ลิซ่าอึ้งชะงักไปหนึ่งที จากนั้นบนใบหน้าของเธอเปล่งรอยยิ้มออกมาหนึ่งที
เริ่มแรกลิซ่าเพียงแค่อมยิ้ม จากนั้น ลิซ่าถึงขนาดหัวเราะออกมา
“เนี่ยเฟิงเอ่ยเนี่ยเฟิง ฉันยิ่งอยากรู้อยากเห็นต่อคุณแล้ว คนเหมือนอย่างคุณถึงขนาดยังกล้าบอกว่าตนเองเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาคนหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะเชื่อ”
เนี่ยเฟิงรู้ว่าลิซ่าเคยทำการตรวจสอบตนเองมาก่อน แต่สถานะของเขารับการกลั่นกรองไหวอยู่แล้ว ดังนั้นถึงแม้ว่าไปตรวจสอบก็ตรวจสอบไม่ได้อะไรออกมาเช่นกัน
เจ้าเมืองเมืองกู่ปาตายแล้ว ลูกชายของเขาก็เพราะว่าพิการ ดังนั้นได้เพียงแต่อยู่โรงพยาบาลตลอดชีวิต ไม่สามารถสืบช่วงตำแหน่งของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาต่อได้
พวกผู้อยู่อาศัยที่พักอยู่ในเมืองกู่ปาไม่รู้เลยว่าเจ้าเมืองใหม่ต่อไปนี้ตกลงจะเป็นใคร พวกเขาไม่มีสิทธิไปแข่งขันชิงตำแหน่งอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะพักอยู่ที่นี่โดยกำเนิด
แต่พวกเขายากจนมากเกินไปแล้วจริงๆ พวกเขาไม่มีเงินและไม่มีอำนาจอิทธิพล อยากจะกลายเป็นเจ้าเมือง จะต้องเป็นคนที่อยู่ในสังคมชนชั้นสูง ถึงแม้ว่าไม่ใช่คนที่อยู่ในสังคมชนชั้นสูงก็ต้องเป็นคนมีเงิน
ถึงแม้ว่าลิซ่าไม่ช่วยเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงก็มีความคิดที่จะกลายเป็นเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยู่แล้ว
เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร เขาเข้าไปพักในจวนเจ้าเมืองเมืองกู่ปาโดยตรงเลย อีกทั้งชำระสะสางทรัพย์สินของเจ้าเมืองเมืองกู่ปา และรับกิจธุระของเขาเหล่านั้นต่อ
ตามความจริงเจ้าเมืองเมืองกู่ปาแต่ก่อนก็ไม่มีผลงานอะไรเลยสักนิด เขาคิดเพียงที่จะรับเงินค่าภาษียิ่งมากจากบนกายของคนเหล่านี้ พื้นดินนี้หนักเป็นพิเศษ คนที่พักอยู่นี่ล้วนเป็นคนยากจน ที่ไหนจะมีเงินล่ะ?
แต่ถึงแม้ว่าไม่มีเงิน ขอเพียงพวกเขาพักอยู่ที่นี่ก็ต้องเสียค่าภาษีนี่ก็เป็นกฎระเบียบที่เจ้าเมืองเมืองกู่ปากำหนดไว้ การจัดเก็บภาษีทุกเดือนล้วนต้องจ่ายครั้งหนึ่งก็เหมือนเช่นดั่งค่าเช่า ถ้าหากพวกเขาจะบริการลูกค้าอยู่ที่นี่ งั้นก็ต้องส่งบัญชีเข้าไปให้ตรวจดูทุกเดือน
เนี่ยเฟิงดูรายได้ที่อยู่ข้างบนนี้ดูแล้วดูอีก ที่นี่ลำบากยากแค้นมากเกินไปแล้วจริงๆ ด้วยเหตุนี้รายได้ก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ แต่เพราะว่าถูกขูดรีดร้ายกาจมากเกินไปแล้ว เจ้าเมืองเมืองกู่ปาก็ได้มาไม่น้อยจริงๆ
เนี่ยเฟิงไปดูที่คลังเก็บทองของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอีก ข้างในนี้ยังมีทองคำไม่น้อย
จำนวนของเงินเหล่านี้ไม่ค่อยเยอะ แต่ล้วนเอามาจากบนกายของผู้เสียภาษีเหล่านี้
เนี่ยเฟิงครุ่นคิดไปสักพัก จากนั้นก็เลยตัดสินใจจะทำการคืนภาษี
เขากำหนดกฎระเบียบของเมืองกู่ปาใหม่อีกครั้ง โดยเฉพาะส่วนที่จัดเก็บภาษี
แต่ในเมื่อพวกเขาจะยึดใช้ทรัพยากรของเมืองกู่ปา งั้นก็ต้องจัดเก็บภาษีจริงๆ แต่การจัดเก็บภาษีของเขาคือลดเกณฑ์แรงงานภาษีต่างๆ
อีกทั้งตอนนี้เนี่ยเฟิงยังไม่มีอาชีพที่จัดหาให้กับพวกเขาได้เลย พวกเขาได้แต่กลับไปทำอาชีพเก่า แต่หลังจากลดการจัดเก็บภาษี รายได้ของพวกเขากลายเป็นดูดีขึ้นเยอะเลย
วันแรกที่เนี่ยเฟิงกลายเป็นเจ้าเมืองเมืองกู่ปา ก็เริ่มดำเนินการกิจกรรมในการคืนภาษีแล้ว พวกชาวบ้านที่พักอยู่ในเมืองกู่ปา ได้ยินข่าวก็รู้สึกประหลาดใจมากๆ เพราะว่าพวกเขาผ่านหลายเมืองต่อๆกันมา พวกเขารู้ว่าเมืองกู่ปาเป็นของเจ้าเมืองนะ
เจ้าเมืองเอาของบางอย่างของพวกเขาไป พวกเขาได้เพียงแต่ยอมรับอย่างเงียบๆ มีการต่อต้านก็จะถูกทุบตี
แต่พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนถึงขนาดจะมีการคืนภาษีแบบนี้ ตอนที่พวกเขาได้รับการจัดเก็บภาษีล้วนรู้สึกประหลาดใจมากๆ
นี่เป็นเงินก้อนหนึ่งที่ไม่น้อยจริงๆ
เนี่ยเฟิงย่อมไม่ได้จ่ายเงินก้อนนี้คืนให้หมดอยู่แล้ว เพราะว่าเขารู้ ถ้าหากคนร่ำรวยมั่งคั่งขึ้นมาในรวดเดียว ก็จะเกิดข้อที่เป็นพิษเป็นภัยมากมาย
หลังจากเนี่ยเฟิงทำการคืนภาษีแล้ว ออกคำสั่งก่อสร้างเมืองกู่ปาทันที เงินที่ใช้ก็คือเจ้าเมืองเมืองกู่ปาที่เหลือไว้เหล่านี้ เงินเหล่านี้ เดิมทีเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยากจะก่อสร้างจวนเจ้าเมืองแห่งหนึ่งให้กับตนเอง แต่ไอ้คนนี้ถูกฆ่าแล้ว ดังนั้นตอนนี้เขาได้แต่คิดอยู่ในนรกแล้ว
ความเร็วในการจัดการเรื่องของเนี่ยเฟิงเร็วมากมาโดยตลอด ใช้เวลาเพียงแค่วันเดียวเขาก็ทำการเสร็จแล้ว วันจันทร์กลับไปไม่ได้เลย ได้เพียงแต่พักค้างอยู่ในเมืองกู่ปา
ทุกคนล้วนอยากรู้อยากเห็นกับเนี่ยเฟิงเจ้าเมืองใหม่มากๆ พวกเขาจ้องมองเนี่ยเฟิงตาปริบๆอยู่
ตอนแรกอะเดค่าด้าได้ยินว่าเนี่ยเฟิงกลายเป็นเจ้าเมืองของเมืองกู่ปาแล้ว เธอมีความไม่เชื่อเล็กน้อยนะ
แต่เห็นคนที่เดินออกมาจากจวนเจ้าเมืองเมืองกู่ปากับตาเป็นเนี่ยเฟิงนั่นเอง อะเดค่าก็เชื่อแล้ว
อะเดค่าดีใจด้วยใจจริง เพราะอะเดค่ารู้ว่าหลังจากเนี่ยเฟิงกลายเป็นเจ้าเมืองเมืองกู่ปา งั้นเมืองกู่ปาย่อมจะกลายเป็นยิ่งดีขึ้นกว่าแต่ก่อน อย่างน้อยจะไม่มีการขูดรีดแบบนี้ เหมือนอย่างที่คิดการคืนภาษีและการก่อสร้างดำเนินการทั้งสองอย่างพร้อมกัน
อะเดค่าเป็นฝ่ายรู้สึกตัวก่อตั้งการลงทะเบียนขององครักษ์เมืองขึ้นมาเอง
ทุกคนยังคาดเดาไม่ถูกกับเจ้าเมืองใหม่คนนี้ แต่พวกเขายังค่อนข้างชอบอะเดค่าอยู่ ถ้าหากไม่ใช่อะเดค่า งั้นคนเหล่านั้นที่ถูกลักพาตัวไปขายเกรงว่าล้วนไม่สามารถกลับมาได้
ถึงแม้ว่าจวนเจ้าเมืองเทียบกันกับเมืองอื่นๆขึ้นมารู้สึกง่ายๆและหยาบเล็กน้อยจริงๆ แต่อยู่ในเมืองกู่ปานับได้ว่าเป็นสิ่งปลูกสร้างที่ดีมากแล้ว
เนี่ยเฟิงถือเอาที่นี่เป็นฐานปฏิบัติการของตนเอง บวกกับห้องของอะเดค่าฝั่งโน้นง่ายๆและหยาบกว่าจริงๆ ดังนั้นเนี่ยเฟิงให้พวกเขาอะเดค่าย้ายเข้ามาที่นี่
“วันหลังก็มาเปิดคลินิกแพทย์แผนจีนอยู่ที่นี่เถอะ สิ่งที่ผมสอนให้คุณ คุณลืมไปหรือยังล่ะ?”
“การสั่งสอนของคุณผู้ชายฉันจำไว้ขึ้นใจโดยตลอด ลืมไม่ได้อย่างเด็ดขาด คุณผู้ชาย คุณวางใจเถอะ!”
อะเดค่าได้ยินว่าเนี่ยเฟิงจะยกจวนเจ้าเมืองเมืองกู่ปาออกมาให้พวกเขาพัก เธอตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรบ้างจึงจะดี เธอรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ได้นะ แต่ความมั่นคงยืนหยัดของเนี่ยเฟิงกลับทำให้อะเดค่าพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
หลังจากเนี่ยเฟิงทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ ใช้เวลาไปเล็กน้อย ติดตั้งกล้องวงจรปิดอยู่ในเมืองกู่ปา
“เมืองกู่ปาปลอดภัยเป็นเวลาชั่วคราว แต่แอนโทนี่ไอ้แก่นั้นไม่รู้ว่าจะมาจับตัวประกันถึงที่นี่อีกหรือไม่ ตอนนั้นคนที่วิ่งหนีไปก็ค่อนข้างเยอะมากนะ พวกเขาสำหรับทาสล้วนไม่ได้เสียเวลามากมาโดยตลอด โดยทั่วไปมากล่าวคนที่ลงทะเบียนมีไม่กี่คน ดังนั้นพวกเขาน่าจะไม่มาหาถึงที่นี่ เพียงแค่ก็อาจจะไม่แน่เช่นกัน”
ลิซ่ารู้ว่าเนี่ยเฟิงเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกเขาอะเดค่ามาก ดัวนั้นลิซ่าส่งกำลังคนกลุ่มหนึ่งมาเฝ้ารักษาอยู่ที่นี่
“ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณก็ถือว่าเป็นพันธมิตรแล้ว เรื่องเล็กๆเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ”
ลิซ่าไม่ได้ออกหน้าเลย แต่ลิซ่ารู้ว่าเนี่ยเฟิงแคร์คนบางคนที่อยู่ในเมืองกู่ปามาก
เนี่ยเฟิงพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกนิดๆ “ได้ แอนโทนี่ฝั่งโน้นผมจะคิดวิธีจัดการเอง”
ลิซ่าลังเลเล็กน้อย จากนั้นจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง “ว่าแล้ว มะรืนนี้มีงานเต้นรำงานหนึ่ง งานเต้นรำนี้จัดให้สำหรับผู้บริหารระดับสูงของสามพันธมิตรใหญ่ อาจจะเป็นเพราะว่าความวุ่นวายในช่วงนี้ เดิมทีงานเต้นรำนี้จะจัดในอาทิตย์หน้า เลื่อนเวลาเร็วขึ้นเยอะเลย เพราะว่าฉันประกาศกับคนข้างนอกว่า คุณเป็นว่าที่สามีของฉัน ดังนั้น…”
“งั้นก็ไปเถอะ”
ดังคำกล่าวที่ว่ากินของเขารับของเขาปฏิเสธไม่ได้ คนของลิซ่าคุ้มครองความปลอดภัยของพวกเขาอะเดค่าอยู่ ถ้าเนี่ยเฟิงไม่ไปก็ไม่รู้จะว่ายังไง
“งั้นก็ตกลงเป็นอย่างนี้ล่ะ”
ลิซ่ารู้ว่าความสัมพันธ์ของตนเองกับเนี่ยเฟิงยิ่งใกล้ชิดอีกก้าวหนึ่งแล้ว เพียงแค่ลิซ่ายังไม่ได้แสดงถึงสถานะของตนเอง ถึงยังไงจะก่อตั้งกลุ่มพันธมิตรที่สี่ พวกเขาต้องการดึงคนที่ยิ่งคุ้มที่จะเชื่อใจได้มาเป็นพวก
ในพวกเขานั้นถ้าหากเกิดคนทรยศขึ้นมางั้นก็จบเลย
เนี่ยเฟิงไม่ได้พักค้างอยู่ในเมืองกู่ปานานเท่าไหร่เลย? เขาสั่งการพวกเขาอะเดค่ารอบหนึ่ง จากนั้นกลับไปที่โรงเรียน ในเวลานี้พานฉางอันเฝ้าปรารถนาด้วยความเร่าร้อนอยู่ในหอพักแล้ว
หลังจากพานฉางอันเห็นเนี่ยเฟิงกลับมาแล้วตื่นเต้นดีอกดีใจมากเหลือเกิน “พี่เฟิง ตกลงวันหยุดเสาร์อาทิตย์คุณไปไหนแล้วล่ะ? วันจันทร์ก็ไม่มาเรียนเช่นกัน!”
