บทที่ 15 ทะเลาะในบาร์
พี่ฝางสุดยอด มีเงินจะทำอะไรก็ได้…
ทุกคนค่อยๆ ยกแก้วขึ้นให้กับหลี่ฝางและส่งเสียงเชียร์เขาทันที มีเพียงพวกตู้เฟยไม่กี่คน ที่สีหน้าค่อยๆ เขียวคล้ำ
เมื่อหลี่ฝางกลับไปที่ที่นั่ง VIP อีกครั้ง ตู้เฟยก็คล้ายจู่ๆ ได้สติขึ้นมา เขามองไปที่หลี่ฝางอย่างเย็นชา “แกกล้าตลบหลังฉัน?”
“ฉันบอกแล้ว มีเกมบางเกม นายเล่นไม่ไหว มีคนบางคน นายหาเรื่องไม่ได้” หลี่ฝางยักไหล่และพูด
“บริกร ส่งบิลของฉันให้เขา” หลี่ฝางเรียกบริกรมาและชี้ไปที่ตู้เฟย
ใบหน้าของตู้เฟยเคียดแค้นอย่างยิ่ง เขาเข้าไปหาบริกรที่เดินเข้ามา “ไสหัวไป อาศัยอะไรให้ฉันจ่ายเงิน!”
“คนที่เก่งคือไอ้คนชอบพล่ามนั่นต่างหาก ไปให้มันจ่าย” ตู้เฟยด่าเสียงดัง
“สรุปใครเป็นคนจ่าย?” บริกรมองไปที่ตู้เฟยจากนั้นจึงมองหลี่ฝาง และไปหาผู้จัดการ
ทันทีที่บริกรออกไป หลี่ฝางก็ร้อนรนแล้ว
หลังจากดูบิลเมื่อครู่ ยอดบิลทั้งหมดมากกว่า 2 ล้าน ไม่เพียงแต่ตู้เฟย แม้แต่หลี่ฝางเองก็ยังรู้สึกหวาดกลัว
ให้ตายเถอะ เขาเล่นใหญ่ไปหน่อย หากไม่สามารถปิดฉากได้ เกิดตู้เฟยตุกติกขึ้นมา ตนเองจะทำยังไง?
ถ้าบาร์นี้เป็นของพ่อเขาจริงๆ อย่างนั้นก็พอพูดได้ง่ายหน่อย แต่ถ้าหากไม่ใช่ล่ะ?
“ตู้เฟย แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า แม้กระทั่งเล่นเกมยังเล่นไม่เป็น” หลี่ฝางด่าทันที
ตู้เฟยเดินโซซัดโซเซเข้ามาและชี้ไปที่จมูกของหลี่ฝาง “ใช่ ฉันมันเล่นเกมไม่เป็น”
ตู้เฟยยิ้มน่ากลัว ท่าทางท้าทายคล้ายกับถามกลับว่าใครจะทำอะไรตนได้
เห็นชัดๆ ว่านี่คือกับดัก
โจวเจ๋ยืนขึ้นและเอ่ย “เพื่อน นายเองก็ร้ายกาจเกินไปหน่อย ตู้เฟยสัญญาว่าจะจ่ายเงินให้เพื่อนของนาย แต่คนมากมายขนาดนั้น พวกเขาเป็นเพื่อนของนายหรือไง? เกรงว่าแม้กระทั่งชื่อของพวกเขานายยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ”
“ใช่ นายโกงก่อน” ตู้เฟยรีบเออออตาม
เมื่อหลี่ฝางไม่มีทางเลือก หลินชิงชิงที่นั่งเงียบก็เปิดปาก เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ใครกำหนดว่าเป็นเพื่อนกันต้องรู้จักชื่อของกันและกัน”
“ฉันแค่อยากถามว่า บิล พวกนายจะจ่าย หรือไม่จ่าย” หลินชิงชิงเอ่ยหน้าเคร่ง
ตู้เฟยเหลือบมองไปที่หลินชิงชิง และหัวเราะออกมา “คนสวย บิลวันนี้ ฉันไม่ยอมจ่ายแน่”
“ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ตีฉันได้! ”
หลังจากที่ตู้เฟยพูดจบ หลินชิงชิงก็คว้าขวด Royal Salute ที่ว่างเปล่าและทุบลงบนหัวของตู้เฟย
“แกกล้าทุบน้องฉัน!”
“หญิงหน้าเหม็น รู้ไหมว่าน้องฉันคือใคร? ”
โจวเจ๋และส้งเสียงยืนขึ้นพร้อมกันและจ้องมองหลินชิงชิงอย่างเย็นชา
หลินชิงชิงปรบมืออย่างไม่รีบร้อน “ฉันต้องสนใจด้วยหรือไงว่าน้อยพวกนายเป็นใคร เขาบอกเองนี่ว่าไม่พอใจก็ตีเขาได้ ฉันไม่พอใจ ก็เลยตี ทำไม ผิดตรงไหนหรือ?”
“พี่เจ๋ พี่เสียง พวกพี่ยืนนิ่งทำไม รีบลงมือสิ!” ตู้เฟย”ล้มลงกับพื้นและตะโกนขึ้นมา
“แต่ … ” โจวเจ๋และส้งเสียงลังเล ตอนพวกเขาออกมา พวกเขาได้รับคำสั่งจากที่บ้านว่าจะต้องห้ามมีเรื่องที่ Recalling the past
“แม่ง หากเกิดเรื่องผมรับเอง!”
หลังจากที่ตู้เฟยบอกว่าจะรับผิดชอบทั้งหมด โจวเจ๋และส้งเสียงก็ไม่กลัวอะไรอีกต่อไป
อย่างไรก็ตามหากมีอะไรเกิดขึ้นก็แค่ผลักดันไปที่ตู้เฟย
โจวเจ๋และส้งเสียงตัวบัดซบทั้งสอง ไม่สนแม้แต่น้อยว่าหลินชิงชิงจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง พวกมันเริ่มลงมือทันที หลี่ฝางเองก็ไม่นิ่งนอนใจ เขารีบเข้ามาช่วย
หลังจากที่ตู้เฟยลุกขึ้นมาจากพื้น เขาก็คว้าขวดเปล่าเอาไว้แล้วเหวี่ยงไปที่หัวของหลี่ฝาง
“แม่งเอ้ย ฉันอดทนกับแกมานานแล้ว ก็แค่ถูกลอตเตอรี่ ยังมาทำเบ่งต่อหน้าฉันอีก!”
ขวดถูกเหวี่ยงใส่หัวของหลี่ฝาง ตู้เฟยด่าเสียงดัง “วันนี้ฉันจะฆ่าแก! ”
ในเวลานั้นเองเจ้าหัวแบนก็กลับมา
เมื่อเขาเห็นหลินชิงชิงถูกทุบตี ก็วิ่งเข้ามาเหมือนคนบ้าทันที และชกใส่โจวเจ๋และส้งเสียงจนล้มลงไปกับพื้น
“แกเป็นใครวะ แม้กระทั่งฉันแกยังกล้าต่อย รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? พ่อของฉันคือส้งซือหมิง!” ส้งเสียงนอนอยู่บนพื้นและตะโกนใส่เจ้าหัวแบน
“ส้งซือหมิงก็แค่ไอ้ปัญญาอ่อน!” เจ้าหัวแบนไม่รู้สักนิดว่าส้งซือหมิงคือใคร เขาเข้าไปต่อยส้งเสียงที่หน้าอีกครั้ง จนหน้าของส้งเสียงบูดกลายเป็นหัวหมู
โจวเจ๋ตกใจจนพูดไม่ออก แต่ก็ยากจะหนี หลินชิงชิงถีบเข้าตรงกลางขาของเขา โจวเจ๋กรีดร้องราวกับหมูขึ้นมาทันที
“แม่มันเถอะ ก็แค่ลูกเศรษฐีกลุ่มหนึ่ง กล้าเบ่งต่อหน้าฉัน!”
“ฉันจะบอกพวกแกให้ ฉันชื่อหลินชิงชิง พ่อชื่อลูกพี่หลินแห่งตงไห่!” หลินชิงชิงกล่าวอย่างเย็นชา
“ไม่ใช่อาศัยชื่อพ่อหรอกหรือไง? มาสิ มาสู้กัน!”
ถ้าให้เทียบเรื่องเงิน บางที หลินชิงชิงอาจไม่สู้ส้งเสียง แต่ถ้าเทียบว่าไม่อาจหาเรื่องใคร ทั่วทั้งตงไห่ มีใครกันที่กล้าหาเรื่องลูกพี่หลินและลูกพี่หลี่?
ชายสองคนนี้ เป็นจักรพรรดิของตงไห่
โจวเจ๋และสีหน้าของคนอื่นๆ เปลี่ยนไปในทันที สีหน้าพวกเขาซีดขาว มีเรื่องกับนักเลงใต้ดิน เรียกได้ว่ารนหาที่ตาย
แม้กระทั่งตู้เฟยเอง ก็ถูกตัวตนของหลินชิงชิงทำให้กลัวจนพูดไม่ออก
ทันใดนั้น ด้านนอกบาร์ก็มีเสียงรถตำรวจดังขึ้น
“บาร์นี้มีที่มาที่ไปจริงๆ นี่แค่กี่นาที ตำรวจก็มาแล้ว” ชายสวมแว่นวัยกลางคนสวมหัวเราะ
แม้ว่ารถตำรวจจะมา แต่ตำรวจกลับไม่เข้ามา
ผู้จัดการบาร์เดินเข้ามาและมองไปที่ตู้เฟยและคนอื่นๆ “ดี วันเปิดธุรกิจวันแรกของเรา พวกคุณกลับทะเลาะวิวาทสร้างเรื่องขึ้น คิดว่าพวกเรารังแกได้ง่ายๆ หรือไง?”
“เด็กๆ มาพาพวกเขาไปส่งที่สถานีทีละคน จำคุกสักสองสามวันค่อยว่ากัน” ผู้จัดการบาร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ตู้เฟยและคนอื่นๆ รีบเอ่ยชื่อพ่อของพวกเขาออกมาทันที แต่ผู้จัดการบาร์กลับไม่สนใจ
“พอเถอะ ทรัพย์สินของครอบครัวพวกคุณรวมกันยังไม่มากเท่ากับเจ้านายของเรา หากอยากให้ฉันไว้หน้า ก็ให้พ่อพวกนายมาขอร้องฉันเอง” ผู้จัดการบาร์ขอให้บริกรจับพวกตู้เฟยไปยังรถตำรวจ
“ยังมีพวกเขาอีกสองสามคน” หลังจากที่ตู้เฟย”และคนอื่นๆ ถูกพาตัวไป ผู้จัดการของบาร์ก็ชี้ไปที่หลินชิงชิงและเจ้าหัวแบน
“ฉันไม่สนใจว่าใครจะเป็นคนลงมือ ใครถูกผิด ถ้ากล้าก่อเรื่องในบาร์ ไม่ว่าใคร ก็ต้องไปกินข้าวในคุกสักสองสามวันก่อนค่อยว่ากัน” ผู้จัดการบาร์พูดดังๆ ราวกับเอ่นเตือน
หลี่ฝางในเวลานี้ บนหัวของเขาถูกทุบโดยตู้เฟย และทำให้ไหลออกมาไม่น้อย ส่วนหลินชิงชิงกำลังเกาะแกะอยู่ที่หัวของหลี่ฝางช่วยเช็ดเลือดให้เขา
“เอาล่ะ ไม่ต้องเช็ดแล้ว พอไปสถานีตำรวจ เดี๋ยวก็จะมีคนมาห้ามเลือดให้เขาเอง”
พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งผลักหลินชิงชิงออกไป เมื่อผู้จัดการบาร์เห็นใบหน้าของหลี่ฝาง สีหน้าของเขาก็ตะลึงขึ้นทันทีเขาร้องออกมาด้วยเสียงสั่น “คุณ…ชาย”
“เดี๋ยว! ” ผู้จัดการบาร์ร้องเสียงดัง
“รีบเรียกรถพยาบาลมาเดี๋ยวนี้บ้าเอ้ย!” ผู้จัดการบาร์ลุกลี้ลุกลน ดวงตามองไปที่หลี่ฝางท่าทางเต็มไปด้วยความกลัว
ตอนนี้ผู้จัดการบาร์กลัวแทบตายแล้ว ถ้าหลี่ต๋าคางรู้เข้าว่าลูกชายของเขาถูกทุบตี เขาจะไม่อาละวาดหรือไง!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลี่ฝางได้รับบาดเจ็บที่Recalling the past หากหลี่ต๋าคางสอบสวนเรื่องนี้เข้า ผู้จัดการบาร์คงจบเห่แน่
คนอื่นๆ ไม่รู้จักตัวตนของหลี่ฝาง แต่ผู้จัดการบาร์รู้ดี ตอนที่เขามาถึงตงไห่ หลี่ต๋าคางได้ให้รูปของหลี่ฝางกับเขา ให้เขาปกป้องหลี่ฝางอย่างลับๆ เพื่อไม่ให้เขาถูกทำร้าย
แต่นี่กระไร หลี่ฝางกลับบาดเจ็บใต้จมูกเขา
“บอส จะเอายังไงกับพวกเขาดี ยังจะส่งไปที่สถานีตำรวจไหม? ” พนักงานเสิร์ฟหลายคนมองไปที่ผู้จัดการบาร์และเอ่ยถาม
“ส่งอะไรเล่า พวกเขาเป็นเหยื่อชัดๆ พวกแกตาบอดหรือไงถึงมองไม่ออก?! ” ผู้จัดการบาร์ด่าทันที และเชิญหลินชิงชิงกับเจ้าหัวแบนขึ้นไปชั้นบน
หลี่ฝางเองก็ถูกประคองขึ้นไปและทำแผลอย่างง่ายๆ
“เขาบาดเจ็บที่ผิวหนังนิดหน่อย ไม่ต้องเรียกรถพยาบาล” หลินชิงชิงมองไปที่หัวของหลี่ฝางและเอ่ย
“ใช่ ผมไม่เป็นอะไร แค่เลือดออกนิดหน่อย” หลี่ฝางเองก็ยังรู้สึกว่าเขาสบายดี
แต่ผู้จัดการบาร์กลับยังยืนกราน “ทำอย่างนั้นได้ยังไง มีเลือดที่ศีรษะของน้องคนนี้มากขนาดนั้น ต้องไปโรงพยาบาลรับการถ่ายเลือดก่อน จากนั้นถึงค่อยไปตรวจร่างกาย! ”
ผู้จัดการบาร์สวดมนต์เงียบๆ ภายในใจ ขออย่าได้กระทบกระเทือนอะไรเลย!
หลินชิงชิงหัวเราะ เธอรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย “คนที่เลือดออกไม่ใช่แค่น้องชายฉัน เด็กที่คุณเพิ่งพาออกไปเมื่อครู่ ที่หัวก็เลือดอาบเหมือนกัน ทำไมไม่เห็นคุณจะกังวลสักนิด! ”
ผู้จัดการบาร์หัวเราะและเอ่ย “มีคนที่หัวแตกอีกหรือ ผมไม่เห็นเลย บางทีแสงอาจจะมืดเกินไปหน่อย”
หลี่ต๋าคางสั่งเอาไว้ว่าห้ามเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของหลี่ฝางก่อนที่เขาจะกลับมา ดังนั้นตนจึงไม่กล้าพูดอะไร
“ตู้เฟยล่ะ เขายังไม่ได้จ่าย! ”
“ในเวลานี้เอง หลี่ฝางก็นึกอะไรบางอย่างได้
