“รีบร้อนเกินไปรึเปล่า จะให้ฉันขายบ้านขายที่ดิน ก็ต้องให้เวลาฉันหน่อยสิ อีกอย่างของที่อยู่ในมือฉันยังไม่ได้ระบายออกไปเลย！”
เนี่ยเฟิงตีหน้าเศร้า มองดูคนพวกนั้นที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด จึงพูดขึ้นอย่างโอนอ่อน“ไม่งั้นพวกคุณให้เวลาผมสักสองสามวันเถอะ ผมจะเอาเงินที่ติดค้างมาคืนให้พวกคุณให้ได้！”
“บ้านของพวกนายทำลักลอบขนของไม่ใช่เหรอ ลักลอบขนอะไรอย่างงั้นเหรอ？”
ทูจิ้วเล่นปืนที่อยู่ในมือ แล้วมองดูเนี่ยเฟิงอย่างใจเย็น
เนี่ยเฟิงเลียริมฝีปากที่แห้งผาก หลบสายตาเล็กน้อย
“รีบพูดมาเถอะ ถ้านายไม่พูดฉันจะยิงนายทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ！”
“พูดก็ได้ๆ……” เนี่ยเฟิงหน้าเสียมาก “ครอบครัวของเรา ลักลอบขนยาสูบ……”
“อ่อ！ฉันรู้แล้วล่ะ ครอบครัวของนายขายยาสูบปลอม！”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าอย่างอึดอัด“แต่ธุรกิจในประเทศไม่ค่อยราบรื่น บุหรี่ปลอบของพวกเราถูกส่งออกต่างประเทศ”
ทูจิ้วตาเป็นประกายลุกวาว เขามองไปที่ถังต้าสงแวบหนึ่ง จากนั้นถังต้าสงก็พยักหน้า
“เดินเรือเส้นทางไหน ส่งของไปไหน？”
“ทั้งทางทะเลทางบกและทางอากาศมีการป้องกันอย่างแน่นหนา แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านศุลกากร……ผ่านสายการบินยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เพราะฉะนั้นพวกเราจึงใช้วิธีการขนส่งทางบก”
เนี่ยเฟิงมองไปที่ปืนลายกระบอกเหมือนจะตกใจเป็นอย่างมาก ไม่กล้าพูดอะไรมั่วๆ สายตาคู่นั้นจ้องไปที่ปืนที่อยู่ในมือของพวกเขา
“ขนส่งทางบก？”
“ใช่ๆๆ！”
ทูจิ้วเงียบลงครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เปิดปากพูดขึ้นมาว่า“ที่ไหนกันแน่？”
“เรื่องนี้ผมพูดไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาเรื่องเส้นทางเป็นเรื่องที่เป็นความลับอยู่แล้ว ถ้าผมพูดออกมา ผมก็คงต้องนอนคุกน่ะสิ！”เนี่ยเฟิงส่ายหัวไปมา
“น้องชาย ฉันขอเตือนให้นายพูดความจริงมาดีกว่า เราทุกคนล้วนเป็นตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน นายก็เห็นแล้วว่าฉันเปิดบ่อนกาสิโนใต้ดิน ถ้าที่นี่ถูกเปิดโปงข่าวรั่วไหลออกไป คงต้องกินไม่หมดแอบห่อกลับเป็นแน่（เปรียบเทียบกับการ ก่อเรื่องไม่ดีหรือทำให้เกิดเรื่องไม่ดี จำต้องแบกรับ รับผลที่ตามมา）！”
หางตาของเนี่ยเฟิงกระตุก เขากำหมัดจนแน่น
“นายไม่อยากก็ต้องบอก ถ้านายไม่บอกมาให้หมด ผลสุดท้ายจะเป็นยังไง？ฉันว่านายน่าจะรู้ดีที่สุดนะ”
ทูจิ้วพูดเล็กๆน้อยๆ ของที่วางอยู่บนโต๊ะของตนเอง ทำให้เนี่ยเฟิงตัวสั่นเทา หลังจากนั้นถึงได้เอ่ยปากพูดออกไปอย่างไม่เต็มใจ
“อยู่ตรงชายแดนหนานเยว่ ที่นั่นมีแม่น้ำสายหนึ่ง รถยนต์ของเราจะไปที่นั่นทั้งหมด หลังจากนั้นก็ปล่อยของให้คนขนส่งไป……ที่นั่นมีคนของผมอยู่”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”
ทูจิ้วกวักมือเรียกลูกน้องของตัวเอง แล้วกระซิบพูดกับลูกน้องไปไม่กี่คำ เพราะว่าพวกเขาอยู่กันใกล้มากเกินไป ฉะนั้นคนอื่นๆจึงไม่ได้ยิน ผ่านไปไม่นานลูกน้องของเขาก็เดินจากไป ตอนที่กลับมาก็เห็นเพียงแค่เขาพยักหน้า ที่แท้ลูกน้องคนนั้นไปตรวจสอบว่าสิ่งที่เนี่ยเฟิงคือความจริงหรือไม่
“คุณเนี่ย ไอ้หนุ่มอย่างคุณไม่ซื่อสัตย์นี่นา ทั้งๆที่คุณทำธุรกิจอย่างอื่นด้วย ตอนนี้กลับไม่ยอมพูดมันออกมาใช่ไหม？”
เนี่ยเฟิงบดกราม“พวกแกตรวจสอบฉัน！”
“อย่างที่พูดนั่นแหละ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง แน่นอนว่าพวกเราตรวจสอบคุณ！”
เนี่ยเฟิงเหลือกตามองทูจิ้วอย่างไม่สบอารมณ์“เป็นของที่พวกเขาอยากได้ เพราะฉะนั้นผมถึงได้ให้กับพวกเขาไป แต่เป็นแค่ยาตัวใหม่ที่ทำให้คนมีความสุขแค่นั้นเอง”
“คิดไม่ถึงว่าคุณเนี่ยจะทำงานแบบนี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถือว่าเรามีอุดมการณ์เดียวกันใช่ไหม？จะร่วมงานกันหน่อยไหม？”
เนี่ยเฟิงตะลึงไปครู่หนึ่ง“หมายความว่าไง？พวกแกจะเอาเงินฉันไม่ใช่เหรอ？เงินนี่ฉันจะขายบ้าน ขายรถขายของของฉัน แน่นอนว่าสามารถคืนมันได้หมดแน่ อย่าคิดว่าฉันจะจนขนาดนั้นนะ！”
“บังเอิญเรามีของในมือที่อยากจะขาย ถ้าคุณยินยอม เราสามารถมอบให้คุณขนส่งออกไป หนี้สินทุกอย่างในบ่อนก็จะถือว่าเป็นโมฆะ เนื่องจากจากนี้ไปเราจะต้องร่วมงานกันในระยะยาว คุณคิดว่ายังไง？”
“ทำไมผมจะต้องเชื่อคุณ？พวกคุณดูไปแล้วก็ไม่ใช่คนดีอะไร！”
เนี่ยเฟิงยังคงหวาดระแวงอยู่เล็กน้อย
“ถ้าคุณจะพูดแบบนี้ คงจะน่าเบื่อเกินไป ผมว่าตอนนี้ทุกคนต่างทำธุรกิจกันอย่างยากลำบาก มีพันธมิตรร่วมทางเพิ่มขึ้น อีกอย่างคุณเอาแต่ทำค้าขายเล็กๆน้อยแค่นี้ จะหาเงินได้มากเท่าไรกันเชียว ถ้าจะทำธุรกิจสายนี้ก็ต้องหาเงินให้ได้มากๆสิ คุณว่าผมพูดถูกไหม？”
เนี่ยเฟิงยิ้มขึ้นมาในทันที ใช้สายตามีเลศนัยมองไปที่ทูจิ้ว“อะไรคือซื้อขายเล็กๆน้อยๆ คุณจะไปรู้อะไร？คุณรู้ไหมว่าผมขายบุหรี่ปลอมนี่สามารถสร้างเม็ดเงินได้เท่าไร！”
“ถึงจะมีเงินเยอะแค่ไหนก็ไม่เยอะเท่าพวกเราหรอก”
ทูจิ้วพูดจบก็ยกมือขึ้น เหล่าถังรีบเอาสมุดบัญชีออกมาหนึ่งเล่ม แล้วยื่นให้เนี่ยเฟิงอ่าน
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง มองดูตั้งนานแต่ก็ไม่เข้าใจ เขาจึงยื่นไปให้หมิงอี๋หานอ่าน“เมียจ๋า คุณดูสิว่าบัญชีนี้มันหมายความว่าไง”
เนี่ยเฟิงเอาตัวละครเศรษฐีใหม่ที่อ่านหนังสือไม่ออกแสดงออกไปได้อย่างเฉียบคม
หลังจากที่หมิงอี๋หานได้อ่านแล้วถึงกับตาโต“พระเจ้าช่วย กำไรในทุกเดือนของพวกคุณมามากขนาดนี้เชียวเหรอ？เกือบพันล้าน！”
“นี่เป็นแค่ส่วนเล็กๆของภูเขาน้ำแข็งเสี้ยวเดียวเท่านั้น ถ้าหากคุณสามารถขายของไปได้ไกลมากกว่านี้ มันก็จะเยอะกว่านี้ อีกอย่าง ของที่เราจัดหามาทั้งหมดล้วนเป็นของดีทั้งนั้น！”
ดวงตาทั้งคู่ของหมิงอี๋หานเผยให้เห็นถึงความโลภ เธอรีบหันไปมองเนี่ยเฟิง“สามี เราทำดีไหมคะ？คุณดูสิเราขนส่งบุหรี่ปลอม ยังมียาเลิฟพวกนั้นไปที่หนานเยว่ เหมือนจะได้เงินไม่เท่าไรเลยนะคะ แต่เงินของพวกเขาไหลมาเทมาอย่างกับน้ำแม่คลองที่ไหลผ่าน！”
เนี่ยเฟิงเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เขาลังเลมาก ดูเหมือนคนที่ไม่เชื่อว่าจะมีลาภชินใหญ่ลอยมาหล่นทับ
“ผมไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อน……”
“นี่เป็นแค่ก้าวแรกเท่านั้น ขอแค่เพียงก้าวเท้าแรกออกไป ทุกอย่างก็จะสำเร็จเอง！”ถังต้าสงพูดชักชวนอยู่ข้างๆ
“อีกอย่าง คุณไม่มีสิทธิ์หรือสามารถปฏิเสธได้ คุณดูหนี้ที่คุณก่อขึ้นสิ เงินเหล่านี้คุณไม่คิดที่จะคืนแล้วใช่ไหม？”
“ไม่นะครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้นผมต้องคืนมันแน่！”
“แต่กฎของบ่อนเรา คือขอเพียงแค่เงินพวกนั้นคุณไม่มีปัญญาคืน ในทุกวันมันจะเพิ่มดอกเบี้ยสองเท่าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์！”
ทันใดนั้นเนี่ยเฟิงเบิกตากว้างขึ้นทันที“เหล่าถัง！เรื่องนี้คุณไม่เคยบอกผมก่อนเลยนะ！พวกคุณมันยิ่งกว่าพวกปล่อยเงินกูดอกเบี้ยสูงอีกนะ นี่มันเป็นการปล้นชัดๆ！”
“เห้อ น้องชาย ตอนนี้เรากำลังคุยเรื่องธุรกิจกับนายอยู่นะ เรื่องเล็กๆยิบย่อยพวกนั้นไม่ต้องไปใส่ใจหรอก ขอแค่นายรับปากการค้าขายครั้งนี้ จากนี้ไปเราจะหาเงินได้มากกว่านี้อีก！อีกทั้งพี่ทูจิ้วบอกว่าไม่ใช่เหรอ ขอแค่นายตอบตกลง หนี้ก้อนนี้ก็จะถือว่าเป็นโมฆะ จะไม่ขอกับนายอีกอย่างแน่นอน！”
“แต่ถ้าโดนจับขึ้นมาก็จะโดนประหารเลยนะ！”เนี่ยเฟิงพยักหน้าของตัวเอง
“ถ้าตอนนี้นายปฏิเสธฉัน ตอนนี้กบาลนายก็จะต้องหลุดจากบ่าเหมือนกัน นายรู้เรื่องของทีมเรามากมายขนาดนี้ นายคิดว่าฉันปล่อยนายไปอย่างงั้นเหรอ？นายมีเพียงแค่หนทางเดียวเท่านั้น นั่นก็คือเข้าร่วมกับเรา！”
เนี่ยเฟิงกลืนน้ำลายเสียงดัง“เอือก”ตอนนี้เขาหัวเดียวกระเทียมลีบ
“ผม……ก็ได้ งั้นผมจะลองดูก็ได้！”
ทูจิ้วกับถังต้าสงมองตากันไปมา“งั้นเราจะมอบภารกิจหนึ่งให้นาย ส่งของล็อตหนึ่ง”
