บทที่ 165 ช่วยถอดชุดให้หน่อย
เนี่ยเฟิงทำตัวไม่ถูก เงินแค่นี้สำหรับเขาแล้ว จะกินข้าวยังไม่พอเลย
ต้องรู้ว่า เนี่ยเฟิงรวยระดับเป็นศัตรูแห่งรัฐได้ ถึงขั้นเป็นศัตรูแห่งรัฐที่มั่งคั่ง
ทรัพย์สินสำนักมังกรของเขามีอยู่ทั่วโลก ลำพังร้านธรรมดาทั่วไปร้านหนึ่ง รายได้ต่อเดือนก็มากกว่านี้เยอะมาก
แต่ว่า คนธรรมดาจะหาเงินได้มากเช่นนี้ คงต้องลำบากเป็นพิเศษ อีกทั้งหลินซูอินก็เป็นแค่ครูสอนดนตรี
“เงินนี้ผมไม่รับ”
เนี่ยเฟิงส่ายหน้า
“ได้อย่างไรกัน ของขวัญที่นายให้ฉันก็รับไว้แล้ว ดังนั้นเงินที่ฉันให้นายไว้แต่งภรรยานายก็ต้องรับไว้ถึงจะถูก”
มิน่าเรื่องทั้งหมดเมื่อครู่ถึงได้ราบรื่น ที่แท้พี่สามก็วางแผนเอาไว้แล้วนี่เอง นึกไม่ถึงว่าพี่สามจะทำอุบายใส่เขา
“พี่สาม……”
“ถ้านายไม่ยอมรับเอาไว้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่กล้ารับชุดพวกนี้ไว้เหมือนกัน”
“แต่ว่านี่มันก็มากเกินไปนะ ชุดพวกนี้ผมซื้อกับคนรู้จัก เขาให้ส่วนลดต่ำสุดกับผม ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินมากขนาดนั้น……ที่จริงพวกนั้นมันก็เป็นแค่ป้ายเท่านั้นเอง เอาป้ายออกก็เป็นแค่เสื้อผ้าทั่วไป”
เนี่ยเฟิงพยายามเกลี้ยกล่อมหลินซูอิน
“ในเมื่อนายบอกว่ามันเป็นชุดทั่วไป แล้วทำไมนายต้องใช้เงินจำนวนมากขนาดนั้นไปซื้อมาล่ะ?”
เนี่ยเฟิง:……
สมัยเด็กเนี่ยเฟิงก็พูดเอาชนะหลินซูอินไม่ได้
หลินซูอินเป็นคนน้อยมากที่จะโกรธ ปกติก็ไม่เถียงกับใคร แต่ใช้เหตุผลเข้ากำราบ
ทุกถ้อยทุกคำที่เธอเอ่ยออกมาล้วนทำให้คนอื่นต้องยอมศิโรราบทั้งกายและใจ
แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะตีรันฟันแทงอยู่เมืองนอกมานาน แต่ถ้าจะคุยด้วยเหตุผลกันก็สู้หลินซูอินไม่ได้ เพราะสำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว คนที่ใช้กำลังไม่มีวันเอะอะเด็ดขาด
“ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เรามาพบกันครึ่งทาง ถ้านายส่งคืนชุดพวกนี้กลับไป นายก็โอนเงินที่พี่โอนไปคืนมาให้พี่ แต่ถ้านายไม่ส่งชุดพวกนี้กลับคืนไป อย่างนั้นก็ต้องรับเงินที่ฉันให้นายไว้”
ซึ่งเท่ากับว่า ของขวัญของเนี่ยเฟิงมอบให้ไม่สำเร็จ?
เนี่ยเฟิงอดหัวเราะเจื่อนๆ ไม่ได้ เพราะต้องรู้ว่าของที่ราชามังกรแห่งสำนักมังกรมอบให้กับมือ ในโลกนี้ไม่มีใครที่จะปฏิเสธได้
แต่เนี่ยเฟิงก็ไม่สามารถทำอะไรพี่สาวพวกนี้ได้
“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะส่งชุดพวกนี้กลับคืนไป แต่อย่างน้อยขอให้มีสักชุดที่พี่เก็บไว้”
เนี่ยเฟิงมองหลินซูอินตาปริบๆ ทำท่าแสนจะน่าสงสาร:
“พี่สามดูแลผมตั้งแต่เด็กจนโต ผมเลยอยากให้ของดีๆ กับพี่สามบ้าง”
หลินซูอินลังเลสักพัก มองดูชุดราตรีที่หรูหราเหล่านี้ สุดท้ายเลือกไว้หนึ่งชุด “ถ้าอย่างนั้นชุดนี้ก็แล้วกัน!”
เนี่ยเฟิงดูปุ๊บ เป็นไปตามคาด หลินซูอินเลือกชุดที่ราคาถูกที่สุด
“อย่างนั้นก็ได้ ชุดอื่นๆ ผมจะส่งคืนกลับไป”
เนี่ยเฟิงเศร้าสร้อยคอตก พอหลินซูอินเห็นเข้า ก็หัวเราะแล้วลูบหัวของเนี่ยเฟิง “เป็นเด็กดีนะ”
หลังจากเนี่ยเฟิงโอนเงินคืนให้หลินซูอิน สั่งให้คนเอาชุดพวกนี้ออกไป ว่าแต่ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องส่งคืนกลับไป จึงสั่งให้ผู้ช่วยเก็บชุดพวกนี้เอาไว้
หลินซูอินเป็นพวกอีคิวสูง อีกทั้งจิตใจก็ดีงาม เพราะการเป็นคนมีจิตใจที่ดีงาม จึงมักถูกคนอื่นหลอกใช้ในข้อนี้
เนี่ยเฟิงอยู่โลกภายนอกเคยพบเจอเรื่องต่างฝ่ายต่างหลอกใช้กัน บางคนก็จิตใจดีมาตลอด อยู่ๆ ก็ชั่วร้ายขึ้นมาถึงขั้นทำได้ทุกอย่างด้วยความโกรธ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ? อาจเพราะอยู่กันไม่ได้ผลประโยชน์ หรืออาจเพราะได้ไม่ถึงจุดนั้น
โลกใบนี้ไม่มีคำว่าดีขาดกับเลวขาด
เพียงแต่ในสายตาของเนี่ยเฟิง แค่รังแกเขากับคนในครอบครัวของเขา คนพวกนั้นในสายตาเขาก็คือเลวขาด!
นายคนแซ่โหวนั่น เขาต้องคอยสอดส่องหน่อยแล้ว ถ้าไม่เพราะวันนี้เห็นแก่หน้าพี่สาม เกรงว่าเนี่ยเฟิงคงจะหักมือเขาทิ้งไปแล้ว จะตบไปแค่ฉาดเดียวให้เขาได้เปรียบได้อย่างไร
“เสี่ยวเฟิง?”
มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก เนี่ยเฟิงดึงสติกลับมา เห็นหลินซูอินยืนอยู่หน้าประตู
“พี่สาม ผมโทรศัพท์ให้คนมาเอาชุดส่งคืนกลับไปแล้ว มีอะไรเหรอครับ?”
“พี่ไม่ได้จะมาพูดเรื่องนี้กับนาย พี่มีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อย นายมาที่ห้องพี่ก่อนสิ”
หลินซูอินมองดูเนี่ยเฟิงด้วยความเคอะเขินนิดหน่อย เนี่ยเฟิงเกิดความสงสัย ไม่รู้ว่าหลินซูอินจะให้เขาช่วยเหลืออะไร
เนี่ยเฟิงมายังห้องของหลินซูอิน เธอหมุนตัวกลับมา มองเนี่ยเฟิงอย่างจริงจัง
“เสี่ยวเฟิง นายช่วยฉันถอดชุดออกได้ไหม?”
เนี่ยเฟิงตะลึงไปชั่วขณะ อยู่ๆ ก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา
แม้ว่าเขาจะผ่านผู้หญิงมานักไม่ถ้วน แต่ต่อหน้าบรรดาพี่สาวของเขา ก็กลายเป็นไร้เดียงสาขึ้นมาทันที
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสิ่งที่เหล่าพี่สาวปฏิบัติต่อเขาต่างจากสาวๆ พวกนั้นหรือเปล่า
“พี่สาม อย่าล้อผมเล่นสิ ผมจะถอดชุดให้พี่ได้อย่างไร?”
เนี่ยเฟิงกระแอมไอเล็กน้อย แล้วส่ายหน้า
“นายต้องช่วยพี่ถอดแล้วล่ะ”
หลินซูอินพยักหน้าอย่างแน่วแน่
“ครูหลี่ไม่รู้ไปไหนแล้ว ส่วนเราสองคนก็ไม่ชอบใจจากเรื่องเมื่อกี๊ เกรงว่าครูหลี่คงจะไม่ช่วยฉันแล้ว ชุดที่ฉันใส่อยู่นี้ฉันปลดซิปจากด้านหลังไม่ถึง คงต้องให้นายช่วยแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องถูไถไปอีกนานกว่าจะได้อาบน้ำ
หลินซูอินทำตาปริบๆ มองไปยังเนี่ยเฟิงด้วยความลำบากใจ
เนี่ยเฟิงจึงได้ถอนใจอย่างโล่งใจ คิดในใจว่าตัวเองช่างคิดเหลวไหลจริงๆ ทั้งที่หลินซูอินไม่ได้มีความหมายอย่างนี้
“อย่างนั้นพี่ก็หันไปสิ ผมจะรูดซิปออกให้”
หลินซูอินพยักหน้ายิ้มเล็กน้อย เธอหันหลังให้กับเนี่ยเฟิง จากนั้นก็สาวเส้นผมขึ้น เผยให้เห็นลำคอที่ยาวระหง
เดิมทีหลินซูอินก็เป็นคนที่รูปร่างหน้าตาดีอยู่แล้ว ไม่เพียงเป็นคนสวยยังมีคุณลักษณะที่ดีอีกด้วย ต่อให้เห็นด้านหลัง ก็ยากที่จะทำให้ลืมได้ลง
มือของเนี่ยเฟิงวางอยู่บนหัวซิป แล้วเขาก็รูดออกอย่างช้าๆ
ชุดบนตัวของหลินซูอินเดิมทีก็เป็นชุดที่มีความยืดหยุ่นเผยให้เห็นทรวดทรง พอเนี่ยเฟิงรูดซิปออก ชุดก็แหวกออกซ้ายขวาทั้งสองฝั่ง
พอเนี่ยเฟิงเห็นชุดแหวกออก สะบักหลังของหลินซูอินก็เผยขึ้นตรงหน้าเขา
เนี่ยเฟิงเห็นแผ่นหลังคนอื่นมาไม่น้อย แต่ไม่เคยเจอแผ่นหลังที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน
แผ่นหลังของหลินซูอินเหมือนปีกของผีเสื้อที่สยายออก
“เกิดอะไรขึ้น? ซิปติดเหรอ? บางทีซิปก็เป็นอย่างนี้ได้”
หลินซูอินพูดจบก็ยื่นมือออกมา คิดที่จะรูดลงต่อ นึกไม่ถึงว่าจะไปถูกมือของเนี่ยเฟิงเข้า
“ซิปไม่ได้ติด แค่รู้สึกว่าแผ่นหลังของพี่สามสวยมาก”
“เจ้าเด็กตัวแสบ ล้อพี่เล่นอีกแล้วเหรอ?”
หลินซูอินอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “แผ่นมีสวยไม่สวยที่ไหนกัน พี่ยังไม่เคยเห็นแผ่นหลังตัวเองเลยว่าเป็นอย่างไร”
“อย่างนั้นให้ผมถ่ายรูปให้ดูไหมล่ะ?”
“ไม่ต้องหรอก มันรู้สึกแปลๆ”
เนี่ยเฟิงเรียกอารมณ์ความคิดกลับมา รูดซิปลงจนสุดทาง จากนั้นก็อดยั่วเย้าไม่ได้ว่า:
“พี่สาม เมื่อก่อนพี่มักจะบอกว่าพอผมโตแล้วพี่จะเป็นภรรยาผมไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ยังเป็นอย่างที่พูดไว้ไหม?”
