บทที่ 37 ตัวตนของพนักงานคลับ
“เหี้ยเอ๊ย นั่นรถใคร!”
เขาด่าชุดใหญ่ เมื่อกำลังเตรียมจะวิ่งหนี รถกลับเร่งความเร็วขึ้น
เป็นรถเบนซ์G-Classคันหนึ่ง ที่มีแรงม้ามากพอ ที่จะเร่งความเร็วถึงร้อยไมล์ได้ในพริบตาเดียว รถคันดังกล่าวขับเข้ามาพุ่งชนคนของหลี่หลงโดยตรง
ตู้เฟยตกใจจนตัวสั่น: “พี่หลง ใครเป็นคนขับรถ?”
“คุณถามฉัน แล้วฉันจะถามใคร คุณบอกว่าหมอนี่ไม่มีใครหนุนหลังไม่ใช่เหรอ แล้วเบนซ์G-Classนี่มาจากไหน?” หลี่หลงมองเหยียดใส่ตู้เฟย สีหน้าน่าเกลียดเต็มที
“หรือว่าจะเป็นหลินชิงชิง?” ตู้เฟยเดาถาม
“หลินชิงชิงขับLand Rover!” หลี่หลงกัดฟันกรอด ตะโกน: “พี่น้อ รีบจับอาวุธ ไม่สนว่าคนบนรถจะเป็นใคร ฆ่ามันให้ฉัน!”
หลี่หลงนำหน้า ถือเอาไม้เบสบอลแล้ววิ่งเข้าไป
ในตอนนั้นเอง หัวโล้น ๆ ก็ยื่นโผล่ออกมาจากรถเบนซ์G-Class: “เจ้าหนุ่ม ยังจำฉันได้ไหม?”
หลี่ฝางมองหัวโล้นที่คุ้นเคย สีหน้าดีใจ: “พี่ใหญ่ ทำไมเป็นพี่!”
“กำลังออกมาก็เจอแกถูกตี เลยมาช่วยแกไง” คนหัวโล้นหัวเราะเหอ ๆ เปิดประตูรถแล้วลงมา
คนหัวโล้นมองกลุ่มคนท่าทางอันตรายของหลี่หลง ยิ้มออกมาเล็กน้อย: “เด็กเปรตพวกนี้ มันเหลือเกินจริง ๆ”
เมื่อคนหัวโล้นเรียก รถเบนซ์G-Classก็มีคนลงจากรถมาอีกสามคน
ในแง่ของจำนวนคน เห็นได้ชัดว่าฝั่งของคนหัวโล้นสู้ฝั่งของหลี่หลงไม่ได้
แต่ฝั่งของคนหัวโล้นล้วนดูสงบและใจเย็น คนหัวโล้นมองพี่ใหญ่ของตัวเองแล้วหัวเราะ “พี่หยวน พี่น้องพวกเรานานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ต่อยตี?”
“นานแล้ว”
“ใช่แล้ว อย่างน้อยก็หลายปีแล้ว ให้ตายสิ หมัดนี่ขึ้นสนิมหมดแล้ว!”
“วันนี้ก็ถือว่าเคาะสนิมหน่อยแล้วกัน!”
คนของหัวโล้นสีหน้าแสดงถึงความตื่นเต้น เข้าไปเผชิญหน้ากับคนของหลี่หลง
และในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็เข้าไปพยุงถังหยู่ซวนขึ้น: “โง่เง่า นายมันโง่จริง ๆ!”
“แค่นายคนเดียว จะขวางใครได้ฮะ?” หลี่ฝางมองบนใส่ถังหยู่ซวน ในใจนั้นกลับซาบซึ้งวุ่นวายไปหมด
ถังหยู่ซวนยิ้ม นอนในอ้อมแขนของหลี่ฝาง
มองการต่อสู้ที่วุ่นวายที่นี่ ถังหยู่ซวนถามขึ้น: “หลี่ฝาง นั่นคือพวกที่นั่งข้างพวกเราเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่แล้ว” หลี่ฝางพยักหน้า
“ทำไมพวกเขาถึงช่วยพวกเราล่ะ!” ถังหยู่ซวนถามอีกครั้ง
“ฉันก็ไม่รู้” หลี่ฝางก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“อาจจะเพราะฉันเคยเชิญพวกเขาดื่มเหล้า?” หลี่ฝางหัวเราะ นี่อาจเป็นการพูดคุยเพียงครั้งเดียวของตนกับพวกของคนหัวโล้นแล้ว
พวกของหลี่หลงในตอนเริ่มแรกพึ่งอาวุธในมือของตัวเอง ยังทำให้ได้เปรียบกว่าเล็กน้อย แต่ผ่านไปไม่นาน พวกของคนหัวโล้นก็แย่งเอาอาวุธของพวกเขาไปได้ สถานการณ์จึงเริ่มแย่ลง
พวกของคนหัวโล้นยิ่งสู้ยิ่งรุนแรง แต่ละคนราวกับเสือร้าย หลายคนลงมือดุเดือดรุนแรง ไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย
มีคนโดนไม้เบสบอลฟาดเข้าที่หัว ล้มลงบนพื้นเลือดไหลออกตามหู
ไม่ถึงสามนาที พวกของหลี่หลง นอกจากตัวหลี่หลงแล้ว คนที่เหลือก็ล้มลงกันหมดแล้ว
คนหัวโล้นถุยน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น มองหลี่หลงพลางพูด： “พี่หยวน หมอนี่ต่อสู้ได้ไม่เลวเลย หมัดเดียวก็ทำให้ฉันเลือดกบปากแล้ว”
พี่หยวนพยักหน้า พูดพลางหัวเราะ： “เมื่อฉันอายุเท่ามัน คงเหลือทนได้เป็นศัตรูกับมันจริง ๆ”
หลี่หลงเหลือเพียงแค่คนเดียวแล้ว เขาไม่กล้าสู้ต่อ พวกของคนหัวโล้นล้วนโหดเหี้ยม ตัวคนเดียวเขาไม่มีทางชนะ
หลี่หลงเป็นเพียงแค่แชมป์ซ่านโฉ่วรุ่นเยาวชน แต่พวกของหัวโล้นนั้น อายุน้อยที่สุดก็มีเลขสามแล้ว
หลี่หลงสีหน้ามืดครึ้ม มองพวกของคนหัวโล้นไม่กี่คนนั้น： “พวกคุณเป็นใคร ทำไมถึงช่วยหลี่ฝาง?”
“หลี่ฝาง ที่แท้เจ้าหนุ่มนี่คือหลี่ฝาง” คนหัวโล้นปราดตามองหลี่ฝาง หัวเราะเหอ ๆ
“พวกคุณแม้แต่ชื่อมันยังไม่รู้ ก็ยื่นมือมาช่วยมัน?” หลี่หลงสีหน้าเขียวคล้ำด้วยความโกรธ พูดไม่ออกเล็กน้อย
คนหัวโล้นหัวเราะเหอ ๆ เอ่ย： “เมื่อกี้ที่คลับ เจ้าหมอนี่ชวนฉันดื่มเหล้า พวกฉันเป็นติดหนี้น้ำใจเขา”
“ถ้าไม่ออกมาเห็นว่าเขากำลังมีปัญหาพอดี ก็เลยมาช่วย เอาน้ำใจมาคืน”
คนหัวโล้นพูดจบ หลี่หลงก็หัวเราะเสียงเย็น： “งั้นคุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“ฉันรู้ว่าคุณเป็นใครที่ไหนกัน ฉันไม่รู้จักคุณ แล้วยังตีคุณได้ด้วย?” หัวโล้นมองหลี่หลงราวกับมองคนโง่
“ฉันจะบอกคุณให้ ฉันเป็นถึงลูกชายของลูกพี่หลี่ คนที่คุณตีเมื้อกี้ ล้วนเป็นคนของพ่อฉัน” หลี่หลงพูดข่มเสียงเย็น： “นี่ที่คือเมืองตงไห่เขตเมืองตะวันออก เป็นเขตของพ่อฉัน กล้าตีคนในเขตของพ่อฉัน พวกคุณอยากตายหรืออย่างไร?”
“พ่อคุณคือลูกพี่หลี่?” คนหัวโล้นหัวเราะเหอ ๆ ： “ลูกพี่หลี่เป็นใคร พวกฉันไม่รู้จัก หรือฉันจะถามพ่อคุณดี ว่ารู้จักเฉินเจียโล่ไหม?”
“เฉินเจียโล่คือชื่อของฉัน ถ้าหากต่อไปแกอยากแก้แค้น ก็ไปหาฉันที่เมืองเอก！”
คนหัวโล้นหัวเราะ พูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา： “ถ้าหากไม่กล้ามาหาฉัน ก็อย่าเสือกคุยโวต่อหน้าฉัน！”
“อ้างถึงคนนั้นคนนี้ต่อหน้าฉัน จะมีประโยชน์เหี้ยอะไร ออกมาระยำด้วยกันทั้งนั้น ถ้าแค่ชื่อคนคนหนึ่งยังทำให้ตกใจได้ ถ้าอย่างนั้นหลายปีที่ผ่านมาฉันก็ระยำมาเสียเปล่าน่ะสิ”
คนหัวโล้นพูดจบ ก็ใช้ไม่เบสบอลชี้หน้าหลี่หลง： “ฉันจะถามแก ยังจะสู้อีกไหม ถ้ายังจะสู้ก็มา ถ้าไม่สู้แล้ว พวกฉันก็จะไปแล้ว”
หลี่หลงกัดฟันกรอด คนที่เขาพามาด้วย ล้วนนอนกองกันอยู่บนพื้นแล้ว เหลือเพียงแค่เขาคนเดียวที่ยังยืนอยู่
คนหัวโล้นถามประโยคนี้ เห็น ๆ อยู่ว่าแกล้งเขา เขาตัวคนเดียว จะสู้ได้อย่างไร！
“เฉินเจียโล่ คุณกล้ารอพ่อฉันมาหรือเปล่า！” หลี่หลงมองหัวโล้นแล้วด่ากราด
คนหัวโล้นวิ่งเข้าไปไม่กี่ก้าว ยกเท้าข้างหนึ่งกระโดดถีบหลี่หลง: “ไอ้เด็กเปรต คุณคิดว่าฉันโง่เหรอ คนที่มีฝีมือก็ยากที่จะจัดการกับเจ้าถิ่นได้หลักการแค่นี้คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ!”
“ถ้าคุณบอกว่าแม่คุณจะมา ฉันถึงจะพิจารณาสักหน่อย” คนหัวโล้นเหลือบมองหลี่หลงแล้วกลับไปที่รถเบนซ์G-Classของตัวเอง
แต่ว่าคนหัวโล้นกลับไม่ได้กลับออกไปทันที แต่พูดกับหลี่ฝางแทน: “เจ้าหนุ่ม แกออกไปก่อนสิ”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพยุงถังหยู่ซวน
ในตอนนั้นเอง หลี่ฝางก็นึกถึงใครอีกคนหนึ่ง หลิวเฉียวเฉียว
เขาหันหน้าไป มองหลิวเฉียวเฉียวที่นั่งยอง ๆ อยู่กับพื้น แล้วเอ่ยถามหนึ่งประโยค: “ต้องการไปกับพวกฉันไหม?”
หลิวเฉียวเฉียวได้ยินดังนั้น พยักหน้าอย่างแรง รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปข้างหน้าหลี่ฝาง
“เหี้ยเอ๊ย ผู้หญิงของฉัน!” ส้งเสียงมองหลิวเฉียวเฉียวที่วิ่งไป กัดฟันด่ากราด
เมื่อสักครู่หลิวเฉียวเฉียวถูกจับได้ว่าแอบแจ้งเบาะแสเตือนหลี่ฝาง หลี่หลงก็ต้องการจะเปลื้องผ้าเธอ ดีที่ส้งเสียงขัดขวางไว้ จึงทำให้หลิวเฉียวเฉียวปกป้องตัวเองไว้ได้
ส้งเสียงทำเป็นคนดีต่อหน้าหลิวเฉียวเฉียว จุดประสงค์เพื่อที่คืนนี้จะได้นอนกับเธอ แต่ใครจะคิดว่า ตอนที่หลี่ฝางกำลังจะออกไปกลับตะโกนเรียกเธอไปด้วย
ส้งเสียงอยากตะโกนเรียกหลิวเฉียวเฉียวกลับมามาก แต่คนของหัวโล้นหลายคนนั่งในรถจ้องเขาอยู่ เขาจะเอาที่ไหนมากล้าพูด!
รอจนพวกหลี่ฝางเรียกรถแท็กซี่ออกไปแล้ว คนหัวโล้นถึงจะสตาร์ตรถ
“เฮ้ย เจ้าหนุ่ม!” ตอนจะจากไป คนหัวโล้นก็ตะโกนเรียกหลี่หลง
หลี่หลงเงยหน้าขึ้น มองคนหัวโล้น
“ถ้าคุณไม่ยอมแพ้ จำไว้ให้มาหาฉันที่เมืองเอก!” หัวโล้นโยนนามบัตรของตัวเองไว้ให้หลี่หลงหนึ่งใบ พูดยุแหย่: “ฉันต้อนรับคุณทุกเวลา”
พูดจบ คนหัวโล้นถึงเร่งความเร็วรถจากไป
“เฉินเจียโล่ ฉันไปแกแค้นคุณแน่” มองเบนซ์G-Classที่ไกลออกไป หลี่หลงกัดฟันพูด
หลี่หลงลุกขึ้น เดินไปข้างหน้าตู้เฟย เอ่ยถามสีหน้ามืดครึ้ม: “ตู้เฟย จะคิดบัญชีนี้อย่างไร?”
“พี่หลง พวกเรามีบัญชีอะไรกัน?” สีหน้าตู้เฟยซีดลงเล็กน้อย
หลี่หลงสีหน้าน่ากลัว ตบหน้าตู้เฟยไปหนึ่งครั้ง แรงตบแรงมาก ตบจนตู้เฟยเซไปหลายก้าว
“เหี้ยเอ๊ย ทำเป็นเลอะเลือนต่อหน้าฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะจัดการเรื่องให้คุณ คนของฉันจะเป็นแบบตอนนี้ไหม?” หลี่หลงชี้ไปที่กลุ่มคนบนพื้น： “บัญชีนี้ฉันไม่คิดที่คุณ หรือจะให้คิดที่ฉันเอง?”
คนที่โดนรถชนจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ คนที่เหลือก็บาดเจ็บกันทั้งหมด คนพวกนี้ต้องนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่หลี่หลงไม่กล้าแจ้งความ ให้ตำรวจไปจับคนหัวโล้น
ถึงแม้ว่าคนหัวโล้นจะชนคน แจ้งความแล้วคนหัวโล้นก็ต้องรับผิดชอบค่าเสียหายนี้ แล้วถ้าแจ้งความจะพูดว่าอย่างไร บอกว่าตอนที่ตนเองกำลังจะตีขาคนอื่น แล้วถูกรถชน นั่นไม่ใช่โจรตะโกนให้จับโจรหรือไง?
ตู้เฟยแม้จะกลุ้มใจอย่างมาก กลับไม่กล้าพูดอะไรมาก เขาพยักหน้าให้หลี่หลง： “พี่หลง ค่ารักษาพยาบาลพวกเขาคิดที่ฉัน”
“มีแค่ค่ารักษาพยาบาล?” หลี่หลงสายตาอำมหิต
“ยังมีค่าทำขวัญ ค่าเลี้ยงดู…..ล้วนคิดที่ฉัน” ตู้เฟยไม่กล้าขัดใจหลี่หลง
……
ในตอนนั้นเอง ยอดตึกของRecalling the past มีเงาดำของร่างหนึ่งค่อย ๆ ลุกขึ้น เก็บปืนไรเฟิลขึ้นมา
เงาดำมองพวกของหลี่หลง ด้วยรอยยิ้มเย็นบนใบหน้า
ไม่นาน เขาก็ซ่อนปืนไรเฟิลเสร็จ เปลี่ยนเป็นชุดทำงานของตัวเอง กลับไปที่ชั้นล่างเพื่อเป็นพนักงานของคลับตนเอง
