บนกายเนี่ยเฟิงฝุ่นเต็มตัวจริงๆ อีกทั้งเขายังสวมใส่แว่นตากับหน้ากากด้วย ดูแล้วก็เหมือนหมอที่ตกยากเช่นกัน
นักรบหลายคนนี้เข้าไปสำรวจตรวจการณ์ทันที ในเวลานี้เนี่ยเฟิงกลับยิ้มตาหยีติดตามอยู่ข้างหลังพวกเขา
ในเวลานี้เวสลี่นั่งโยกไปโยกมาอยู่บนรถ เขาตบโนราที่นอนหลับอยู่ในอ้อมอกเบาๆ ในใจเขาหวาดกลัวมาก ไม่รู้ตกลงว่าเนี่ยเฟิงยังจะกลับมาได้หรือไม่
คนที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์นั้นร้ายกาจมากใช่หรือไม่? พวกเขาเป็นใครส่งเข้ามา เวสลี่ไม่กล้าคิดอย่างละเอียดเลยสักนิด เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหวาดผวา
ไม่นานรถก็ขับออกจากถิ่นทุรกันดารแถวชานเมืองแห่งนี้ สามารถมองเห็นแสงเล็กน้อยข้างถนนเป็นครั้งคราว
ทาสกลุ่มนี้ถูกกักขังอยู่โรงพยาบาลใต้ดินที่มืดฟ้ามัวดิน ค่อนข้างเป็นเวลามานานแล้ว ปัจจุบันนี้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่อยู่บนพื้นดิน พวกเขารู้สึกเพียงว่ารอดจากความตายมารอบหนึ่ง
อยู่ในระยะนี้พวกเขามองเห็นเพื่อนฝูงที่ถูกลากออกไป ตอนที่กลับมาเหลือเพียงแค่ศพมากมายที่เย็นเยือก ทุกครั้งที่เห็นฉากนี้พวกเขาก็จะหวาดกลัวเหลือเกิน พวกเขารู้ว่าพวกเขาก็เหมือนดั่งโกดังที่มีชีวิตอยู่แห่งหนึ่ง
พวกเขากระทั่งไม่ทันที่จะเศร้าโศก ได้เพียงแต่รู้สึกว่าโชคดีที่ร่างกายของตนเองยังถือว่าไม่ดีมาก ดังนั้นยังต้องบำรุงรักษาอีก เพราะพวกหมอที่อยู่ในโรงพยาบาลจำเป็นต้องรับรองว่าอวัยวะของพวกเขาจะถูกปลูกถ่ายในเวลาที่ดีที่สุด
ปัจจุบันนี้พวกเขาถึงขนาดยังอยู่รอดออกไปได้ นี่สำหรับพวกเขามากล่าวก็คือปาฏิหาริย์จริงๆเลย
ผ่านไปไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งถึงขนาดไล่ตามเข้ามาแล้ว คนทั้งหลายตื่นเต้นขึ้นมาเลย พวกเขารู้ว่าเฮลิคอปเตอร์นี้หมายความว่าอะไร!
และในเวลานี้เวสลี่ได้ยินเสียงของเฮลิคอปเตอร์ที่วนเวียนอยู่บนหัว เขาหวาดกลัวจนไม่ไหว เนี่ยเฟิงตายอยู่ในมือของคนกลุ่มนั้นเลยเชียวเหรอ? เป็นไปไม่ได้นะ! ทุกคนล้วนหวาดกลัวไม่เป็นสุข กระทั่งยังมีคนอยากจะกระโดดหนีออกจากรถ
และเวลานี้รถจอดลงมาแล้ว เฮลิคอปเตอร์ลงจอดอยู่ข้างรถพอดี
มีเงาคนคนหนึ่งเดินออกจากเฮลิคอปเตอร์ คนทั้งหลายกลั้นหายใจไว้ ในเวลานี้พวกเขากลับมองเห็นเนี่ยเฟิงที่ถอดเสื้อกาวน์สวมใส่หน้ากากอยู่ เนี่ยเฟิงยิ้มอยู่โบกมือแล้วโบกมืออีกกับพวกเขา
“เมื่อกี้ผมไปหารอบหนึ่งไม่เห็นรถ ดังนั้นผมก็เลยขับเฮลิคอปเตอร์ของพวกเขาเข้ามาหาพวกคุณเลย พวกเรากลับไปพร้อมกันเถอะ!”
ที่แท้เป็นเนี่ยเฟิง คนทั้งหลายเห็นฉากนี้ นี่จึงโล่งอกไปที เมื่อกี้พวกเขายังคิดอยู่ว่าคนที่มานี่ตกลงเป็นใครล่ะ? จะเป็นไอ้คนกลุ่มนั้นหรือไม่
หลังจากเนี่ยเฟิงขึ้นรถก็ละทิ้งเฮลิคอปเตอร์ไปเลย
ไม่นานรถก็ขับอยู่บนถนนแล้ว ผ่านไปไม่นานพวกเขาก็กลับถึงเมืองกู่ปาเลย ในทาสเหล่านี้ มีบางคนไม่ใช่ของเมืองกู่ปาเลย เนี่ยเฟิงก็พาพวกเขาไปยังเมืองกู่ปาด้วย
ในเวลานี้ก็ดึกแล้ว ทุกคนล้วนไม่มีอาการง่วงนอน โดยเฉพาะคนที่อยู่ในคลินิกแพทย์แผนจีนที่ตั้งตระหง่านอยู่บนถนนที่โหรงเหรงวังเวงแห่งนั้น
อะเดค่านั่งอยู่บนธรณีประตู เบิ่งมองท้องฟ้าที่บรรยากาศอึมครึมเต็มไปด้วยพิษร้ายที่อยู่ข้างนอก แม้อยู่ที่นี่ก็ไม่มีดวงดาวใดๆเช่นกัน
ฟ้าครามเมฆขาวที่อยู่บนหัวถูกควันระเบิดความวุ่นวายจากภัยสงครามตลอดปีปิดคลุมไปนานแล้ว โลกที่พวกเขามองเห็นกระทั่งเป็นสีเทา ไม่เคยเห็นฟ้าครามอะไรมาก่อน ก็ไม่เคยเห็นท้องฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยดวงดาวมาก่อนเช่นกัน
ก็อยู่ในเวลานี้ อะเดค่าได้ยินเสียงรถอยู่นอกคลินิกแพทย์แผนจีนดังขึ้นพักหนึ่ง อะเดค่ากระโดดขึ้นมาทันที พร้อมกับคนอื่นๆก็ตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน พวกเขาระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งหลบอยู่ข้างประตู ไม่รู้ว่าคนที่มาตกลงเป็นใคร
“อะเดค่า! อะเดค่าเป็นผม!” เสียงที่มีความอ่อนนิ่มของเวสลี่ส่งเข้ามา อะเดค่าตาแดงทั้งคู่ เธอพุ่งเข้าไปเปิดประตูออกทันที เป็นอย่างที่คิดไว้คนที่อยู่ข้างนอกล้วนเป็นเพื่อนฝูงที่สวมใส่ชุดผู้ป่วยที่ถูกจับไปกลุ่มนั้นจริงๆ
เวสลี่พุ่งเข้าไปกอดอะเดค่าไว้ทันที
เวสลี่ที่เข้มแข็งควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ไหวอีกแล้ว เพียงเห็นเขาร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา
“ผมคิดว่าผมจะไม่เจอคุณอีกแล้ว อะเดค่าผมคิดถึงคุณมากเกินไปจริงๆ ช่วงเวลานี้ผมดูแลโนราอย่างดี คุณดูสิ โนราแข็งแรงมาก!”
อะเดค่ากอดน้องสาวที่อยู่ในอ้อมอกเวสลี่ไว้ โนราเข้าสู่ความฝันหวานแล้ว เห็นลักษณะท่าทีกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดอยู่โลกภายนอก โนราไม่รู้เลยสักนิด นี่ก็ถือว่าเป็นคนที่มีความสุขมากเช่นกันล่ะ
ในเวลานี้เมโดว์ก็หาน้องสาวของตนเองเจอแล้วเช่นกัน พวกเธอทั้งสองกอดกันร้องไห้อยู่
เนี่ยเฟิงเห็นฉากนี้ก็รู้สึกปลื้มใจมากๆ การพลัดพรากในความวุ่นวายจากภัยสงคราม มีคนมากมายล้วนถูกลากไปทำการทดลองร่างกายมนุษย์ คนเหล่านี้ล้วนเป็นประชาชนที่บริสุทธิ์ใจพวกเขาไม่ควรได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เนี่ยเฟิงเห็นแล้วก็รู้สึกเศร้าใจมากเช่นกัน ในใจย่อมเจ็บปวดอยู่แล้ว
ถ้าหากไม่ใช่เนี่ยเฟิงแข็งแกร่งพอ เกรงว่าตั้งแต่แรกเขาก็จะเหมือนเช่นดั่งคนเหล่านี้
“คุณผู้ชายขอบคุณมาก ถ้าหากไม่ใช่คุณ พวกเราไม่มีโอกาสได้อยู่ร่วมกันอีกเลยสักนิด ถ้าหากไม่ใช่คุณเป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะหนีออกจากเงื้อมมือของอำนาจอันชั่วร้าย!”
หลังจากพวกเขาร้องไห้พอแล้ว ถึงขนาดล้วนคุกเข่าลง คำนับไปยังเนี่ยเฟิง。
เนี่ยเฟิงรู้ว่าพวกเขาเพื่อที่จะแสดงถึงความเคารพนับถือที่มีต่อตนเอง แต่ว่าเนี่ยเฟิงยังคงเข้าไปพยุงคนทั้งหมดขึ้นมา
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงเอาหีบหลายใบออกมาจากห้องเรียกคนทั้งหลายล้อมรอบเข้ามา
“เงินเหล่านี้ล้วนเป็นเจ้าเมืองเมืองกู่ปาได้มาจากการขายทาส ผมรู้สึกว่าเงินเหล่านี้จะเป็นของพวกคุณ ดังนั้นพวกคุณก็แบ่งสรรกันไปเถอะ”
นี่เป็นเหรียญทองหลายหีบนะ ทุกคนจ้องมองจนตาค้างเลย ในเวลานี้เมโดว์ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก
“คุณผู้ชาย เงินก้อนนี้ฉันเอาไม่ได้ ถ้าหากมีส่วนหนึ่งของฉันล่ะก็ ฉันหวังว่าเงินก้อนนี้จะเอาให้คุณ เอามาขอบคุณบุญคุณที่คุณช่วยฉันกับน้องสาวฉัน!”
เดิมทีคนอื่นๆยังมีใจหวั่นไหวเล็กน้อย แต่คิดแล้วคิดอีก ถ้าหากไม่มีเนี่ยเฟิงจริงๆ พวกเขาตายไปนานแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะยังมีชีวิตยืนอยู่ที่นี่เลยสักนิด ผ่านไปครั้งนี้รอดจากความตาย พวกเขาก็ใจปลอดโปร่งมากแล้ว ดังนั้นพวกเขายินยอมพร้อมใจกันจะเอาเงินก้อนนี้ให้แกเนี่ยเฟิง
“เงินเล็กน้อยนี้สำหรับผมมากล่าวล้วนไม่มีประโยชน์เลยสักนิด”
เนี่ยเฟิงยักไหล่แล้วยักไหล่อีก คำพูดที่เขาพูดออกมาน่าตื่นตระหนกมาก คนทั้งหลายได้ยินอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลง นี่เป็นเหรียญทองหลายหีบล่ะ เหรียญทองเหล่านี้ ถึงแม้ว่าเป็นคนที่ร่ำรวยมั่งคั่งเห็นแล้วใจล้วนจะหวั่นไหวเช่นกัน แต่เนี่ยเฟิงถึงขนาดพูดว่าสำหรับเขามากล่าวล้วนไม่มีประโยชน์เลยสักนิดเหรอ?
“จริงนะ เงินเล็กน้อยนี้ไม่ถือว่าอะไร พวกคุณยังคงเอาไปใช้ชีวิตให้ดีๆเถอะ”
ฐานะทางสังคมของเนี่ยเฟิงทำให้เงินเล็กน้อยนี้ไม่เข้าตาเขาเลยสักนิด ทุกคนสบตากัน ไม่รู้ว่าในเวลานี้ควรจะพูดอะไรบ้างจึงจะดี
และอยู่ในเวลานี้ อะเดค่าเข้าไปเป็นคนตัดสินใจแบ่งสรรให้เลย เพราะว่าอะเดค่ารู้ เพียงแค่เป็นเรื่องที่เนี่ยเฟิงแน่ชัดก็ไม่มีช่องทางที่ยังเหลืออยู่ให้ปรึกษาหารือเลย
เนี่ยเฟิงรู้สึกปลื้มใจมากๆพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก ในที่สุดอะเดค่าก็ฟังคนพูดเข้าใจแล้ว ก่อนหน้านั้นอะเดค่ามักจะอยากจะออกดำเนินการไปพร้อมกับเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงไม่อยากพาอะเดค่าไปด้วย ประเด็นหลักคือเรื่องสามารถทำสำเร็จได้คนเดียวไม่จำเป็นต้องไปสองคน
เนี่ยเฟิงนึกถึงคนเหล่านั้นที่ลิซ่าส่งเข้ามา ดังนั้นเขาหันหน้าไปพูดกับหลายคนนั้นว่า “วันนี้ขอบคุณการช่วยเหลือของพวกคุณมาก หลังจากกลับไป พวกคุณค่อยมาหาผมที่ห้องประธานอีกครั้ง ผมจะให้รางวัลที่คู่ควรกับพวกคุณ”
พวกเขายังถือว่ามีเงิน ดังนั้นสำหรับเงินทองไม่ค่อยสนใจเลย สิ่งที่พวกเขาอยากได้ที่สุดคือพลังการต่อสู้ที่น่ากลัวอย่างเนี่ยเฟิงแบบนั้น การชกต่อยของเนี่ยเฟิงมีเทคนิคเฉพาะตัวมากๆ พวกเขาอยากฝึกสิ่งนั้น
แต่ในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่โอกาสดีที่จะพูดคุย ดังนั้นพวกเขาออกไปก่อนเลย
