พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 440 พ่อค้าดาบที่ถูกทำร้าย

ด้านหน้ามีคนล้อมเยอะมาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มั่นใจว่าตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น

“เสี่ยวเฟิง！มานี่เร็วเข้า ฉันหาที่เหมาะได้แล้ว！”

หยูจิงหงพูดจบก็ยกมือขึ้นกวักมือเรียกเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เมื่อครู่หยูจิงหงยังอยู่ข้างๆตัวเองอยู่เลย ตอนนี้กลับวิ่งไปด้านหน้าไปเป็นไทยมุงแล้ว

ในตอนที่เนี่ยเฟิงเดินไปนั้นก็มองเห็นพ่อค้าดาบคนนั้นถูกคนสามสี่คนล้อมกระทืบ และดาบที่อยู่บนตัวเขาพวกนั้นก็ตกกระจายเต็มพื้นไปหมด

“กระทืบมันให้ตาย ไอ้หมอนี่มันกล้าหลอกฉัน！”

และคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าราคาแพงจ้องมองพ่อค้าดาบที่ถูกทำร้ายอยู่บนพื้นด้วยสายตาดุดัน พ่อค้าดาบขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณครับอย่าถือสาผู้น้อยเลยครับ ปล่อยผมไปเถอะ ผมผิดไปแล้วผมจะรีบไสหัวเดี๋ยวนี้แหละครับ ผมจะคืนเงินให้คุณ ผมไม่เอาเงินคุณสักแดงเดียว！”

พ่อค้าดาบกุมศีรษะของตัวเองไว้ โดยไม่สามารถต้านทานได้ คนหลายคนที่กำลังกระทืบพ่อค้าดาบอยู่นั้นเป็นบอดิการ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

“แกไม่ไปถามคนอื่นก่อนล่ะห้ะ！ถึงได้กล้ามาหลอกฉัน ฉันจะบอกอะไรแกไว้นะ วันนี้ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่！จัดการมัน！”

ผู้ชายคนนั้นพูดไปด้วยสูบบุหรี่ไปด้วย เขามองพ่อค้าดาบที่ถูกทำร้ายอยู่บนพื้นด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม เหมือนสบายใจขึ้นมามาก

เนี่ยเฟิงขมวดคิ้ว“คุณครับ อภัยคนได้ควรให้อภัยนะครับ เขาเป็นแค่คนขายดาบ เมื่อครู่เขาก็พูดแล้ว จะคืนเงินให้คุณทั้งหมด หรือคุณจะเก็บชีวิตของเขาไปด้วยล่ะ？”

พ่อค้าดาบที่ถูกทำร้ายจนมีสภาพแบบนั้น ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ผู้ชายคนนี้ต้องถูกกระทืบตายแน่ๆ

“นายเป็นใครมาจากไหนห้ะ？ถึงกล้ามายุ่งเรื่องของฉัน หรือนายกับไอ้หมอนี่เป็นพวกเดียวกัน？”

อีกฝ่ายมองสำรวจเนี่ยเฟิงตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วอดหัวเราะอย่างเย้ยหยันไม่ได้ ประเด็นคือพ่อค้าดาบคนนี้อายุไล่เลี่ยกับเนี่ยเฟิง ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเนี่ยเฟิงอาจจะเป็นพวกเดียวกับผู้ชายคนนี้

แต่ผู้ชายคนนี้มองไปทาง คนด้านข้างผู้ไว้ผมสั้นอย่างหยูจิงหงที่ยืนอยู่ข้างๆเนี่ยเฟิง

ทันทีที่เห็นหยูจิงหง ผู้ชายคนนั้นก็เหมือนได้รับแรงดึงดูด สายตาคู่นั้นจับจ้องไปที่หยูจิงหง แล้วไม่สามารถละสายตาได้อีก

“โอ้โห？คิดไม่ถึงเลยแฮะ ที่นี่จะสามารถเห็นสาวน้อยสุดสวยแบบนี้！”

เห็นเพียงแค่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาพูดด้วยรอยยิ้มหยอกเย้า“คนสวย คุณชื่ออะไรเหรอครับ？มาที่นี่เพื่อเยี่ยมชมวิลล่าดาบขวัญหรือมาดูการแข่งขันวิชาดาบ บอกกับพี่มาสิ เดี๋ยวพี่จะรีบหาห้องวีไอพีให้เลย！”

หยูจิงหงใบหน้าอ่อนเยาว์ ดูไปแล้วเหมือนนักศึกษาคนหนึ่ง เธอหรี่ตามองดู ไม่อยากสนใจคนผู้นี้

แต่ผู้ชายคนนี้ก็ยังตามหลอกหลอน พยายามเข้ามาใกล้เพื่อพูดคุยกับหยูจิงหง

“อย่าเมินสิจ๊ะ ผมพึ่งเคยเห็นผู้หญิงที่ตัดผมสั้นขนาดนี้เป็นครั้งแรก มีเอกลักษณ์จริงๆ！”

ผู้ชายคนนั้นพูดตบก็ขยับเข้ามาใกล้อีกครั้งเพื่อจงใจให้เธอรู้ถึงการมีอยู่ของเขา

“ทำไมต้องทำร้ายคนอื่น？”

หยูจิงหงมองไปที่พ่อค้าดาบที่ถูกซ้อมจนปางตาย จึงเอ่ยปากพูดขึ้น

“นี่คือถิ่นของผม ผมจะกระทืบใครก็ได้ อีกอย่างไอ้หมอนี่เอาดาบเซ็งเคร้งนั่นมาบอกกับฉันว่าเป็นของราชวงศ์เฉียนหลง ยังจะให้ฉันซื้อในราคาแปดหมื่นอีก หึ！นี่มันหาเรื่องชัดๆไม่ใช่เหรอ？”

“คนที่มีความรู้ต่างรู้กันดี ดาบที่อยู่บนตัวของเขาไม่ใช่ของจริง อีกอย่างนะ คนที่ทำธุรกิจขายของอย่างพวกเขาแน่นอนว่าสามารถหาได้นิดหน่อย ของเขาก็ให้คุณไปแล้ว คุณก็ให้เงินเขาแล้ว นี่จะถือว่าเป็นการหลอกลวงได้ยังไง？สิ่งนี้พูดได้แค่ว่าคุณมองพลาดไปเอง”

หยูจิงหงกำลังคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็ต้องสั่งสอนหน่อย ให้พ่อค้าดาบคืนเงินกลับไปก็พอแล้ว ทำไมต้องทำร้ายคนแบบนี้ด้วย？

“โอ้โห คิดไม่ถึงว่าคนสวยจะเห็นใจคนแบบนี้！ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว ถ้าผมไม่ปล่อยคนไป ดูเหมือนจะไร้เหตุผลไปสักหน่อย”

ชายหนุ่มแสยะยิ้ม“ปล่อยเขาไปก็ได้ แต่ยังไงคุณก็ต้องให้ประโยชน์ผมหน่อย ผมชอบคนเผ็ดร้อนแบบคุณ ไม่งั้น……”

เขาพูดไปด้วย ใช้สายตาลวนลามหยูจิงหงไปด้วย หยูจิงหงจึงหรี่ตาลง แล้วกระชากเนี่ยเฟิงเข้ามา“ขอโทษนะคะ กรุณาลืมตาของคุณให้กว้างๆด้วย นี่คือแฟนของฉันค่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มแข็งทื่อในทันที เห็นแค่เขามองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างจู้จี้ หลังจากนั้นก็หัวเราะอย่างเย้ยหยัน“ผมก็คิดว่าเป็นคนแบบไหน ที่แท้ก็แค่คนหน้าตาบ้านๆ ถึงเธอจะหน้าตาสวยมาก แต่วิสัยทัศน์ของคุณไม่เท่าไรเลย！”

“คุณว่าใครหน้าตาบ้านๆ ทำร้ายคนอื่นก็ช่างเถอะ ยังจะพูดจามั่วๆอีก？”

เนี่ยเฟิงยังไม่ทันได้พูดอะไร หยูจิงหงเข้าปกป้องให้ท้ายทันที

เธอด่าเนี่ยเฟิงได้ แต่คนอื่นทำไม่ได้！

“ผมพูดความจริงทั้งนั้น คุณดูแฟนของคุณแต่งตัวสิอย่างกับมาจากสลัม อีกทั้งสองมือว่างเปล่าดูก็รู้ว่าไม่ใช่นักดาบมั้ง？คนที่มาที่นี่มีใครบ้างที่ไม่ใช่คนฐานะดี นอกจากสวะที่นอนอยู่บนพื้นกับแฟนหนุ่มของคุณ”

ชายหนุ่มพูดอย่างมีเหตุมีผล เวลานี้เองหยูจิงหงถึงกับกำหมัดแน่น

เนี่ยเฟิงไม่อยากให้พี่สองของตัวเองลงมือ เห็นแค่เขาขวางอยู่ด้านหน้าของหยูจิงหง“คุณบอกว่าดาบเป็นของปลอม คุณมีหลักฐานอะไร？”

“เหอะ！ดาบที่ทำขึ้นในราชวงศ์เฉียนหลงจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง？นายอย่าล้อเล่นไปหน่อยเลย！”

ชายหนุ่มพูดพลางชี้ไปที่ดาบเล่มหนึ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อค้าดาบ แล้วพูดออกไปแบบนั้น

“ผมยอมรับว่าส่วนมากมันเป็นของปลอม แต่ผมมีจริงอยู่จริงๆนะ นี่เป็นของราชวงศ์เฉียนหลงจริงๆ เป็นดาบที่ปู่ของผมเก็บไว้ให้！จุดนี้ผมไม่ได้โกหกจริงๆ！”

หรือเพราะมีคนให้การหนุนหลังเขา ดังนั้นเขาจึงพูดออกมาอย่างไม่เป็นธรรม

“แกยังจะโกหกฉันอีก ดาบเล่มนี้ฟันท่อนไม้ไม่ขาดด้วยซ้ำ！”

ชายหนุ่มพูดพลางใช้เท้าเตะไปที่พ่อค้าดาบหนึ่งครั้ง พ่อค้าดาบรู้สึกเจ็บแทบตาย

“การตัดสินว่าดาบเล่มหนึ่งดีหรือไม่ดี เพียงเพราะดาบคมหรือไม่คมงั้นเหรอ？ถ้าอย่างนั้นคุณมองผิวเผินเกินไปแล้ว？”

เนี่ยเฟิงพูดจบก็เข้าไปขวางชายคนนั้นไว้ เดิมทีชายคนนั้นกำลังจะเตะไปที่พ่อค้าดาบ แต่กลับถูกเนี่ยเฟิงใช้ท่าสี่ตำลึงปาดพันชั่ง ผลักเขาออกไปข้างๆ

“คุณชายสิบสอง！ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ？”

บอดิการ์ดที่เห็นแบบนั้นจึงรีบก้าวมาข้างหน้า แล้วถูกคุณชายสิบสองถลึงตาใส่ เขาไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงมีแผนการอะไร ถึงได้ผลักเขาออกมาแบบนี้？

เนี่ยเฟิงพยุงพ่อค้าดาบที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมา พ่อค้าดาบมองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างซาบซึ้ง“ขอบคุณนะ ขอบคุณ！”

มีคนมากมายกำลังเป็นไทยมุง ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเลย พ่อค้าดาบสงสัยว่าตัวเองอาจจะต้องถูกกระทืบตายก็เป็นได้

“แกเป็นใครห้ะ？กล้าดียังไงมาอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันจะบอกอะไรให้นะฉันเป็นคุณชายของวิลล่าดาบขวัญนะโว้ย！ตระกูลของเรามีดาบสะสมนับไม่ถ้วน ดาบที่ฉันเคยเห็นมากกว่าถนนที่แกเคยเดินมาอีก ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่าดาบของไอ้หมอนั่นเป็นดาบปลอมเล่มหนึ่ง？”

“แต่ผมเห็นคุณบอกอะไรไม่ได้เลย ในเมื่อเป็นของปลอม งั้นคุณก็บอกกับทุกคนสิว่าเป็นของปลอมยังไง？”

คุณชายสิบสองหัวเราะเยาะ“เมื่อกี้นายบอกการตัดสินดาบเล่มหนึ่งว่าดีหรือไม่ดี ไม่ได้ดูที่ความแหลมคม ฉันคิดว่านายกำลังพูดจาเหลวไหลทั้งเพ！