เนี่ยเฟิงเห็นพวกเขาทำงานอย่างรวดเร็ว เขาเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ เหตุผลหลักคือเนี่ยเฟิงรู้สึกว่าความคืบหน้าของงานล่าช้า ดังนั้นพาเนี่ยเฟิงกวักมือใหญ่เรียกอีกครั้งก็เรียกวิศวกรมาอีกสิบกว่าคน วิศวกรพวกนี้เรียกราคาเนี่ยเฟิงเท่ากันทุกคน
นี่เป็นเงินก้อนที่ใหญ่มากๆ เรียกวิศวกรทำงานทีละสิบๆคน
ถึงในมือของเนี่ยเฟิงจะมีเงิน อีกทั้งเจ้าเมืองของเมืองจันทร์ทองคำยังร่วมลงทุนกับเนี่ยเฟิงด้วย แต่นี่มันสิ้นเปลืองเกินไปรึเปล่า อ้าปากปุ๊บก็จะเรียกวิศวกรมาทีละยี่สิบคน งานพวกนี้ไม่จำเป็นต้องใช้วิศวกรเยอะขนาดนี้ด้วยซ้ำ แต่เนี่ยเฟิงทำเพื่อเร่งความเร็ว เขาจึงไม่สนใจต้นทุน สิ่งนี้ไม่ใช่ใครก็สามารถทำได้
เดิมทีพานฉางอันอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคิดๆดูแล้ว เรื่องจากนี่เป็นการตัดสินใจของอาจารย์ของตน เขาเป็นเพียงแค่ลูกศิษย์เท่านั้น จะพูดออกไปได้อย่างไร ดังนั้นพานฉางอันจึงกลืนคำพูดลงท้องไป ทั้งสามเดินมาที่คฤหาสน์ของเจ้าเมืองด้วยกัน หลังจากที่พานฉางอันนั่งลงมาก็อดที่จะเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า
“พี่เฟิงครับ ผมคิดว่าเราไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ รีบขนาดนั้น……งานพวกตกแต่งยังคงต้องการปรับปรุงสิ่งที่ดีอยู่แล้วให้ดีขึ้นไปอีก ถ้ารีบเดินไป ของที่ทำออกมาอาจจะไม่ละเอียดก็ได้นะครับ！”
เนื่องจากตอนนี้พานฉางอันก็เป็นผู้ถือหุ้นคนหนึ่ง เขาน่ะมีสิทธิ์ถาม
เนี่ยเฟิงรู้ดีว่าในใจของพานฉางอันกำลังกังวลเรื่องอะไร
“นายเสนอออกไปได้ดี อีกทั้งเรื่องที่นายพูดมาฉันพิจารณามาแล้ว แต่ในเมืองกู่ปามีประชากรห้าพันกว่าคน พวกเขายังต้องใช้ชีวิต เพื่อที่จะให้พวกเขาได้หารายได้เลี้ยงครอบครัวให้เร็วที่สุด ดังนั้นฉันเลยอยากเร่งสร้างเมืองอิลลูชั่น แบบนี้จะสามารถให้งานกับพวกเขาได้ ทำให้พวกเขามีรายได้สามารถทำให้ครอบครัวของพวกเขาร่ำรวยขึ้นมาได้”
พานฉางอันที่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกละอายใจมาก พานฉางอันคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงสร้างเมืองอิลลูชั่นไม่ได้ทำเพราะเงิน จิตสำนึกของอาจารย์ไม่เหมือนกับคนอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ขอโทษนะครับอาจารย์ วิสัยทัศน์ของผมไม่กว้างเอง ผมเดินทางแคบไป ขอบคุณอาจารย์ครับที่ชี้แนะ！”
พานฉางอันรีบก้มหน้ากล่าวขอโทษ เนี่ยเฟิงหัวเราะแล้วโบกมือไปมา คำพูดประโยคเดียวก็สามารถมองทะลุจิตใจของพานฉางอันได้
“เพราะนายเองก็ร่วมลงทุนด้วย อีกทั้งฉันดูออก เงินที่นายให้มาก้อนนี้อาจจะมาจากพ่อของนาย พวกนายสองพ่อลูกร่วมลงทุนเมืองอิลลูชั่นแล้ว มีสิทธิ์ถามจริงๆนั่นแหละ ไม่จำเป็นต้องรู้สึกละอายใจหรอก ยิ่งไปกว่านั้นทีมวิศวกรที่ฉันหามาเป็นทีมที่ดีที่สุดในเมืองจันทร์ทองคำ ค่าตัวของพวกเขาจึงมากกว่าคนอื่น ถ้าไม่ตั้งใจทำงานให้ฉัน ฉันก็ต้องฟ้องพวกเขา”
ในตอนที่เนี่ยเฟิงพูดคำว่าฟ้องนั้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา พานฉางอันอดที่จะตัวสั่นไม่ได้ เขาไม่ได้รู้สึกว่าอาจารย์ของเขาจะฟ้องร้องคนอื่น ท่าทางดูเหมือนจะจัดการคนทิ้งซะ ก็ไม่แน่
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร พานฉางอันก็ได้เห็นความซื่อสัตย์จริงใจของอาจารย์ของเขา ถึงว่าล่ะมีคนชื่นชอบเขามากมายขนาดนี้
“แย่แล้วๆ พี่อะเดค่าพี่รีบออกไปดูเร็วเข้า ข้างนอกตีกันใหญ่แล้ว！”
ระหว่างที่ทั้งสามกำลังจิบน้ำชากันอยู่ เมโดว์ก็พรวดพราดเข้ามาอย่างเร่งรีบ เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มมองเห็นพานฉางอันดวงตาของเธอเป็นประกายในทันที
อะเดค่าแปลกใจมาก เธอรีบดึงตัวเมโคว์แล้วสอบถามอย่างละเอียด
ก่อนหน้านี้เมโดว์กับน้องสาวของตัวเองคิดอยากจะออกจากเมืองกู่ปา แต่เมโดว์กับร้องสาวเป็นเด็กกำพร้าในสนามรบ หลังจากที่พวกเขาออกจากเมืองกู่ปาก็ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน
