ตอนที่ 120 ลาก่อน
ตอนที่กลับมาจากห้องซ้อมของทีมเต้น ชุยหังแบกความอ่อนระโหยโรยแรงเอาไว้เต็มอก
งานเลี้ยงต้อนรับนักศึกษาใหม่ในครั้งนี้จัดเตรียมมานานมากแล้ว ผ่านไปอีกไม่กี่วันก็จะเริ่มแล้ว
เนื่องจากชุยหังเป็นสมาชิกในทีมเต้น ดังนั้นจึงมีรายการแสดงเพิ่มขึ้นถึงสองรายการ
ว่ากันว่าหนึ่งในการแสดงเต้นนั้นยังเป็นการเต้นรำแบบดั้งเดิมของคณะการขนส่งทางทะเลของพวกเขาด้วย เรียกว่า วิญญาณแห่งท้องทะเล
ชุยหังรับผิดชอบตีลังกาล้อเกวียนพลิกด้านข้าง แล้วยังมีท่าทางเทคนิคอีกนิดหน่อย
และในเวลานี้เองหลายคนถึงได้รู้ว่าที่แท้ชุยหังนับว่าเป็นคนมากความสามารถด้านศิลปะการแสดง
ร่างกายโรยแรงอ่อนล้าก็พอทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เพราะมันมึนชาจะได้ไม่เอาแต่ไปนึกถึงเรื่องที่ไม่มีความสุขพวกนั้น
นี่เป็นวิธีการที่ชุยหังใช้เพื่อหลีกเลี่ยงความคิดถึงหลูจื้อในตอนนี้ คิดถึงคนๆ หนึ่งก็เหมือนกับการยื่นมือออกไปรั้งฤดูกาลที่ตัวเองชอบมากที่สุด
ถ้าหากฤดูกาลนี้ก็ยินดีที่จะชอบคุณเหมือนกัน ก็จะสามารถปรับตัว ให้อุณหภูมิที่พอดีและวิวทิวทัศน์ที่ดีกับคุณได้
และถ้าหากเป็นแค่ผู้พเนจรผ่านมาก็จะทำให้คุณรู้เพียงว่ารั้งไม่ได้ ท้ายที่สุดก็ไม่ต้องยื่นมือออกไป
จนกระทั่งถึงตอนนี้ หลูจื้อขาดการติดต่อไปถึงหนึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว
ซ่งไข่โทรศัพท์มาหาอีกครั้งแล้ว ตอนที่ชุยหังรับสายอันที่จริงก็ไม่ค่อยเต็มใจนิดหน่อย
เพราะเขารู้ว่าเขาคงจะไม่มีทางเอาข่าวดีอะไรมาให้ตนอย่างแน่นอน
เป็นไปอย่างที่คิด ประโยคแรกของซ่งไข่คือ: “นายลืมเขาเถอะ”
ชุยหังอดกลั้นตัวเองต่อคำถามแสนใจร้อนของเขาว่า: “โอเค ผมจะพยายาม”
“นายไม่ถามหรอว่าทำไม?” ซ่งไข่เอ่ยถาม
ชุยหังพูดขึ้น: “ก็เตรียมใจเอาไว้สำหรับเรื่องนี้มาตลอด ก่อนหน้านี้คุณก็เคยพูดไม่ใช่หรอว่าเขาอาจจะไม่กลับมาแล้ว”
“อืม ครั้งนี้น่าจะแน่นอนแล้ว” ซ่งไข่กล่าว
“งั้นก็ยินดีกับเขาเถอะ ตอนนี้ยศทหารก็เหมือนกับคุณแล้วใช่ไหม” ชุยหังถาม
ซ่งไข่พูดตอบ: “นายรู้ได้ยังไง เขาไปเรียนได้ ฉันไปไม่ได้?”
“คุณพึ่งอายุเท่าไหร่เองจะรีบไปทำไม” ชุยหังว่า
“สามสิบกว่าแล้ว ไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว” ซ่งไข่กล่าว
ชุยหังพูดขึ้น: “ช่วงเวลาทองของผู้ชาย”
ซ่งไข่กลับพูดว่า : “นั่นจะมีประโยชน์อะไรก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวหรอ”
“คุณไม่ได้แต่งงาน?” ชุยหังเอ่ยถาม
ต่อมาเขาก็คิดได้ว่าดูเหมือนเขาจะไม่เคยถามคำถามนี้กับซ่งไข่มาก่อนเลย
“แต่งแล้ว แล้วก็หย่าแล้ว”
“ทำไมถึงหย่าแล้วล่ะ” ชุยหังรู้สึกว่าตัวเองจะถามมากเกินไปหน่อยแล้ว
“เพราะไม่ได้เจอหน้ากันเลย ฉันยุ่งเกินไป”
ชุยหังนึกว่าเขาจะรู้สึกว่าชอบผู้ชายมากกว่าเสียอีก
แต่ว่าอย่างไรเสียก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตนแล้ว ในเมื่อตนตัดสินใจไปแล้วว่าจะไม่คบกับเขา
“ถ้าตอนนั้นนายตอบรับฉันก็คงไม่มีเรื่องมากมายขนาดนี้หรอก” ซ่งไข่กล่าว
ชุยหังหัวเราะแล้วพูดว่า: “อันนี้มันก็ช่วยไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะไม่มีพรหมลิขิตมั้ง”
“นายน่ะโง่ ชอบใครไม่ชอบดันไปชอบผู้ชายแท้ที่มีแฟนแล้ว ตอนนี้เขายังจะไม่กลับมาแล้วด้วย” ซ่งไข่ว่า
ชุยหังก็พูดขึ้นว่า: “ก็โง่นะแล้วยังผิดศีลธรรมด้วย”
“ผิดศีลธรรมอันนี้ว่าไม่ได้ ถ้าจะผิดศีลธรรมก็เป็นเขา ถึงยังไงเขาก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น มันก็แค่สุกเอาเผากิน” ซ่งไข่ว่า
ชุยหังพูดขึ้น: “นี่นับว่าปลอบใจผมไหม”
“นายจะเข้าใจยังไงก็ได้ ถึงยังไงก็อยากบอกกับนายว่าให้เตรียมพร้อมเอาไว้ล่วงหน้าเถอะ อย่าโง่เง่าเฝ้ารอเขาแล้วผลสุดท้ายเขาไม่ใส่ใจเลย”
“ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณมากครับครูฝึกซ่ง”
เมื่อวางสายโทรศัพท์ไปชุยหังก็คิดวนอีกรอบ ถึงการพบเจอกัน รู้จักกันของตนกับหลูจื้อ
อันที่จริงทั้งหมดทั้งมวลสามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดขึ้นได้
เขากดเข้าไปดูอัลบั้มภาพถ่ายของตน จากนั้นจัดการลบรูปภาพที่หลูจื้อส่งมาให้ตนเมื่อก่อนหน้านี้ทิ้งทั้งหมด
จากนั้นเขาก็ส่งวีแชทไปหาหลูจื้ออีกหนึ่งข้อความ: [ลาก่อนนะครูฝึกหลู]
จากนั้นเขาก็ถือโอกาสลบวีแชทและหมายเลขโทรศัพท์ของเขาทิ้งจนหมด
อยากที่จะบอกลากับอดีต ถึงแม้ว่าความทรงจำจะไม่หยุดเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 121 ปิดบัง
หลังจากลบข้อมูลการติดต่อของหลูจื้อออกจนหมด ชุยหังไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลย แต่เขากลับรู้สึกหนักใจมาก
อันนี้อาจจะต้องพึ่งกระบวนการสักอย่าง
การทิ้งความรู้สึกที่ยังไม่ทันได้เริ่มต้น ถ้าว่าตามคนที่เอาขึ้นมาได้แต่กลับวางไม่ลงมาพูดมันก็นับว่าเป็นเรื่องยากจริงๆ
ถ้าให้ชุยหังเลือกระหว่างไม่ต้องคบกันเลยตั้งแต่แรก หรือคบกันแล้วค่อยเลิก เขายอมที่จะเลือกอย่างหลัง
เพราะอย่างน้อยอย่างหลังครั้งหนึ่งก็เคยมีกัน จะได้ไม่ต้องเสียใจเสียดายมากขนาดนั้น
แต่อย่างแรกต่างหากที่จะทำให้จดจำไว้ในใจไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต
ด้านหลูจื้อยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ ไม่มีคำอธิบาย แล้วก็ไม่มีคำขอโทษใดๆ เลย
ในความเป็นจริงสิ่งที่ชุยหังต้องการไม่ใช่คำขอโทษใดๆ ตั้งแต่ต้นเขาก็ไม่ได้ติดหนี้อะไรตนอยู่แล้ว
เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเจ้าเล่ห์ ทั้งหมดทั้งสิ้นก็เป็นสคริปต์ที่สมองของตนสร้างขึ้นมา กำลังคิดว่าหลูจื้อกำลังเบี่ยงเบนเดินมาบนถนนเส้นนี้หรือเปล่า
แต่ความจริงปรากฏชัดเจนแล้วว่าเขาคิดมากเกินไปแล้วจริงๆ
จินตนาการเป็นสิ่งที่ดีแต่ว่ามันไม่ได้ช่วยชุยหังให้เดินออกจากสภาพที่ยากลำบากในระดับหนึ่งเลย
กลับตรงกันข้ามมันทำให้เขาจมดิ่งลงไปลึกขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่แรกก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แถมยังจินตนาการเพ้อฝันอีกด้วย
เขาเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงเริ่มคิดในทางกลับกัน ว่าที่จริงแล้วสิ่งที่หลูจื้อพูดกับเขาก่อนหน้านี้ว่าให้ตนทำตัวดีๆ ซื่อสัตย์หน่อย ให้ตนรอ เพียงแค่เพราะว่าครั้งก่อนที่เขาจะล้างสมองตนนั้นทำไม่สำเร็จ เขายังอยากคิดที่จะลองอีกครั้ง
นอกจากนี้เขายังต้องการจัดระเบียบรสนิยมทางเพศของตนใหม่ ให้ไปชอบผู้หญิงและสุดท้ายก็ทำตามกระบวนการปกติทั่วไปคือแต่งงานมีลูก
เพียงแค่เขาคงจะไม่รู้ว่านี่มันไม่ค่อยสมจริงเลย
ตอนที่เดินเข้าห้องพักถังเฉิงก็พูดล้ออีกว่า: “โย๊ะ นี่ไม่ใช่นักเต้นของพวกเราหรอ เป็นไงบ้าง วันนี้ได้ฉีกขาหรือเปล่า”
ชุยหังยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า: “ฉีกขาอะไรเล่า มากสุดที่ฉันทำได้ก็แค่โค้งตัวเท่านั้นแหละ”
“โค้งตัวใครทำไม่ได้บ้าง ฉันก็ทำได้” ถังเฉิงว่า
จากนั้นเขาก็โน้มโค้งตัวลงไปต่อหน้าชุยหังทั้งอย่างนั้น
ชุยหังมองดูถังเฉิงที่ใช้มือคลำอยู่ตรงหัวเข่าแล้วพูดออกมาตรงๆ ว่า: “นี่นายเรียกโค้งตัวหรอ นี่มันโค้งคำนับ”
“นายบอกว่าโค้งตัวไม่ใช่หรอ แล้วมันเป็นโค้งตัวแบบไหน” ถังเฉิงเอ่ยถาม
ชุยหังพูดขึ้นว่า: “มันก็ต้องโค้งลงไปข้างหลังสิ โน้มเอวลง”
“นายทำสักครั้งให้ฉันดูหน่อยสิ”
“ไม่เอา ถ้าฉันลงไปจะลุกไม่ขึ้นเอาง่ายๆ วันนี้เหนื่อยมากเกินไปแล้ว เมื่อกี้ก็พึ่งจะลาจิน [1] มาเกือบจะถูกหัวหน้าทีมทับตาย”
“พูดซะน่ากลัวขนาดนี้ โชคดีนะที่ฉันไม่ได้เข้าร่วมทีมเต้นรำกับพวกนาย” ถังเฉิงว่า
ชุยหังก็พูดขึ้น: “ถ้าหากว่านายอยากเข้าร่วม ฉันเดาว่าพอนายเข้ามาทีมเต้นก็คงจะยุบทันทีเลย”
“เจ้าน้องห้า นายเสียดสีฉันอีกแล้วนะ” ถังเฉิงว่า
ด้านชุยหังก็รีบรับต่อในทันที: “ผิดแล้ว นี่เรียกถากถางไม่ใช่เสียดสี”
“นั่นมันไม่ใช่ความหมายเดียวกันหรอ” ถังเฉิงถาม
“ความหมายเดียวกันสิ แต่ฉันไม่อยากยอมรับนายจะทำอะไรฉันได้?” ชุยหังก็ล้อถังเฉิงเล่นเหมือนกัน
วังเฉียงโผล่หัวออกมาจากเตียงชั้นบนและพูดว่า: “เหล่าซื่อนายไม่ต้องเถียงกับเหลาอู่แล้วล่ะ นายเถียงไม่สู้เขาหรอก”
“ประเด็นสำคัญก็คือโข่วเถียว (ลิ้น) [2] ของเหล่าซื่อใช้ไม่ได้” ชุยหังว่า
“โข่วเถียวคืออะไรอ่ะ” ถังเฉิงถาม
ชุยหังพูดขึ้น: “ลิ้นไง”
พูดจบเขาก็ทำท่าทางเลียนแบบในทันที ตอนที่ห้องสามเริ่มประชุมคลาสเรียนครั้งแรก แล้วถังเฉิงยืนแนะนำตัวเองอยู่หน้าชั้นเรียน สำเนียงของเขา: “ผมชื่อถังเฉิง ผมมาจากอันฮุย ฟู่หนาน (สำเนียงท้องถิ่น) ”
ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกตลกจนหัวเราะขบขันดังลั่น ถังเฉิงโยนหนังสือที่อยู่ในมือทิ้งทันทีก่อนที่จะร้องตะโกนว่า: “ไอ้เจ้าห้า!”
ชุยหังรีบเดินเข้าไปตบไหล่เขาในทันทีพลางพูดว่า: “พี่สี่ นายเป็นพี่นะ ยอมให้ฉันหน่อยสิ”
ในเวลานั้นถังเฉิงก็ไม่มีอารมณ์โมโหแล้วจึงทำได้แค่ยอมรับมัน
ใครๆ ต่างก็ดูไม่ออกเลยว่าในใจของชุยหังตอนนี้กำลังขมขื่น
——
[1] ลาจิน 拉筋แปลว่า วิชายืดเส้นเอ็นและทะลวงเส้นลมปราณ เหมาะสำหรับคนที่ร่างกายอ่อนแอ เหนื่อยง่าย
[2] โข่วเถียว (ลิ้น) 口条แปลว่าลิ้นหมูหรือลิ้นวัว
