บทที่ 216 จับมันก่อนแล้วค่อยพูด
เหอคุนคงจะยังไม่คาดการณ์ว่าคนของเขาอ่อนแอขนาดนี้ เขาถึงกับต้องตกใจ เมื่อเขาอยากจะต่อต้านมันก็สายไปแล้ว เห็นเพียงเนี่ยเฟิงจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็ว!
ในช่วงปีแรกๆ นั้นเหอคุนก็เป็นเจ้านายที่เด็ดขาด ฆ่าคนนับไม่ถ้วน และไม่เคยกลัวความตายเลยแม้แต่น้อย
แต่ในตอนนี้เขากลับกลายเป็นว่า แสวงหาความสุขสบาย นั่งอยู่บนความร่ำรวยมีเกียรติดังนั้นเหอคุนจึงไม่ใช่คนที่เขาเคยเป็นอย่างเมื่อก่อนมานานแล้ว
เขาในตอนนี้มีความกังวลมากมาย แล้วเขาจะยอมสละชีวิตตัวเองได้อย่างไรกันล่ะ?
และเหอคุนในที่นี้ก็ไม่มีศัตรูธรรมชาติใดๆ เขาเติบโตขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม และตราบใดที่ตัวเองไม่รับมือ เช่นนั้นเขาก็จะกำจัดโดยตรง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเนี่ยเฟิงเก่งกาจเกินไปหรือเพราะเหอคุนขยะเกินไปเหอคุนเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงอีกด้วย เขาจึงโดนเนี่ยเฟิงกดลงกับพื้น เมื่อใบหน้าเดิมของเขาแนบอยู่บนพื้นบ้านที่เย็นและสกปรกนั้น เขาก็เบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ
“ดูเหมือนว่าพวกแกจะเหนื่อยหน่ายและขี้เกียจเกินไป ในปีนั้นที่ฉันเห็นพวกแกฉันยังรู้สึกกลัวจนตัวสั่นอยู่เลย แต่ในตอนนี้ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้ว”
เนี่ยเฟิงส่ายหัวและเขาก็สั่งให้คนจับเหอคุนขึ้นมา เขาโดนมัดไว้กับเก้าอี้และในขณะนั้นเองเนี่ยเฟิงก็นั่งอยู่ตรงข้ามเขา
“แกต้องการทำอะไร?!”
เหอคุนกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก และเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กเหี้ยคนนี้จะเก่งกาจได้มากขนาดนี้ ถ้าเขาเป็นราชามังกรแห่งสำนักมังกรจริงๆ เช่นนั้นมณฑลซานเจียงทั้งมณฑลก็จะเปลี่ยนไป!
ในตอนนั้นเหอคุนเองก็ไม่คาดการณ์ว่าจะมีผู้รอดชีวิตจากคดีร้ายแรงบนทะเล เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ โดนพวกเขาฆ่าไปหมดแล้ว ยกเว้นแต่ไอ้เด็กเหี้ยนี่ที่ตกลงไปในทะเลเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนั้นเองทั่วทั้งตัวเนี่ยเฟิงก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่น่าหวาดกลัว หากพูดตามเหตุผลแล้ว เนี่ยเฟิงคงจะถูกฝังอยู่ในทะเลลึกถึงจะถูก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าไอ้หมอเนี่ยเฟิงจะโชคดีขนาดนั้น จนเขาได้รับการช่วยเหลือจากเรือที่แล่นผ่านมา และในตอนนี้ยังไต่เต้าขึ้นในตำแหน่งราชามังกรแห่งสำนักมังกรอีก!
ถ้าไม่ใช่เพราะเหอคุนเห็นด้วยตาตัวเองล่ะก็ เขาคงจะไม่อยากเชื่อจริงๆ!
“ฉันเคยพูดไปแล้วนะ แกจะมีค่าก็ต่อเมื่อแกพูดความจริงกับฉัน แต่ในตอนนี้แกไม่ยอมบอกอะไรกับฉันเลย งั้นฉันก็คงทำได้แค่…ฆ่าแกทิ้ง”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเนี่ยเฟิงก็ลึกขึ้นทันที เมื่อเหอคุนเห็นรอยยิ้มนี้บนใบหน้าของเนี่ยเฟิงแล้ว ก็รู้สึกกลัวและตึงเครียดขึ้นมาทันที
“แกกล้าฆ่าฉันเหรอ?”
“ทำไมฉันถึงไม่กล้าฆ่าแกล่ะ? ยังไงสะแกก็ไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องผู้สังหารหมู่แล้วนิ
ไม่เป็นไร ในเมื่อฉันสามารถตามหาตัวแกได้เช่นนั้นฉันก็สามารถตามหาคนอื่นๆ ได้เหมือนกัน ไม่ว่าแกจะปกป้องคนพวกนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะในที่สุดพวกเขาก็จะตายด้วยเงื้อมมือของฉัน”
เนี่ยเฟิงแสยะปากยิ้ม
“แกรู้หรือเปล่าว่ามีคนอยู่เบื้องหลังฉัน?”
“รู้แน่นอนอยู่แล้ว คนที่อยู่เบื้องหลังแกน่ะค่อนข้างมีอำนาจเลยทีเดียว แต่แล้วมันจะยังไงล่ะ ถ้าฉันกลัวอำนาจที่อยู่เบื้องหลังแก เช่นนั้นฉันคงจะปล่อยแกไปตั้งนานแล้ว แล้วจะจับแกไว้อีกทำไมล่ะ?”
เพราะเนี่ยเฟิงไม่ได้มีความเกรงกลัวใดๆ เลย ดังนั้นไม่ว่าเหอคุนจะพูดอะไรเนี่ยเฟิงก็จะไม่ปล่อยเขาไป
“ถ้าแกฆ่าฉันอำนาจที่อยู่เบื้องหลังฉันก็จะไม่ปล่อยแกไปด้วยเช่นกัน!”
ที่จริงแล้วเหอคุนขาดการติดต่อกับอำนาจที่อยู่เบื้องหลังเขาแล้วและในปีนั้นพวกเขาเข้าร่วมคดีร้ายแรงบนทะเลโดยใช้วิธีการที่เลวร้ายและน่าสะพรึงกลัวในการฆ่าทุกคนบนเรือทิ้ง และพวกเขาก็กลับมาพร้อมกับการนองเลือด
เหอคุนได้รับรางวัลมากมาย เมื่อได้รับเงินเหล่านี้แล้ว เขาก็กลายเป็นเจ้าแห่งวงการที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ในเมืองเยี่ยนตู แต่ต่อให้เป็นอย่างนี้มันก็ไร้ประโยชน์เพราะไอ้หมอที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น ช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ยังมีผู้รอดชีวิตจากคดีร้ายแรงบนทะเลในปีนั้น และในตอนนี้คนคนนั้นก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ไม่เป็นไร อำนาจที่อยู่เบื้องหลังแกไม่ปล่อยฉันไปมันเป็นสิ่งที่ฉันกำลังต้องการพอดีเลย ถ้าเขามาหาฉัน เช่นนั้นฉันก็จะกวาดเรียบจนไม่เหลือเลย”
เนี่ยเฟิงยิ้ม “ตอนนี้เป็นเวลาที่ฉันทวงหนี้จากแก แกอย่าพูดจาเรื่อยเปื่อยกับฉันให้มากเลย ไม่ว่าแกจะพูดหรือไม่พูดก็ตามมันไม่ได้มีความสำคัญอะไรหรอก”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงพูดจบก็เล่นกับกริชในมือจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมอง และหันไปที่เหอคุน “กดมือเขาไว้บนโต๊ะ”
เหอคุนตกใจ และอยากจะเก็บมือกลับ แต่พละกำลังของเขาไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้กับสมาชิกของสำนักมังกรเลยแม้แต่น้อย
เนี่ยเฟิงมองไปที่มือของเหอคุน และใช้กริชในมือเสียบเข้าไป!
เหอคุนส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนา
เนี่ยเฟิงใช้กริชในมือค่อยๆกรีดออกมาและเหอคุนเองก็สัมผัสได้ว่ากริชเล่มนั้นกำลังเคลื่อนย้ายเข้ามาในเลือดเนื้อตัวเอง!
เขาบิดตัวไปมาอย่างอดไม่ได้แต่ไม่ว่าเขาจะบิดตัวยังไงก็ไม่มีทางกำจัดคนที่กดเขาได้
เนี่ยเฟิงกรีดมือเหอคุนอย่างรอบคอบ และในไม่ช้าฝ่ามือของเหอคุนก็คลุมเครือไปด้วยเลือด
“ปีนั้นพวกแกก็ทรมานพ่อแม่ฉันแบบนี้ แม้ในตอนนั้นฉันยังเด็ก แต่ฉันก็เห็นมันทั้งหมด เรื่องนี้มันสนุกสำหรับแกไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? มันสนุกมากใช่ไหม?”
เนี่ยเฟิงไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลยแต่เขาค่อยๆพูดคำเหล่านี้ออกมา
มีเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากเหอคุนและความเจ็บปวดนี้ช่างชวนให้คนเจ็บปวดอย่างขีดสุด
“ในเมื่อเข้าร่วมคดีร้ายแรงบนทะเล เช่นนั้นฉันก็จะไม่ปล่อยให้แกตายง่ายๆ ฉันจะค่อยๆขูดเนื้อจากตัวแกทีละชิ้นในทุกๆ วัน และต้มสุกพร้อมกับป้อนให้แกกิน ฉันจะไม่ปล่อยให้แกตายในขณะนี้หรอก แต่ฉันจะให้แกกินเนื้อสดตัวเอง”
เนี่ยเฟิงพูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่รู้สึกหนักหนาอะไร เหอคุนได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้ เขาออกแรงโยกตัว และตะโกนพูดว่า “ถ้าแกมีความสามารถพอก็ฆ่าฉันสิ แกจะทรมานฉันแบบนี้ไปทำไม?”
“ฆ่าแกมันจะไม่ราคาถูกเกินไปหน่อยเหรอ? ตอนแรกพวกแกทำต่อฉันและครอบครัวของฉันยังไง ฉันก็จะใช้วิธีการแบบเดียวกันมาทำกับแกด้วย พวกแกกินหมั่นโถวเลือดคนของตระกูลเนี่ยและได้รับเงินมามากมาย และในตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่ต้องชำระหนี้แล้ว?”
เนี่ยเฟิงแสร้งยิ้ม และรอยยิ้มนั้นก็ช่างชวนให้คนขนพองสยองเกล้า
“แก!”
เมื่อเหอคุนเห็นว่าเนี่ยเฟิงเป็นเหมือนปีศาจที่มาจากนรก ความกลัวก็เกิดขึ้นในใจของเขา
“ฉันใจดีมากเลยว่าไหม?”
“แก แกมันก็เป็นแค่คนบ้าคนหนึ่งเท่านั้น!”
เหอคุนอดกลั้นกับความเจ็บปวดที่มาจากมือ แล้วตวาดใส่เนี่ยเฟิง
“เมื่อก่อนฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ ที่ฉันกลายเป็นอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะพวกแกทำร้ายหรอกเหรอ? แต่วางใจเถอะ ในเมื่อฉันตามหาแกจนเจอแล้ว เช่นนั้นฉันก็จะตามหาคนอื่นได้เหมือนกัน เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะรวบรวมสมาชิกผู้สังหารหมู่ของพวกแก ไม่ได้เจอกันนานขนาดนั้นแล้ว หรือว่าพวกแกไม่คิดถึงอีกฝ่ายเลยงั้นเหรอ?”
เนี่ยเฟิงยิ้มตาหยี่และมองไปที่เหอคุน และเหอคุนก็มองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างสั่นระริก
เขาเป็นคนที่เร่ร่อนมานานแล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเนี่ยเฟิง เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว
“ขังเขาไว้ สำหรับทรัพย์สินของเขา ทั้งหมดเป็นของสำนักมังกร ส่วนตัวเขานั้น ก็คงขึ้นอยู่กับว่าเขาจะยินยอมพูดเมื่อไหร่แม้ว่าเขาจะโดนทรมานจนตายก็ไม่เป็นไรยังไงสะเขาไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันแล้ว”
เนี่ยเฟิงได้จัดเตรียมสำหรับงานศพของเหอคุนไว้แล้ว แม้ในตอนนี้เหอคุนจะกลัวมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร
หลังจากที่เหอคุนโดนพาตัวไปแล้ว เนี่ยเฟิงก็ยืนอยู่คนเดียว และที่นี่ก็กลายเป็นศูนย์กลางซากปรักพังเฮ่ากงโดยไม่มีใครเลยสักคนอยู่ที่นี่เขาค่อยๆถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมานี่มันเพิ่งจะเริ่มต้นเอง
