dual cultivation : ร่วมเรียงเคียงเซียน – Dual Cultivation ร่วมเรียงเคียงเซียน – บทที่ 424 ชิวเยว่กลับมา

บทที่ 424 ชิวเยว่กลับมา
การที่ชิวเยว่พลันปรากฏตัวขึ้นนั้นสร้างความตกใจให้กับทุกคนในที่
นั้น กระทั่งยังมีบางคนก้มหัวให้เธอตามสัญชาตญาณอีกด้วย
กระทั่งหงอวี้เอ๋อร์เองก็ยังไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง “ผมสีเงินนั่น
ดวงตาเธอส่องประกายเหมือนกับจันทรายามค่ำคืน และรัศมีศักด์ิสิทธ์ิ
เฉพาะตัวนั่น… สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นคุณสมบัติของคนจากวิหารจันทรา
ศักด์ิสิทธ์ิ แต่ทำไมจึงมีคนจากเผ่านั้นในที่แห่งนี้ด้วย”
หลังจากการปรากฏตัวของชิวเยว่ ชายชราพ่อของเจ้าซีพลันปรากฏ
ตัวขึ้นต่อหน้าเธอและประสานมือด้วยความเคารพและกล่าวว่า “ผู้
เฒ่าคนนี้ชื่อซีหวังจากตระกูลซีซึ่งปกครองทวีปแห่งนี้ มิทราบว่า
ท่านมีเจตนาใดจึงมาเยี่ยมที่แห่งนี้ ท่านผู้อาวุโสผู้ทรงเกียรติ”
“อะไรนะ ท่านพ่อ” เจ้าซีพลันงงงัน เขาไม่เคยเห็นพ่อของตนเอง
จริงจังและนบนอบขนาดนี้ต่อคนอื่นมาก่อน
ชิวเยว่เหลือบมองชีหวังด้วยหางตาและกล่าวว่า “ข้ามิมีธุระอะไรกับ
เจ้า ไปให้พ้น”
“…”
ซีหวังพูดไม่ออก นี่นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้รับการปฏิบัติโดย
ไม่ไว้หน้าแบบนี้ แต่อย่างไรก็ตามเขาสามารถรู้สึกได้ถึงแรงคุกคาม
พลังวิญญาณจำนวนมากจากชิวเยว่ ทำให้เขารู้สึกไร้พลัง ถึงแม้ว่าเขา
ต้องการที่จะตอบโต้เขาก็ไม่กล้า ถ้าเขาล่วงเกินเธอใครจะรู้ว่าเธอจะ
ทำอะไรกับที่แห่งนี้หรือกับตระกูลซี ไม่ว่าอย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าด้วย
พลังการฝึกปรือในเขตราชันย์วิญญาณของเขา เขาก็ยังไม่สามารถที่
จะเห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอได้ ชี้ชวนให้เห็นว่านั่นต้อง
เป็นระดับที่เหนือกว่าเขามาก
หลังจากที่เลิกสนใจซีหวังแล้ว ชิวเยว่ก็หันความสนใจของตนเองไป
ยังซูหยางซึ่งจ้องมองเธอด้วยสายตางุนงง
“ท่านพ่อไปกับข้า ในที่สุดข้าก็ค้นพบเบาะแสที่อาจจะช่วยพวกเรา
กลับบ้านได้แล้ว” ชิวเยว่เผยข้อมูลที่สร้างความตระหนกนี้ให้กับ
ซูหยางผ่านพลังวิญญาณ
“อะไรนะ จริงรึนั่น” ซูหยางดวงตาเบิกกว้างด้วยความตระหนก เขา
ยิ้มออกมาตามสัญชาตญาณด้วยความสุขใจ
ชิวเยว่พยักหน้าและกล่าวว่า “อย่างไรก็ตามข้าต้องการความช่วยเหลือ
จากท่านก่อนที่ข้าจะมั่นใจ”
ชิวเยว่สะบัดชายแขนเสื้อทำให้ยานบินหรูหราของเธอปรากฏขึ้นบน
ท้องฟ้า สร้างความตกใจให้กับผู้คนที่นั่นมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม
“เป็นสมบัติวิญญาณประเภทไหนกันนี่” เจ้าซีร่ำร้องในใจ
“ไปกันเถอะซูหยาง เรามิมีเวลามากนัก” ชิวเยว่เร่งรัดเขา
ซูหยางพยักหน้าและพลันกระโดดขึ้นไปบนยาน
“ซูหยาง นั่นเจ้ากำลังจะไปไหน” โหลวหลานจีพลันกล่าวกับเขา
“อย่ากังวลเรื่องข้า ข้าจักกลับมาเร็ว ๆ นี้” ซูหยางกล่าวจากนั้นเขาก็
หันไปดูหงอวี้เอ๋อร์และกล่าวต่อว่า “มากับพวกเราสิ”
หงอวี้เอ๋อร์ไม่ถามอะไรเขาและเพียงกระโดดขึ้นไปบนเรือ สร้าง
ความงงงันให้กับชิวเยว่
“เอ๋ เด็กสาวคนนี้เป็นใครกัน ทำไมท่านจึงพาเธอไปกับพวกเราด้วย”
ชิวเยว่ถามเขาด้วยหน้าตาสงสัย
“ข้าจักอธิบายระหว่างทาง” เขาตอบ
ชิวเยว่พยักหน้าและเวลาถัดไปนั่นเอง ยานบินก็เริ่มเคลื่อนที่และ
หายไปจากโคลีเซียมราวกับภูติผี
ในเวลานั้นทั้งโคลีเซียมต่างเงียบสนิท เงียบเสียจนกระทั่งหากมีเข็ม
ตกสักเล่มก็จะสามารถได้ยินไปไกลหลายกิโลเมตร
“ก-เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้นี้ ทำไมซูหยางและหงอวี้เอ๋อร์จึงพลันจากไป
กับหญิงคนนั้น” ซุนจิงจิงเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ
“ข้าเข้าใจแล้ว… ข้าเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น…” ซีหวังพลันลดตัวลงมา
จากท้องฟ้า
“ท่านปู่ ท่านรู้อะไรรึ” ซีซิงฟางถามเขาด้วยเสียงเป็นกระวนกระวาย
“ผู้หญิงคนนั้น… เธอเหมือนกับว่าจะเป็นคนจากทวีปศักด์ิสิทธ์ิกลาง
และบางทีเธออาจจะเป็นอาจารย์ของซูหยางและหงอวี้เอ๋อร์ด้วย
เช่นกัน” ซีหวังอธิบายความคิดของตนเอง “นั่นเป็นเพียงคำอธิบายที่
สมเหตุผลเพียงอย่างเดียวถึงตัวตนพ้นโลกของเธอและทำไมพวกเขา
จึงต้องติดตามเธอไปโดยไม่ถามอะไรแม้แต่น้อย”
“อาจารย์ของซูหยางรึ หญิงคนนั้น” ซุนจิงจิงพลันงงงัน
“ข้าได้สงสัยมานานแล้วว่าเขาต้องมีอาจารย์ผู้ซ่อนตัวคอยสอนเขาอยู่
แต่เมื่อมาคิดว่าอาจารย์คนนั้นจักเป็นคนเช่นนี้…” เจ้าซีถอนใจ
แม้กระทั่งเขาก็ยังไม่อาจหาคำพูดสำหรับตัวตนอันสง่างามและความ
สวยที่พ้นโลก
“ในเมื่อเธอเป็นอาจารย์ของเขา ข้าคงมิต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวก
นั้นมากนัก” โหลวหลานจีถอนใจโล่งอก
“อย่างไรก็ตามตอนนี้เมื่อซูหยางจากไปแล้ว ใครจักเป็นคนให้คำ
ปราศรัย” เจ้าซีมองไปทางนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย
“ข้าจักทำเอง…” โหลวหลานจีกล่าวและก้าวออกมาข้างหน้า
“ข้าขออภัยกับความขัดข้องก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าอาจารย์ของซูหยาง
ได้มาพากเขาไปด้วยเหตุผลบางอย่าง” โหลวหลานจีกล่าวกับผู้ชม
“นั่นหมายความว่านั่นเป็นอาจารย์ของเขารึ มิน่าแปลกใจว่าทำไมเขา
จึงช่างแข็งแกร่ง มีอาจารย์เป็นสาวสวยและทรงอำนาจเช่นนั้น เจ้าบ้า
นั่นช่างโชคดีเพียงไหนกัน
“ในเมื่อหงอวี้เอ๋อร์ก็ติดตามพวกเขาไปด้วย เธอก็อาจจะเป็นอาจารย์
ของหงอวี้เอ๋อร์ด้วยเช่นกัน”
เวลาไม่นานหลังจากนั้น โหลวหลานจีก็กล่าวต่อว่า “นิกายกุสุมาลย์
พ้นพิสัย… แม้ว่าพวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก อย่างไร
ก็ตามพวกเราก็สามารถเอาชนะการแข่งขันภูมิภาคได้”
“พวกท่านบางคนอาจจะคิดว่าข้าต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับชัยชนะของ
พวกเรา แต่นั่นผิดแล้ว ในเมื่อนั่นเป็นเป็นศิษย์ของข้าที่ทำให้ทั้งหมด
นี้เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูหยาง ซึ่งฝึกฝนศิษย์เหล่านี้ด้วยตนเอง
มาตลอดสำหรับช่วงสองสามเดือนสุดท้ายนี้ ถ้ามิใช่เขา ข้าก็ยังสงสัย
ว่าพวกเราจักชนะในวันนี้ได้หรือไม่”
“อะไรนะ ชายหนุ่มคนนั้นสอนศิษย์ทั้งหมดนี้ด้วยตนเองรึ นั่นเป็นไป
ได้อย่างไร”
ผู้ชมต่างพากันตกใจ
“ซูหยางบอกข้าว่าเขาจักสอนศิษย์ใหม่เช่นเดียวกัน ดังนั้นในอีกมิกี่
เดือนข้างหน้า นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยจักทำการทดสอบศิษย์ใหม่เข้า
นิกาย”
“นอกจากนั้นนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยจักผ่านการเปลี่ยนแปลงอย่างที่
มิเคยมีมาก่อนนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมื่อพวกเราจักมิเน้นเฉพาะ
เพียงฝึกวิชาคู่อย่างเดียวอีกต่อไป ดังนั้นผู้ที่มิประสงค์ที่จะฝึกวิชาคู่ก็
สามารถเข้าร่วมได้”
“อะไรนะ” เหล่าศิษย์ของนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยมองดูโหลวหลานจี
ด้วยดวงตาเบิกกว้าง เมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอได้ยินข้อมูลนี้
“แน่นอนว่า ถ้าพวกท่านประสงค์ที่จะฝึกวิชาคู่แทน พวกท่านก็มี
อิสระที่จะทำเช่นนั้นเช่นกัน”
โหลวหลานจีกล่าวต่อ ใช้โอกาสนี้ทำการโฆษณาความประสงค์ของ
นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยที่มีต่อศิษย์ใหม่ต่อหน้าคนนับล้าน
“นี่เป็นทั้งหมดที่ข้าจักกล่าวในวันนี้ ถ้าพวกท่านต้องการที่จะรู้
มากกว่านี้ โปรดไปเยี่ยมเยือนนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยได้ทุกเวลา”
ครั้นเมื่อโหลวหลานจีหยุดพูด ผู้ชมต่างพากันระเบิดเสียงโห่ร้องด้วย
ความตื่นเต้น
“หลังจากที่เห็นสิ่งที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยสามารถทำได้ แน่นอน
ว่าข้าจักเข้าร่วมการทดสอบเข้า”
“ข้าก็ต้องการที่จะเข้าร่วมนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยด้วยเช่นกัน”
ผู้คนต่างพากันแสดงความปรารถนาที่จะเข้าร่วมกับนิกายกุสุมาลย์
พ้นพิสัยอย่างเปิดเผยจนทำให้โหลวหลานจียิ้มออกมา
“ไม่น่าเชื่อเมื่อมาคิดว่าท่านจักใช้คำประกาศชัยชนะเป็นเหมือนโฆษณา
สำหรับนิกายของพวกท่าน” เจ้าซีหัวเราะ
“ห-หรือว่าข้ามิควรทำเช่นนั้น” โหลวหลานจีเริ่มเหงื่อตก
“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านสามารถพูดทุกอย่างได้ตามต้องการ ในเมื่อท่านได้รับ
สิทธ์ินั้นแล้ว” เจ้าซีกล่าว
“อย่างไรก็ตามในเมื่อนี่เป็นการสิ้นสุดของการแข่งขันระดับภูมิภาค
ขอขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ โดยเฉพาะผู้ที่เข้าร่วมการแข่งขัน
แต่ก่อนที่พวกเราจักแยกย้ายกันไป ข้าจักแจกจ่ายรางวัลให้กับผู้ที่ถูก
จัดอยู่ในสิบอันดับแรก”
ดังนั้นสำนักสิบอันดับแรกต่างพากันเข้าแถวต่อหน้าเจ้าซีเพื่อให้เขา
มอบรางวัลให้