ลิซ่าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม เธอยืนอยู่ที่นั่นเพื่อต่อสู้กับกองทัพโดยปราศจากความกลัวใดๆ
เดิมทีสมาชิกสภานักเรียนที่อยู่ข้างหลังลิซ่ารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่ตอนนี้พวกเขาได้รวบรวมความกล้าขึ้นมาแล้ว
แต่ไม่มีทหารคนใดสนใจลิซ่าเลย ลิซ่าที่ยังคงคิดจะบุกเข้าไปถูกขวางไว้
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาหยุดฉัน? คุณไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นประธานสภานักเรียนของวิทยาเขตA ฉันคือลิซ่า บุตรสาวของเคลต์ พันธมิตรที่หนึ่ง! ถ้าอ่านสถานการณ์ออกว่าต้องทำอย่างไรก็รีบให้ฉันเข้าไป! ฉันไม่สนหรอกว่านี่จะเป็นความบาดหมางส่วนตัวอะไร ฉันรู้แค่ว่าพวกคุณบุกเข้าไปในโรงเรียน คุกคามความปลอดภัยของนักเรียนของโรงเรียนผู้ดี!”
บรรดาหัวหน้ากองกำลังติดอาวุธส่วนตัวมองหน้ากัน ยังคงยืนขวางตรงหน้าลิซ่าเหมือนเป็นกำแพง พวกเขายังยกปืนชี้ไปที่ลิซ่าด้วย
มีคนสองคนยืนอยู่ในค่ายมวยเฉิงเฟิง สองคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเนี่ยเฟิงและอดอล์ฟ
เมื่อคืนอดอล์ฟไม่ได้นอนทั้งคืน จัดการเก็บกวาดงานศพของลูกชาย ยุ่งทั้งวัน ดวงตาของเขาแดงก่ำจนเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขาจ้องเขม็งไปที่เนี่ยเฟิง
“ต้องเป็นคุณแน่ เมื่อคืนก่อนคุณแข่งรถกับลูกชายของผม”
อดอล์ฟก็ไม่อ้อมค้อม เขาถามเนี่ยเฟิงออกไปตรงๆ
เมื่อเนี่ยเฟิงเผชิญหน้ากับคนที่พกอาวุธส่วนตัว เขาก็ไม่กลัวเลยสักนิด ตรงกันข้าม กลับเคลื่อนไหวใบมีดได้อย่างอิสระด้วยซ้ำ
“ถูกแล้ว ผมเอง”
“เมื่อคืนคุณฆ่าลูกชายของผมยังไง? ผมต้องการฟังคำตอบที่น่าพอใจจากคุณ”
แม้ว่าอดอล์ฟจะไม่สูงเท่าเนี่ยเฟิง แต่เขาได้ต่อสู้ล้มลุกคลุกคลานในสนามรบมาเป็นเวลานาน พลังอาฆาตมีอยู่ทั่วทั้งร่างกาย
“ลูกชายของคุณขับชนหน้าผาเสียชีวิตเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย”
“คุณกล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่คุณทำเหรอ?!” อดอล์ฟโกรธจัด
อดอล์ฟเพิ่งประสบความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกชาย ตอนนี้ยังไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้
อดอล์ฟเหนี่ยวไกปืน เสียงปืนดั่งกึกก้องขึ้นมา!
เดิมทีอดอล์ฟคิดว่ากระสุนนัดนี้จะยิงถูกหัวใจของเนี่ยเฟิง แต่คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะใช้วิชาย้ายร่างหลบไปอยู่ข้างกายอดอล์ฟ
เมื่ออดอล์ฟได้สติกลับมา เขาก็ถูกเนี่ยเฟิงจับกดลงกับพื้นแล้ว กองทัพส่วนตัวของเขาพากันเล็งปืนกลไปที่เนี่ยเฟิง และในเวลานี้เนี่ยเฟิงก็ชิงเป็นฝ่ายลงมือก่อน
เนี่ยเฟิงแย่งปืนจากมือของอดอล์ฟ แล้วเอาปืนจ่อไปที่ศีรษะของอดอล์ฟ ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา
“สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตคือการที่มีคนเอาปืนมาจ่อผม คุณควรบอกให้ลูกน้องวางปืนลงดีกว่า มิฉะนั้นผมก็ไม่รังเกียจที่จะส่งคุณไปพบพญายมในตอนนี้”
“ความอดทนของผมมีจำกัดนะ พวกเขายังเอาปืนชี้มาที่ผมอยู่”
เนี่ยเฟิงเอาปืนในมือเคาะศีรษะอดอล์ฟ ทุกครั้งที่เขาเคาะ อดอล์ฟจะอดสั่นสะท้านไม่ได้ เพราะเขากลัวว่าถ้าปืนกระบอกนี้เกิดลั่นขึ้นมา ชีวิตของเขาก็จะจบลงเช่นนี้
“พวกคุณยังมัวทำอะไรอยู่น่ะ? รีบวางปืนลงสิ!”
อดอล์ฟขู่คำราม กองกำลังติดอาวุธส่วนตัววางปืนลงอย่างเป็นไปตามเงื่อนไข เหมือนสุนัขที่เชื่องมาก
“ผมจะบอกคุณอีกครั้ง ผมไม่ได้ฆ่าคอนสแตนตินลูกชายของคุณ คนอย่างผมกล้าทำกล้ารับมาโดยตลอด ถ้าผมฆ่าผมไม่มีทางปฏิเสธ”
เนี่ยเฟิงมองไปที่อดอล์ฟอย่างเย็นชา จากนั้นก็ถีบอดอล์ฟออกไป อดอล์ฟกลิ้งลงบันไดด้วยสภาพจนตรอก เขาพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น
“ผมขอแนะนำคุณว่าอย่าบุ่มบ่าม เมื่อครู่ผมแค่เอาชนะคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเมื่อคุณกลับไปที่กองทัพแล้วคุณจะปลอดภัย”
เดิมทีอดอล์ฟวางแผนที่จะให้กองกำลังติดอาวุธส่วนตัวลงมือ แต่เขากังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเอง เขาทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งแล้วรีบออกไปจากที่นี่ เนี่ยเฟิงเพียงคนเดียวได้คลี่คลายวิกฤตกาลได้อย่างง่ายดาย
จากนั้นฉินเฟิงได้ใช้ความสามารถในการตรวจสอบข้อมูลของสำนักมังกร ในไม่ช้าก็ตรวจสอบพบว่าเป็นซันนี่กับแจ็คที่แอบวางแผนทำร้ายคอนสแตนตินแล้วโยนความผิดให้เนี่ยเฟิง
ซันนี่กับแจ็คไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิง พวกเขาถูกเนี่ยเฟิงสังหารอย่างรวดเร็ว จากปากคำของทั้งสองได้รับการยืนยันแล้วว่าผู้อยู่เบื้องหลังพวกเขาก็คือแอนโทนี่จากพันธมิตรที่สาม
เมื่ออดอล์ฟกลับมาถึงเมืองหยกวิศิษฏ์ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอัปยศและโมโห สุดท้ายภายใต้การเสนอแผนการของลูกชายอีกสองคน ก็ได้โพสต์รางวัลนำจับบนเว็บไซต์สมาคมนักล่าเงินรางวัล เพื่อกำจัดเนี่ยเฟิง
ในไม่ช้าเนี่ยเฟิงก็เห็นรางวัลในการสังหารตนเอง บอกว่าน่าสนใจ จากนั้นจึงรับทำภารกิจเงินรางวัล
เมื่อฉินเฟิงมาถึงเมืองหยกวิศิษฏ์ เขาก็มายืนตรงหน้าอดอล์ฟในฐานะนักล่ารางวัล ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของอดอล์ฟสามพ่อลูก จึงถือโอกาสกำจัดพวกเขาอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่อดอล์ฟและคนของเขาถูกสังหาร เนี่ยเฟิงก็เข้ายึดครองเมืองหยกวิศิษฏ์อย่างรวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ
การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในชั่วพริบตา ผู้คนได้ข่าวว่าเมืองหยกวิศิษฏ์ถูกศัตรูยึดครอง เจ้าเมืองและบุตรชายทั้งสามเสียชีวิตหมดแล้ว ชายผู้ครอบครองตำแหน่งเจ้าเมืองเป็นผู้ที่กล้าหาญองอาจมาก ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน
อีกด้านหนึ่ง เมืองอิลลูชั่นที่เนี่ยเฟิงทุบกระปุกจ่ายเงินให้มาโดยตลอด ในที่สุดก็ได้รับการซ่อมแซมใหม่
เนี่ยเฟิงมาถึงเมืองอิลลูชั่นเพื่อตรวจสอบความคืบหน้า หัวหน้าคนงานหลายคนเริ่มส่งมอบงานแล้ว เนี่ยเฟิงตรวจสอบทีละจุด
อะเดค่า เมโดว์ และคนอื่นๆ ก็เดินเคียงข้างเนี่ยเฟิงอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
“ท่านเจ้าเมืองไม่ต้องห่วง พวกเราได้ตรวจสอบหมดแล้ว! สถานที่ทุกแห่งพร้อมแล้ว!”
อะเดค่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์ในการสร้างตึกระฟ้าจากพื้นดินราบเรียบ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาแค่เพิ่มความโดดเด่นบางอย่างให้กับทั้งเมือง ทำให้เมืองอันเสื่อมโทรมกลายเป็นมีมนต์ขลัง อะเดค่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเมืองกู่ปาสีเทาๆ จะพลิกโฉมกลายเป็นปราสาทที่สวยงามตระการตาเช่นนี้ ใช้คำว่าปราสาทมานิยาม มันก็ไม่ขัดต่อความรู้สึกเลยสักนิด
“เมื่อเห็นนครแห่งนี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นเจ้าหญิงในนครแห่งนี้แล้ว!”
เมโดว์หน้าแดงระเรื่อ เธอกล่าวอย่างเขินอาย
หลังจากตรวจรับเสร็จสิ้น เนี่ยเฟิงก็ให้คนออกประกาศทันที แผนธุรกิจส่งเสริมการค้า รวมถึงการรับสมัครงาน เงินเดือน และสวัสดิการของประชาชนในท้องถิ่น
ยิ่งกว่านั้น ยังได้จัดงานเฉลิมฉลองและพิธีเปิดกิจการอย่างยิ่งใหญ่ โอกาสทางธุรกิจที่ยิ่งใหญ่ได้ทำให้เมืองอิลลูชั่นนี้เจริญรุ่งเรืองไปด้วย
ยิ่งเมืองอิลลูชั่นเจริญขึ้นเท่าใด จิตใจของแอนโทนี่จะยิ่งแย่ลง ต้องการฆ่าเนี่ยเฟิงมากขึ้นเท่านั้น
เนี่ยเฟิงย่อมไม่ใช่คนที่จะนั่งเฉยๆ รอความตาย เมื่อมีเมืองอิลลูชั่นและเมืองหยกวิศิษฏ์เป็นรากฐาน เขาได้ติดต่อกับกองกำลังอื่นๆ เพื่อสร้างพันธมิตรที่สี่ เริ่มท้าทายพันธมิตรที่สามซึ่งๆ หน้า
การต่อสู้แย่งชิงระหว่างสองพันธมิตรใหญ่นั้นอันตรายอย่างยิ่ง ยิ่งใหญ่ดั่งคลื่นที่โหมซัดสาด การเดินทางอันยอดเยี่ยมของเนี่ยเฟิงยังคงดำเนินต่อไป ระหว่างทางมีสาวงามคอยติดตามไม่ขาด
แต่นั่นก็เป็นเรื่องราวครั้งต่อไป ได้โปรดรอติดตามเล่มถัดไป แล้วพบกันใหม่ในเล่มหน้า!
【จบบริบูรณ์】
