พยาบาลน้อยพินิจพิเคราะห์เนี่ยเฟิงอยู่ เห็นไม่มีคน เธอถามทันทีว่า “ฝั่งโน้นของคุณมีสินค้ามากเท่าไหร่ล่ะ?”
เนี่ยเฟิงรู้ว่าตนเองไม่ได้มาผิดที่ ดังนั้นเขาตอบกลับว่า “ประมาณสิบกว่าคน”
ตาของพยาบาลน้อยล้วนเบิกโพลงแล้ว เธอตื่นเต้นดีอกดีใจพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก เพียงแค่คนมากเกินไป เธอตัดสินใจเองไม่ได้ “คุณรออยู่นี่สักพัก ฉันจะไปหาหมอมันเดบ”
พยาบาลน้อยพูดจบ วิ่งออกไปทันที หลังจากผ่านไปสักพักเธอจึงแก้มแดงกลับมา “หมอมันเดบอยากพบกับคุณ!”
เนี่ยเฟิงตามพยาบาลน้อยมาถึงที่มันเดบเลย
หลังจากปิดประตูไว้ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อกาวน์เดินออกมาแล้ว “คุณบอกว่าคุณได้จัดหาสินค้ามาให้เหรอ?”
มันเดบมีความสงสัยเล็กน้อย เนี่ยเฟิงดูแล้วไม่เหมือนคนมีเงินเลย
เนี่ยเฟิงยิ้มอยู่พยักหน้า “ใช่ครับหมอ เจ้าเมืองเมืองกู่ปาให้ผมมา” ตอนนี้เจ้าเมืองเมืองกู่ปาแม้แต่ตดล้วนไม่กล้าปล่อยสักที ก็กังวลว่าจะแส่หาภัยใส่ตัว “เขาไม่ว่างเป็นการชั่วคราว ให้ผมเข้ามาถามดูว่าขั้นตอนจะเหมือนอย่างคราวก่อนหรือไม่”
พอมันเดบได้ยินว่าเป็นคนที่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาให้มา เขาก็เชื่อทันทีเลย ถึงยังไงก่อนหน้านั้นทั้งสองคนเพิ่งได้ค้าขายทำธุรกิจร่วมกันมาก่อน อีกทั้งสินค้าชุดนี้ที่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาส่งมาไม่เลวจริงๆ
“เจ้าเมืองเมืองกู่ปาวันนี้ยังโทรหาผมอยู่ ผมยังคิดว่ามีเรื่องอะไรล่ะ ที่แท้คือสั่งให้คุณเข้ามาติดต่อกับผม เป็นอย่างนี้ละก็ไม่มีปัญหาแล้ว สินค้าชุดนั้นของคุณจะส่งมาเมื่อไหร่ล่ะ?”
“สินค้าชุดนี้บ่ายวันนี้ก็จะส่งออกไป”
มันเดบดีใจจนพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ช่วงนี้ขาดสินค้าพอดี พวกคุณฝั่งโน้นสามารถจัดหาสินค้าให้ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้ว คุณบอกกับเจ้าเมืองเมืองกู่ปา เพียงแค่ส่งสินค้าไปยังสถานที่เก่า คนของพวกเราก็จะไปรับเอง”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก เขารู้ว่ามันเดบเป็นเพียงแค่ผู้ติดต่อคนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย เนี่ยเฟิงไม่สามารถได้รับข้อมูลที่แม่นยำมากจากมันเดบที่นี่ ถ้าหากเขาบังคับที่จะถามล่ะก็ เป็นไปได้มากที่อาจจะแหวกหญ้าให้งูตื่น
เนี่ยเฟิงออกจากโรงพยาบาลเซนเตอร์ กลับไปเมืองกู่ปา ในเวลานี้อะเดค่าที่ร้อนใจรออยู่ในคลินิกแพทย์แผนจีน ในที่สุดก็เฝ้าคอยเนี่ยเฟิงกลับมาแล้ว เพียงแค่ข้างหลังเนี่ยเฟิงล้วนไม่มีคนอะไร
“คุณผู้ชาย คุณทำไมกลับมาคนเดียวล่ะ?”
อะเดค่าพยายามจะหาพวกเขาเวสลี่
“ผมไปที่โรงพยาบาลเซนเตอร์ หมอที่นั่นเป็นเพียงแค่พ่อค้าคนกลางคนหนึ่งเท่านั้น ผมต้องการรู้ถึงฐานของพวกเขาว่าอยู่ที่ไหน ทำลายฐานของพวกเขาโดยตรงอาจจะยิ่งดีกว่าหน่อย”
เนี่ยเฟิงบอกความคิดของตนเองออกมา
“ความคิดของคุณผู้ชายฉันรู้สึกว่าถูกมาก”
อะเดค่าแน่ใจมากๆ
“พวกคุณไปพักผ่อนให้ดีๆก่อนเถอะ ให้ผมมาจัดการก็พอ”
เดิมทีเนี่ยเฟิงคิดจะให้พวกเขาช่วยสักหน่อย แต่เนี่ยเฟิงมีความกังวลอีกเล็กน้อย ประเด็นหลักคือพวกเขาถูกทำร้ายมาครั้งหนึ่งก่อนแล้ว ถ้าหากให้พวกเขาออกหน้าอีก พวกเขาอาจจะยิ่งหวาดกลัว
ดังนั้นเนี่ยเฟิงคิดที่จะใช้เงินจ้างมาหลายคน
แต่ก็อยู่ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเนี่ยเฟิงดังขึ้นแล้ว
เนี่ยเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมาตรวจดู พบเห็นเป็นลิซ่าโทรมา
เมื่อคืนยุ่งมากจนเนี่ยเฟิงลืมเรื่องในวันนี้ตนเองที่ต้องไปกินข้าวบ้านลิซ่า
เดิมทีคิดว่าหนึ่งวันก็จัดการได้แล้ว นึกไม่ถึงยังต้องวิ่งอีกรอบหนึ่ง
ถ้าหากเป็นเช่นนี้ล่ะก็ งั้นวันนี้เนี่ยเฟิงก็ไปกินข้าวที่บ้านลิซ่าไม่ได้แล้ว แม้ว่าเขาก็ไม่ได้คิดที่จะไปเช่นกัน
แต่ตั้งแต่แรกก็รับปากไปแล้ว เนี่ยเฟิงยังคงรับโทรศัพท์ขึ้นมาพูดกับลิซ่าสักหน่อย
“ที่แท้เป็นเช่นนี้ ไม่เป็นไร ถ้าคุณมีธุระละก็ไปทำก่อนเถอะ แล้วฉันค่อยพูดกับบิดาฉันสักหน่อย เขาเข้าใจได้อยู่ล่ะ”
แม้ว่าลิซ่ามีความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังคงเข้าอกเข้าใจผู้อื่นมากๆ
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงเหมือนนึกอะไรออก “ใช่แล้ว ผมต้องการคนสิบกว่าคน”
ลิซ่าอึ้งชะงักไปหนึ่งที “คุณจะเอาคนไปทำอะไรล่ะ?”
“ช่วยคน”
เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้ปกปิดเช่นกัน เดิมทีชีวิตของลิซ่าก็คือเนี่ยเฟิงช่วยไว้ พูดได้อีกว่า เนี่ยเฟิงทำเรื่องเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นความลับอะไร
อยู่ดีๆลิซ่านึกถึงเรื่องที่เนี่ยเฟิงซักถามตนเอง อีกทั้งคิดโยงไปถึงการเกิดไฟไหม้ใหญ่ในวิลล่าประมูลเมื่อคืน…..
จะมีเรื่องที่บังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง?
ลิซ่าฉลาดมากๆ แป๊บเดียวเธอก็นึกถึงความสัมพันธ์ในนั้นแล้ว “เนี่ยเฟิง เมื่อคืนไฟลุกไหม้ใหญ่ฉากนั้นคุณวางเพลิงใช่ไหม?”
มุมปากเนี่ยเฟิงงอแล้วงออีก “ไฟลุกไหม้ใหญ่อะไร? ผมไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรอยู่”
“พวกเราก็ถือว่าเข้าออกความตายด้วยกันมาก่อนแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องปกปิดฉัน เมื่อคืนคุณไม่ใช่ถามฉันเรื่องบางอย่างเหรอ? ยังถามถึงเรื่องของห้างประมูลอีก เมื่อคืนวิลล่าประมูลก็เกิดเรื่องแล้ว มีทาสส่วนหนึ่งวิ่งหนีไป…..ฉันคิดว่านี่ต้องเป็นการกระทำของคุณอย่างแน่นอน”
ลิซ่าแน่ใจมากๆ นอกจากเนี่ยเฟิง ไม่มีคนจะทำเช่นนี้เลยสักนิด
ชีวิตของทาสสำหรับคนเหล่านี้มากล่าวไม่คุ้มที่จะเอ่ยถึงเลยสักนิด ไม่มีคนจะยุ่งยากไปช่วยทาสล่ะ
เมืองจันทร์ทองคำก็เป็นสถานที่เช่นนี้ ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ
ลิซ่าก็เคยคิดว่าเป็นเช่นนี้มาก่อนเช่นกัน
แต่เมื่อก่อนลิซ่าไม่ได้เรียนหนังสืออยู่ที่นี่ เธอเคยได้พบเห็นรู้จักโลกที่ยิ่งประชาธิปไตยยิ่งสันติภาพมาก่อน เธอก็ใฝ่หาโลกอย่างนั้นเช่นกัน
เธอหวังว่าทุกคนจะเสมอภาคกัน มีสภาพแวดล้อมในการดำรงชีวิตที่ดีแห่งหนึ่ง
ดังนี้นเธอจึงจะก่อตั้งกลุ่มพันธมิตรที่สี่พร้อมกับบิดาของตนเอง
ตอนนี้กลุ่มพันธมิตรที่สี่ยังขาดคนที่มีความสามารถอยู่มากๆ พวกเขาก็สรรหาผู้มีความสามารถอย่างต่อเนื่องอยู่เช่นกัน
แต่น่าเสียดายผลลัพธ์น้อยนิด
เพราะว่าคนที่นี่ ปลูกฝังชื่อเรียกระดับสูงระดับล่างเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจตนเองมานานแล้ว
คนมีเงินจะยิ่งมีเงิน พวกเขาสามารถใช้จ่ายเงินตามอำเภอใจยิ่งได้รับมาก
โดยทั่วไปทรัพยากรล้วนจับกุมอยู่ในมือของคนส่วนน้อย
ทาส คนระดับล่างสำหรับพวกเขามากล่าวก็แค่เครื่องมือกับสินค้า พวกเขาใช้สิทธิส่วนตัวไปทำให้ได้รับอำนาจอิทธิพลยิ่งมากขึ้น
ไม่มีคนคิดที่จะต่อต้าน เพราะว่าเสียงต่อต้านถูกปกคลุมมานานแล้ว
“ฉันสามารถยืมคนให้คุณ แต่ฉันจำเป็นต้องรู้แผนการของคุณ อันนี้ไม่มีปัญหามั้ง?”
ลิซ่าครุ่นคิดอยู่ เช่นนี้ก็สามารถดึงระยะห่างของเนี่ยเฟิงให้ใกล้เข้ามาแล้ว
เนี่ยเฟิงไม่ได้ปกปิดเลย เมื่อวานเขาไปเอาข่าวกรองกับลิซ่า ลิซ่าสืบตามเบาะแสก็หาได้ว่าเนี่ยเฟิงคิดจะทำอะไรอยู่
เนี่ยเฟิงพูดความคิดของตนเองโดยคร่าวๆสักหน่อย
“พวกเขาเป็นเด็กๆที่ผมรู้จักอยู่เมืองกู่ปา อายุน้อยมาก ส่วนใหญ่ล้วนเป็นเด็กกำพร้าจากสงคราม”
เนี่ยเฟิงไม่ใช่คนที่ใจงามท่วมเอ่อแบบนั้น แต่ในเมื่อเขารับปากแล้ว งั้นเขาก็ต้องทำตามสัญญา เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์มีสัจจะคนหนึ่ง
ลิซ่ารู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน “ที่แท้เป็นเช่นนี้!” เป็นอย่างที่คิดไว้ลิซ่ามองไม่ผิดจริงๆ เนี่ยเฟิงเป็นคนที่มีสมองกับปัญญามากคนหนึ่งจริงๆ
“แต่ว่าเนี่ยเฟิง คุณรู้ไหมว่าห้างประมูลไป๋อิ๋นกับโรงพยาบาลเซนเตอร์เป็นของใครล่ะ?”
ลิซ่ายังคงอยากจะทำให้เนี่ยเฟิงชัดเจน ถ้าเขาทำเช่นนี้ จะเป็นศัตรูกับใคร
“ผมไม่รู้ว่าเถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังเป็นใคร แต่สำหรับผมมากล่าวเป็นใครล้วนไม่สำคัญ”
คำพูดเหล่านี้ของเนี่ยเฟิงทำให้ลิซ่ารู้สึกเคารพเลื่อมใส เธอชื่นชมที่สุดและชอบที่สุดก็คือผู้ชายที่มีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวเช่นนี้
“หัวหน้าพันธมิตรของสามพันธมิตรใหญ่ เป็นบุคคลที่ร้ายกาจที่สุดในทั้งเมืองจันทร์ พวกเขาดูแลควบคุมทรัพยากรฝ่ายหนึ่งอยู่ เพื่อจะได้ควบคุมทรัพยากรเหล่านี้ไว้พวกเขาจำเป็นต้องทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น นั่งกินนอนกินสมบัติเก่าจนหมดย่อมไม่ได้อยู่แล้ว เพราะว่าพวกเขาจะพัฒนาขยายเส้นสายข้างล่าง ห้างประมูลกับโรงพยาบาลเซนเตอร์เป็นกิจการของแอนโทนี่ ผู้บังคับบัญชาของพันธมิตรที่สามพอดี เขาไม่ได้เป็นคนที่แส่หาเรื่องได้ง่ายเลยนะ”
ลิซ่าแบ่งปันข่าวกรองของตนเองโดยตรง
