ตอนที่ 256 อาบน้ำ
พวกเขาไม่ได้เดินไปไกลมากนัก หาได้โรงแรมแห่งหนึ่งที่ใกล้สถานีรถถือว่าค่อนข้างสะอาดมากทีเดียว แล้วยังมีห้องน้ำส่วนตัวอีกด้วย
“ไปอาบน้ำ อาบให้สะอาดหน่อยนะ” หลูจื้อวางข้าวของไว้ด้านในก่อนจะหันมาพูดกับชุยหัง
ชุยหังนิ่งแข็งไปเล็กน้อย หลายวันที่ผ่านมาได้อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้จนทำให้โง่ขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
“หา?” เขาถาม
“หาอะไรเล่า รีบไปอาบน้ำอย่ารอให้ฉันลงมือนะ” หลูจื้อว่า
ชุยหังพึ่งจะเข้าใจและพูดตอบไปว่า: “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มเปลื้องเสื้อผ้าออกอย่างประหม่าและยังอยากจะหันหลังให้หลูจื้อด้วย
“ฉันไม่เคยเห็นของนาย? หันหลังแล้วมันมีประโยชน์อะไร” หลูจื้อถาม
ตอนนั้นชุยหังรู้สึกอายขึ้นมาทันทีพลางพูด: “ถึงแม้ว่าจะเคยเห็นแล้ว แต่ก็ให้ฉันแสร้งทำเป็นสงบเสงี่ยมระมัดระวังตัวหน่อยไม่ได้หรอ”
“มีอะไรให้เสแสร้งอีก หรือว่าฉันพูดไม่ถูก? อีกเดี๋ยวฉันยังจะให้นายเปลือยเปล่าไม่ให้เหลือเลย ไม่เชื่อนายก็ลองดู”
“เหลืออะไรไว้สักหน่อยได้ไหม” ชุยหังเอ่ยถาม
หลูจื้อพูดขึ้น: “เหลืออะไร? ตัวนายเองทำอะไรไว้นายไม่รู้หรอ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสองคนนอกจากฉันจะบอกให้หยุด นายมีสิทธิ์อะไรมาหยุดมัน? ในเมื่อตอนแรกนายดึงดูดฉันให้ฉันตกหลุมรักนายแล้ว นายก็ต้องรับผิดชอบ”
ชุยหังไม่มีอะไรจะพูดแล้ว สำหรับเหตุผลของหลูจื้อเขาไม่มีวิธีใดที่จะมาคัดค้านหักล้างได้เลย
“อันนี้ฉันยอมรับว่าฉันผิด ฉันเต็มใจที่จะยอมรับความผิดพลาด ถ้างั้นอีกเดี๋ยวนายช่วยเบาๆ หน่อยได้ไหม” ชุยหังถาม
อันที่จริงเขาก็รู้สึกผิดจริงๆ คำพูดของหลูจื้อพูดมันได้กระจ่างแจ้งชัดเจนมากแล้ว
“เบาหน่อย? ฉันไม่ตีขานายให้หักก็นับว่าไว้หน้านายมากแล้ว เบาหน่อยหรือว่าหนักหน่อยอันนี้ต้องดูที่การแสดงออกของนายแล้วล่ะ” หลูจื้อว่า
วินาทีนั้นชุยหังตกตะลึงไปเลย จะไม่สามารถให้คำตอบที่แน่นอนกับตนได้เลย? เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกนอกจากตรงเข้าไปอาบน้ำเลย
หลังจากอาบไปได้กว่าครึ่งชั่วโมงแล้วชุยหังก็ยังไม่ออกมา
“นายทำอะไรอยู่ ต้องโอเว่อร์ขนาดนั้นไหม” หลูจื้อร้องถามจากด้านนอก
ชุยหังพูดตอบว่า: “เปล่านะ เดี๋ยวนี้แหละ”
“ไม่ได้ ฉันรอไม่ไหวแล้ว” หลังจากพูดจบหลูจื้อก็ดึงประตูห้องน้ำเปิดออก จากนั้นเดินเข้ามาโดยที่ไม่สวมใส่อะไรเลย
เมื่อเห็นท่าทางของหลูจื้อแล้ววินาทีนั้นชุยหังตกตะลึงในทันที
“ทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ”
“อาบน้ำกับเมียตัวเองยังจำเป็นต้องใส่เสื้อผ้า?” หลูจื้อว่า
น้ำเสียงของเขาพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติมาก ทั้งยังไม่สามารถคัดค้านได้เลยด้วย
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นรูปร่างของหลูจื้อมาก่อนนะ แต่เมื่อมองครั้งนี้เขาผอมลงไปไม่น้อยเลยจริงๆ
ชุยหังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละลายใจ ปวดใจนิดหน่อย
มีผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นห่วงกังวลตนมากถึงขนาดนี้ ตนยังจะสงสัยในความจริงใจของเขาได้ยังไง
เชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้อยู่ในถ้อยคำวาจาแล้ว เรื่องหลายเรื่องตนก็ไม่มีที่ว่างสำหรับคำอธิบายแล้ว
“ดูเหมือนจะยังคิดถึงฉันนะ ฉันนึกว่าจะใจร้ายไม่สนใจอะไรฉันอีกแล้ว” หลูจื้อมองเข้าไปที่ดวงตาของชุยหังก่อนจะพูดออกมา
ชุยหังรีบพูดขึ้นว่า: “แน่นอนว่าฉันไม่มีทางที่จะไม่สนใจนาย ก็เพราะใส่ใจมากเกินไปไงถึงได้หนีออกมา”
“หนีแล้วยังมีเหตุผลอีกด้วยใช่ไหม ฉันจะเก็บเอาดอกเบี้ยกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากันเรื่องอื่น”
หลังจากพูดจบเขาก็พุ่งตรงมาทางชุยหัง ก่อนจะให้ชุยหังหันหลังให้ตัวเอง ชุยหังเข้าใจแล้วว่าต่อไปควรจะทำอะไร
เขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเขาจริงๆ ไม่ว่าหลูจื้อจะลงโทษเขายังไงมันก็เป็นเรื่องที่สมควรเป็นธรรมดา
ถึงแม้ว่าชุยหังจะรู้สึกเจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
จนในที่สุดเขาก็รู้สึกมึนชาไปหมด จากนั้นก็อิ่มอกอิ่มใจแต่ทำได้แค่กัดฟันอดกลั้นไว้ไม่กล้าให้ตัวเองส่งเสียงออกมา
หลูจื้อกอดเขาไว้แน่นจากด้านหลังและกระซิบถามเบาๆ ว่า: “บอกฉันสิว่ายังจะหนีอีกไหม”
ชุยหังรีบพูดทันทีว่า: “ฉันผิดไปแล้ว จะไม่หนีอีกแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ”
“ผิดไปแล้วก็โอเคแล้ว? ในเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองผิดไปแล้ว ไม่รับโทษก็คงจะไม่ได้นะ คืนนี้ถ้าฉันให้นายนอนหลับฉันจะยอมใช้นามสกุลนายเลย”
ตอนที่ 257 จัดการนาย
หลังจากอาบน้ำออกมาเท้าของชุยหังถึงกับอ่อนนุ่มไปหมดแล้ว หลูจื้ออุ้มเขากลับเข้ามาในห้องก่อนจะก็โยนตัวเขาลงบนเตียงนอน
“นายเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง” หลูจื้อถาม
ชุยหังอยากจะบอกว่ายังไม่พร้อม แต่หลูจื้อดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจคำตอบสักเท่าไหร่ การถามคำถามนี้เป็นเพียงการบอกใบ้กับชุยหังเท่านั้นว่าตัวเองกำลังจะเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดยังไงอย่างนั้น
รอบแรกมันยังไม่ทันจบเลย เมื่อครู่นี้แค่ให้ชุยหังได้ปรับตัวให้เข้ากับจังหวะก็เท่านั้น
“นายจะนอนคว่ำหรือว่าจะนอนหงาย?” หลูจื้อถาม
ชุยหังพูดขึ้นว่า: “นายไม่ได้นอนหลับดีๆ มาทั้งคืนแล้วนะ แถมยังยืนมาตลอดทางเลยด้วย นายพักผ่อนก่อนสักหน่อยเถอะ”
“ฉันขอบใจนายนะ แต่ฉันไม่อยากพักผ่อน” หลูจื้อพูดพลางจับตัวชุยหังพลิกกลับไปให้เขานอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้น จากนั้นรวบสองมือของเขาเข้าหากันก่อนจะให้มือข้างหนึ่งจับเอาไว้แน่น
ส่วนมืออีกข้างก็ดึงเอาผ้าขนหนูที่พันตัวชุยหังไว้ตอนที่พึ่งจะออกมาจากห้องน้ำดึงออกอย่างหยาบคายสุดๆ
ชุยหังร้องอุทานออกมา หลูจื้อพูดขึ้น: “กลั้นเอาไว้นะ นายวิ่งเก่งไม่ใช่หรอ”
“ไม่ใช่นะ ฉันวิ่งเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ…อีกอย่างวิ่งเก่งกับเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกัน?” ชุยหังต้องการอธิบาย
“นายพูดอีกที? ถ้านายไม่วิ่งแล้วจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ส่งข้อความหานายตั้งเท่าไหร่ โทรหานายตั้งกี่สาย ตัวนายเองไม่รู้เลยหรือไง” หลูจื้อถาม
ในเวลานี้ชุยหังไม่มีอะไรจะพูดเลย ก่อนหน้านี้ตนขาดการติดต่อกับหลูจื้อไปจริงๆ เขาบอกว่าตนวิ่งหนีมาอันที่จริงแล้วมันก็ใช้ได้จริง
เขาอยากจะพลิกตัวกลับไปมองว่าหลูจื้อกำลังแสดงใบหน้าโกรธอยู่ไหม แต่เขากลับทำไม่ได้เลย
หลายวันมานี้หลูจื้อคงจะร้อนใจมากจริงๆ มิฉะนั้นคงจะไม่มาที่นี่โดยใช้วิธีแบบนี้แน่
ตอนที่เห็นเขาที่ประตูทางเข้าชุมชนตอนนั้น ความรู้สึกแบบสูญเสียแล้วหวนกลับคืนมันทำให้แสดงความประทับใจออกมาทางสีหน้าได้เลยจริงๆ
อันที่จริงเขาก็กังวลว่าถ้าตนทักผิดไป ถ้าหากคนนั้นไม่ใช่ชุยหัง จะทำให้มันจบด้วยดีได้ยังไง
แต่โชคดีที่เขาไม่ได้มองผิดไป
ไม่อยากนั้นก็ไม่รู้เลยว่าชุยหังจะหลบเขาไปถึงเมื่อไหร่
“เป็นใบ้แล้ว? ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนนายปากเก่งมากไม่ใช่หรอ ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ” หลูจื้อว่า
ชุยหังคิดในใจว่าตนเป็นแบบนี้แล้วยังมีอะไรต้องพูดอีก ยังจะกล้าพูดอะไรอีก?
เดิมทีหลูจื้อก็กำลังโกรธอยู่ แล้วถ้ายังมาได้ยินคำเถียงข้างๆ คูๆ ของตนอีกจนทำให้ดุดันมากกว่าเดิมขึ้นมา แบบนั้นก็ไม่เท่ากับตนหาโทษใส่ตัวหรอ
ดังนั้นเขาจึงเว้นระยะคำพูดต่อไปว่า: “ฉัน…ผิด…ไปแล้ว…”
“ผิดไปแล้ว? นายไม่ผิด นายจะผิดได้ยังไงล่ะ”
แต่ว่าหลูจื้อกลับไม่คล้อยตามเลย ผิดไปแล้วก็ไม่ต้องลงโทษแล้ว?
ชุยหังยังแอบสงสัยว่าเขายืนมาตลอดหนึ่งคืนจริงหรือเปล่า?
“ผิดแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ …” ชุยหังเริ่มจะจนปัญญาแล้ว
แต่ว่าเขาไม่กล้าใช้คำว่าใจแคบเหมือนไส้ไก่มาเปรียบเทียบหลูจื้อ ตัวเขาทำอะไรลงไปเขาเองรู้ดีที่สุด
ครั้งนี้ก็นับว่าเขาหนีออกมาจริงๆ เรื่องนี้สำหรับหลูจื้อแล้วคงจะกระทบกระเทือนต่อเขาอย่างแน่นอน
นอกจากนี้ตนยังไม่ระวังตกเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นจนทำให้หลูจื้อต้องเป็นห่วงกังวลอีก
เมื่อมองพิจารณาจากที่หลูจื้อได้ตัดสินใจไปเพื่อเขาแล้ว ภายในใจของเขาจะต้องมีตนอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน นอกจากนี้ยังไม่ใช่แค่นิดๆ หน่อยๆ ด้วย
แต่ในเมื่อเขาสงสัยหลูจื้อแล้วนยังสงสัยในตัวเอง ต่อมายังไม่มีคำอธิบายใดๆ ให้หลูจื้อก็หลบหนีออกมาแบบนี้ อันที่จริงมันก็แย่มาก
ในตอนนั้นเป็นเพราะเรื่องในเวยป๋อทำให้เขาหมดแรงใจและเขาก็ไม่สามารถบอกกับหลูจื้อได้
ตอนที่หลูจื้อพลิกตัวของเขากลับมานั้นเรี่ยวแรงในร่างกายของเขาแทบจะสูญสิ้นไปจนหมดแล้ว เขาเลือกเอากลอุบายออกมาใช้เสียเลย โดยโอบรอบคอของหลูจื้อเอาไว้
