พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม – บทที่ 569 ตามรอย

“นั่นยังไงล่ะ?”

ลิซ่าได้ยินเนี่ยเฟิงพูดคำนี้ออกมา เธอล้วนตะลึงงันแล้ว

เป็นอย่างที่คิดไว้เนี่ยเฟิงเป็นคนที่ดีที่สุดในฝูงชนจริงๆ

“แต่ว่าคุณแค่ตัวคนเดียว พวกเขาคณะหนึ่ง พันธมิตรหนึ่ง ที่ไหนคุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของพันธมิตรหนึ่ง…”

สิ่งที่ลิซ่าพูดนี้ก็เป็นคำที่จริงมากๆเช่นกัน ด้านหนึ่งเธอหวังว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถกล้าหาญอย่างนี้ต่อไป อีกด้านหนึ่งก็หวังว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถเจียมตัวสักหน่อย

ดังคำกล่าวที่ว่าคนมีความสามารถที่เหนือกว่าง่ายที่จะได้รับความอิจฉา…

“คุณกังวลอยู่เหรอ? เพราะคุณเคยบอกว่าผมเป็นว่าที่สามีของคุณมาก่อน ถ้าหากเรื่องนี้ถูกพบเห็นแล้ว งั้นคุณก็จะตกกระไดพลอยโจนไปด้วยถูกไหม?”

เนี่ยเฟิงดูเหมือนนึกอะไรออก เขารู้แจ้งกระจ่างในฉับพลันทันที

“ไม่ใช่นะ…” ลิซ่ายังไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อน

“ไม่เป็นไร คุณปัดความสัมพันธ์กับผมออกให้ชัดเจนโดยตรงก็พอแล้ว คนเหล่านั้นผมไปช่วยแน่ คุณไปหาคนหลายคนมาร่วมมือกับผมเถอะ ถ้าหากไม่มีงั้นผมก็ไปจ้างเอง”

“คนของฉันที่นี่ล้วนเป็นคนที่รู้จักรากเหง้าอีกทั้งการชกต่อยก็ยังเป็นมือดีมาก คุณจ้างเอาเองเกรงว่าค่อนข้างยากที่จะเชื่อฟังการวางแผน ฉันจะหาคนให้คุณ คุณส่งตำแหน่งให้ฉัน ฉันให้คนเหล่านี้ไปหาคุณโดยตรง”

หลังจากที่เนี่ยเฟิงวางสายลง ก็ได้ไปที่เมืองกู่ปาหาเจ้าเมืองอีกรอบ

ตอนนี้เจ้าเมืองดูน่าสงสารมากนอนอยู่บนเตียง แขนขาล้วนพันผ้าพันแผลอยู่ เขาเจ็บจนล้วนใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

“ไอ้หนุ่ม! ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างเด็ดขาด!”

“อืม? คุณไม่ปล่อยใครไปเหรอ?”

อยู่ดีๆเสียงของเนี่ยเฟิงดังขึ้น เกือบจะทำให้เจ้าเมืองตกใจจนตับแตก

เจ้าเมืองเหมือนเช่นดั่งเห็นผีจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ เขายิ้มแห้งๆอยู่ว่า “ที่แท้เป็นคุณผู้ชายมาแล้วเหรอ? ขอโทษจริงๆ!”

เนี่ยเฟิงเห็นเจ้าเมืองเมืองกู่ปาขยับตัวไม่ได้แล้ว เขาปลื้มใจมากๆพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก

“แขนขาหักแล้ว รู้สึกยังไงล่ะ?”

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาล้วนเคียดแค้นเนี่ยเฟิงแทบตายแล้ว แต่เขาล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิง

“ยัง ยังใช้ได้! คุณผู้ชายสั่งสอนได้ดี!”

แม้ว่าคำพูดของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาพูดอย่างนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดอย่างนี้นะ

“นี่เพียงแค่สั่งสอนคุณเล็กๆน้อยๆเท่านั้น คืนนี้ผมก็จะดำเนินการ เพื่อที่จะป้องกันคุณแอบไปส่งข่าว ผมตัดสินใจว่าจะทำให้คุณนอนไปสักสองวัน”

เนี่ยเฟิงยิ้มตาหยีจ้องมองเจ้าเมืองอยู่

เจ้าเมืองเบิกตาโพลง จ้องมองเนี่ยเฟิงหยิบเข็มเงินออกมา เขาขยุกขยิกร่างกายของตนเองอยู่อย่างบ้าคลั่ง เขาอยากจะวิ่งหนี แต่ทำไม่ได้เลยสักนิด!

“คุณ! คุณอย่าเข้ามา! คุณจงอย่าเข้ามาล่ะ!”

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงคิดจะทำอะไร แต่เขารู้สึกว่าเนี่ยเฟิงย่อมมาโดยไม่หวังดีแน่นอน!

เนี่ยเฟิงกลับไม่ได้ให้ช่องทางที่ยังเหลืออยู่แก่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาต่อต้านเลยสักนิด——พูดได้อีกว่า ในตอนนี้ลักษณะท่าทีอย่างเจ้าเมืองเมืองกู่ปาแบบนี้ ถึงแม้ว่าอยากจะวิ่งหนีก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

เนี่ยเฟิงฝังเข็มอยู่จุดหลับในของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาโดยตรง ลงมือตรงจุดนี้จะต้องรู้หนักเบาแน่นอน มิฉะนั้นก็จะไม่มีทางช่วยเลย

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาหลับในไปโดยตรง เนี่ยเฟิงออกไปอย่างพอใจมากๆ

ไม่นานคนที่ลิซ่าส่งมาก็มาแล้ว คนเหล่านี้ดูแล้วแข็งแรงมาก อีกทั้งชายหญิงล้วนมีหมด

“คนของฉันมาถึงแล้ว ฉันบอกกับพวกเขามาก่อนแล้ว ไม่ว่ายังไงล้วนต้องเชื่อฟังการวางแผนของคุณ คุณเอาแต่ใช้ก็พอแล้ว ไม่เป็นไร”

เนี่ยเฟิงให้พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนรูปโฉมสักหน่อย พวกเขาดูแล้วก็เหมือนคนที่อยู่ในสลัมโดยกำเนิด

เนี่ยเฟิงพอใจเหลือเกิน

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ เนี่ยเฟิงซื้อรถคันหนึ่งมา ให้คนเหล่านี้ขึ้นรถไป เขาขนส่งคนไปยังชานเมืองโดยตรง

หลังจากมาถึงชานเมือง เป็นอย่างที่คิดไว้ที่นี่มีคนมารับต่อจริงๆ

เนี่ยเฟิงเหมือนคนที่วิ่งเต้นสุดขีด หลังจากส่งคนขึ้นไป เขาก็ขับรถออกไป

ตามความจริงเขาไม่ได้ออกไปเลย แต่ติดตามเข้าไป

เนี่ยเฟิงยังติดตั้งเครื่องดักฟังอยู่บนกายคนเหล่านี้ด้วย สะดวกในการยึดกุมข้อมูล

“สินค้าในครั้งนี้ดีมากกำยำล่ำสัน! ล้วนอาจจะไม่ต้องไปบำรุงรักษาอีก สามารถใช้ได้โดยตรง!”

“เจ้าเมืองเมืองกู่ปาได้ใจจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาไปหาสินค้าที่งดงามขนาดนี้มาจากไหน!”

“หลายวันก่อนผมยังได้ยินว่ามีมหาเศรษฐีคนหนึ่ง หัวใจเขาแย่มาก ตอนนี้ก็รอสินค้าที่สามารถจับคู่เข้ากันได้สำเร็จแล้ว ก็ไม่รู้ว่าในคนกลุ่มนี้จะมีหรือไม่เช่นกัน”

“ไอ้หยะ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องของอัตราที่อาจเป็นไปได้ ใครจะรู้ล่ะ?”

เนี่ยเฟิงทั้งฟังพวกเขาคุยเรื่อยเปื่อย ทั้งขับรถอยู่

ท้องฟ้ายิ่งมายิ่งมืดแล้ว รถก็วิ่งไปที่ไกลโพ้น

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงงานร้างในชานเมืองที่ไม่มีคน

ใครก็คิดไม่ถึง อยู่ใต้โรงงานร้างแห่งนี้ถึงขนาดมีโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

โรงพยาบาลแห่งนี้ก็ทำกิจกรรมแบบนี้โดยปริยายอยู่แล้ว

เนี่ยเฟิงขับรถตามไปอีกไม่ได้แล้ว ถ้าขับรถตามไปต่อละก็เป็นไปได้มากจะแหวกหญ้าให้งูตื่น

ดังนั้นเนี่ยเฟิงหาที่แห่งหนึ่ง จอดรถไว้ให้ดี ตามขึ้นไปต่อ

พวกเขาคนกลุ่มนั้นถูกพาเข้าไปในโรงพยาบาลใต้ดิน

ถึงโรงพยาบาล ฝีมือในการแสดงของคนกลุ่มนี้เยี่ยมมาก ไม่นานพวกเขาก็เสียงดังเอะอะขึ้นมา แต่ว่าคนที่นี่ก็เยอะมากเช่นกัน เพื่อที่จะมาปราบปรามคนเหล่านี้

“พวกคุณอย่าเสียงดังเอะอะเลย ผมบอกกับพวกคุณ เงียบหน่อยดีที่สุด ไม่งั้นลูกกระสุนของผมจะไม่มีตานะ!”

เป็นอย่างที่คิดไว้คนเหล่านั้นไม่กล้าพูดอีกเลยจริงๆ พวกเขาล้วนหวาดกลัวมาก

หลังจากปราบปรามคนเหล่านี้เสร็จ พวกเขาถูกพาเข้าไปเลย

ส่วนเนี่ยเฟิงแอบเข้าไปแล้ว

ที่นี่ใหญ่มาก ทั้งยังมีกล้องวงจรปิดจำนวนมาก ตอนที่เนี่ยเฟิงมาตั้งใจหาแล็ปท็อปเครื่องเล็กเครื่องหนึ่งมา เขาแฮ็กเข้าเน็ตเวิร์คของโรงพยาบาลแห่งนี้โดยตรง ควบคุมกล้องวงจรปิดของที่นี่ไว้

เนี่ยเฟิงผู้บุกรุกคนนี้ก็เดินเข้าไปอย่างองอาจอย่างนี้

โรงพยาบาลใต้ดินแห่งนี้ช่างทำเลียนแบบได้จนเหมือนมากจริงๆ ดูแล้วไม่ได้แตกต่างกันอะไรกับโรงพยาบาลตามระเบียบแบบนั้น กระทั่งยิ่งโออ่าหรูหรามากกว่า

เนี่ยเฟิงหยิบเสื้อกาวน์, หน้ากากกับแว่นตาชุดหนึ่งมาใส่ เขาเดินเข้าไปล้วนไม่ได้ถูกสงสัยเลยสักนิด

เขาตามทิศทางของคนกลุ่มนั้นไปเลย เป็นไปได้มากสถานที่ที่คนกลุ่มนี้ไปจะเป็นสถานที่ที่กักขังเวสลี่

เนี่ยเฟิงไหลลื่นไม่มีอุปสรรคตลอดทาง มาถึงห้องผู้ป่วยโดยตรง

ถ้าจะพูดว่านี่เป็นห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง ยังมิสู้พูดว่านี่เป็นกรงขังแห่งหนึ่งดีกว่า

พวกทาสที่สวมชุดผู้ป่วยอยู่ ถูกขังอยู่ข้างใน พวกเขาหวาดกลัวมาก แขนขาล้วนมีกุญแจมือ ไม่สามารถขยับตัวเลยสักนิด

พวกเขาหวาดกลัวไม่เป็นสุขจ้องมองหน้าต่างเล็กๆอันนั้น แต่หน้าต่างเล็กๆนี้ก็ไม่สามารถนำความรู้สึกว่าปลอดภัยใดๆให้กับพวกเขา

แป๊บเดียวเนี่ยเฟิงก็หาเด็กห้าคนนั้นที่อะเดค่ารับเลี้ยงไว้เจอ เวสลี่กำลังดูแลโนราอยู่ เด็กคนอื่นๆอีกสามคนก็พูดอะไรอยู่อย่างไม่เป็นสุข

เพราะว่าห้องผู้ป่วยทำการกันเสียงไว้แล้ว ดังนั้นคนที่อยู่ข้างนอกไม่ได้ยินเสียงข้างใน คนที่อยู่ข้างในก็ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยจากข้างนอก

เนี่ยเฟิงเห็นพวกเขาปลอดภัยมาก โล่งอกไปทีเล็กน้อย

“เหว่ย คุณเป็นใครเหรอ?”

ก็อยู่ในเวลานี้ อยู่ดีๆเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น ตาทั้งคู่ของเนี่ยเฟิงขึงลับลง เขาหันหน้าไป มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อกาวน์ที่กำลังใช้สายตาที่สงสัยจ้องมองเขาอยู่

“ผมเป็นหมอมาใหม่” เนี่ยเฟิงไอนิดๆเสียงหนึ่ง ตอบกลับแบบนี้

“หมอมาใหม่เหรอ? คุณชื่ออะไรล่ะ?”

ผู้ชายจ้องมองหน้าอกของเขาหนึ่งที ข้างบนมีป้ายชื่ออันหนึ่ง แน่นอนป้ายชื่อนี้ย่อมไม่ใช่ของเนี่ยเฟิงเลย

“นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเสื้อกาวน์ของหมอคนอื่น คุณทำไมต้องใส่ของคนอื่นล่ะ?”

หมอคนนั้นตื่นตัวมากๆ เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ฮัลโหล่ ช่วยผมตรวจดูหน่อย มีคนคนหนึ่ง…”

ยังไม่ทันรอเขาพูดจบ เนี่ยเฟิงลงมือก่อนแล้ว!

เขาเข้าไปสองทีก็ทำให้หมอคนนี้ขยับตัวไม่ได้ เพียงแค่บนหัวเขายังมีกล้องวงจรปิดอยู่

“ติง ติง ติง!” แป๊บเดียวสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นมาเลย!