บทที่48 พ่อของตู้เฟย
พอคนของหวางเห้าเข้าใกล้ คนหัวโล้นรีบสั่ง： “พี่เห้า พวกเราปล่อย ปล่อยมันไป”
พอหลี่ฝางถูกปล่อย ก็มองหวางเห้าอย่างขอบคุณ： “ขอบคุณครับพี่เห้า”
“น้องชาย เมื่อกี๊ฟินไหม？” หวางเห้ามองหลี่ฝาง ถามด้วยรอยยิ้มหยีๆ
“เพิ่งจะฟินเองครับ แต่ถูกรบกวนจากไอ้คนกลุ่มนี้” หลี่ฝางทำเป็นพูดอย่างเซ็งๆ
“แม่งเอ๊ย！” หวางเห้าได้ยินก็โกรธ ชี้ไปที่คนหัวโล้นแล้วพูด： “มานี่！”
“พี่เห้า พี่ยังมีอะไรจะกำชับ？”
“ขอโทษ ขอโทษลูกค้าผมซะ ลูกค้าผมยกโทษให้พวกคุณเมื่อไหร่ พวกคุณถึงไปได้” หวางเห้าขมวดคิ้วพูด
“พี่เห้า ผมคงฟังไม่ผิดสินะ พี่จะให้พวกเราขอโทษเจ้านี่？” คนหัวโล้นพูดไม่ค่อยออก
หวางเห้าพยักหน้า พูด： “ใช่”
“พี่เห้า ทุกคนต่างก็ออกมาเบ่งใส่กัน ไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม” คนหัวโล้นพูดอย่างลำบากใจ
“ห่าเอ๊ย ไว้หน้าพวกคุณ？พวกคุณมาชิงตัวลูกค้าผม และยังทำผู้หญิงของผมที่ถิ่นผม เคยไว้หน้าผมไหม？” หวางเห้ามองคนหัวโล้นอย่างเยือกเย็น： “ไม่ตัดขาพวกคุณไป ก็ถือว่าไว้หน้าพวกคุณมากแล้ว”
“รีบๆ ขอโทษ”
“ผมทำงานบริการ ลูกค้าคนนี้มาที่นี่ ผมก็ต้องทำให้เขาสบายใจ ตอนนี้อารมณ์ของลูกค้าถูกพวกคุณก่อกวนไปหมด พวกคุณต้องทำให้ลูกค้าผมพอใจ ทำให้ไม่พอใจล่ะก็ ผมจะทำให้พวกคุณตายแน่” หวางเห้าจ้องคนหัวโล้นเขม็ง
สีหน้าของคนหัวโล้น หม่นลงทันที
“หวางเห้า อย่ารังแกคนนักเลย ทุกคนต่างเป็นอันธพาลในภาคตะวันออกเมือง ก้มหน้าไม่เงยหน้ามอง สุภาษิตว่าไว้ว่า ทำอะไรก็ไว้หน้าคนอื่นบ้าง ครั้งหน้ายังจ้องพบเจอกันอีก” คนหัวโล้นพูดเสียงหม่น
“รู้ว่าเป็นอันธพาลในถิ่นเดียวกัน แล้วยังมาก่อเรื่องที่นี่อีก เคยทักทายผมไหม？แม่งเอ๊ย พวกคุณไม่เห็น หวางเห้าในสายตาเลย！” หวางเห้าขมวดคิ้วแน่น มองคนหัวโล้นอย่างเยือกเย็น
“ขอโทษเหรอเลิกฝันไปเลย เราคือคนของพี่แปด จะทำให้เขาขายหน้าไม่ได้” คนหัวโล้นกัดฟัน พูดอย่างทำอะไรไม่ได้： “ดูเหมือน พวกเราต้องโทรหาพี่แปด”
“โทรสิ！” หวางเห้าพูดอย่างไม่แคร์
พอโทรเสร็จ คนหัวโล้นพูดยิ้มๆ อย่างเยือกเย็น： “พี่แปดเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว”
“เรียกเขาเอาคนมาเยอะๆ หน่อย” หวางเห้าพูดอย่างเหยียดหยาม เอาพวกคนหัวโล้นไปในห้องเล็กๆ แล้วล็อก
ตอนนั้นหลี่ฝางยืนอยู่ข้างๆ มองหวางเห้าอย่างตะลึง อดไม่ได้ที่จะคิด เจ้านี่เอาความมั่นใจมาจากไหน แม้แต่ลูกพี่หลี่ก็ไม่สน แล้วนับประสาอะไรกับคนด้านหลังเขาพวกนี้？
มีไม่ถึงยี่สิบ ก็กล้าสู้กับลูกพี่หลี่？
เวลานี้ โทรศัพท์ของหลี่ฝางดังขึ้น เป็นสายของหลินชิงชิง
“พี่ ผมไม่เป็นไรแล้ว” กดรับสาย หลี่ฝางก็รีบรายงานความปลอดภัยทันที
“งั้นก็ดี พี่ถึงเขตไฟแดงแล้ว อีกเดี๋ยวจะไปหาคุณทันที” หลินชิงชิงพูดจบ ก็วางสาย
ไม่นานนัก หลินชิงชิงก็พาเจ้าหัวแบนมาที่นี่
พอเข้ามา หลินชิงชิงพูดกับหวางเห้า： “หวางเห้า ขอบคุณที่ช่วยน้องชายฉันนะ”
“เรื่องเล็กน้อย” หวางเห้าพูดยิ้มบางๆ
“พี่ชิงชิง พี่รู้จักพี่เห้าเหรอ？” หลี่ฝางตะลึง
“รู้จัก แต่ไม่สนิท” หวางเห้ายิ้ม： “ผมออกโรงช่วยคุณ เพราะว่าตอนที่เพิ่งมา มีไอดอลคนหนึ่งโทรหา”
“ไอดอล？” หลี่ฝางตะลึงมากขึ้น： “พี่เห้า ไอดอลพี่คือใคร？”
“เจ้าหัวแบนไง” หวางเห้าเงยคางชึ้ไปที่เจ้าหัวแบน
เวลานี้ หลินชิงชิงก็เล่าให้หลี่ฝางฟัง เกี่ยวกับหวางเห้ากับเจ้าหัวแบน
หวางเห้าคือนักสู้ฝ่ายหมัดดำ เขาคิดว่าตัวเองเจ๋งไม่มีใครเทียบได้ แล้วก็ไม่สนใจใครทั้งนั้น จนได้เข้าไปยั่วยุกับมืออันธพาลเหรียญทองของลูกพี่หลี่กับลูกพี่หลิน
ตงไห่คือมืออันธพาลเหรียญทองที่มีชื่อเสียง ทุกคนต่างพ่ายแพ้ให้กับหวางเห้า จนลูกพี่หลินโมโห ให้เจ้าหัวแบนสู้กับเขาสักรอบ
การสู้นั้น หวางเห้าถูกเจ้าหัวแบนทำร้ายอย่างสิ้นเชิง
แล้วก็เป็นแบบนี้ เจ้าหัวแบนเป็นไอดอลของหวางเห้า
ในรถเมื่อกี๊ เจ้าหัวแบนโทรหาหวางเห้า ให้เขาช่วยหลี่ฝาง ดังนั้นจึงมีฉากเมื่อกี๊
พอเข้าใจสถานการณ์ หลี่ฝางยิ้มขึ้นมาอย่างเข้าใจ： “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง！”
“ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าผมจะขัดใจลูกพี่หลี่ได้เพราะแค่ลูกค้าคนเดียวจริงๆ เหรอ？” หวางเห้ากลอกตาใส่หลี่ฝาง： “ผมโง่ขนาดนั้นเหรอไง？”
“งั้นเดี๋ยวลูกพี่หลี่มาแล้วพี่จะทำไงครับ พี่เห้า” หลี่ฝางถามอย่างเป็นห่วง
“ลูกพี่หลี่มาแล้ว ก็ทำไรผมไม่ได้ เขามาจับคนที่ถิ่นผม ไม่ได้ทักทายผมก่อน ถึงผมจะกักขังคนของเขา เขาก็ทำได้แค่ยอมรับว่าซวยไปหน่อย” หวางเห้าพูดอย่างไม่แคร์： “ก็พวกเขาแหกกฎก่อน”
“ถ้าต่อไปลูกพี่หลี่แก้แค้นพี่ล่ะ？” หลี่ฝางถามอีกคำ
“เขากล้าไหม？ถ้าเขาจะจัดการผม ผมก็จะไปพึ่งลูกพี่หลิน” หวางเห้าพูดพร้อมหัวเราะ
อำนาจของลูกพี่หลินกับลูกพี่หลี่ก็มีอย่างละครึ่ง แต่ถ้าหวางเห้าไปพึ่งลูกพี่หลิน งั้นก็กลายเป็นหกสิบต่อสี่สิบ และยังได้ถึงเจ็ดสิบต่อสามสิบ
ดังนั้นแค่ไม่แตะต้องเขตของลูกพี่หลี่ ลูกพี่หลี่ไม่มีทางโง่จัดการหวางเห้าแน่
“งั้นตู้เฟยล่ะ พี่จับตู้เฟยทำไม？” หลี่ฝางชี้ไปที่ตู้เฟย ถามหวางเห้าอย่างแปลกใจ： “ตู้ต้าไห่คงไม่ใช่ว่ามาเที่ยวผู้หญิงแล้วไม่จ่ายเงินนะ？”
“คนรวยอย่างตู้ต้าไห่นั้น จะมาเที่ยวผู้หญิงที่เขตไฟแดง ？” หวางเห้าหัวเราะในลำคอ
“ผมกับตู้ต้าไห่น่ะ มีความขุ่นเคืองกันจริงๆ” หวางเห้าพูด
“ตู้ต้าไห่คนนี้ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร จะต้องมาทำการพัฒนาที่เขตไฟแดง ของผมให้ได้ แม่งเอ๊ย อาคารเก่าๆ พวกนี้ ผมเช่ามาจากชาวบ้านในท้องที่ ราคาถูกเป็นพิเศษ แต่ตู้ต้าไห่คนนี้ สองสามวันนี้ หาเจ้าของของอาคารเก่าๆ พวกนี้ แล้วซื้ออาคารเก่าๆ ทรุดโทรมกับที่ดินมา！”
“กลัวว่าอย่างมากก็เดือนกว่า ตู้ต้าไห่จะรื้อถอนพวกนี้หมด แล้วสร้างเป็นหมู่บ้านสุดหรู”
หวางเห้าพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย “ถึงตอนนั้น ผมก็จะตกงาน”
ตู้ต้าไห่ทำแบบนี้ เป็นการตัดช่องทางทำมาหากินของหวางเห้าในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย ตัดช่องทางทำมาหากินแบบนี้ก็เท่ากับฆ่าพ่อแม่ ไม่น่าล่ะสายตาที่หวางเห้ามองตู้เฟยเมื่อครู่ เหมือนจะทำเขาตาย
“ถ้าเขตไฟแดง ถูกรื้อ พวกคุณก็สามารถมาพัฒนาที่เขตภาคตะวันตกเมืองได้ เอาสาวๆ ของคุณมาด้วย” หลินชิงชิงมองหวางเห้า แล้วพูด
“ช่างเถอะ สาวๆ ภาคตะวันตกเมืองเยอะมาก ผมคงไม่พาสาวๆ ของผมไปแย่งงานหรอก” หวางเห้าส่ายหน้า
“งั้นคุณคิดจะเปลี่ยนอาชีพ？” หลินชิงชิงถาม
“ไม่ เปลี่ยนทำไมล่ะ หลายปีนี้ ผมกับพวกเพื่อนๆ ก็เก็บเงินกันได้ส่วนหนึ่ง แล้วพอดีทางเมืองเอกนั่น ผมมีเพื่อนรักคนหนึ่ง คิดถึงผมตลอดมา เตรียมจะให้ผมไปพัฒนาที่เมืองเอก ร่วมกันเปิดธุรกิจอาบอบนวดขนาดใหญ่กับเขา สาวๆ ของผมเยอะขนาดนั้น ควรเพิ่มราคาให้พวกเขาหน่อย” หวางเห้ายิ้ม ดูเหมือนจะวางแผนให้ตัวเองตั้งนานแล้ว
“คนต้องมุ่งสู่ที่สูง ใช่ไหมล่ะ？” หวางเห้าพูดขำๆ
กำลงัพูดอยู่นั้น Maybachคันหนึ่งก็ขับเข้ามาในเขตไฟแดง มุมปากของหวางเห้ายิ้มออกมา： “เทพเจ้าแห่งโชคลาภมาแล้ว ผมไปต้อนรับเทพเจ้าแห่งโชคลาภก่อนนะ”
“เทพเจ้าแห่งโชคลาภ？”
“ตู้ต้าไห่ไง ถึงผมจะเก็บเงินได้แล้ว แต่ก็ไม่พอที่จะไปเปิดธุรกิจอาบอบนวดที่เมืองเอกหรอกนะ ดังนั้น ก่อนไป ผมก็ต้องทำเงินก้อนโตให้ได้ก่อน” หวางเห้าจ้องตู้ต้าไห่ สายตามีความโลภออกมา
“ตู้ต้าไห่ทำลายช่องทางทำมาหากินของผม ผมก็ต้องเอากับเขาเยอะหน่อย”
“ถ้าเขาไม่ให้ ผมก็จะเอาลูกชายเขาไปหั่นเป็นชิ้นๆ ให้หมากิน！” ยืนอยู่ที่เดิม หวางเห้ามีรอยยิ้มหม่นๆ ออกมา
หลี่ฝางมองหวางเห้า ดึงแขนเสื้อของเขา แล้วพูด： “พี่เห้า ผมขอคุยกับพี่หน่อยได้ไหม？”
“เรื่องอะไร？” หวางเห้ามองหลี่ฝาง ถาม
“พี่บอกว่าพี่จะหั่นตู้เฟยเป็นชิ้นๆ พี่กล้าทำจริงๆ ใช่ไหม” หลี่ฝางเลิกคิ้ว ใจเต้นเล็กน้อย
หลี่ฝางคิดในใจ：
หวางเห้านี่ไม่ใช่ว่าอยากเอาเงินไปเปิดธุรกิจอาบอบนวดเหรอ？เงินนี่ตัวเองให้เขาได้ แค่เขากล้าหั่นตู้เฟยเป็นชิ้นๆ แล้วป้อนหมากิน ก็จะเอาเงินแปดล้านกว่าของตัวเองให้เขา ตัวเองคิดว่าคุ้มค่าดี
“ห่าเอ๊ย ผมโม้คุณก็เชื่อเนอะ” หวางเห้ากลอกตาใส่หลี่ฝาง： “ถ้าผมเอาตู้เฟยไปหั่นเป็นชิ้น ตู้ต้าไห่คงทำทุกทางให้ผมตายแหงๆ ！”
เวลานี้ รถMaybach หยุดลง มีคนลงมาสองคน คนหนึ่งคือลูกพี่หลี่ที่ผมสั้นมาก หลี่ฝางเคยเจอเขาแล้วที่ร้านขายรถมือสองจื้อเหา ส่วนอีกคนดูท่าทางอ้วนๆ หัวล้านข้างบน สวมสูทหรู คิดว่าน่าจะเป็นตู้ต้าไห่
“พ่อ！” เห็นตู้ต้าไห่ ตู้เฟยก็ร้องออกมาเสียงดัง
