หลังจากอลิซได้ยินเสียงปืนมายังพวกเขาฝั่งนี้ โดยจิตใต้สำนึกเธอกำกำปั้นอย่างแน่น ในเวลานี้อลิซสนใจมากขนาดนั้นไม่ได้แล้ว “คนเหล่านี้จะฆ่าพวกเราเลยใช่หรือไม่ล่ะ?”
“เจ้าเมืองน้อยของเมืองทองตายอยู่ข้างกายฉัน ฉันคิดว่าบิดาคุณย่อมรู้สึกว่าเป็นความผิดของพวกเราอย่างแน่นอน” ในเวลานี้ลิซ่ายังคงสงบอยู่มาก แต่ตามความจริงในใจเธอสับสนวุ่นวายมากเลย
“นี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ ตัวพี่เฟิงคนเดียวจะใช้ได้หรือไม่ล่ะ ฉันล้วนไม่รู้ว่าข้างหลังตกลงมีสภาพการณ์อะไรกันแน่!”
นิ้วมือของพานฉางอันแคะอยู่กับพื้นแล้ว เขาสามารถรู้สึกถึงหัวใจดวงหนึ่งของตนเองล้วนใกล้จะโผล่ออกมาแล้ว
ทิศทางของพวกเขาฝั่งนี้มองไม่เห็นเนี่ยเฟิงพอดี รู้เพียงว่าเนี่ยเฟิงเพื่อที่จะปกป้องพวกเขาออกไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เนี่ยเฟิงเป็นยังไงบ้างแล้วเช่นกัน อลิซก็ตื่นเต้นมากด้วย
เสี่ยวเฮยคนนี้เคยอยู่ในสนามรบมาก่อนรู้ว่าตอนนี้เนี่ยเฟิงย่อมไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าเป็นอะไรไปแล้วล่ะก็ งั้นเป็นไปไม่ได้ที่คนเหล่านี้จะเข้ามาใกล้กับพวกเขาทีละก้าวๆ
ย่อมถือปีนพุ่งมายังข้างหน้าพวกเขาแล้ว
เริ่มแรกเสี่ยวเฮยไม่เชื่อว่าเนี่ยเฟิงมีฝีมือเช่นนี้เลย แต่ตอนนี้เสี่ยวเฮยไม่เชื่อไม่ได้แล้ว เพราะว่าเนี่ยเฟิงร้ายกาจพอจริงๆ มิฉะนั้นพวกเขาตายอยู่ภายใต้ปีนของวิลไปแล้ว!
หลังจากเนี่ยเฟิงได้ยินทิศทางของเสียงปืนผิดปกติ ก็รู้ว่าวิลย่อมจะรวบรวมกำลังไฟไปจัดการลิซ่ากับอลิซและคนอื่นๆที่ในมือไม่มีอาวุธเลยอย่างแน่นอน สิ่งที่เนี่ยเฟิงรอก็คือเวลานี้
ถ้าหากเป็นคนอื่นย่อมจะไม่มีความกล้าหาญมากขนาดนั้น เพราะว่าพวกเขาจะกลัวเพื่อนร่วมทีมของตนเองถูกฆ่า เพราะว่าในมือของพวกเขาอลิซไม่มีอาวุธใดๆ
มือปืนซุ่มยิงเฝ้าติดตามทิศทางของเนี่ยเฟิงอยู่ตลอด เนี่ยเฟิงรู้ถึงทิศทางของมือปืนซุ่มยิงแล้ว แต่น่าเสียดายในมือของเขาไม่ใช่ปืนไรเฟิล ก็หมายความว่าเนี่ยเฟิงไม่สามารถโต้ตอบกลับไปได้
อยู่ภายใต้การจู่โจมอย่างบ้าคลั่งของมือปืนซุ่มยิง เนี่ยเฟิงทำการวางแผนอย่างรวดเร็ว!
พวกเขานอกจากจะฆ่าอลิซแล้ว ยังอยากจะผลักดันเนี่ยเฟิงออกจากตำแหน่งที่ได้เปรียบ
ก็เพื่อที่จะให้เนี่ยเฟิงไม่ยึดครองตำแหน่งที่ได้เปรียบใดๆ
แต่น่าเสียดายแล้ว——เขาไม่ว่าอยู่ภายใต้สภาพแวดล้อมอะไรล้วนยอดเยี่ยมได้!
หลังจากเนี่ยเฟิงวินิจฉัยทิศทางของหลายคนนั้นแล้ว ไปยังอีกทิศทางหนึ่งทันที!
พอเนี่ยเฟิงโผล่หัวออกมา มือปืนซุ่มยิงเล็งเขาไว้ทันที เพียงแต่สิ่งที่มือปืนซุ่มยิงจะวินิจฉัยยังมีสาเหตุมากมาย เหมือนดั่งความเร็วลมและทิศทางของเนี่ยเฟิง!
เนี่ยเฟิงเคลื่อนที่อย่างไม่หยุดยั้ง มือปืนซุ่มยิงเหนี่ยวไกปืน ลูกกระสุนยิงออกไปเนี่ยเฟิงหลบออกทันที ถึงยังไงลูกกระสุนจะถึงทิศทางของเนี่ยเฟิงยังต้องใช้เวลา
เมื่อกี้เนี่ยเฟิงชัดเจนถึงตำแหน่งของมือปืนซุ่มยิงหลายคนนั้นแล้ว แต่ติดขัดอยู่ที่รัศมีการยิงของปีนที่อยู่ในมือเขาไม่ได้ไกลขนาดนั้น มิฉะนั้นมือปืนซุ่มยิงหลายคนนั้นตอนนี้ตายไปแล้ว
ในเมื่อเนี่ยเฟิงรู้ถึงตำแหน่งของมือปืนซุ่มยิงหลายคนนั้นแล้ว อยากจะหลบให้พ้นลูกกระสุนของพวกเขา ก็จะง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ เนี่ยเฟิงก็รู้ว่าจุดบอดในการซุ่มยิงของพวกเขาอยู่ที่ไหนเช่นกัน
“เขาปรากฏตัวแล้ว! พวกคุณยังรออะไรอยู่ล่ะ? รีบจัดการเขาให้ผมเดี๋ยวนี้!”
วิลสังเกตถึงเนี่ยเฟิงโผล่หัวออกมาแล้ว เขาก็รู้ว่าเนี่ยเฟิงเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยตนเองให้ฆ่าพวกเขาลิซ่ากับอลิซเลย!
วิลรู้สึกสาเหตุที่เนี่ยเฟิงสามารถจัดการพวกเขาได้ ก็คือหลายคนที่นี่ยึดครองตำแหน่งที่ได้เปรียบอยู่ ตอนนี้พวกเขาหลอกล่อ บีบบังคับเนี่ยเฟิงโผล่หัวออกมา เนี่ยเฟิงย่อมหนีไม่พ้นอย่างแน่นอน!
แต่หลังจากเนี่ยเฟิงโผล่ออกมาแล้ว พวกนักรบที่รบประชิดกลับรู้สึกลงมือไม่ถูก เพราะว่าการเคลื่อนตัวของเนี่ยเฟิงวุ่นวายเกินไปแล้ว! ลื่นเหมือนปลาไหลที่ไม่สามารถจับได้!
เนี่ยเฟิงยกปืนพกขึ้นจัดการนักรบรบประชิดไปอีกสองคน ปืนกลที่อยู่ในมือพวกเขาก็เหมือนเช่นดั่งเครื่องประดับ ถึงแม้ว่ามีลูกกระสุนโผล่ออกมาเรื่อยๆไม่ขาดสาย แต่นี่จะนับอะไรได้อีกล่ะ ล้วนเตะไม่ถึงเนี่ยเฟิงแม้แต่กระสุนเดียว!
ถ้าหากเป็นเฟยหลงไอ้คนกลุ่มนี้เห็นคาดว่าไม่รู้จะเลื่อมใสศรัทธากลายเป็นลักษณะท่าทีแบบไหนอีกล่ะ
แต่น่าเสียดายแล้ว พวกเขาพานฉางอันไม่กล้าโผล่หัวออกมา แค่กล้าหลบอยู่ข้างหลังกำแพงแห่งนี้ มิฉะนั้นพวกเขาก็จะสามารถชมดูการเคลื่อนตัวของเนี่ยเฟิงได้
วิลเห็นเนี่ยเฟิงเอาปืนพกกระบอกหนึ่งใช้เป็นปืนกล เขาได้รับความตกใจไม่เบา!
เขารีบหลบอยู่ข้างหลังของนักรบรบประชิด ให้นักรบรบประชิดขวางอยู่ข้างหน้าของตนเอง แต่น่าเสียดายแล้วนักรบรบประชิดคนนี้ก็เป็นแค่กายเลือดเนื้อเท่านั้น ถึงแม้ว่าบนกายสวมใส่เสื้อเกราะกันกระสุนอยู่ก็ไม่มีประโยชน์เช่นกัน เนี่ยเฟิงหนึ่งนัดหนึ่งคนยิงหัวระเบิดโดยตรง!
หลายคนที่เหลือก็ถูกเนี่ยเฟิงจัดการไปแล้วเช่นกัน ตอนนี้เหลือเพียงแค่คนที่คุ้มครองวิลถอยไปข้างหลังอยู่คนเดียว!
ถ้าหากไม่ใช่รัศมีการยิงของปืนพกใกล้เกินไป ตอนนี้เนี่ยเฟิงจัดการมือปืนซุ่มยิงหลายคนนั้นไปแล้ว
พวกมือปืนซุ่มยิงรวบรวมกำลังไฟยิงไปยังเนี่ยเฟิง ทำให้เนี่ยเฟิงยืดระยะห่างกับพวกเขาวิล
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงหาทิศทางที่แม่นยำได้แล้ว เห็นเพียงเขายกปีนที่อยู่ในมือขึ้นก็จะยิง แต่ก็อยู่ในเวลานี้ เนี่ยเฟิงเห็นเครื่องบินทิ้งระเบิดแล้ว!
เนี่ยเฟิงเบิกตาโพลงอย่างดุเดือด เครื่องบินทิ้งระเบิดบินเข้ามายังพวกเขา เห็นเพียงเครื่องบินทิ้งระเบิดโยนระเบิดลง!
ความเร็วของเนี่ยเฟิงเร็วมาก เพียงเห็นเขาเก็บปืนพกไว้ทันที ไปยังข้างหลังกำแพงแล้ว!
“วิ่ง!”
ระยะห่างนี้ใกล้เกินไปแล้วจริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทำการทิ้งระเบิดใส่วิล! แต่ต่อหลายคนนั้นที่อยู่ข้างหลังกำแพงก็ไม่แน่แล้ว!
พวกเขาอลิซกับลิซ่าเพราะว่าอยู่ข้างหลังกำแพง ดังนั้นยังไม่มีปฏิกิริยาขึ้นมา โชคดีเป็นความเร็วของเนี่ยเฟิง เขาใช้หนึ่งมือหนึ่งคน อุ้มอลิซกับลิซ่าขึ้นมา!
เสี่ยวเฮยสามารถสังเกตถึงอันตรายใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นทันใดนั้นเขาลากพานฉางอันที่มึนงงอยู่ขึ้นมา ทั้งห้าคนออกจากกำแพงนั้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาเพิ่งก้าวออกไป กำแพงที่อยู่ข้างหลังแห่งนั้นก็กลายเป็นขี้เถ้า ถูกระเบิดของเครื่องบินทิ้งระเบิดระเบิดจนแตกละเอียด!
เศษซากที่ลอยขึ้นมาของกำแพงนั้นกระทุ้งเต็มใบหน้าเลย
พานฉางอันกินขี้เถ้าเต็มปาก “ฉิบหาย! นี่เป็นสภาพการณ์อะไรกันแน่!”
“ถึงขนาดเรียกใช้เครื่องบินทิ้งระเบิดเลยเหรอ?!”
ลิซ่าก็นึกไม่ถึงเช่นกัน
“คาดว่าอยากจะทำให้สถานการณ์แย่ไปกว่านี้! การเคลื่อนไหวของฝั่งนี้รุนแรงขนาดนั้น คิดว่าทหารพันธมิตรของพวกเราไม่นานก็จะมาถึงที่นี่!”
ในใจเสี่ยวเฮยดีใจทันที
“เพียงแค่พวกเราจะอยู่รอดจนถึงทหารพันธมิตรมาถึงยังเป็นปัญหาหนึ่ง” อลิซสั่นระริกทั้งตัว เธอถูกเนี่ยเฟิงกอดเอวอุ้มไว้อยู่ ดีเลวก็ยังมีความรู้สึกว่าปลอดภัยเล็กน้อย
เนี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นวินิจฉัยทิศทางของเครื่องบินสักหน่อย พวกเขาเร็วมากเล็งหลายคนนั้นไว้อีกครั้ง
“ทำยังไงดีล่ะ? วิลก็คืออยากจะให้พวกเราตาย!”
พานฉางอันหวาดกลัวยุ่งเหยิงไปหมด ถึงแม้ว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของเนี่ยเฟิง ก็รับการบุกโจมตีแบบนี้ไม่ไหวเช่นกันล่ะ! น่ากลัวเกินไปแล้ว! บิดาเขาก็แค่เสมียนคนหนึ่ง เพียงแค่ข้าราชการเล็กๆของพันธมิตรที่หนึ่ง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะอยู่ในสนามรบ ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะพบกับเครื่องบินทิ้งระเบิด
หลายปีนี้อลิซล้วนใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สภาพการณ์ที่ปลอดภัย ตอนที่เธอได้รับจดหมายข่มขู่ก็รู้สึกว่าตนเองใกล้จะตายแล้ว ตอนนี้สภาพการณ์แบบนี้เทียบกับครั้งนั้นที่ตนเองถูกลอบสังหารก่อนหน้านี้ แตกต่างกันราวฟ้ากับดินจริงๆเลย
สีหน้าที่อยู่บนใบหน้าเนี่ยเฟิงจริงจังมาก หลังจากเขาวินิจฉัยทิศทางเสร็จแล้ว พูดกับเสี่ยวเฮยว่า “คุณปกป้องพวกเขา ผมไปเดี๋ยวกลับ”
“คุณจะไปไหน?”
ในเวลานี้เสี่ยวเฮยมีความตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะเสี่ยวเฮยไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงจะละทิ้งพวกเขาไว้หรือไม่ เพราะว่าอยู่ในพวกเขาทั้งห้าคน มีเพียงเนี่ยเฟิงมีฝีมือเช่นนี้ สามารถเข้าออกอย่างอิสระ
ถ้าหากไม่ใช่เพื่อที่จะปกป้องพวกเขา เนี่ยเฟิงก็จะไม่มีความวิตกกังวลใดๆเลยสักนิด
ถ้าหากในเวลานี้เนี่ยเฟิงละทิ้งพวกเขาหลายคนไป งั้นพวกเขาจะไม่มีโอกาสอยู่รอดเลยสักนิด!
“ดังคำกล่าวที่ว่าจับโจรต้องจับหัวหน้าเสียก่อน จับวิลให้ได้ การต่อสู้ในครั้งนี้ก็จะจบลงเช่นกัน”
