บทที่ 8 ห้องเพรสซิเดนท์สูท
“หลี่ฝางไม่มีทางมาหรอก เธอตายใจสักเถอะ” เซี่ยลู่พูดไปด้วยและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาที่บ้าน
“จบกัน ดึกขนาดนี้ คนในบ้านฉันคงนอนหลับกันหมดแล้ว ทำไงดี? ” จางเชี่ยนโทรเบอร์พ่อแม่ไม่ติด ร้อนรนใจอย่างมาก
ถึงแม้เซี่ยลู่จะโทรติด แต่ถูกด่ากลับมาชุดใหญ่ ที่จริงบ้านของเซี่ยลู่ก็ไม่ได้รวยมาก นอกจากค่าใช้จ่ายปกติ ธุระเรื่องมิตรญาติสหาย ทั้งปีก็เก็บเงินไม่ได้สองสามหมื่น แต่ตอนนี้ แค่กินข้าวมื้อเดียว เซี่ยลู่ก็ใช้เงินไปเป็นหมื่น
“เซี่ยลู่ เธอให้คุณลุงเอามาเผื่ออีกหนึ่งหมื่นได้ไหม รอพรุ่งนี้โทรหาพ่อแม่ฉันได้แล้ว ฉันจะคืนให้พวกเธอ” จางเชี่ยนมองดูเซี่ยลู่อย่างอ้อนวอน
เซี่ยลู่ส่ายหัว พูดอย่างลำบากใจ: “แกอย่าหวังฉันเลย เมื่อกี้พ่อฉันยังบอกว่าจะตีฉันให้ตายเลย”
“จริงสิ เฉียวเฉียว หลี่ฝางกลายเป็นแฟนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอสองคนไปดีกันตอนไหน ฉันทำไมไม่รู้ล่ะ? ” เซี่ยลู่ซักถามหลิวเฉียวเฉียว
ที่จริงเซี่ยลู่ไม่เชื่อคำพูดของหลิวเฉียวเฉียวเลยสักนิด คิดว่าหลิวเฉียวเฉียวแค่กำลังประวิงเวลา แค่สิบนาทีมีประโยชน์อะไร!
หลิวเฉียวเฉียวไม่สนใจเซี่ยลู่ แค่ตั้งหน้าตั้งตามองไปที่ทางเข้า คาดหวังว่าหลี่ฝางจะมา
“จริงสิ จางเชี่ยน ในมดฮัวเปและเจี้ยเป (แอฟกู้ยืนเงิน) ของเธอยังมีเงินไม่ใช่เหรอ? ” หลิวเฉียวเฉียวนึกขึ้นมาได้ทันทีและหันไปเตือนจางเชี่ยน
“เจี้ยเปของฉันมีแค่สามพัน ฮัวเปยิ่งน้อยเลย มีแค่พันกว่า ใช้จนหมดแล้ว เห้อ ฉันควรทำยังไงดีล่ะ? ” จางเชี่ยนร้อนใจจนน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว
“เฉียวเฉียว หลี่ฝางจะมาจริงๆ ไหม? ” เซี่ยลู่ไม่ยอมช่วยเหลือ จางเชี่ยนได้แต่คาดหวังเหมือนกันเฉียวเฉียว ฝากความหวังไว้ที่ตัวหลี่ฝางแล้ว
“ต้องมาสิ” หลิวเฉียวเฉียวกัดริมฝีปาก พูดด้วยเสียงเบาๆ
สิบนาทีผ่านไป ในเวลานี้ พ่อของเซี่ยลู่มาแล้ว
“พ่อคะ ที่นี่ค่ะ!” เห็นพ่อของตนเอง ใจที่ตื่นกลัวของเซี่ยลู่ในที่สุดก็เบาใจลง
พ่อของเซี่ยลู่เดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ สีหน้าน่ากลัว: “ร้านพวกคุณเป็นร้านเถื่อนหรือไงกัน กินข้าวมื้อเดียวเอง ค่าใช้จ่ายเป็นหมื่น? ”
“คุณผู้ชายคะ นี่ค่ะรายการอาหารและค่าใช้จ่ายทั้งหมด ท่านดูก่อนนะคะ” พนักงานหญิงปริ้นบิลใบเสร็จออกมาอีกหนึ่งชุด ยื่นให้พ่อของเซี่ยลู่
“หนึ่งแสนสอง?? ” เห็นใบเสร็จแล้ว พ่อของเซี่ยลู่เกือบจะเป็นลม
“ใช่ค่ะ ห้องรับรองของลูกสายท่านค่าใช้จ่ายทั้งหมดคือหนึ่งแสนสองหมื่น แต่ท่านชำระแค่หนึ่งหมื่น ก็พาลูกสาวของท่านกลับได้แล้วค่ะ” พนักงานหญิงยิ้มและถาม: “ท่านต้องการชำระเป็นเงินสด หรือจะรูดบัตรคะ? ”
พ่อของเซี่ยลู่รูดบัตรเสร็จแล้ว เดินมาถึงตรงหน้าของเซี่ยลู่
เสียงดังเปรี๊ยะ หน้าของเซี่ยลู่มีรอยนิ้วมือห้านิ้วเต็มหน้า
“แกมันลูกไม่เอาไหน กูทำงานในสวน ทำแทบตายเดือนเดียวได้แค่สามพันหยวน แกกลับทำตัวแบบนี้ กินข้าวมื้อเดียวใช้เงินเงินเดือนกูไปตั้งสามเดือน แกคิดว่าตนเองเป็นลูกมหาเศรษฐีหรือไง!”
“กุ้งมังกรหอยเป๋าฮื้อหูฉลามรังนก แล้วยังมีไวน์ชาโต้ลาฟีต เป็นสิ่งที่คนธรรมดาอย่างพวกเราสามารถใช้จ่ายได้เหรอ? ?!”
ดวงตาของพ่อเซี่ยลู่แดงก่ำ เงินทุกหยวนทุกสตางค์ของเขา แลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย
ใบหน้าของเซี่ยลู่เจ็บแสบร้อน น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่อาจยั้งได้ พ่อของเซี่ยลู่ด่าต่อไปเรื่อยๆ : “ร้องไห้ แกยังมีหน้ามาร้องไห้อีกเหรอ? ”
ด่าเสร็จแล้วตบเข้าไปที่หน้าของเซี่ยลู่ซ้ำอีกรอบ
หน้าตาของพ่อเซี่ยลู่ดุร้ายน่ากลัว หลิวเฉียวเฉียวและจางเชี่ยนก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอก็ตกระกำลำบาก แม้แต่ตนเองยังช่วยไม่ได้ ยังจะมีกะจิตกะใจไปสนใจคนอื่นที่ไหน?
“กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้ กลับถึงบ้านฉันค่อยคิดบัญชีกับแก!” ดึงคอเสื้อของเซี่ยลู่ พ่อของเธอลากตัวเธอออกจากLotus
ที่หน้าประตู ภาพนี้ถูกหลี่ฝางเจอพอดีและได้ทักทายกัน: “คุณลุงเซี่ย ท่านทำไมมาที่นี่ได้ครับ? ”
“หลีกไป ไม่เกี่ยวอะไรกับแก” พ่อของเซี่ยลู่ด่าโดยไม่ไยดี ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของหลี่ฝางหายตัวไป พ่อของเซี่ยลู่ก็ยิ่งเกลียดหลี่ฝางมาก
“หลี่ฝาง ในที่สุดนายก็มาจนได้” หลิวเฉียวเฉียวมองเห็นหลี่ฝาง รีบวิ่งตรงเข้าหา
“ขอโทษด้วยนะ มาช้าไปหน่อย เวลานี้ เรียกรถยากจริงๆ ” หลี่ฝางอธิบายหนึ่งคำ ในใจคิด ต้องซื้อรถแล้วใช่ไหมเนี่ย
จางเชี่ยนก็วิ่งมาด้วย จับแขนของหลี่ฝาง: “หลี่ฝาง นายช่วยฉันด้วยนะ”
หลี่ฝางถามอยู่สักพัก ถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหัวเราะและมองดูจางเชี่ยน: “ทำไมผมต้องช่วยเธอด้วยล่ะ? ”
“ถือว่าฉันยืมก็ได้ รอฉันมีเงินแล้วจะรีบคืนนาย ได้ไหม? ”
“ผมก็ไม่มีเหตุผลจะต้องยืมให้เธอนี่ ยิ่งกว่านั้นคือ ถ้าผมยืมให้เธอ เธอจะเอาอะไรมาคืน? ไปขายตัว? ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเยือกเย็น
“หลี่ฝาง นายอย่าพูดจาน่าเกลียดขนาดนี้สิ” จางเชี่ยนสีหน้าบึ้ง: “ฉันจะขอพ่อมาคืนให้นาย”
“เราต่างก็เป็นเพื่อนนักเรียนด้วยกัน นายก็ช่วยๆ เค้าหน่อยเถอะนะ” หลิวเฉียวเฉียวเขย่าแขนของหลี่ฝาง
หลี่ฝางถึงยอมเอ่ยปาก: “ก็ได้”
“สุดหล่อ เราเจอกันอีกแล้วนะ” มาถึงหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานหญิงคนนั้นส่งสายตาหวานๆ ใส่หลี่ฝาง
“รูดบัตรครับ” หลี่ฝางยิ้มๆ จ่ายเงินที่เหลือให้เรียบร้อย
“จริงสิ เปิดห้องพักให้ผมหนึ่งห้องด้วยครับ เอาแบบดีๆ หน่อย” หันหน้ากลับไปมองหลิวเฉียวเฉียว แล้วหลี่ฝางบอกพนักงานหญิง
“ในเมื่อสุดหล่อรวยขนาดนี้ เปิดห้องเพรสซิเดนท์สูทไปเลย”
ขณะนั้นหลี่ฝางได้แต่มองร่างอันเซ็กซี่ของหลิวเฉียวเฉียว ไม่ได้สนใจว่าน้องพูดอะไร พยักหน้าอย่างเดียว
“เปิดเสร็จแล้วค่ะ ห้องเพรสซิเดนท์สูท หนึ่งหมื่นแปดพันแปดร้อยหยวนค่ะ” พนักงานหญิงพูดแล้วคืนบัตรให้แก่หลี่ฝาง
“อะไรนะ?!”
หลี่ฝางได้ยินราคาแล้วตกใจ เปิดห้องยังต้องใช้ตั้งหมื่นแปด?
คืนเดียวใช้ไปแล้วแสนกว่า หลี่ฝางรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ใช้เกินไปสักล่ะ ถ้าคุณปู่ที่ดูไบรู้ล่ะก็ คงต้องตายแน่
หลี่ฝางถือคีย์การ์ดห้องพักเดินไปตรงหน้าของหลิวเฉียวเฉียว: “เธอยังจำได้นะ ว่าเธอตกลงอะไรกับผมไว้?? ”
หลิวเฉียวเฉียวก้มหน้าด้วยความเขินอาย นาทีนี้ เธอรู้สึกคิดผิดอยากจะกลับใจ
จางเชี่ยนเห็นในมือของหลี่ฝางถือคีย์การ์ดห้องพักไว้ เข้าใจจุดประสงค์ของหลี่ฝางขึ้นมาทันที: “หลี่ฝาง นายนี่ไร้ยางอายเกินไปป่าว”
“นายช่วยเหลือพวกเรา พวกเราซาบซึ้งในบุญคุณของนาย แต่……”
คำพูดของจางเชี่ยนยังพูดไม่จบ หลี่ฝางก็รีบพูดแทรกเข้ามา: “ผมไม่ต้องการการสำนึกบุญคุณของพวกเธอหรอกนะ เมื่อกี้ในโทรศัพท์ ผมกับหลิวเฉียวเฉียวเราตกลงกันแล้ว อีกอย่างเค้าก็ตกลงยินยอมแล้ว”
“อยากกลับใจ ก็ได้ เอาเงินสองหมื่นคืนมา” หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา
“อ่อใช่สิ ค่าเปิดห้อง หนึ่งหมื่นแปดพันแปด”
“อะไรนะ ค่าห้องตั้งหนึ่งหมื่นแปดพันแปด นายหลอกผีรึไง” จางเชี่ยนพูดอย่างหมดคำพูด
“ผมเปิดห้องเพรสซิเดนท์สูท ถ้าเธอไม่เชื่อ ไปถามเคาน์เตอร์ก็รู้”
“เงินพวกเราต้องคืนนายแน่นอน เฉียวเฉียวไม่ไปเปิดห้องกับนายหรอก หลี่ฝาง นายนี่ต่ำทรามจริงๆ ”
“เฉียวเฉียว เธอนี่ก็จริงๆ เลย ทำไมไปตกลงเงื่อนไขที่สกปรกกับหลี่ฝาง แบบนี้กับขายมันต่างกันตรงไหน!” จางเชี่ยนขมวดคิ้วแล้วพูด
หลิวเฉียวเฉียวจับเสื้อตนเองไว้แน่นๆ ในฝ่ามือมีแต่เหงื่อ
“จางเชี่ยน แกอย่างพูดอีกเลย นี่มันเป็นเรื่องของฉัน”
“หลี่ฝาง ฉันไปกับนาย”
เวลาแค่แป๊บเดียว หลิวเฉียวเฉียวคิดอะไรได้มากมาย โดยเฉพาะคำพูดที่พ่อของเซี่ยลู่พูดเมื่อสักครู่นี้ กระทบจิตใจเธออย่างมาก
เทียบกับพ่อของเซี่ยลู่แล้ว พ่อของหลิวเฉียวเฉียวยิ่งลำบากมากกว่าเยอะ เงินเดือนก็น้อยมาก
ตอนเมื่อกี้ที่จางเชี่ยนกับเซี่ยลู่โทรไปขอเงินกับที่บ้าน หลิวเฉียวเฉียวไม่ได้โทรก็เพราะเธอรู้ว่าที่บ้านไม่มีเงิน ถึงแม้จะเอามาได้ก็ต้องยืมมาแน่นอน
ถึงแม้ในตอนนี้หลิวเฉียวเฉียวจะไม่เต็มใจ แต่เธอไม่มีหนทางอื่น อย่างน้อย หลี่ฝางยังหนุ่มยังแน่น ไม่ใช่ตาเฒ่าบ้ากาม
เดินตามหลี่ฝางขึ้นไปจนถึงห้องเพรสซิเดนท์สูท
ห้องใหญ่มาก กว้างตั้งหลายร้อยตารางเมตร ในห้องมีห้องนอนหลายห้อง ยังมีระเบียงดูวิว หลี่ฝางมาถึงข้างๆ หน้าต่าง
มองดูวิวกลางคืนทั่วทั้งเมืองตงไห่
นี่คือที่ที่สูงที่สุดของตงไห่ มองไปไกลๆ มองเห็นวิวทั้งเมืองของตงไห่ได้เลย
“ผมเพิ่งสังเกตเห็น ที่จริงแล้วตงไห่สวยมากขนาดนี้” หลี่ฝางพูดเองเออเองอยู่คนเดียว
หลิวเฉียวเฉียวตื่นเต้นจนกลืนน้ำลาย ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะดูวิวเลยสักนิด ตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัว เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอออกมาเปิดห้องกับผู้ชาย
แน่นอน หลี่ฝางก็เป็นครั้งแรกที่ออกมาเปิดห้องกับผู้หญิงเช่นกัน
ทั้งสองคนต่างก็ตื่นเต้นมาก แต่ว่าหลังจากที่หลี่ฝางรวยแล้ว ทั้งคนดูมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ความกล้าหาญก็แข็งแกร่งมากขึ้น เขานั่งลงไปที่โซฟา มองดูหลิวเฉียวเฉียว หัวเราะเยาะเล่นๆ : “อย่ายืนเซ่ออีกเลย ถอดเสื้อผ้าเสียทีสิ”
“หา? ถอดตอนนี้เลยเหรอ? ”
“ใช่สิ ในเมื่อช้าเร็วก็ต้องถอด งั้นก็รีบๆ ถอดให้ผมชื่นชมหน่อย ผมจะลองดูซิ ว่าวิวของตงไห่สวย หรือว่าเธอจะสวยกว่า? ” หลี่ฝางยักคิ้วและยิ้มพูด
