อเครื่องบินได้หรอก อีกอย่างสำหรับเครื่องบินที่จอดอยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นเฮลิคอปเตอร์เครื่องบินไอพ่นส่วนตัว และการบินพลเรือนราคามันก็ไม่ได้ต่ำนัก”
ราคาของเครื่องบินเหล่านี้มีตั้งแต่หลักแสนถึงสองร้อยล้าน
ในความเป็นจริงถ้าตลาดเครื่องบินในประเทศไม่ใช่กระแสหลัก โจวลี่ซือก็มีแผนที่จะซื้อเครื่องบินลำหนึ่ง ใช้สำหรับเดินทาง
เนื่องจากราคาของเครื่องบินไม่ได้แตกต่างจากราคาของรถยนต์ในปัจจุบันมากนัก บวกกับโจวลี่ซือเองก็มีเงินอยู่บ้าง จึงไม่ใช่เรื่องยาก ที่จะซื้อเครื่องบินมาใช้เพื่อการเดินทาง
เพียงแต่ว่าเครื่องบินจะจอดอยู่ตรงไหน และต้องคำนึงถึงการบำรุงรักษาประจำวัน ฯลฯ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าโจวลี่ซือจะซื้อก็ต้องซื้อเครื่องบินที่มีราคาแพงกว่า พร้อมประสิทธิภาพที่ดีกว่า ถึงจะโอเคกว่า ในบรรดาเครื่องบินทั้งหมด สิ่งที่โจวลี่ซือชอบที่สุดก็คือเครื่องบินสีแดงและสีขาวสไตล์ของ AgustaWestland AW609
เครื่องบินลำนี้ถูกสร้างขึ้นจากความพยายามร่วมกันของสองบริษัท เป็นเฮลิคอปเตอร์อเนกประสงค์แบบเครื่องยนต์คู่เบาแบบแปรผัน แม้ว่าจะเป็นรูปแบบเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็เป็นแสงจันทร์สีขาวของโจวลี่ซือมาโดยตลอด
โจวลี่ซือมุ่งมั่นในตำแหน่งกัปตันหลังจากจบการศึกษาจากโรงเรียนการบิน แม้ว่าเธอจะสวยและหุ่นดี แต่เดิมเธอก็สามารถทำงานที่เกี่ยวกับการใช้ความสวยงาม และเป็นแอร์โฮสเตสได้
ถึงเวลานั้นก็จะสามารถสัมผัสกับผู้คนบนเครื่องบินได้มากขึ้น แต่สำหรับโจวลี่ซือแล้ว สิ่งนี้ไม่มีความล่อใจเธอมากนัก เพราะโจวลี่ซือไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแต่งงานเข้าในตระกูลที่ร่ำรวยเลย
“พี่สาวห้า คุณเป็นรองกัปตันมาระยะหนึ่งแล้ว คุณมีเครื่องบินรุ่นไหนที่ชอบเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
ก่อนหน้านี้เนี่ยเฟิงเป็นคนบังคับเครื่องบินต่อสู้มาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยมีความคิดเกี่ยวกับเฮลิคอปเตอร์เครื่องบินการบินพลเรือนและเครื่องบินส่วนตัวเหล่านี้มากนัก
โดยส่วนตัวแล้วเขาชอบใช้เครื่องบินต่อสู้มากกว่า
แต่ราคาของเครื่องบินต่อสู้เหล่านี้แพงมากจนทำให้คนตบลิ้นเลยทีเดียว ก่อนหน้านี้เนี่ยเฟิงยังเคยตั้งสนามบินต่อสู้อยู่ในประเทศมองโกเลียเป็นพิเศษ ซึ่งที่นั้นมีเครื่องบินต่อสู้นับร้อยลำที่เขาได้จัดหารวบรวมมา
ถ้าจะจัดนิทรรศการ คงไม่ด้อยไปกว่านิทรรศการตอนนี้หรอก
“มีอ่ะมีอยู่ แต่ราคานั่นแพงจริงๆ เดี๋ยวถ้าเห็นแล้วฉันจะชี้ให้คุณดู”
เครื่องบินของที่นี่ดีมากสำหรับโจวลี่ซือ
“โอเค!”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าผู้คนที่มาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าสามารถเตรียมพร้อมที่จะขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปเที่ยวชมแล้ว
เนี่ยเฟิงคิดว่าซ่าวเจ๋ก็เป็นคนของบริษัทสายการบินเช่นกัน และเขาอาจมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานนิทรรศการก็เป็นไปได้
ดังนั้นเนี่ยเฟิงจึงหันหน้าไปมองหาร่างของซ่าวเจ๋ ด้วยความบังเอิญโจวลี่ซือเห็นท่าทางนี้พอดี โจวลี่ซือถามเนี่ยเฟิงว่ากำลังมองหาอะไร?
“ผมคิดว่าซ่าวเจ๋อาจจะมาที่นี่ก็ได้ แต่ตอนนี้ดูๆแล้วเหมือนเขาจะไม่อยู่”
โจวลี่ซืออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเป็นเสียงออกมา เธอส่ายหัวและพูดว่า ซ่าวเจ๋คงไม่มาที่นี่ในวันนี้หรอก เป็นเพราะเมื่อวานเขาขายหน้าเกินไป ถ้าเขามาที่นี่ในวันนี้อาจจะถูกหัวเราะเยาะก็ได้
“คนอย่างเขาถือศักดิ์ศรีมาก เมื่อวานนี้เขาวิ่งออกไปโดยเปลือยกายและถูกคนอื่นถ่ายรูปไป คาดว่าเขาอาจไม่มีหน้ามาแล้ว ก็เพราะว่าเขาไม่มีหน้ามา ดังนั้นฉันจึงมาเดินดูนิทรรศการ ไม่เช่นนั้นฉันจะต้องพูดมากอีกแล้วถ้าฉันเจอเขา ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย”
“งั้นก็น่าเสียดายนัก ทุกครั้งที่ผมเห็นเขาเหมือนตัวตลกกระโดดไปมา ผมก็รู้สึกมีความสุข”
มีรอยยิ้มที่น่ายินดีบนใบหน้าของเนี่ยเฟิง สองพี่น้องมองหน้ากันและยิ้ม โจวลี่ซืออดไม่ได้ที่จะตบไหล่ของเนี่ยเฟิง “จิตใจของเจ้ามันช่างเลวจริงๆนัก การเดิมพันกับเขาเมื่อวานนี้ทำให้เขาเสียหน้าไปแล้ว เขาจะปล่อยคุณไปได้อย่างไรเมื่อเจอคุณในรอบหน้า?”
“เขาไม่ปล่อยผมไป และผมก็จะไม่ปล่อยเขาไปเหมือนกัน ถ้าเขากล้ารังแกคุณอีก ผมจะตัดมือเขาทิ้งในครั้งต่อไป และให้เขาเรียกผมว่าคุณปู่!”
โจวลี่ซือห้ามเนี่ยเฟิงอย่างรวดเร็ว เธอส่ายหัวและเตือนเนี่ยเฟิงด้วยเสียงต่ำ
“คำพูดนี้พูดไปทั่วไม่ได้ คุณต้องรู้ว่าปัจจุบันเป็นสังคมที่อยู่ภายใต้หลักนิติธรรม หากคุณทำร้ายใครไป เขาอาจจะหันกลับมาเล่นงานคุณได้ และถ้าถึงตอนนั้นคุณก็จะถอนตัวได้ยาก”
“พี่สาวสั่งสอนได้ดี ต่อไปผมจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
เนี่ยเฟิงรีบเปลี่ยนคำพูดของเขาอย่างรวดเร็ว โจวลี่ซือยิ้มและพยักหน้า
“เข้าใจแล้วก็ดี รถพาเที่ยวชมมาแล้ว เราขึ้นไปเถอะ หาที่นั่งดีๆก่อน ไม่งั้นจะไม่ได้เห็นตอนเที่ยวชม”
ทนายความโจวกำลังคิดถึง AW609 ของเธออยู่ เธอขึ้นรถอย่างรวดเร็ว และคนเดียวจองที่นั่งสองที่ เขาโบกมือให้เนี่ยเฟิง และเนี่ยเฟิงก็นั่งลงข้างๆทนายความโจว
และพวกเขาไม่รู้เลยว่ามีคนที่เกี่ยวข้องกับซ่าวเจ๋ขึ้นมาบนรถเที่ยวชมสถานที่ด้วย
แม้ว่าซ่าวเจ๋จะไม่มา แต่เขาก็อดทนความโกรธนี้ไว้ เขารู้ว่าพี่น้องทั้งสองคนจะมาที่นิทรรศการนี้อย่างแน่นอน เขาจึงคิดหาไอเดียขึ้นมา
