บทที่50 หลี่ฝางไปหาที่ผับให้ช่วย
ทั้งตงไห่ คนที่กล้าขู่ลูกพี่หลี่ นับด้วยมือแล้ว และหวางเห้า เป็นหนึ่งในนั้น
ลูกพี่หลี่จ้องหวางเห้า ใบหน้าพร้อมฆ่า： “หวางเห้า คุณคิดวาผมไม่กล้าจัดการคุณ หรือว่าจัดการคุณไม่ได้？”
จากความแข็งแรงตอนนี้ของลูกพี่หลี่ ทำหวางเห้าให้ตาย ง่ายเหมือนพลิกมือ
ถึงยุคสมัยจะเปลี่ยนไปแล้ว องการไม่เหมือนกับเมื่อสิบกว่าปีก่อน เต็มไปด้วยเรื่องตบตีฆ่ากัน แต่เลือดของลูกพี่หลี่ยังอยู่ เขาจะปล่อยให้หวางเห้าบีบบังคับบ่อยๆ แบบนี้ไปง่ายๆ ได้ไง
“พี่แปด ผมรู้ว่าคุณกล้า และก็ทำได้ ก็แค่เล่นด้วยไม่ได้！”
หวางเห้ายิ้มนิดๆ ： “คำนี้ว่าไว้ดีมาก เท้าเปล่าไม่กลัวต้องสวมรองเท้า ตอนนี้คุณสวมรองเท้า ผมยังเท้าเปล่าอยู่เลย”
“ถึงคุณมีความเป็นไปได้สิบเปอร์เซ็นต์ที่จะอยู่ในเงื้อมมือผม คุณก็แพ้ไม่ไหวหรอก” หวางเห้ายักไหล่ มองด้านหลังตัวเอง： “แต่เพื่อนๆ ผมกลุ่มนี้ อยู่กับผม ต่างแพ้ได้”
“คุณ！” ลูกพี่หลี่กัดฟัน มองหวางเห้า： “หวางเห้า อย่ามาขู่ผมนะ！”
“พี่แปด ผมไม่ได้ขู่ ผมแค่บอกคุณ ที่นี่คือถิ่นผม ต่อไปไม่ว่าพี่ทำอะไรที่เขตไฟแดง ทักทายผมหน่อย หากแบบนั้น ผมก็จะทำให้พี่สะดวก” หวางเห้าส่ายหน้า： “แต่ถ้าไม่ทักบอกผมสักคำ ก็อย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจละกัน”
“พี่แปด คุณมาคนเดียว แล้วยังเอาผมเป็นเพื่อน ไม่เคยคิดจะสู้กับผม ผมก็รู้ ผมหวางเห้าก็จะอ่อนข้อให้ ในเมื่อคุณไม่ได้คิดจะแข็งใส่ผม งั้นผมก็จะปล่อยคน ก็แค่ อย่ามีครั้งต่อไป” หวางเห้ายิ้ม เปิดประตูห้องเล็ก
คนหัวโล้นและคนอื่นออกมา มองหวางเห้าอย่างดุร้าย
“พี่แปด หวางเห้าเขา……”
คนหัวโล้นกำลังจะพูด ลูกพี่หลี่ก็ไอออกมา： “หุบปาก ยังขายหน้าไม่พอเหรอ？”
“พี่แปด ผมไม่ไปส่งคุณนะ” หวางเห้ายิ้ม： “ฟ้าก็ไม่สว่างแล้ว อีกเดี๋ยวก็ต้องกินข้าวเย็นแล้ว ร้านอาหารธรรมดาๆ ที่นี่ของผม น่าจะไม่ถูกปากคุณ งั้นผมคงไม่ต้องเชิญคุณนะ”
เวลานี้ ลูกพี่หลี่มองหลี่ฝาง พูดกับคนหัวโล้น： “เอาไอ้เด็กนี่ไป！”
คนหัวโล้นกำลังจะไปคว้าตัวหลี่ฝาง แต่หวางเห้ากลับหันไปทันที： “พี่แปด ทำไมความจำสั้นจัง”
“ผมเพิ่งเตือนพี่ไป เขตไฟแดง เป็นถิ่นของผม” หวางเห้าพูด
“หวางเห้า คุณคงไม่ปกป้องเด็กนี่หรอกนะ” ลูกพี่หลี่ถามอย่างเย็นชา
“ไม่ปิดบังพี่นะ พี่แปด เด็กคนนี้เป็นลูกค้าของเขตไฟแดง ในเมื่อเป็นแขกผม ผมก็ต้องปกป้องความปลอดภัยของเขา” หวางเห้าพูด
“หมายความว่า ออกจากเขตไฟแดง นี่ไป คุณก็จะไม่สนแล้ว ใช่ไหม？” ลูกพี่หลี่ถามต่อ
“ใช่ แค่พี่เหยียบออกจากเขตไฟแดง นี้ จะเป็นหรือตาย ก็ไม่เกี่ยวกับผม แต่ตอนนี้ ผมขอให้พี่แปดชูมือขึ้น ปล่อยเขาไปก่อน” หวางเห้าเลิกคิ้ว
“โอเค”
ลูกพี่หลี่พยักหน้า พาคนหัวโล้นออกไป
ตู้เฟยก็ขึ้นรถMaybachคันนั้น ออกไปจากเขตไฟแดง แต่ก่อนไป เขาก็จ้องหลี่ฝางเขม็ง
พวกเขาออกไป สีหน้าของหวางเห้า ก็ซีเรียสขึ้นทันที
“เรียกสาวๆ ทั้งหมด แล้วก็แม่เล้า มาหาผมที่นี่” หวางเห้าพูดอย่างรีบร้อน
“พี่เห้า ฟ้าจะมืดแล้ว ฟ้ามืด ธุรกิจของสาวๆ ก็จะยุ่งขึ้นมา เวลานี้เรียกรวมพวกเขา จะส่งผมต่อการทำงานไหม？” เพื่อนของหวางเห้าถาม
“วันนี้ไม่ต้องทำ” หวางเห้าขมวดคิ้ว พูด： “เรียกทุกคนออกมา พวกเราต้องไป”
“ไป？พวกเราไม่ได้บอกเหรอว่าเดือนหน้าค่อยไป？”
หวางเห้าส่ายหน้า： “ลูกพี่หลี่ตอบรับปากไปไวมาก อีกอย่างสายตาที่มองผมก็ผิดปกติ”
“มีความอยากฆ่า” เจ้าหัวแบนพูด
“ใช่ เขาจะฆ่าผม” สีหน้าของหวางเห้าซีเรียสอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน： “ตอนนั้นที่ชกฝ่ายดำ ผมก็เคยเห็นสายตานี้มาก่อน หมายความว่าอีกฝ่ายจะฆ่าผมตาย”
“ดังนั้นผมต้องรีบไป ช้ากว่านี้ไปไม่ได้แน่” หวางเห้าพูด
“แม่งเอ๊ย！” หวางเห้าด่าแรงๆ
“พี่เห้า ขอโทษนะพี่ เหมือนผมจะทำให้พี่เหนื่อยเลย” หลี่ฝางมองหวางเห้า พูดอย่างเสียใจเล็กน้อย
“เจ้าโง่ คุณคิดว่าเพราะคุณอย่างเดียวหรือไง？” หวางเห้ายิ้มอักอ่วน พูด： “ลูกพี่หลี่จำจัดการผม เพราะว่าทองในมือผมต่างหาก”
“ทองคำพวกนี้มีมูลค่ากว่าสองล้าน คุณคิดว่าลูกพี่หลี่ไม่ใจเต้นเหรอ？เมื่อกี๊ตอนที่ตู้ต้าไห่เอาทองออกมา ลูกพี่หลี่ก็สนใจทองมาก”
“งั้นผมจะทำไง？” หลี่ฝางมองคนสองสามคนด้านนอกเขตไฟแดง เป็นลูกน้องของลูกพี่หลี่
“น้องชาย คุณทำให้ลูกพี่หลี่ขัดใจแล้ว จะหนีไปกับผมไหม ผมว่าคุณก็ดูดีใช้ได้นะ เอางี้ไหมพอผมเปิดอาบอบนวด ก็ไปทำงานเป็นกระหรี่ชายที่นั่น เป็นไง？” หวางเห้ามองหลี่ฝาง พูดหยอกใส่
หลินชิงชิงกลอกตาใส่หวางเห้า พูด： “ถึงน้องชายฉันจะไปเป็นโฮสต์ให้คุณไม่ได้ แต่ที่คุณพูดก็เป็นอีกทางหนึ่ง”
“หลี่ฝาง เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่？” หลินชิงชิงถาม： “เพื่อนๆ หลายคนของลูกพี่หลี่ บาดเจ็บเมื่อคืนแล้ว”
“ฉันได้ยินเรื่องซุบซิบ ว่าเป็นเพื่อนคุณทำ” หลินชิงชิงขมวดคิ้วพูด
หลี่ฝางเอาเรื่องเมื่อคืนเล่าให้หลินชิงชิงฟังหมด พอหลินชิงชิงได้ยิน สีหน้าก็ซีเรียส： “กลัวว่าครั้งนี้พี่ก็ช่วยคุณไม่ได้แล้ว”
“ลูกพี่หลี่มีเพื่อนถูกชนจนพิการ แล้วยังมีเลือดคลั่งในสมอง ถึงจะรอดจากวิกฤต แต่ก็ต้องเกิดผลข้างเคียงต่อไป”
“ลูกพี่หลี่พูดไปแล้ว จะเอาคืนให้เพื่อนตัวเอง เขายังหาคนนั้นไม่เจอ ก็ต้องเอาคืนคุณ” หลินชิงชิงพูดด้วยใบหน้าทำอะไรไม่ถูก： “พ่อฉันเพิ่งโทรมา บอกผมว่าไม่ต้องสนคุณ”
“เห้อ น้องชาย ขอโทษจริงๆ นะ ถึงฉันจะไม่ฟังพ่อฉัน แต่ไม่มีอำนาจของพ่อ ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้ ไม่งั้น คุณไปกับหวางเห้าเถอะ” หลินชิงชิงพูด
เวลานี้ หลี่ฝางรู้สึกว่าหัวใจเยือกเย็นขึ้นมา
ตงไห่คนที่จะสู้กับลูกพี่หลี่ได้ มีแค่ลูกพี่หลินคนเดียว แต่ตอนนี้ลูกพี่หลินไม่ช่วยแน่ หลี่ฝางนั่นไม่รู้จริงๆ ว่าจะหาใครมาช่วย
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงได้ คนของหวางเห้าก็เก็บทุกอย่างเสร็จแล้ว
“เพื่อน คุณขัดใจลูกพี่หลี่แล้ว ตงไห่ไม่มีที่ของคุณอีกต่อไปแล้ว” หวางเห้าตบไหล่หลี่ฝาง พูด： “ไปกับผมเถอะ”
“คนของลูกพี่หลี่สามารถมาฆ่าได้ตลอดเวลา พวกเราต้องรีบ”
ฟ้ามืดแล้ว หวางเห้าส่งสายตาให้เพื่อนข้างหลังตัวเอง
ไม่ถึงหนึ่งนาที ลูกน้องสองคนที่เหลือไว้ของลูกพี่หลี่ล้มอยู่ที่พื้น อยู่ในกองเลือด
หลี่ฝางเห็นฉากนี้ก็ตกใจ ลูกน้องของหวางเห้า นั้นช่างโหดสุดๆ
“เป็นไงเพื่อน กลัวเหรอ？จะบอกให้นะ ถ้าคุณตกอยู่ในมือลูกพี่หลี่ จุดจบจะน่าเวทนากว่าเขาสองคนเยอะ แค่รถพยาบาลมาให้ทันเวลา สองคนนี้ไม่มีทางตาย แต่คุณต่างกัน คุณอยู่ในมือลูกพี่หลี่แล้ว โอกาสอยู่รอดช่างน้อยมาก” หวางเห้าพูด： “ถึงไม่ตาย แต่ก็อาจต้องนอนติดเตียงไปทั้งชีวิต”
หลี่ฝางกลืนน้ำลาย： “พี่เห้า ผมไปกับพี่เอง”
“ฉันกับเสี่ยวโจวไปส่งคุณเอง” สายตาที่หลินชิงชิงมองหลี่ฝางทำใจไม่ได้เล็กน้อย ในตามีน้ำตาคลอ
พอขึ้นรถหลินชิงชิง จู่ๆ หลี่ฝางก็คิดอะไรขึ้นมาได้
“พี่ ผมไม่ไปกับหวางเห้า คุณไปส่งผมที่Recalling the pastได้ไหม” รถเพิ่งออก หลี่ฝางก็คิดอะไรขึ้นมาได้
ไม่ใช่ว่าคุณแม่เมี๋ยวชุ่ยเคยทิ้งนามบัตรให้เหรอ？
แม่เคยบอกว่า เจ้าของนามบัตรนี้ จะช่วยคลายปัญหาทุกอย่างให้ ครั้งที่แล้วที่ไปผับ หลี่ฝางจึงพบว่า ที่แท้เจ้าของบัตรนี้ ก็คือผู้จัดการผับ
“ไปผับ？” หลินชิงชิงขมวดคิ้ว ถามอย่างสงสัย： “ไปทำอะไรที่ผับ？”
ส่วนเจ้าหัวแบนได้ยินคำนี้ มุมปากก็มีรอยยิ้ม กลับรถทันที พาหลี่ฝางไปส่งที่หน้าRecalling the past
มองหลี่ฝางเข้าไปในผับ เจ้าหัวแบนก็ยิ้ม： “ครั้งที่แล้วผมก็บอกแล้วไง ผับนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าเด็กนี่อย่างลึกซึ้ง ตอนนี้ดูๆ แล้ว ผมน่าจะเดาไม่ผิด”
หลินชิงชิงยังคงไม่วางใจ ถามอย่างสงสัย： “ถึงหลี่ฝางรู้จักพวกเขา แต่พวกเขาจะจัดการลูกพี่หลี่ได้เหรอ？”
“พี่ชิง พี่วางใจเถอะน่า” เจ้าหัวแบนยิ้มอย่างมีเลศนัย เวลานี้ เขากลับเป็นห่วงลูกพี่หลี่แทน
