dual cultivation : ร่วมเรียงเคียงเซียน – Dual Cultivation ร่วมเรียงเคียงเซียน – บทที่ 533 บรรลุนิติภาวะ

บทที่ 533 บรรลุนิติภาวะ
สองสามวันก่อนที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยจะเสร็จสิ้นการโปรยหิน
วิญญาณสามร้อยล้านก้อนรอบนิกาย คนสองคนที่อยู่ห่างไปสองพัน
กิโลเมตรในสำนักหงส์สวรรค์ ซูหยินก็เข้าไปหาอาจารย์ของเธอ ไป่
ลี่ฮัว และกล่าวกับอีกฝ่ายว่า “อาจารย์ ข้าจักอายุ 16 ในอีกสองสาม
วันข้างหน้า และข้าต้องการที่จะฉลองวันเกิดของข้าและการบรรลุ
นิติภาวะกับพี่ชายที่รักของข้า”
“โอ ดูราวกับว่าเวลาผ่านไปเพียงแค่ปีเดียวนับตั้งแต่เจ้าเข้าร่วมกับ
สำนักหงส์สวรรค์เมื่อตอนอายุได้สิบปี เมื่อมาคิดดูมันก็ผ่านไปนาน
ถึงหกปีแล้ว ข้ายังจำได้ว่าเจ้าครองอำนาจเหนือศิษย์นอกยังไงหลังจาก
ที่เจ้าเข้าร่วม ยังไงก็ตามข้าก็ต้องขอแสดงความยินดีในวันเกิดของ
เจ้าและการเป็นผู้ใหญ่อย่างเป็นทางการ” ไป่ ลี่ฮัวกล่าวกับเธอ
“ขอบคุณท่านอาจารย์” ซูหยิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าต้องการที่จะไปเยี่ยมนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยกับซูหยางใช่ไหม
แม้ว่ามันจะมินานนับตั้งแต่การคัดเลือกศิษย์ของพวกเขาจบลง แต่ข้า
ก็ต้องการเห็นความก้าวหน้าของพวกเขาเช่นกัน ดังนั้นข้าก็จะติดตาม
เจ้าไปด้วย” ไป่ลี่ฮัวกล่าว
ซูหยินและไป่ลี่ฮัวออกจากสำนักหงส์สวรรค์และเริ่มมุ่งหน้าเดินทาง
ไปยังนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยในวันนั้น
ในเวลาหลังจากนั้น ที่นิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัย หลังจากที่เหล่าศิษย์ได้
โปรยหินวิญญาณทั้งหมดสามร้อยล้านก้อนแล้ว โหลวหลานจีก็ไป
แจ้งให้กับซูหยางได้รู้
“พวกเราได้ติดตั้งหินวิญญาณทั้งสามร้อยล้านก้อนตามที่เจ้าขอ
เรียบร้อยแล้ว เจ้าสามารถสร้างค่ายกลเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ
อย่างไรก็ตามข้าหวังว่าเจ้าควรจะรีบหน่อยในเมื่อทั้งนิกายเต็มไป
ด้วยหินวิญญาณจำนวนมากจนกระทั่งพวกเรามิสามารถกระทั่งเดิน
ไปรอบ ๆ โดยมิสะดุดพวกมัน” โหลวหลานจีกล่าวกับเขา
“ข้าเข้าใจ ข้าชื่นชมเหล่าศิษย์และการทำงานอย่างหนักของเจ้า ข้าจัก
เริ่มสร้างค่ายกลวันนี้หลังจากช่วงบ่าย”
“ช่วยบอกให้ข้ารู้ด้วยตอนที่เจ้าตัดสินใจสร้างค่ายกล ในเมื่อข้าต้องการ
ที่จะเห็นด้วยตนเองว่าค่ายกลนั้นสร้างกันอย่างไร ในเมื่อเป็นการยาก
มากที่จะได้พบกับนักสร้างค่ายกล อย่าว่าแต่จะได้เห็นพวกเขาสร้าง
ค่ายกล”
“มิต้องกังวล ข้าจักให้เจ้ารู้แน่นอน ตามความเป็นจริง ข้าจักให้ศิษย์
ทุกคนได้รู้ด้วย”
หลังจากที่โหลวหลานจีออกไปจากห้อง ซูหยางก็ไปหาชิวเยว่
“การเตรียมการทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ครั้นข้าสร้างค่ายกลชั้นเยี่ยม
แล้ว ข้าจำเป็นให้เจ้าทำการสัมผัสครั้งสุดท้ายเพื่อกระตุ้นค่ายกลให้
มันสมบูรณ์”
“ถึงแม้ว่าข้าจักอยู่ในเขตจอมเทพ นั่นก็จะทำให้ข้าหมดแรงในการ
กระตุ้นค่ายกลชั้นเยี่ยม” เธอกล่าวกับเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่
ดวงตาของเธอเป็นประกายความคาดหวัง
ซูหยางยิ้มหลังจากที่สังเกตเห็นคำใบ้ในดวงตาของเธอ เขาพูดว่า
“แน่นอน ข้ามิขอร้องเจ้าให้ทำเรื่องนี้ฟรี เจ้าต้องการอะไรเป็นสิ่ง
ตอบแทนรึ”
“ท่านคงมิพยายามที่จะหลอกข้าด้วยการใช้หนี้บุญคุณที่ท่านยังคงมี
ต่อข้ากับเรื่องนี้ ใช่ไหม” ชิวเยว่ถามเขาด้วยสายตาสงสัย
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” ซูหยางหัวเราะ แล้วเขาก็กล่าวว่า “ข้ามิทำอะไรแบบนั้น
กับเจ้า”
ชิวเยว่พยักหน้าและหลังจากที่ยืนคิดอยู่ชั่วขณะ เธอก็กล่าวด้วย
ใบหน้าแดงเล็กน้อยว่า “ท่านเก่งการใช้มือใช่ไหม ข้าต้องการให้
ท่านนวดให้ข้านาน ๆ หลังจากที่ช่วยท่าน”
“นวดรึ” ซูหยางมีสีหน้าประหลาดใจหลังจากที่ได้ยินคำขอของเธอ
ในเมื่อเขาไม่ได้คาดคิดเรื่องนี้จริง ๆ “งั้นก็ดี ข้าจักให้การนวดแก่เจ้า
เป็นอย่างดีเพื่อที่มันจักทิ้งความประทับใจที่ดีไว้ตลอดไป”
“เอ๋… ท่านต้องมิทำเกินไปท่านก็รู้… เพียงแค่การนวดธรรมดาก็เพียง
พอ…” เป็นตาของชิวเยว่ที่ต้องประหลาดใจ ในเมื่อเธอไม่คาดคิดว่า
เขาจะถือคำร้องของเธออย่างจริงจังเช่นนั้น ซึ่งตามความเป็นจริงเธอ
ก็กลัวที่จะสูญเสียการควบคุมอารมณ์และความปรารถนาของตัวเอง
เพราะการนวดนี้
“นั่นมิจำเป็นต้องเจียมเนื้อเจียมตัว แน่นอนว่าข้าจักทำให้มั่นใจว่า
ความเครียดทั้งหมดจากการกระตุ้นค่ายกลชั้นเยี่ยมจักหายไปหลังจาก
การนวดแล้ว”
“แต่…”
ก่อนที่ชิวเยว่จะทันได้อ้าปากพูดต่อไป เสียงของโหลวหลานจีก็ดัง
ขึ้นจากด้านนอก
“ซูหยาง ท่านเจ้าสำนัก ไป่ลี่ฮัว กับน้องสาวของเจ้า ซูหยิน มาหาเจ้า
ที่นี่”
“ข้าจักไปเดี๋ยวนี้” ซูหยางพูด
จากนั้นเขาก็กล่าวกับชิวเยว่ก่อนที่จะปล่อยเธอไว้ตามลำพังว่า “เอา
ล่ะ เจ้าสามารถตั้งตารอคอยได้เลย”
“ข้าขุดหลุมฝังตัวเองหรือเปล่ากับคำขอเช่นนั้น…” เธอพึมพำด้วย
เสียงสับสนหลังจากที่ซูหยางไปแล้ว
ในเวลานั้นผู้อาวุโสจากนิกายกุสุมาลย์พ้นพิสัยก็ต้อนรับไป่ ลี่ฮัวและ
ซูหยินเข้ามาในนิกาย
แต่ทว่าเมื่อทั้งสองสาวงามเริ่มเข้ามาในนิกายและเห็นหินวิญญาณที่
กระจัดกระจายไปทั่วทุกแห่งหนบนพื้นราวกับเป็นขยะ พวกเธอต่าง
ก็พากันแตกตื่นมึนงง
“ก-เกิดบ้าอะไรขึ้นบนโลกใบนี้ที่นี่กัน ทำไมจึงมีหินวิญญาณมากมาย
เช่นนี้บนพื้น พวกท่านถือโอกาสทำการบวงสรวงหรือทำอะไรกัน”
ไป่ ลี่ฮัวถามผู้อาวุโสนิกาย ซึ่งก็ได้ตอบด้วยรอยยิ้มแปลกพิกลบน
ใบหน้าเธอว่า “นี่เป็นความคิดของซูหยาง… เขาวางแผนที่จะสร้าง
ค่ายกลให้กับนิกาย และนี่ก็คือการเตรียมการสำหรับเรื่องนั้น”
“ค่ายกลรึ นิกายหงส์สวรรค์ก็มีค่ายกลปกป้องสำนักอยู่เช่นกัน แต่
พวกเรามิต้องทำอะไรเช่นนี้…” ไป่ ลี่ฮัวกล่าว
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ผู้อาวุโสนิกายก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรและ
ได้แต่เพียงส่ายหน้าของเธอ
เมื่อไป่ลี่ฮัวและซูหยินเข้าไปลึกภายในนิกายและเห็นหินวิญญาณ
มากกว่าเดิม ความตกใจของพวกเธอก็มากยิ่งขึ้น
“สวรรค์ หินวิญญาณมากมายเท่าไหร่กันที่พวกเขาต้องใช้จ่ายในการ
สร้างฉากยิ่งใหญ่เช่นนี้” ไป่ ลี่ฮัวคิดสงสัยในใจ เธอยังคงไม่รู้ถึง
จำนวนของหินวิญญาณที่ต้องใช้
ถึงแม้ว่าไป่ลี่ฮัวจะเป็นเจ้าสำนักนิกายระดับสูงชื่อดัง แต่เธอก็อด
ไม่ได้ที่จะคันไม้คันมือหลังจากที่เห็นหินวิญญาณมากมายเช่นนี้
กระจัดกระจายไปอย่างอิสระตรงหน้าเธอ ราวกับว่าพวกมันต่างพา
กันอ้อนวอนขอเธอให้เก็บมันขึ้นมา
เวลาหลังจากนั้น ซูหยางก็มาปรากฏตัวที่ตรงหน้าพวกเธอ
“พี่ชาย” ใบหน้าซูหยินพลันกระจ่างหลังจากที่เห็นเขา
เธอต้องการที่จะวิ่งไปที่ข้างกายและโอบกอดเขา แต่อนิจจา มีหิน
วิญญาณมากมายจนเกินไประหว่างทางเกินกว่าที่เธอจะวิ่งไปยัง
ทิศทางใด
ดังนั้นเธอก็ได้แต่ค่อย ๆ ตรงเข้าไปหาเขา
ครั้นเมื่อซูหยางอยู่ใกล้มือเอื้อมแล้ว ซูหยินก็โถมกายเข้าหาเขาเข้าไป
กอดด้วยความเสน่หาทันที