พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 566 มุ่งตรงประเด็นหลัก

โชคดีฝีมือในการขับรถของเนี่ยเฟิงล้ำเลิศมากๆ ไม่นานรถของพวกเขาก็มาถึงนอกเมืองกู่ปา

เนี่ยเฟิงขับรถไปซ่อนไว้ในสถานที่อำพรางขึ้นมา จากนั้นพาทาสหลายคนนั้นไปยังคลินิกแพทย์แผนจีนของพวกเขา

ตอนแรกทาสหลายคนนั้นไม่เชื่อเนี่ยเฟิงเลย แต่ว่าผ่านการสนับสนุนของอะเดค่า หัวใจดวงหนึ่งของพวกเขาวางลงมาเลย

เพราะว่าอยู่ในช่วงเวลาที่ถูกกักขัง อะเดค่าต่อพวกเขาไม่เลวมากๆเลย

พวกเขามาจากเมืองต่างถิ่น ก็มีคนมาจากเมืองกู่ปาเช่นกัน

ตอนนี้พวกเขาเหนื่อยล้ามากๆ มีบางคนพิงอยู่หน้าประตูก็นอนหลับไปแล้ว เนี่ยเฟิงรู้ว่าในใจพวกเขาจะรู้สึกหวาดกลัวดังนั้นให้พวกเขาพักผ่อนก่อน

อะเดค่าก็ควบคุมอาการง่วงนอนของตนเองไม่ไหวเช่นกัน หลายวันนี้อะเดค่ากินไม่ได้นอนไม่หลับ สมองเลอะๆเลือนๆ แต่ว่าเธอไม่กล้านอนเลยสักนิด เพราะว่าพอนอนหลับไป สิ่งที่เธอจะเผชิญหน้าก็ไม่รู้ว่าคืออะไรอีกแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาตื่นขึ้นมาจากกลิ่นหอมของอาหารพักหนึ่ง อยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกหน้านี้ พวกเขารู้สึกถึงความไม่เป็นจริง กระทั่งมีคนยื่นมือออกมาหยิกตนเองอย่างรุนแรงหนึ่งที ทำความแน่ใจว่าตนเองได้สติไหม

หลังจากเนี่ยเฟิงเห็นพวกเขาตื่นแล้ว เรียกพวกเขาเข้ามากินข้าว พวกเขาไม่ได้กินอาหารที่ดูดีมาหลายวันแล้ว

“คุณผู้ชาย ขอบคุณคุณ ถ้าหากไม่ใช่คุณ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะรอด เพียงแค่ยังไม่รู้เบาะแสของพวกเขาเวสลี่เหมือนเดิม ฉันกังวลว่าพวกเขาจะถูกฆ่าแล้ว!”

อะเดค่ากินไม่ลง เธอแขวนหัวใจดวงหนึ่งไว้วางลงไม่ได้เลยสักนิด

เนี่ยเฟิงรู้ถึงความกังวลของอะเดค่า

“อีกสักครู่คุณไปจวนเจ้าเมืองเมืองกู่ปากับผมสักครั้ง พวกเราไปถามตาเฒ่าคนนั้นโดยตรง ถ้าหากเขากล้าพูดโกหก งั้นผมก็ตัดลิ้นเขาไปเลย”

ตาทั้งคู่ของเนี่ยเฟิงขึงลับลง เขาดูแล้วสุภาพอ่อนโยนอย่างยิ่ง แต่คำพูดที่พูดออกมากลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน

อะเดค่ามีความลังเลเล็กน้อย “ตอนนี้พวกเราไปหาเจ้าเมืองเมืองกู่ปา นั่นจะไม่ใช่โยนตนเองเข้าไปในแหเหรอ? พวกเขาล้วนเป็นพวกเดียวกันนะ งานประมูลในวิลล่าพวกเขาก็รู้อยู่เช่นกัน ถึงเวลานั้นพวกเขาตรวจสอบพบเห็นว่าการเกิดไฟไหม้ในฉากนี้ เป็นคุณก่อขึ้นเอง งั้นคุณก็ปลีกตัวไม่ออกล่ะ!”

“ทำก็ทำไปแล้ว ยังหวาดกลัวพวกเขาอีกเหรอ?”

เนี่ยเฟิงล้วนไม่หวาดกลัวพวกขี้ขลาดที่รังแกผู้อ่อนแอแต่กลัวผู้แข็งแรงกลุ่มนี้เลยสักนิด พูดได้อีกว่า ถ้าหากไม่รีบกระทำการหน่อยล่ะก็ เป็นไปได้มากที่พวกเขาเวสลี่จะเกิดเรื่อง

เนี่ยเฟิงย้อนนึกถึงใบหน้าที่อ่อนนิ่มนั้นขึ้นมา ในนี้ยังมีเด็กๆที่กินนมอยู่คนหนึ่ง คนกลุ่มนี้อำมหิตจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าลงมือได้ยังไงล่ะ

อะเดค่ากำกำปั้นกำแล้วกำอีก เพื่อน้องๆของตนเอง เธอจำเป็นต้องออกหน้า! “ฉันรู้แล้ว เพียงมีคุณผู้ชายอยู่ งั้นฉันล้วนไม่หวาดกลัวอะไรอีก คุณผู้ชายคุณพาฉันไปเถอะ!”

ครั้งนี้เนี่ยเฟิงไม่ได้ปฏิเสธอะเดค่าเลย แต่ว่าพวกทาสที่อยู่ข้างหลังอะเดค่าเหล่านั้น นัยน์ตาสองข้างล้วนเป็นกังวล พวกเขาไม่รู้ว่าครั้งนี้อะเดค่าไปแล้วยังจะได้กลับมาอีกหรือไม่

“พวกคุณไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไรล่ะ เพียงแค่คุณผู้ชายอยู่นั่น พวกเราก็จะปลอดภัยอยู่!”

“พี่อะเดค่า งั้นคุณช่วยฉันดูหน่อยได้หรือไม่ น้องสาวของฉันก็ถูกพวกเขาจับไปเหมือนกัน เพราะว่าเธออายุน้อยเกินไป ฉันได้ยินพวกเขาพูดว่าจะให้ไปตัดอวัยวะพร้อมกันกับพวกเขาเวสลี่……”

เมโดว์ดูน่าสงสารมากจ้องมองไปยังอะเดค่า อะเดค่ารักสงสารจนแย่แล้ว เธอพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก สาบานจะพาคนที่ถูกจับไปเหล่านั้นกลับมาอย่างแน่นอน

หลังจากกินข้าวเสร็จ เนี่ยเฟิงกับอะเดค่าทั้งสองคนก็เลยออกจากประตูคลินิกแพทย์แผนจีนเลย ส่วนพวกเขาเมโดว์รออยู่ในคลินิกแพทย์แผนจีนอย่างร้อนใจ จ้องมองพวกเขาทั้งสองคนออกไป เมโดว์และคนอื่นๆก็รู้สึกว่าตนเองเหมือนดั่งสูญเสียแรงหนุนช่วยไป

“พวกเขายังจะกลับมาไหม?”

ข้างในนี้มีคนอายุที่น้อยกว่าบางคนกังวลเป็นพิเศษ เพราะว่าอยู่ในสายตาของพวกเขาเนี่ยเฟิงก็คือวีรบุรุษ

“พี่อะเดค่าจะไม่โกหกฉันล่ะ ดังนั้นฉันรู้สึกว่าพวกเขาย่อมจะกลับมาอย่างแน่นอน!”

เมโดว์เชื่อมั่นว่าอะเดค่าจะกลับมาอีก

เนี่ยเฟิงกับอะเดค่าทั้งสองคนไปยังจวนเจ้าเมืองเมืองกู่ปา เจ้าเมืองเมืองกู่ปาในตอนนี้กำลังนับเหรียญทองที่ถูกส่งมาเป็นหีบๆอยู่ในห้องนอนของตนเอง

เหรียญทองเหล่านี้ก็ได้มาจากที่เขาขายทาสเหล่านั้นไป ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะสามารถได้เงินเร็วขนาดนั้นทั้งสามารถขจัดทาสกลุ่มนี้ไปได้ งั้นเขาควรหลอกทาสกลุ่มนี้ไปนอกเมืองเอาไปขายมานานแล้ว

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาฮัมเพลงนับเหรียญอยู่ ยิ่งนับก็ยิ่งรู้สึกดีใจ ยิ่งนับก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นดีอกดีใจ

“เห็นลักษณะท่าทีคุณมีความสุขมากนะ?”

อยู่ดีๆเสียงของเนี่ยเฟิงดังขึ้น เจ้าเมืองเมืองกู่ปากระทั่งยังสานต่อคำหนึ่ง “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว มีเงินมากมายขนาดนั้นเป็นไปได้ยังไงที่ผมจะไม่ดีใจล่ะ?”

ในเวลานี้เจ้าเมืองเมืองกู่ปาเพิ่งมีปฏิกิริยากลับมา เขาเงยหน้าขึ้นฉับพลันในทันที จ้องมองไปยังเนี่ยเฟิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าตนเอง และที่ติดตามอยู่ข้างกายเนี่ยเฟิงเป็นอะเดค่าที่โกรธตัวสั่น

“คุณ! คุณอยู่นี่ได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะอยู่นี่ล่ะ!”

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาก็เหมือนเช่นดั่งเห็นผียื่นมือออกมา สั่นระริกชี้ไปยังอะเดค่าที่อยู่ข้างหลังเนี่ยเฟิง

“เห็นฉันคุณตื่นตะลึงมากใช่ไหม เพราะว่าทั้งๆที่คุณขายฉันไปแล้ว! ฉันถึงขนาดจะปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าคุณ น่าเหลือเชื่อใช่ไหม?”

อะเดค่าบดฟันหลังบดแล้วบดอีก โกรธแค้นจ้องมองเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยู่

เจ้าเมืองเมืองกู่ปายังไงก็นึกไม่ถึงว่าอะเดค่าถึงขนาดพานักล่าเงินรางวัลวิ่งมาจวนเจ้าเมืองของตนเองอีก

เจ้าเมืองเมืองกู่ปายังคิดว่าอะเดค่าทุ่มหมดทุกอย่างจึงเชิญยอดฝีมืออย่างนี้คนหนึ่งมา แต่นึกไม่ถึงเนี่ยเฟิงถึงขนาดช่วยอะเดค่าอีกครั้ง!

“คุณไอ้คนเลวทรามชั่วช้าคนนี้ถึงขนาดกล้าทำเรื่องที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ออกมา! เดิมทีพวกเราคิดว่าคุณกลับตัวเป็นคนดีแล้ว แต่ยังไงก็นึกไม่ถึงคุณถึงขนาดทำเรื่องอย่างนี้ออกมา! ตกลงคุณส่งพวกน้องๆของฉันไปที่ไหนแล้วล่ะ? ฉันกล่าวเตือนคุณ คุณพูดความจริงออกมาดีที่สุด ไม่งั้นคุณผู้ชายของบ้านฉันจะตัดลิ้นของคุณไปเลย!”

เพราะว่ามีเนี่ยเฟิงช่วยอยู่ ดังนั้นอะเดค่าก็รู้สึกมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม อะเดค่าใช้สายตาที่หนาวเหน็บจ้องมองเขาอยู่ ในเวลานี้เจ้าเมืองเมืองกู่ปาเหงื่อไหลพลั่กๆแล้ว เพราะว่าเจ้าเมืองเมืองกู่ปารู้ถึงพลังความสามารถของเนี่ยเฟิง

เขายิ้มแห้งๆอยู่ ต่อจากนี้รู้สึกอึดอัดตอบกลับว่า “ผมคิดว่าพวกคุณเข้าใจผมผิดแล้ว……..แท้ที่จริงผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะส่งพวกคุณไป เพียงแค่คนเหล่านั้นหลอกผม ผมกับพวกเขาไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน!”

“ถ้าหากพวกคุณไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน งั้นเหรียญทองเหล่านี้จะว่ายังไงล่ะ? เงินเหล่านี้ไม่ใช่ได้มาจากการขายพวกเขาอะเดค่าเลยเชียวเหรอ?”

เนี่ยเฟิงประชิดทีละก้าว ในเวลานี้เจ้าเมืองเมืองกู่ปาใจฝ่อมากๆแล้ว

“ดูลักษณะท่าทีคุณน่าจะไม่ยอมรับแล้วล่ะ แต่ว่าไม่เป็นไร คุณไม่ยอมรับผมก็มีวิธีทำให้คุณยอมรับ”

เนี่ยเฟิงพูดจบเหมือนเช่นดั่งลมพัดพุ่งไปยังข้างหน้า ล็อกคอของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาไว้ทันที

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาที่ไหนจะเป็นคู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงล่ะ? หลังจากถูกเนี่ยเฟิงล็อกคอไว้ เขาเพียงแค่รู้สึกหายใจยากลำบาก ใบหน้าพองขึ้นเป็นสีม่วงเขียวแล้ว ปลายเท้าของเขาออกจากพื้น ผ่านไปอีกไม่นานเขาก็จะขาดใจตายแล้ว

เขาดิ้นรนอย่างรุนแรง ความหนักอึ้งของร่างกาย ทำให้รู้สึกว่าคอของตนเองล้วนจะถูกฉีกขาดแล้ว ตาของเขาค่อยๆโผล่ออกมา ลิ้นก็โผล่ออกมาแล้วเช่นกัน

เขาพูดไม่ออกเลยสักนิด ความหวาดกลัวแห่งความตายทำให้เจ้าเมืองเมืองกู่ปาโบกแขนสองข้างที่อ้วนใหญ่อยู่ไปมา ก็อยู่ก่อนที่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาเตรียมตัวจะตาย เนี่ยเฟิงปล่อยมือออกเลย เจ้าเมืองเมืองกู่ปาล้มลงกับพื้น เขาไออย่างรุนแรงขึ้นมา หัวใจเต้นตึกๆ!

“ตอนนี้ผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง คุณตอบตามตรงกับผม คุณส่งพวกเขาเวสลี่ไปที่ไหนแล้วล่ะ?”