“คุณรู้สึกแปลกใจใช่ไหมที่เจอฉันที่นี่ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ”
เนี่ยเฟิงเหลือบมองเนี่ยหยุนเฟย พบว่าเนี่ยหยุนเฟยแต่งตัวหรูมาก เขาดูเหมือนชายชราที่มั่งคั่ง“ลุงใหญ่ ดูเหมือนลุงจะมีชีวิตที่สุขสบาย คุณสูบเลือดสูบเนื้อจากตระกูลหลัก คุณดูประสบความสำเร็จในชีวิตจริงๆ”
“เสี่ยวเฟิง คำพูดของคุณน่าเกลียดมาก ฉันก็รู้สึกเสียใจมากๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลหลักในสมัยนั้น แต่เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว พวกเราทุกคนต้องก้าวไปข้างหน้า”
เนี่ยหยุนเฟยรู้สึกประหม่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กคนนี้ อาจจะเป็นเพราะเขายังมีความรู้สึกหวาดกลัวตระกูลหลักอยู่
“คุณพูดถูก พวกเราทุกคนต้องก้าวไปข้างหน้า แต่คุณสูบเลือดสูบเนื้อของตระกูลหลังแล้วใช้มันก้าวไปข้างหน้า คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า？”
เนี่ยเฟิงไม่เกรงใจเขาสักนิดเลย เขาพูดตรงไปตรงมา
“คุณไม่จำเป็นพูดว่าฉันสูบเลือดสูบเนื้อของตระกูลหลัก เพราะฉันไม่เคยสูบเลือดสูบเนื้อของตระกูลหลักเลย คุณต้องอธิบายคำพูดของคุณให้ชัดเจน ！”
สิ่งที่เนี่ยหยุนเฟยเกลียดที่สุดคือการเอาเขาไปเปรียบเทียบกับเนี่ยเจิ้ง
เนี่ยหยุนเฟยเทียบเนี่ยเจิ้งไม่ติด เพราะเนี่ยเจิ้งเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจ ไม่ว่าเนี่ยหยุนเฟยทำงานมากแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม เขาก็เทียบเนี่ยเจิ้งไม่ได้！
แต่มันจะมีประโยชน์อะไร เพราะเนี่ยเจิ้งเสียชีวิตอยู่กลางทะเลไปแล้ว
“คุณคิดว่าฉันพูดผิดเหรอ？”
เนี่ยเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา“หลังจากเกิดโศกนาฏกรรมกลางทะเล พวกคุณก็แบ่งทรัพย์สินของตระกูลหลักทันที คุณแย่งบริษัทของพ่อฉันไปหลายบริษัท และตอนนี้บริษัทเหล่านี้ยังดำเนินการอยู่ คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ？”
“ตอนนี้ คุณต้องการเอาบริษัทเหล่านั้นคืนจากฉันใช่ไหม？”
เนี่ยหยุนเฟยก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เนี่ยเฟิง คุณต้องคิดให้ดีๆ ตอนนั้นครอบครัวของคุณเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าพวกเราไม่รีบเอาทรัพย์สินเหล่านั้นมา ก็คงโดนบุคคลภายนอกแย่งไปทั้งหมด ตอนนั้นสี่ตระกูลตัวพ่อก็ทำแบบนี้เหมือนกัน？สิ่งที่พวกเราเอามามันเป็นเพียงทรัพย์สินส่วนน้อย สี่ตระกูลตัวพ่อเอาทรัพย์สินส่วนใหญ่ไป ทำไมคุณไม่ไปหาสี่ตระกูลตัวพ่อ แต่คุณกลับมาโทษญาติอย่างพวกเรา คุณทำแบบนี้มันถูกต้องแล้วเหรอ？”
“คุณคิดแผนการได้แนบเนียนมากๆ เพราะคุณคิดว่าครอบครัวของเราทั้งหมดตายในทะเล ดังนั้นคุณก็เลยเอาทรัพย์สินเหล่านั้นมาเป็นของตัวเอง ไม่มีใครโทษคุณอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว แน่นอนว่าฉันต้องเอาทรัพย์สินของฉันคืน ลุงใหญ่？ คุณคิดว่าที่ฉันพูดถูกไหม？”
“เธอมีสิทธิ์ที่จะเอาทรัพย์สินเหล่านั้นกลับไป เพียงแต่ช่วงเวลาที่คุณหายสาบสูญไป ฉันเป็นคนบริหารบริษัทด้วยความยากลำบาก พนักงานบริษัทก็เปลี่ยนไปหลายรอบแล้ว ตอนนี้หุ้นของบริษัทก็เป็นชื่อของฉัน คุณมีสิทธิ์อะไรมาเอาบริษัทเหล่านั้นคืน？”
ตอนแรกเนี่ยหยุนเฟยยังมีความรู้สึกประหม่า แต่เมื่อคิดได้ว่าตัวเองเผชิญหน้ากับเด็กน้อยเอง เขาสามารถรับมือได้อยู่แล้ว？
เมื่อคิดได้แบบนี้ เนี่ยหยุนเฟยก็มีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เนี่ยหยุนเฟยเงยหน้าขึ้นมาอย่างยโส“คุณสามารถไปสอบถามที่บริษัทว่ามีพนักงานคนไหนเต็มใจที่จะไปกับคุณไหม ทรัพย์สินที่จดทะเบียนนั้นเป็นของคุณ ฉันจะคืนให้คุณแน่นอน แต่ค่าตอบแทนที่ฉันจะได้รับจากการบริหารและถือครองในบริษัทเหล่านั้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คุณก็ต้องคืนให้ฉันด้วย ดังนั้นคุณจะได้รับหุ้นของบริษัทร้อยละหนึ่งหรือร้อยละสองเท่านั้น”
ความหมายของเขาคือให้เงินไม่กี่หมื่นหยวนแก่เนี่ยเฟิง แต่เขาไม่ยอมคืนบริษัทให้เนี่ยเฟิงอย่างแน่นอน เพราะบริษัทเหล่านี้ทำกำไรให้เขาอย่างมหาศาล แม้แต่ชื่อเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว ชื่อว่าหยุนเฟยกรุ๊ป และเขาไม่ยอมยกหยุนเฟยกรุ๊ปให้เนี่ยเฟิงอย่างแน่นอน？
“ฉันรู้แต่แรกแล้วว่าคุณต้องพูดอย่างนี้ แต่ตอนนี้ลูกสาวของคุณมีปัญหากับฉันอยู่ ดังนั้นไม่ว่าคุณจะคืนบริษัทเหล่านั้นให้ฉันหรือไม่ คุณก็ต้องขายบริษัทและทรัพย์สินทั้งหมด เพื่อมาชดใช้ให้ฉัน นอกจากนี้ฉันจะยื่นอุทธรณ์ต่อศาล เพื่อเอาผิดคุณที่ครอบครองทรัพย์สินของผู้อื่นโดยมิชอบด้วยกฎหมาย”
เนี่ยเฟิงไม่ได้ดื่มกาแฟที่พนักงานยกมาให้เขาทันที แต่เขาหยิบช้อนขึ้นและเทน้ำตาลสองซองลงไป และคนแก้วกาแฟเบาๆ เขาเป็นคนไม่ชอบดื่มอะไรแบบนี้ ที่เขาสั่งกาแฟเพื่อเอามันมาฆ่าเวลาเท่านั้น
เนี่ยหยุนเฟยอึ้งไปชั่วครู่และเขาก็กลอกตาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เบิกตากว้าง“คุณนั้นเอง！Victoria’s Tears เป็นของคุณใช่ไหม？！”
เนี่ยเฟิงยิ้มและพยักหน้า“ตอนนี้คุณพึ่งจะรู้ตัว มันไม่สายไปหน่อยเหรอ？”
“คุณ！ดูเหมือนคุณจำลูกสาวของฉันได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจงใจหลอกเธอใช่ไหม？”
“คุณพูดอย่างนี้น่าเกลียดมากๆ ฉันไม่ได้หลอกเธอ อีกอย่างฉันไม่ได้บอกให้เธอโยน Victoria’s Tears ลงพื้นสักหน่อย”
เนี่ยเฟิงหยักไหล่
“คุณ！”
“ฉันไม่ให้คุณชดใช้อย่างมหาศาลอยู่แล้ว เพราะพวกเราเป็นญาติกัน แต่พี่น้องสายเลือดเดียวกันถ้าเป็นหนี้กันก็ยังต้องคืน ดังนั้นเงินที่คุณต้องชดใช้ค่า Victoria’s Tears ให้ผมทั้งหมดคือห้าพันล้าน ฉันจะไม่ยอมลดให้คุณแม้แต่บาทเดียว และฉันให้เวลาคุณแค่วันเดียว ถ้าคุณไม่สามารถหาเงินห้าพันล้านได้ภายในหนึ่งวัน งั้นคุณก็รอดูลูกสาวสุดที่รักของคุณเข้าคุกได้เลย”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็ยืนขึ้นทันที มองเนี่ยหยุนเฟยด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มขี้เล่น“พวกคุณแย่งทรัพย์สินของตระกูลหลักไปยังไง ฉันก็จะให้พวกคุณคืนทรัพย์สินเหล่านั้นออกมาพร้อมกับดอกเบี้ย เพราะหลายปีมานี้พวกคุณก็ใช้ทรัพย์สินของตระกูลหลักเหล่านี้ทำกำไรได้มากมาย”
เนี่ยเฟิงไม่ยอมให้พวกเขาได้เสวยสุข และต้องการล้างแค้นพวกเขา
เนี่ยหยุนเฟยตกใจมากๆกับสิ่งที่เนี่ยเฟิงพูด เขารู้สึกว่าออร่าบนร่างกายของเนี่ยเฟิงน่ากลัวมากๆ ราวกับว่าจะบดขยี้ตัวเอง ทำให้เนี่ยหยุนเฟยไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย
ช่วงเวลาที่เผชิญหน้ากับเนี่ยเฟิง เนี่ยหยุนเฟยรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับกองทัพนับพันนับหมื่น ความรู้สึกแบบนี้มันน่ากลัวมากๆ
หลังจากที่เนี่ยเฟิงและคนอื่นๆจากไป ร่างกายของเนี่ยหยุนเฟยทรุดตัวลงบนโซฟาเพราะหมดแรง เสื้อของเขาเปียกโชก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
เนี่ยหยุนเฟยกลืนน้ำลายตัวเองอย่างยากลำบาก และใช้เวลานานมากกว่าจะลุกขึ้นมาจากโซฟา ตอนนี้เขาไม่อยากนั่งรอความตาย เขาไม่สามารถเอาตัวลูกสาวออกจากสถานีตำรวจได้อย่างแน่นอน และเงินจำนวนห้าพันล้านเขาก็ไม่มีเหมือนกัน！
เนี่ยหยุนเฟยออกจากร้านกาแฟด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่ามีคนของเนี่ยเฟิงกำลังจับตาดูเขาอย่างห่างๆ
“คุณชาย จะปล่อยเขาไปง่ายๆแบบนี้จะดีเหรอ？”
ในระหว่างทางกลับ เนี่ยเหล่าสี่ถามด้วยความกังวล
“แค่เห็นเขาเหนื่อยสายตัวแทบขาดกับการไปรวบรวมเงินห้าพันล้าน ฉันก็รู้สึกมีความสุขมากๆแล้ว ตอนนั้นเขาแย่งบริษัทของพวกเราและคงมีความสุขที่ได้ครอบครองมัน？สูบเลือดสูบเนื้อของพวกเราแต่ไม่ยอมทำเรื่องที่ถูกต้อง เพียงเพื่อให้ตัวเองมั่งคั่งและมีเงินไว้เสวยสุข เขาคงไม่คิดว่าที่เขามั่งคั่งและมีเงินเสวยสุขนี้มาจากไหน มีสำนวนโบราณเคยกล่าวไว้ ดื่มน้ำอย่าลืมคนขุดบ่อ แต่พวกเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวมากๆ”
เนี่ยเฟิงเอนตัวลง จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา“ตอนนี้ฉันจะทำให้พวกมันล้มละลาย”
เนื่องจากเนี่ยเฟิงรู้ดีว่าคนอย่างเนี่ยหยุนเฟยคงไม่ยอมขายทรัพย์สินของตัวเองแน่นอน ดังนั้นเนี่ยเฟิงจะทำให้เขาต้องขายทรัพย์สินของเขาทั้งหมดเพื่อมาชดใช้หนี้ นอกจากนี้ยังทำให้เขาเป็นหนี้สินมหาศาลด้วย
