พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 371 มันเป็นความจริง！

ตอนนี้คางเมิ่งร้อนรุ่มเหมือนมดที่อยู่บนกระทะร้อน เธอกังวลว่าตัวเองจะเผยพิรุธออกมาและไม่รู้จะจัดการยังไง

เย่หรูเสว่คิดดีแล้ว ขั้นแรกคือจับตัวผู้ที่มาก่อกวนพวกนี้ก่อน แล้วค่อยจัดการเรื่องของเนี่ยเฟิง

พี่สาวทุกคนล้วนมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่พวกเธอเชื่อเนี่ยเฟิงอย่างสนิทใจ ไม่ว่าเนี่ยเฟิงจะทำอะไร พวกเธอก็จะไม่ก้าวก่าย

แม้แต่สถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ พี่สาวทุกคนก็คิดอย่างเดียวว่าจะช่วยเนี่ยเฟิงยังไง

ถ้าหากเนี่ยเฟิงคิดจะทำเรื่องเลว เขาก็คงเสียคนเพราะการตามใจของพี่สาวทุกคน

ฉินเห้าหรานไม่เชื่อแน่นอน เขาไปเชื่อได้อย่างไรว่าคนยากจนมากๆอย่างพวกเขาจะมีเงินซื้อVictoria’s Tears ได้จริงๆ？

ต้องรู้ว่าตอนนี้ Victoria’s Tears ถูกฝากเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอ มีความสามารถอะไรถึงสามารถเอาVictoria’s Tears ออกมาได้？มันน่าตลกสิ้นดี！

เนี่ยลู่ลู่ก็คิดแบบนี้เหมือนกัน เขามองคนพวกนั้นด้วยความหยิ่งยโส แต่หลังจากนั้นไม่นาน พวกเธอก็หัวเราะไม่ออก！

ฉินเห้าหรานอยู่ที่นี่มีคนรู้จักมากมาย ดังนั้นเขาจึงหาผู้เชี่ยวชาญด้านอัญมณีได้ไม่ยาก

แค่เขาโทรศัพท์ออกไป อาจารย์หวังฉวนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอัญมณีของเมืองจินไห่ก็มาเลย

หวังฉวนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอัญมณีอันดับต้นๆของที่นี่ เมื่อก่อนเคยร่วมมือกับฉินเห้าหราน ยิ่งไปกว่านั้น สิบตระกูลไฮโซต่างอยากประจบประแจงเขา？

เมื่อหวังฉวนได้ยินฉินเห้าหรานบอกว่าจะเอาVictoria’s Tears ไปตรวจสอบ เขารู้สึกว่ามันต้องเป็นของปลอมแน่ๆ

Victoria’s Tears จะไปอยู่ในมือของประชาชนธรรมดาทั่วไปได้ยังไง

แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กและไม่คุ้มค่าที่เขาจะไป แต่เขาก็เลือกที่จะไป เพราะเขาไม่อยากผิดใจกับฉินเห้าหราน

หวังฉวนขับรถมาถึงโรงแรมแชงกรีลา ขึ้นไปที่ห้องวีไอพีและเขาก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันอยู่ บรรยากาศในห้องดูจริงจังมากๆ

“หวังฉวน คุณมาได้จังหวะพอดีเลย！คุณตรวจดูสิว่า Victoria’s Tears เป็นของแท้หรือของปลอม ทำให้คนอวดดีอย่างเขารู้ว่าตัวเองซื้อขยะอะไรมา！”

ฉินเห้าหรานเงยหน้าขึ้นมาและพูดด้วยคำสั่ง

หวังฉวนไม่ชอบน้ำเสียงที่เหมือนคำสั่งของฉินเห้าหราน แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่ระงับความโกรธของตัวเองไว้“Victoria’s Tears อยู่ไหน？”

เนี่ยเฟิงชี้ไปที่พื้น“อยู่บนพื้น”

หนังตาของหวังฉวนกระตุก ให้เขาตรวจอัญมณีที่อยู่บนพื้น！คนพวกนี้จงใจทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าใช่ไหม？

หวังฉวนรู้สึกโกรธมากๆ แต่เขาเป็นเพียงผู้ชำนาญด้านอัญมณีของเมืองจินไห่เท่านั้น เขาไม่กล้าผิดใจกับไฮโซพวกนี้อยู่แล้ว？

เขาเงยหน้าขึ้นมองเนี่ยเฟิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความไม่พอใจ ด้านหลังเนี่ยเฟิงมีผู้หญิงสวยๆเจ็ดคนยืนอยู่ ผู้หญิงเจ็ดคนนี้สวยเหมือนนางฟ้าเลย

แม้แต่หวังฉวนที่อายุเยอะขนาดนี้แล้ว ก็มองจนอึ้งไปเลย แต่เขาก็ได้สามารถระงับจิตใจได้อย่างรวดเร็ว

มองดูคนพวกนี้ก็ไม่ได้เหมือนคนรวยหรือคนมีฐานะ พวกเขาโดนหลอกแล้วหรือเปล่า？

ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะ Victoria’s Tears มีของปลอมที่โดนลอกเลียนแบบออกมาเยอะมาก

คนทั่วไปรู้ว่า Victoria’s Tears ที่ขายกันทั่วไปนั้นมันเป็นของปลอมแน่ๆ

หวังฉวนถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนวันนี้เขาจะวิ่งเสียเที่ยวแล้ว ก็คิดซะว่าเห็นแก่หน้าฉินเห้าหรานแล้วกัน

หวังฉวนก้มหัวแล้วมองไปที่ Victoria’s Tears ตอนนี้เครื่องประดับอันนี้แตกเป็นเสี่ยงๆและตกอยู่ทั่วบริเวณ ดูแล้วช่างน่าอนาถจริงๆ

มันดูเงาและแวววาดมากๆ มันเป็นของเลียนแบบเกรดพรีเมียมหรือเปล่า？

หวังฉวนมองแวบแรกก็นึกว่ามันเป็นของเลียนแบบเกรดพรีเมียมและเขาก็ยืนนิ่งอยู่กับที่

ฉินเห้าหรานเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาทันที：“มองเห็นหรือยัง？ไอ้เด็กเวร！ยังกล้าพูดว่ามันเป็นของแท้！ฉันไม่รู้ว่าคุณจะทำอะไร！แต่ฉันจะบอกคุณไว้ ฉันจะฟ้องคุณ คุณกล้ามาแบล็กเมล์พวกเรา！ยังบอกว่ามันมีมูลค่าห้าพันล้าน！”

เย่หรูเสว่รู้สึกกังวล ถ้าฉินเห้าหรานหาทนายความเก่งๆ มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะถูกตัดสินโทษ

เนี่ยเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา“คุณใจร้อนทำไม？เขายังตรวจดูไม่เสร็จเลย รอเขาตรวจเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”

หวังฉวนขมวดคิ้ว ถ้ามันเป็นเพชรลอกเลียนแบบเกรดพรีเมียมที่สร้างด้วยมือมนุษย์ การเจียระไนจะไม่ใช่แบบนี้ และ Victoria’s Tears มีความละเอียดอ่อนมากในการเจียระไน

หวังฉวนเคยไปที่นั่นแล้วหนึ่งครั้ง และเขาก็มองดู Victoria’s Tears อย่างละเอียด ถึงแม้จะมองผ่านตู้กระจก แต่หวังฉวนก็มองเห็นอย่างชัดเจน

เขารู้สึกสับสนมากๆ ทำไมมันลอกเลียนแบบได้เหมือนขนาดนี้？

เขาอดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆลงไป เห็นหวังฉวนหยิบจี้เพชรเม็ดหนึ่งที่หลุดออกมา และมองเห็นเขาเอนตัวไปข้างหน้าเพื่อดู ตอนนี้เขาตกใจมากๆจนอ้าปากกว้าง

“นี่！นี่ๆๆ！”

“เกิดอะไรขึ้น？มันปลอมมากจนทำให้คุณตกใจใช่ไหม？”

เนี่ยลู่ลู่หัวเราะเสียงดังออกมา“ฉันรู้ว่าพวกคุณจงใจเอามันมาหลอกพวกเรา！”

“มันเป็นของแท้！”

มือของหวังฉวนสั่นไหว“โอ้พระเจ้า！ใครเป็นคนทำ！มันมากเกินไปแล้ว！ต้องโดนสวรรค์ลงโทษแน่ๆ！นี่มันเป็น Victoria’s Tears！มันเป็นของที่ประเมินค่าไม่ได้！”

“อะไรนะ？！”

ฉินเห้าหรานและพรรคพวกตกตะลึง“มันเป็นไปได้ไง？พวกเขาเป็นคนยากจน พวกเขาจะมีเงินเยอะขนาดซื้อ Victoria’s Tearsได้ยังไง？คุณดูผิดหรือเปล่า？”

เนี่ยลู่ลู่ก็กังวลขึ้นมาทันที แต่เนี่ยลู่ลู่คิดว่า เขาน่าจะดูผิด

“หวังฉวน คุณตรวจดูดีๆ！คุณอาจจะดูผิดก็ได้！”

“ฉันไม่ได้ดูผิด！ตอนนั้นที่Victoria’s Tears ถูกจัดแสดง ฉันเคยไปดูมาหลายครั้ง และจำทุกรายละเอียดของมันไว้ในใจ！เพชรหนึ่งร้อยแปดเม็ดมีการเจียระไนกี่เหลี่ยม！ใช้วิธีอะไรในการฝังเพชร ฉันรู้ทั้งหมด！”

หวังฉวนหลงใหลใน Victoria’s Tears มากแค่ไหน？เขายังเคยทำ Victoria’s Tears ด้วยมือตัวเองขึ้นมาหลายเส้น เพราะเขาต้องการฟื้นฟูงานฝีมือของ Victoria’s Tears！

หวังฉวนมองเห็น Victoria’s Tears ที่เป็นของล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้ ที่เคยถูกจัดเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ในอดีต ตอนนี้กลายเป็นสภาพแบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ！

ชิวมู่เฉิงรู้สึกสงสัยและขมวดคิ้ว เธอมองไปที่เนี่ยเฟิง มันเป็นของปลอมไม่ใช่เหรอ？ทำไมผู้เชี่ยวชาญด้านอัญมณีถึงพูดว่ามันเป็นของแท้ละ？มันน่าแปลกจริงๆ

เนี่ยเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา：“ในเมื่อตรวจสอบแล้วว่ามันเป็นของแท้ คุณต้องชดใช้ให้ฉัน ห้าพันล้าน”

เนี่ยลู่ลู่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าเครื่องประดับชุดนี้ของเนี่ยเฟิงเป็นของแท้

“พวกเจ้าสมรู้ร่วมคิดกันมาแล้วใช่ไหม？มันต้องเป็นแบบนี้แน่นอน！คุณจงใจทำให้ฉันต้องชดใช้！ใช่หรือไม่！ฉันพูดถูกใช่ไหม！”

เนี่ยลู่ลู่กำลังบ้าคลั่ง

“น่าตลกจัง พวกคุณเป็นคนโทรเรียกหวังฉวนมาเอง ฉันก็ไม่ได้รู้จักเขาด้วย ฉันจะสมรู้ร่วมคิดกับเขาได้ไง？”

เนี่ยเฟิงยักไหล่“ตรงนี้มีกล้องวงจรปิด มีหลักฐานและพยานด้วย ถ้าพวกคุณปฏิเสธไม่ยอมชดใช้ ถ้างั้นพวกเราเจอกันในชั้นศาล”

“คุณ！”

ตอนนี้เนี่ยลู่ลู่กลัวจนหนังศีรษะชา หรือว่าพวกเขาไม่ใช่คนจน แต่เป็นคนรวย？

ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอต้องแย่แน่ๆ！เนี่ยลู่ลู่มองของที่ตกอยู่บนพื้น ความคิดชั่วๆก็เกิดขึ้นทันที เธอรีบวิ่งเข้าไปเพื่อคว้า Victoria’s Tears และโยนมันทิ้งเพื่อทำลายหลักฐาน

หวังฉวนเป็นคนที่หลงใหล Victoria’s Tears มากๆ เขาไม่สามารถมอง Victoria’s Tearsโดนทำลายได้？เห็นเขากระโจนไปที่ Victoria’s Tears และขัดขวางเนี่ยลู่ลู่ไว้

ในเวลานี้ เย่หรูเสว่ลงมือทันที เธอกดเนี่ยลู่ลู่ไว้กับพื้น：“อย่าขยับ ！ฉันเป็นตำรวจ！”