เห็นได้ชัดว่าผู้กำกับไม่พอใจอย่างมาก เพราะในรอบนี้ไม่ได้ผ่านไปเพียงครั้งเดียว
“ผู้กำกับค่ะ เสี่ยวเมิ่งของเรามีอะไรเข้าตา อีกอย่างเมื่อกี้นี้เป่าจูก็ใช้ปืนฉีดน้ำฉีดตรงไปที่ใบหน้าเสี่ยวเมิ่งของเราด้วย”
พี่ฟางไม่อยู่ในแวดวงนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกคนอื่นเหยียบย่ำ ภารกิจสำคัญที่ราชามังกรมอบให้พี่ฟางก็คือปกป้องคางเมิ่งให้ดีเท่านั้น
หญิงสาวที่ชื่อว่าเป่าจูแสดงสีหน้าเศร้า “ผู้กำกับฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เมื่อกี้นี้ฉันก็แค่ยกมือขึ้นโดยไม่ระวัง ฉันรู้ว่าปืนฉีดน้ำนี้จะต้องฉีดใส่บนร่างกายของคน………..”
งั้นเมื่อกี้นี้เป่าจูยังมีรอยยิ้มแห่งชัยชนะอยู่บนใบหน้าของเธอ แต่ตอนนี้กลับเหมือนเปลี่ยนหน้าไปในทันที ความเร็วนี้เร็วมากนัก
“เจ็บมาก……..”
คางเมิ่งร้องออกเป็นเสียงที่น่าสงสารแบบนี้ พี่ฟางกัดฟันกราม ในเวลานี้คางเมิ่งสำคัญกว่า ดังนั้นเธอจึงหันไปถามทันทีว่า “เสี่ยวเมิ่ง ตาของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันจะส่งคุณไปที่โรงพยาบาลทันทีเลย”
“ในวันพรุ่งนี้รายการวาไรตี้โชว์นี้ก็จะเริ่มตัดต่อแล้ว และรายการวาไรตี้โชว์จะต้องถ่ายทำให้เสร็จสิ้นภายในคืนพรุ่งนี้ ถ้าพวกคุณจากไปในตอนนี้ งั้นทุกคนก็จะต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อพวกคุณในวันนี้!”
แต่เดิมผู้กำกับก็ไม่พอใจมากอยู่แล้ว และตอนนี้ก็มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ผู้กำกับก็เริ่มไม่ปลื้มขึ้นมาในทันที
“ถ้าทุกข์แค่นี้ก็อดทนไม่ได้ แล้วจะมาเป็นดารานักแสดงทำไมกัน? ”
เนี่ยเฟิงหรี่ตา ในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสังหารไปแล้ว
“ฉันไม่เป็นไร พี่ฟาง ไม่ต้องทำให้งานล่าช้า ผู้กำกับ ฉันจะไปล้างตาด้วยน้ำเปล่าสักหน่อย! อีกสักครู่แต่งหน้าเสร็จแล้วฉันจะกลับเข้ามา!”
คางเมิ่งปิดตาของตัวเองและเดินออกจากเวทีไปด้วยท่าทางโซเซ
“เอาล่ะ ทุกคนพักผ่อนก่อนสักครู่ รอเธอสักหน่อย!”
ผู้กำกับจัดช่วงพักอย่างไม่เต็มใจ
คางเมิ่งรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ และล้างตาด้วยน้ำสะอาด แต่ก็ยังไม่สามารถลบเลื่อมแผ่นแวววาวในดวงตาของเธอออกได้ นอกจากนี้คางเมิ่งยังใส่คอนแทคเลนส์อีกด้วยในวันนี้ ซึ่งทำให้ลำบากมากยิ่งขึ้น
“พี่เจ็ด คุณรู้สึกอย่างไรบ้างในตอนนี้? ให้ผมช่วยดูหน่อยไหม?”
เนี่ยเฟิงก็หนีตามมาในเวลานี้
“อ๊ะใช่แล้ว! เสี่ยวเฟิง! คุณเป็นหมอใช่ไหม? ช่วยดูตาฉันที! ฉันรู้สึกเหมือนตาฉันแทบจะบอดแล้ว!”
คางเมิ่งแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงต่อหน้าคนนอก ตอนนี้เธอไม่สามารถสนใจอะไรได้มากขนาดนั้นแล้ว และคว้าแขนของเนี่ยเฟิงในความคลุมเครือ
เนี่ยเฟิงเดินเข้าไปทันที และเปิดตาของคางเมิ่ง และทั้งสองคนก็อยู่ใกล้ชิดกันมาก “ให้ผมดูหน่อยว่าเป็นอะไรกับตาของคุณ”
เนี่ยเฟิงเห็นว่าดวงตาของคางเมิ่งแดงก่ำไปหมด ซึ่งดูน่ากลัวมากในแวบแรก
“น่าจะมีสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในดวงตาของคุณ ผมจะช่วยคุณหาว่ามันอยู่ที่ไหนก่อนที่จะหยิบมันออกมา พี่ฟาง คุณไปเอาสำลีก้านสะอาดมา”
พี่ฟางพยักหน้าทันที เดินไปที่ห้องแต่งตัว และหยิบสำลีก้านที่สะอาด
เนี่ยเฟิงกำลังจดจ่ออยู่กับการตรวจดวงตาของคางเมิ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตว่า มีคนแอบถ่ายฉากนี้ไว้
หลังจากที่พี่ฟางกลับมา คนที่ถ่ายรูปก็หายไปอย่างไร้เงาแล้ว
เนี่ยเฟิงใช้สำลีก้านสะอาดช่วยคางเมิ่งขจัดสิ่งแปลกปลอมออกจากดวงตาของเธอ “คอนแทคเลนส์คู่นี้ของคุณเสื่อมสภาพไปแล้ว จึงไม่สามารถสวมใส่ได้อีกต่อไปแล้ว ถอดออกก่อนเถอะ”
“หือ? แล้วฉันควรทำอย่างไรดี? ฉันไม่ได้มีคู่สำรองเลย………”
คางเมิ่งกระพริบตา ยังคงรู้สึกไม่สบายอยู่ที่ดวงตาของเธอเล็กน้อย
“ห่างจากเวลาสิ้นสุดการถ่ายทำยังเหลืออีกประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง คุณจะไม่รับผิดชอบต่อตัวเอง ถ้าคุณใส่คอนแทคเลนส์ที่เสื่อมสภาพแบบนี้ นอกจากนี้ รายการวาไรตี้โชว์ในครั้งนี้ถ่ายทำได้ออกมาไม่ดีก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงนี่ก็ไม่ใช่การถ่ายทำหนัง รายการวาไรตี้โชว์คุณก็มีโอกาสไปเข้าร่วมอีกมากมายในอนาคต”
สิ่งที่เนี่ยเฟิงพูดนั้นเป็นความจริง เพราะเนี่ยเฟิงสามารถจัดการทรัพยากรทั้งหมดในบริษัทได้
“งั้นก็โอเค ในเมื่อคุณหมอก็พูดเช่นนี้แล้ว ฉันก็จะถอดคอนแทคเลนส์นี่ออก!”
คางเมิ่งก็กังวลว่าลูกตาของเธอจะเสีย ดังนั้นจึงรีบถอดคอนแทคเลนส์ออก
“งั้นฉันกลับไปทำงานก่อนนะ!”
คางเมิ่งไปแต่งหน้า จากนั้นก็ไปยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนอย่างสวยงาม “สวัสดีผู้กำกับ ฉันแต่งหน้าเสร็จแล้ว เราไปถ่ายทำกันต่อได้เลย!”
ผู้กำกับพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “คราวหน้าระวังให้ดี ผมเคยถ่ายทำกับดาราที่ดังกว่าคุณมามากมาย และก็ไม่มีใครเล่นตัวเย่อหยิ่งอย่างคุณมาก่อน!”
รอยยิ้มที่น่าเกลียดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคางเมิ่ง เธอรู้สึกว่าน้อยใจตัวเองมาก เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจจะเล่นตัวเย่อหยิ่งเลย………
รู้สึกไม่ดีเลยที่ถูกคนอื่นเข้าใจผิด
อย่างไรก็ตามการถ่ายทำในช่วงเวลาต่อมาเป็นไปอย่างราบรื่นมาก
หลังจากการถ่ายทำจบลง คางเมิ่งก็ไม่มีอารมณ์ใดๆ อีกต่อไป เธอกลับไปที่รถ เอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “คุณว่าทำไมฉันถึงโชคร้ายขนาดนั้น เจอกับคนคนนั้นอีกแล้ว!”
“เจอใครเหรอ?”
“ก็คือเซวเป่าจูคนนั้นไง? คุณดูที่ใบหน้าที่มีชัยของเธอสิ ฉันรู้สึกว่าเมื่อกี้นี้เธอตั้งใจฉีดน้ำใส่ฉัน!”
“คนที่ชื่อเซวเป่าจูก็ไปเข้าร่วมรายการ Happy Camp ของครั้งที่แล้วเช่นกัน ในเวลานั้นก็หาเรื่องเพราะเรื่องเล็กน้อยบางอย่าง แต่เนื่องจากเซวเป่าจูคนนี้ค่อนข้างโด่งดัง ดังนั้นทุกคนจึงยกย่องเธอ”
พี่ฟางอธิบายอยู่ข้างๆ
“ครั้งที่แล้วเราก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป! เธอใช้ฉันในลักษณะที่หยิ่งผยอง ใช้ฉันไปรินน้ำให้เธอและยังบอกว่าเธอคิดว่าฉันเป็นผู้ช่วยเล็กๆ ใครบางคนในสถานที่ นี่ไม่ใช่จงใจรังแกคนเหรอ? มีผู้ช่วยคนไหนที่จะใส่ชุดราตรีหรือไม่? ”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงอยากจะแสดงความครอบงำให้คุณอย่างแน่นอน คนคนนี้มันเลวจริงๆ!”
เนี่ยเฟิงตอบพร้อมกับถอนหายใจอยู่ในใจ
“เป็นอย่างนั้นแหละ ในเวลานั้นพี่ฟางก็โต้กลับไปโดยตรง ตัวเองไม่มีมือเหรอ? ให้คนอื่นทำแทนทุกอย่าง หรือว่าคุณเป็นคนพิการเหรอ? ในเวลานั้นฉันฟังจนตื่นเต้นมาก บนใบหน้าของเซวเป่าจูก็แสดงท่าทีที่ไม่น่าเชื่อ พูดจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสถานการณ์ในตอนนั้นไม่เหมาะสม ฉันคงถ่ายรูปการแสดงออกนั้นไว้แล้ว!”
คางเมิ่งอดหัวเราะไม่ได้ ในรถเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ร่าเริง
“ในครั้งนี้ เซวเป่าจูต้องเป็นเจตนาอย่างแน่นอน ต้องแค้นใจในเรื่องของครั้งที่แล้วอย่างแน่นอน จึงแสดงความครอบงำต่อฉัน! แต่โชคดี ขอบคุณที่มีเสี่ยวเฟิง ช่วยทำความสะอาดวัตถุแปลกปลอมในตาของฉันออกมาได้ทันเวลา เพียงแต่ฉันจะต้องชำระคืนความแค้นนี้อย่างแน่นอน!”
คางเมิ่งกัดฟัน และกำหมัดของเธอแน่น
เนี่ยเฟิงรู้สึกตลกเล็กน้อย เขาจึงถามว่า “คุณอยากจะแก้แค้นอย่างไร?”
“แน่นอนว่าจะต้องดังกว่าเซวเป่าจูนะสิ! ตราบใดที่ฉันมีทรัพยากรมากกว่าเซวเป่าจู จำนวนแฟนคลับของฉันก็มากกว่าของเซวเป่าจู และฉันก็ดังกว่าเซวเป่าจู งั้นเซวเป่าจูก็จะรู้สึกอับอายอย่างแน่นอน! ก็จะไม่กล้ายืนเคียงข้างฉันอีกต่อไป ดังนั้นฉันจึงต้องเป็นคนที่ดังที่สุดให้ได้!”
วิธีการแก้แค้นของคางเมิ่งนั้นเป็นแบบคนดีมากจริงๆ และวิธีการแก้แค้นที่เนี่ยเฟิงคิดอยู่ในใจมันไม่ใช่แบบนี้เลย
เมื่อกี้เนี่ยเฟิงก็กำลังคิดว่าจะทำลายชื่อเสียงเซวเป่าจูอย่างไร และทำให้ดวงตาของเซวเป่าจูทั้งคู่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดที่คางเมิ่งเพิ่งได้รับมา แม้กระทั่งเจ็บปวดยิ่งกว่าความเจ็บปวดแบบนั้นนับพันเท่า!
“ผมเชื่อว่าพี่เจ็ดทำได้อยู่แล้ว!”
“เดิมทีบอกว่าจะพาคุณไปกินหม้อไฟหลังจบการถ่ายทำ แต่ตาของฉันไม่สบายนิดหน่อย อาจจะไม่สามารถพาคุณไปได้แล้ว อย่างไรก็ตาม หลังจากการถ่ายทำรายการวาไรตี้โชว์นี้แล้ว ฉันยังมีเวลาว่างอีกหลายวัน ถึงตอนนั้นฉันค่อยพาคุณไปดูอาหารอร่อยๆ ในเมืองหนานหูได้ไหม?
