“ฉันอยู่ที่บ้านตัวเองจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ล่ะ คุณหวาดระแวงเกินไปแล้ว รีบเข้าไปอาบน้ำเถอะ”
ฝูยานหรงกระแอมไอแล้วหันหลังเดินจากไป เขาวางเสื้อผ้าไว้ข้างอ่างล้างหน้า ดังนั้นจึงบังเอิญไปสัมผัสอะไรบางอย่าง
แต่ฝูยานหรงไม่คิดว่าเนี่ยเฟิงจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำแบบนี้
แม้ว่าเนี่ยเฟิงจะไม่รู้ว่าฝูยานหรงคิดอะไรอยู่ แต่ขอแค่แน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไร เนี่ยเฟิงก็สบายใจแล้ว
เนี่ยเฟิงอาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของปู่ของฝูยานหรง
เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวสีดำเมื่อเนี่ยเฟิงสวมใส่ก็ดูเล็กไปหน่อย เสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมไม่ได้เลย เนี่ยเฟิงรู้สึกจนปัญญา
“ทำไมคุณไม่ติดกระดุมล่ะ? เปิดโล่งๆ แบบนี้ มันดูยังไงๆ ไม่รู้?”
ฝูยานหรงออกมาเห็นเนี่ยเฟิงในสภาพนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากบ่น ไม่รู้ว่าจะเอาตาไปวางไว้ตรงไหนดี
เนี่ยเฟิงผายมือ “นี่ไม่ใช่ปัญหาของผม ประเด็นคือเสื้อผ้าตัวนี้มันเล็กเกินไป ผมติดกระดุมไม่ได้เลย”
“ตอนนี้ยังไม่ดึกมาก เดี๋ยวฉันไปซื้อเสื้อผ้าแถวนี้ให้คุณสองชุดแล้วกัน คุณใส่ไซส์อะไร?”
ฝูยานหรงอดถอนหายใจไม่ได้ ขณะที่กำลังจะออกไป ก็ถูกเนี่ยเฟิงดึงกลับมา “ดึกดื่นป่านนี้คุณออกไปข้างนอกมันไม่ปลอดภัย เสื้อผ้าชุดนี้ใส่พอถูไถไปก่อน พรุ่งนี้เสื้อผ้าของผมก็แห้งแล้ว พรุ่งนี้ตอนกลางวันคุณค่อยไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้ากับผมสักสองชุด ช่วงนี้ผมอาจจะต้องอยู่ที่บ้านคุณไปก่อน”
“ฉันบอกแล้วว่าฉันปกป้องตัวเองได้ พูดก็พูดเถอะ ฉันก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ฉันปกป้องคุณปู่ด้วยตัวเองได้!”
ฝูยานหรงโบกมือ เธอพยายามจะสะบัดเนี่ยเฟิงออก แต่มือของเนี่ยเฟิงแข็งแรงมากจนเธอไม่สามารถเป็นคู่ต่อกรกับเขาได้ ถูกควบคุมจนอยู่หมัด
“คุณปล่อยฉันนะ คุณจับข้อมือฉันไว้ทำไม?”
ฝูยานหรงโกรธมาก เธอจ้องเขม็งใส่เนี่ยเฟิงอย่างโกรธเกรี้ยว
“ถ้าผมปล่อยคุณ คุณอาจจะวิ่งหนีไปไม่ฟังผมอีก ในเมื่อคุณปู่ของคุณขอให้ผมปกป้องคุณ แน่นอนว่าผมต้องติดตามคุณ ไม่ให้คุณหายไปจากสายตาของผม”
“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้ตอนคุณนอนจะคอยมองมาที่ฉันด้วยไหม?”
ฝูยานหรงยิ่งโมโหมากขึ้น เขากล้าดียังไงเอาชื่อคุณปู่มาอ้างเพื่อกดดันเธอ!
หลังจากเนี่ยเฟิงขบคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็พยักหน้า “แน่นอน แม้ว่าคุณจะอยู่ในบ้านก็อาจจะไม่ปลอดภัย ถ้าอีกฝ่ายใช้นักฆ่า ก็มีโอกาสที่จะฉวยโอกาสเข้ามาตอนกลางดึกตอนที่คุณไม่ทันระวังตัว”
“คุณ! ต่อให้คุณต้องการ ฉันก็ไม่ยอมให้คุณเข้ามาในห้องของฉัน! พูดก็พูดเถอะ คุณอย่ามาใช้ไม้นี้กับฉัน พูดซะดูน่ากลัว ความจริงมันมีคนแบบนี้จริงๆ เหรอ? ล้อเล่นอะไรกัน!”
แน่นอนว่าฝูยานหรงไม่เชื่อในสิ่งที่เนี่ยเฟิงพูด เนี่ยเฟิงก็เข้าใจดี มันเป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปจะเชื่อว่านักฆ่านั้นน่ากลัวเพียงใด ดังนั้นเขาจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วปล่อยข้อมือของฝูยานหรง
“แต่คุณยังไม่ได้ตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ ในเมื่อคุณไม่เชื่อผม ผมจะให้คุณลองดู คุณก็รู้จักตัวตนของผมดี ผมคือราชามังกรแห่งสำนักมังกร ก่อนที่ฉันจะได้เป็นราชามังกรแห่งสำนักมังกร ผมเคยเป็นนักฆ่าเลือดเย็น นักฆ่าสามารถสังหารเป้าหมายได้ทุกสถานที่โดยไม่ต้องคำนึงถึงสภาพแวดล้อม คุณสามารถมองหาพื้นที่ที่ปลอดภัยที่สุดในบ้านหลังนี้ได้ และคอยระมัดระวังตัว มาดูกันว่าผมจะฆ่าคุณได้ไหม”
แน่นอนว่าการฆ่าที่เนี่ยเฟิงพูดถึง ไม่ใช่ฆ่าคนจริงๆ แต่หมายถึงจับตัวเธอไว้
ฝูยานหรงหรี่ตาลง “โอเค! ได้! ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองดูสิ!”
ฝูยานหรงพูดจบก็ชี้ไปที่ประตูใหญ่แล้วพูดว่า “นี่มันก็ไม่ต่างกับเล่นซ่อนหาเท่าไรใช่ไหม? งั้นคุณก็รอตรงนั้น นับถึงสิบแล้วก็เข้ามาหาฉันได้!”
“ไม่มีปัญหา ช่วงนี้คุณยังสามารถลองย้อนฆ่าผมได้ เพราะเมื่อคุณต่อสู้กับนักฆ่า มักจะตัดสินผู้แพ้ชนะได้เสมอ โดยทั่วไปแล้วหากเจอกับนักฆ่า ไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ต้องตาย”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็เดินไปที่ริมประตู แล้วหลับตาลง
ฝูยานหรงรู้ว่าเนี่ยเฟิงจะไม่แอบดู เธอหันกลับไปหาที่หลบซ่อนในทันที ในเวลานี้เธอฉวยโอกาสคว้ามีดออกมาจากห้องครัว
ฝูยานหรงยังคงมั่นใจในตัวเองมาก แม้ว่าศิลปะการป้องกันตัวของเธอจะไม่เทียบเนี่ยเฟิงไม่ติด แต่ถ้าหากฉวยโอกาสโจมตีตอนที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัวเธอก็สามารถทำได้
ฝูยานหรงกลับไปที่ห้องของตัวเอง ล็อกประตูและปิดหน้าต่างทั้งหมด ห้องทั้งห้องกลายเป็นห้องลับ เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ามา
ในเวลานี้ฝูยานหรงซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงนอนในห้องของเธอ เธอผ่อนลมหายใจช้าๆ รอการมาถึงของเนี่ยเฟิง
ถ้าเนี่ยเฟิงต้องการเปิดประตูและหน้าต่างก็ต้องคิดหาวิธี ไม่ว่าจะใช้วิธีใดเข้ามาก็จะต้องมีเสียงดังขึ้น ขอเพียงมีเสียง ฝูยานหรงก็จะคว้าโอกาสนี้ไว้อย่างแน่นอน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวจากทั้งประตูและหน้าต่างเลย จากตำแหน่งที่ฝูยานหรงซ่อนตัวอยู่สามารถมองเห็นรอยแยกของประตูและหน้าต่างได้
หรือว่าเนี่ยเฟิงจะคิดว่าเธอไปซ่อนตัวที่อื่น เลยกำลังตามหาอยู่หรือเปล่า?
“ฮึ! ยังบอกว่าตัวเองเป็นนักฆ่า ไม่รู้ว่าเป็นนักฆ่าแบบไหนกัน มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่น่าเชื่อถือ”
ฝูยานหรงอดกลอกตาและนึกเหน็บแนมอยู่ในใจไม่ได้
ทว่าในขณะนี้ เสียงหนึ่งค่อยๆ ดังขึ้นมาเหนือศีรษะเธอ “ความจริงผมหาคุณเจอตั้งนานแล้ว ถ้าตอนนี้ผมมีปืนหรือมีดยาว คุณคงได้ตายอยู่ใต้เตียงแน่”
เสียงนี้ดังขึ้นอย่างคาดไม่ถึง ทำให้ฝูยานหรงคลานออกจากเตียงอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณเข้ามาได้ยังไง? คุณอยู่บนเตียงหรือเปล่า?”
เนี่ยเฟิงนั่งตัวตรงอยู่บนเตียงของเธอ แต่เธอไม่ได้สังเกตเลย!
“ประตูหน้าต่างไม่มีร่องรอยการเปิด คุณต้องเข้ามาไม่ได้สิ!”
ฝูยานหรงอดตัวสั่นไม่ได้
“ผมเข้ามาทางประตู”
เนี่ยเฟิงพูดพลางชี้ไปที่หน้าต่างอีกครั้ง “ผมสังเกตคุณจากหน้าต่างตรงนั้นเป็นเวลาหนึ่งนาที สังเกตเห็นความถี่ที่คุณมองไปทางประตูและหน้าต่าง ดังนั้นผมจึงฉวยโอกาสนี้เปิดประตู”
เนื่องจากประตูและหน้าต่างอยู่ในตำแหน่งที่แตกต่างกัน ดังนั้นตอนที่ฝูยานหรงมองไปที่ประตูจะไม่สามารถมองไปที่นอกหน้าต่าง ตอนที่มองไปนอกหน้าต่างก็ไม่สามารถมองไปที่ประตูได้
“ก็ยังเป็นไปไม่ได้! แล้วทำไมถึงไม่มีเสียงเลยสักนิดล่ะ?”
ฝูยานหรงกำมีดในมือแน่น รู้สึกเหลือเชื่อ ในเวลานี้เธอยังรู้สึกเย็นวาบ แผ่กระจายมาจากกระดูกสันหลังของเธอ
“เมื่อคนเรามีสมาธิแน่วแน่ ก็สามารถสังเกตเห็นอะไรต่างๆ ได้มากมาย เพียงแต่ว่าคุณซ่อนอยู่ใต้เตียง ดังนั้นเสียงลมหายใจของคุณจะดังขึ้นโดยปริยาย และคุณไม่สามารถรู้สึกได้”
“ไม่ว่าเสียงลมหายใจจะดังแค่ไหน ฉันก็ไม่อาจสังเกตได้ว่าคุณเปิดประตูแล้วใช่ไหม?”
“คุณพูดถูก เพราะประตูของคุณมีบางอย่างผิดปกติ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงเล็กน้อยเมื่อคุณผลักประตูเปิด ผมรู้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงบานพับ ผมจึงไปที่ครัวเพื่อเอาน้ำมันและทิชชูมาอุดไว้ ดังนั้นเมื่อเปิดประตูเข้าไปจึงไม่มีเสียง”
