“เขาดูเหมือนว่าจะคลุ้มคลั่ง”
ประตูเหล็กที่นี่แน่นหนามาก น่าจะได้รับการติดตั้งใหม่อีกครั้ง
มีกระจกกันกระสุนที่สามารถมองเห็นผู้คนที่อยู่ภายในได้
เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ร่างกายมีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ตอนนี้อยู่ในอาการคลุ้มคลั่ง ดูหน้าตาดุร้าย
เขากำลังชกเข้าไปที่ประตูเหล็ก เส้นเลือดบนผิวหนังของเขาปูดโปน เห็นได้ชัดว่าหายใจถี่มาก
“ดูอาการของเขาไม่สู้ดีนัก”
หมิงอี๋หานลุกขึ้นยืนโดยไม่เกรงกลัวอันตราย เดินไปที่ประตูเพื่อสังเกตการณ์อย่างละเอียด
“เขาถูกฉีดยาห้ามใช้บางชนิด ดังนั้นเลือดที่ไหลเวียนในร่างกายของเขาจึงเป็นสีม่วง ไม่กลัวความเจ็บปวด พี่ดูกล้ามเนื้อของเขาสิ มันปูดเหมือนลูกโป่งที่ถูกเป่าลม”
เนี่ยเฟิงวิเคราะห์ให้หมิงอี๋หานฟัง
“หัวใจเขาเต้นเร็ว” มองเห็นด้วยตาเปล่า
หมิงอี๋หานขมวดคิ้วแน่น “ไม่ได้การ เขากำลังจะตายแล้ว”
เนี่ยเฟิงก็คิดแบบนี้เช่นกัน
คนคลุ้มคลั่งที่อยู่ข้างในทุบกลอนประตูจนพัง เขาโผล่ออกมาเหมือนสัตว์ป่าคลุ้มคลั่ง
“พี่สี่ผงะถอยหลัง!”
แม้ว่าหมิงอี๋หานจะมีทักษะที่ยอดเยี่ยม แต่เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนคลุ้มคลั่งคนนี้อย่างแน่นอน
หมิงอี๋หานไม่อยากจะสร้างปัญหาให้มากกว่านี้ เธอก้าวถอยหลังทันที ในเวลานี้เนี่ยเฟิงได้จับกุมตัวเขาแล้ว เขาก็ยังดิ้นรนไม่หยุด!
“เร็วเข้า! มีคนคลุ้มคลั่ง! ฉีดยากล่อมประสาท!”
ในเวลานี้ เนี่ยเฟิงได้ยินหมอพูดอย่างนั้น
ปรากฏว่าเสียงทุบประตูเมื่อครู่ ทำให้หมอไร้ขอบเขตที่กำลังประชุมอยู่รีบออกไป
เนี่ยเฟิงมัดคนคลุ้มคลั่งด้วยเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่อยู่อย่างใจเย็น
แต่เขาแข็งแกร่งมาก คงจับมัดไว้ได้ไม่นาน
“ใช้ยากล่อมประสาทไม่ได้!”
หมิงอี๋หานสังเกตเห็นความผิดปกติ “ใช้ยากล่อมประสาทไปก็ไม่มีประโยชน์!”
ถ้าใช้ยากล่อมประสาทเพื่อบังคับให้คนคลุ้มคลั่งสงบลง ร่างกายของเขาจะสูญเสียน้ำอย่างรุนแรง สถานการณ์นี้ไม่เพียงทำให้เขาไม่สามารถสงบลงได้ แต่ยังทำให้เขาเสียชีวิตอย่างฉับพลัน
“ทำไมมีอาการแบบนี้ยังไม่ใช้ยากล่อมประสาทอีกล่ะ! คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” มีคนตวาดขึ้นมาด้วยความโมโห
“ก็เพราะอาการแบบนี้แหละถึงใช้ไม่ได้! หัวใจของเขากำลังจะระเบิดแล้ว! หลอดเลือดของเขาเปิดออก ใช้ยากล่อมประสาทไม่ได้!”
ยากล่อมประสาทสามารถใช้ได้ในหลายกรณี แต่ไม่ใช่ในเวลานี้เด็ดขาด!
“พวกคุณเป็นใคร? พวกเรามีสติปัญญามากกว่าพวกคุณสองคนมาก!”
ศาสตราจารย์ชราโกรธมาก เขาเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ต้องการใช้ยากล่อมประสาท
แต่ในเวลานี้ คนคลุ้มคลั่งกลับกระโดดถีบใส่ศาสตราจารย์ชราทันที
ร่างของศาสตราจารย์ชรากระเด็นออกไปเหมือนเส้นพาราโบลา
เมื่อเนี่ยเฟิงเห็นภาพนี้ก็ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี
“เสี่ยวเฟิง! จับเขาไว้!”
แม้ว่าหมิงอี๋หานจะศึกษาแพทย์แผนตะวันตก แต่เรื่องแพทย์แผนจีนเธอก็ไม่ด้อยกว่าใคร
เธอก้าวไปข้างหน้าทันที หยิบเข็มเงินออกมาเพื่อปกป้องหัวใจของเขาก่อน จากนั้นจึงระบายเลือดจากเส้นเลือดที่ถูกเปิดออก หลังจากที่อีกฝ่ายสงบลง เธอก็เริ่มฝังเข็ม
ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด หมิงอี๋หานระมัดระวังมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเนี่ยเฟิงควบคุมเขาได้ดี ถ้าเขาดิ้นรนเพียงนิดเดียว เข็มเงินก็อาจจะหัก
หมอไร้ขอบเขตที่เคยสงสัยก่อนหน้านี้ เมื่อได้เห็นภาพนี้ก็ตกตะลึง
พวกเขามองพิจารณาเนี่ยเฟิงและหมิงอี๋หาน ไม่กล้าพูดอะไร
หมิงอี๋หานเห็นเขาสงบใจเย็น จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
เนี่ยเฟิงพาชายคนนั้นไปทางด้านข้าง พอเห็นผิวหนังที่ผ่อนคลายของเขา เนี่ยเฟิงก็ยื่นมือออกมากด เป็นไปตามคาด กล้ามเนื้อไม่เด้งกลับ
“เขาถูกฉีดยาห้ามใช้มาระยะหนึ่งแล้ว เลือดของเขากลายเป็นสีเข้มมาก พลังระเบิดของเขาแข็งแกร่งมาก”
ศาสตราจารย์ชราในเวลานี้เอามือกุมท้องลุกขึ้นจากพื้นอย่างสั่นสะท้าน พวกเขามองเนี่ยเฟิงและหมิงอี๋หานอย่างไม่เชื่อสายตา
“ทำไมมองพวกเราแบบนี้ล่ะ?” หมิงอี๋หานขมวดคิ้ว “พวกคุณมีสติปัญญาลึกซึ้งนักไม่ใช่หรือ? มาคิดเรื่องโครงการบ้าง”
ศาสตราจารย์ชราและคนอื่นๆ รู้สึกละอายใจ พูดตามตรง พวกเขาเพิ่งเข้ามาสัมผัสผู้ป่วยเหล่านี้ จนปัญญาจะทำอะไรได้ ผู้ป่วยเหล่านี้มีอารมณ์ฉุนเฉียวมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงคิดยากล่อมประสาทออกมา
เพียงแต่ว่าในระหว่างการฉีดยากล่อมประสาท ก็ปรากฏสภาวะเกือบเสียชีวิตของผู้ป่วย
ถ้าคนคลุ้มคลั่งเมื่อครู่ถูกฉีดยากล่อมประสาท ก็อาจจะตายไปแล้ว
ศาสตราจารย์ชราเลียริมฝีปากอันแห้งผาก ไม่กล้าดูถูกพวกเขาอีกเลย
เดิมทีหมิงอี๋หานวางแผนจะศึกษายาห้ามใช้ แต่ตอนนี้กรณีตัวอย่างอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอจึงวางแผนที่จะลงมือตรวจสอบก่อน
“ส่วนประกอบของยาห้ามใช้นั้นยังไม่ชัดเจน แต่ผลของยาห้ามใช้นั้นเหมือนกับยากระตุ้นประสาทบางชนิด”
มันทำให้คนรู้สึกตื่นตัว ร่างกายแข็งแกร่งกว่าปกติ ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดใดๆ…
“ความคิดของผมก็เหมือนกับพี่สี่ กล้ามเนื้อของพวกเขาขาด ไม่มีความยืดหยุ่น กระดูกก็หัก หลายส่วนของร่างกายอยู่ในสภาพอักเสบ แต่เนื่องจากลักษณะพิเศษของเลือด สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้คนไข้เสียชีวิต”
เนี่ยเฟิงวิเคราะห์อย่างใจเย็น
พวกเขาทั้งสองมีความเป็นมืออาชีพมาก เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หมอไร้ขอบเขตเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นผู้ช่วยของพวกเขามากกว่า พวกเขายืนอยู่ข้างๆ อย่างอึดอัด มองตาปริบๆ
“หัวใจกำลังจะระเบิดแล้ว”
หมิงอี๋หานหรี่ตาลง ผู้ป่วยอยู่ในอาการโคม่า ถ้าตื่นขึ้นมา ก็อาจจะคลุ้มคลั่งได้อีก
“เลือดของเขาแปลกมาก ยาห้ามใช้มีส่วนประกอบที่สามารถรักษาร่างกายของเขา สาเหตุที่ทำให้เขาคลุ้มคลั่งก็คือส่วนประกอบนั้นถูกใช้จนหมด”
เนี่ยเฟิงสังเกตเห็นแล้ว
“มา พวกเรามาคุยที่นี่กันก่อนเถอะ”
หมิงอี๋หานในฐานะคณบดี เป็นมือหนึ่งในโรงพยาบาล ดังนั้นเธอจึงเคยชินกับการคุยกับลูกน้องด้วยน้ำเสียงสั่งการ
แม้จะไม่ใช่โรงพยาบาลของเธอ แต่เธอก็ยังมีความเคยชินเช่นนี้อยู่
หมอไร้ขอบเขตเหล่านั้นเข้ามารายล้อมด้วยปฏิกิริยาตอบสนองด้วยเงื่อนไขที่เหมือนกัน พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่สามารถบอกได้
“พวกคุณคิดอย่างไร?”
หมิงอี๋หานพูดพลางมองดูสถิติ
“สิ่งสำคัญที่สุดคือการตรวจสอบส่วนประกอบของยาห้ามใช้” ศาสตราจารย์ชราตอบเสียงเบา
“ส่วนประกอบของยาห้ามใช้มีความสำคัญจริงๆ แต่ก็เพราะความซับซ้อนเกินไป ต้องใช้เวลาพอสมควรในการตรวจสอบ แต่ผู้ป่วยเหล่านี้รอไม่ได้แล้ว น่าจะมีคนที่อาการกำเริบขึ้นเรื่อยๆ”
หมิงอี๋หานนิ่งเงียบไป “เราต้องวางแผนดีๆ อ้อ มีผู้ป่วยทั้งหมดกี่คน?”
“มีทั้งหมด 52 คน แบ่งตามการจัดลำดับ อาการหนัก 12 คน ปานกลาง 20 คน และอีก 20 คนมีอาการไม่รุนแรง”
แพทย์คนหนึ่งตอบโดยอัตโนมัติ
“อาการไม่รุนแรงน่าจะไม่มีอันตรายถึงชีวิต เรามาเริ่มลงมือจากอาการหนักก่อน นำทางไป”
หมิงอี๋หานเอามือเท้าคาง
แพทย์คนอื่นๆ พาพวกเขาไปที่ห้องไอซียูโดยสัญชาตญาณ
ทุกคนที่นี่ถูกคุมขังและควบคุมอย่างแน่นหนาบนเตียง
“พวกเขายังมีสติอยู่หรือเปล่า?” หมิงอี๋หานถาม
“มี ไม่แตกต่างจากคนปกติทั่วไปมากนัก”
หมิงอี๋หานกับเนี่ยเฟิงมองหน้ากัน แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไป
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ที่มุมห้อง ดูมีอายุประมาณยี่สิบกว่า สายตาของเธอสงบนิ่ง เนี่ยเฟิงเฝ้าสังเกตเธออยู่พักหนึ่ง ก็รู้ว่าเธอเป็นนักฆ่า
