นี่เป็นราคาสูงที่ไม่เคยมีมาก่อนนะ ยามปกติล้วนจะหลายหมื่นล้านก็หยุดทันทีแล้ว ตอนนี้ถึงขนาดเป็นแสนล้าน!
อีกทั้งราคาสูงสุดก็เพียงแค่หลายหมื่นล้าน ไม่เคยสูงขนาดนี้มาก่อน พนักงานขายคิดอยู่ว่าค่าคอมมิสชั่นที่ตนเองสามารถได้รับ มากจนนับไม่ถ้วนจริงๆเลย
“เป็นยังไง! คนบ้านนอกคอกนาคุณกลับเพิ่มราคาสิ!”
คอนสแตนตินเกิดความปิติยินดีอย่างภาคภูมิใจจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง และในเวลานี้เนี่ยเฟิงยิ้มตาหยีจ้องมองไปยังคอนสแตนติน เพียงเห็นเขาส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก
คอนสแตนตินหัวเราะ ฮ่าฮ่า เสียงดังออกมา “ผมก็รู้ว่าในกระเป๋าคุณไม่มีเงิน ไม่กล้าเพิ่มราคาอีกแล้วใช่ไหม?”
คอนสแตนตินลืมความปรารถนาดั้งเดิมของตนเองไปหมดแล้ว เขาอยากจะยกราคาให้สูง ให้เนี่ยเฟิงได้รับการยั่วยุ อยู่ตอนที่ราคาสูงสุดคอนสแตนตินหยุดแข่งประมูล ทำให้เนี่ยเฟิงไม่สามารถจ่ายหนี้สินก้อนนี้คืนแล้วทำให้คนหัวเราะเยาะเอา แต่ตอนนี้คนที่ได้รับการยั่วยุถึงขนาดเป็นคอนสแตนติน
เนี่ยเฟิงยิ้มตาหยีจ้องมองไปยังคอนสแตนตินเหมือนเดิม คอนสแตนตินนี่จึงคืนสติกลับมา ตนเองดูเหมือนทำเรื่องโง่ๆไปเรื่องหนึ่ง
“ผมจะไม่ใช้แสนล้านไปซื้อรถคันหนึ่งที่มีมูลค่าเพียงแค่หนึ่งร้อยล้านอย่างเด็ดขาด”
พานฉางอันนี่จึงโล่งอกไปที ได้ยินพวกเขาเพิ่มขึ้นไปหลายล้านหลายล้าน นี่ทำให้อกสั่นขวัญหายจริงๆเลย
แต่พานฉางอันนึกไม่ถึงว่าสิ่งที่เนี่ยเฟิงเล่นถึงขนาดเป็นยุทธวิธีทางจิตวิทยา รู้ว่าคอนสแตนตินคนนี้รับการยั่วยุไม่ไหว เขาถึงขนาดกลับแผนซ้อนแผน ชักนำคอนสแตนตินตกหลุมพราง
หลังจากคอนสแตนตินถูกอารมณ์ครอบงำ เป็นไปได้ยังไงจะรู้ว่าตนเองทำอะไรอยู่ เขามัวแต่คิดอยากจะชนะเนี่ยเฟิง ดังนั้นเพิ่มราคาอยู่เรื่อยๆ ผลสุดท้ายตอนที่ถึงราคาสูงสุดเนี่ยเฟิงหยุดในการเสนอราคา ทำให้เขาจ่ายแสนล้านไปซื้อรถคันหนึ่งที่มีมูลค่าเพียงแค่หนึ่งร้อยล้าน
ใบหน้าของคอนสแตนตินชักแล้วชักอีก เขากำกำปั้นอย่างแน่น พูดกับเนี่ยเฟิงอย่างแข็งกระด้างว่า “คุณไอ้คนนี้ตั้งใจทำใช่ไหม!”
เนี่ยเฟิงยิ้มอยู่พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก “ใช่สิ ผมตั้งใจทำอยู่แล้ว อีกทั้งคุณรู้ไหม? ในกระเป๋าของผมมีเพียงเหรียญทองสี่ร้อยล้าน”
พานฉางอันเบิกตาโพลง อยู่ในกระเป๋าของเนี่ยเฟิงมีเหรียญทองเพียงสี่ร้อยล้าน แต่เมื่อกี้เนี่ยเฟิงถึงขนาดแข่งประมูลอย่างมั่นใจในตนเองเต็มเปี่ยมเช่นนี้ ความมั่นใจเต็มเปี่ยมของเขาตกลงมาจากที่ไหนกันแน่? เห็นแล้วล้วนไม่ปล่อยไก่เลยสักนิด ตั้งแต่แรกเนี่ยเฟิงก็คาดการณ์อย่างมั่นใจแล้วว่าคอนสแตนตินจะตกหลุมพรางเลยเชียวเหรอ? นี่เป็นความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวเช่นไรล่ะ!
เส้นเลือดเขียวที่อยู่บนหน้าผากของคอนสแตนตินเต้นกระตุกอยู่ เขากำกำปั้นอย่างแน่น โกรธตัวสั่นจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง และในเวลานี้เนี่ยเฟิงยังยิ้มตาหยีจ้องมองเขาอยู่ นี่เรียกว่าอะไรนะ? นี่เรียกว่าจะฆ่าเขาไม่ดีเท่าเปิดเผยเจตนารมณ์เขา!
ตั้งแต่แรกเนี่ยเฟิงก็เริ่มวางแผนทำร้ายคอนสแตนตินอยู่แล้ว
คอนสแตนตินถึงขนาดยังคิดว่าตนเองยึดกุมอำนาจหลักอยู่
อยู่ในกระเป๋าของเนี่ยเฟิงมีเพียงสี่ร้อยล้าน ยังกล้าแข่งประมูลกับเขา ความกล้าหาญยิ่งใหญ่มากจริงๆนะ!
“คุณไอ้หนุ่มนี่ คุณถึงขนาดกล้าเล่นลูกไม้กับผมเหรอ?!”
“นี่จะเรียกว่าเล่นลูกไม้กับคุณได้ยังไงล่ะ? ไม่มีคนบีบบังคับกดขี่ คุณไปแข่งประมูล เป็นที่คุณอยากจะประมูลรถคันนี้ให้ได้เอง ดังนั้นคุณเสนอราคาอยู่เรื่อยๆ ในเมื่อคุณเสนอราคาเรื่อยๆ งั้นผมคิดว่ายกรถคันนี้ให้กับคุณก็ไม่เป็นไร ถึงยังไงสำหรับผมมากล่าวรถก็แค่พาหนะในการเดินทางเท่านั้น”
เนี่ยเฟิงยักไหล่แล้วยักไหล่อีก เขาลุกขึ้นมาเลย ตบฝุ่นที่อยู่บนกายตบแล้วตบอีก โยนป้ายหมายเลขไปไว้ข้างๆ เขายิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้มจ้องมองไปยังคอนสแตนติน ในเวลานี้คอนสแตนตินโมโหจนจะระเบิดแล้ว เขานึกไม่ถึงถึงขนาดตกหลุมพรางของเนี่ยเฟิงไปแล้ว ตอนนี้เขาต้องใช้แสนล้านซื้อรถคันนี้ เขาไม่มีเงินมากขนาดนั้น!
แม้ว่าคอนสแตนตินอยู่ในบ้านเป็นเด็กที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุดคนหนึ่ง แต่แสนล้านนี้อยากจะเอาออกมายากลำบากมากๆนะ คอนสแตนตินเคยซื้อของมามากมายราคาก็ไม่เพียงแค่นี้ แต่ทันใดนั้นจะเอาเงินมากมายขนาดนี้ออกมา…
พอคอนสแตนตินนึกถึงว่าเป็นเนี่ยเฟิงทำให้ตนเองกลายเป็นลักษณะเช่นนี้ เขาก็โมโหแทบตาย เขาโกรธจนตัวสั่นจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง แทบอยากจะแยกร่างคนเป็นชิ้นๆใจจะขาด แต่ในเวลานี้เนี่ยเฟิงกลับยิ้มอยู่เดินออกจากประตูไปเลย
คอนสแตนตินไล่ตามออกไปทันที ในเวลานี้พนักงานขายรีบติดตามอยู่ข้างกายคอนสแตนติน เรียกคอนสแตนตินพูดว่า “เจ้าเมืองน้อย รถคันนี้จะจ่ายเงินยังไงล่ะ?”
“จ่ายเงินมึงเหี้ยอะไร! ไม่เห็นว่ากูถูกคนอื่นวางแผนทำร้ายเหรอ? มึงถึงขนาดยังคิดจะให้กูจ่ายแสนล้านซื้อรถคันห่วยแตกของมึง รีบไสหัวออกไป ไกลเท่าที่จะไกลได้ให้กูเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นเห็นมึงครั้งไหนจะซ้อมมึงครั้งนั้น!”
คอนสแตนตินพูดอยู่หันกลับไปตบใบหน้าพนักงานขายอย่างโหดร้ายหนึ่งที พนักงานขายตื่นตกใจหนึ่งที ถูกตบจนสมองเลอะเลือนล้มลงกับพื้นโดยตรง เขาล้วนไม่รู้ว่าคอนสแตนตินทำไมต้องทำเช่นนี้
ไอ้คนนี้ก็ไม่ใช่ไม่มีเงินให้ ตอนนี้ถึงขนาดแค้นอับอายจนโกรธ เดิมทีคอนสแตนตินก็ได้ไล่ผู้เข้าแข่งประมูลเหล่านั้นออกไปแล้ว และการแข่งประมูลฉากนี้ทั้งที่เป็นคอนสแตนตินพูดเองว่าจะเปิดนะ…
แต่พนักงานขายนี้กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด พนักงานขายได้แต่เอามือจับแก้มที่บวมขึ้นมาของตนเองไว้ ไม่พูดแม้แต่คำเดียวยืนอยู่ข้างหลังคอนสแตนติน เขาก็ไม่กล้าเข้าไป ทั้งไม่กล้าเรียกร้องคอนสแตนตินจ่ายเงินอีกเลย
“คุณหยุดเดี๋ยวนี้ คุณหลอกผมก็คิดที่จะไปเลยเหรอ? ผมบอกกับคุณฝันไปเถอะ!”
เนี่ยเฟิงอึ้งชะงักไปหนึ่งที เห็นเพียงเขาหันหน้าไป ยิ้มอยู่ถามคอนสแตนตินว่า “เป็นยังไงเหรอเจ้าเมืองน้อย? คุณเล่นไม่ไหวเลยเชียวเหรอ? หรือว่าแม้แต่แสนล้านคุณล้วนควักออกมาไม่ได้ล่ะ ในเมื่อควักออกมาไม่ได้งั้นคุณก็อย่าเลียนแบบคนอื่นแข่งประมูลล่ะ”
“เหอะๆ พูดเหมือนเช่นดั่งคุณสามารถจ่ายเงินก้อนนี้ไหว ไอ้คนที่ในกระเป๋ามีเพียงสี่ร้อยล้าน เพื่อที่จะหลอกลวงผมช่างทำอะไรออกมาได้หมดจริงๆ!”
คอนสแตนตินแทบอยากจะฆ่าเนี่ยเฟิงทิ้งเดี๋ยวนี้ใจจะขาด
“เจ้าเมืองน้อย ผมยังคิดว่าในกระเป๋าของคุณมีเงินไม่น้อยล่ะ นึกไม่ถึงแค่แสนล้านถึงขนาดล้วนเอาออกมาไม่ได้ ช่างน่าเศร้ามากเกินไปแล้วจริงๆล่ะ?”
เนี่ยเฟิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหนึ่งที ในเวลานี้คอนสแตนตินโมโหจนเหลือทนแล้ว ไอ้คนที่มีเพียงสี่ร้อยล้านถึงขนาดกล้าพูดจาโอหังกับตนเองเหรอ?
“งั้นคุณล่ะ? คุณนับได้ว่าเป็นอะไรอีก บนกายคุณไม่มีเงินมากขนาดนั้นเลยสักนิด เพื่อที่จะวางแผนทำร้ายผมถึงขนาดกล้าทำเช่นนี้ ผมเห็นว่าคุณอยู่จนเบื่อแล้ว เข้ามา ซ้อมเขาให้ผมเดี๋ยวนี้ ให้เขารู้ว่าอะไรเรียกว่าสังคมที่เหี้ยมโหด!”
บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังคอนสแตนตินเหล่านั้นพุ่งเข้ามาพร้อมกันทันที พวกเขาคนเยอะรังแกคนน้อย โดยจิตใต้สำนึกพานฉางอันถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เขายังไม่เคยผ่านการสู้รบจริงมาก่อน ดังนั้นไม่รู้ว่าควรจะโต้ตอบยังไง
แต่ว่าไม่นานพานฉางอันก็มีปฏิกิริยากลับมา เขากำลังเตรียมที่จะปรับสภาวะจิตโต้ตอบกับศัตรู แต่นึกไม่ถึงในเวลานี้ความเร็วของเนี่ยเฟิงเร็วสุดขีด หนึ่งหมัดหนึ่งคนชกไปยังใบหน้าของพวกเขา พวกเขามึนหัวตาลายประกายไฟบินไปต่อหน้าต่อตา คนสองคนล้มลงกับพื้น คลานขึ้นมาไม่ได้อีกเลย
คอนสแตนตินนึกไม่ถึงบอดี้การ์ดของตนเองถึงขนาดอ่อนแอเช่นนี้ ถูกชกไปหนึ่งหมัดก็นอนอยู่กับพื้น ขยับตัวไม่ได้อีกแล้ว
เมื่อกี้สุนัขรับใช้ถูกเนี่ยเฟิงเตะลอยไปเลย ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บหน้าอก เขาไม่กล้าเข้าไป ได้เพียงแต่จ้องมองตาปริบๆอยู่ข้างๆ
คอนสแตนตินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน บอดี้การ์ดของเขาสู้เนี่ยเฟิงไม่ได้ ตนเองเข้าไปก็ย่อมจะไปหาความตายเท่านั้น
“ไอ้หนุ่ม! ถ้าแน่จริงคืนนี้รอผมอยู่ที่ถนนคดเคี้ยวนั่น!”
คอนสแตนตินทิ้งคำโหดเหี้ยมคำนี้ไว้ แม้แต่บอดี้การ์ดกับลูกน้องของตนเองล้วนไม่สนแล้ว เห็นเพียงเขาขึ้นรถ เท้าเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็วเลย
