บทที่ 63 ของขวัญวันเกิดของหลิวเฉียวเฉียว
หลี่ฝางคิดในใจว่า ชายหัวสกินเฮดรู้ว่าเขามีเงินมากขนาดนั้น จะเพ่งเล็งมาที่ตนเองหรือไม่นะ!
ช่างเถอะ ออกจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน
หลังจากฉีกสัญญาอสังหาริมทรัพย์ออก หลี่ฝางก็เดินเข้ามาหาหลี่หลง “ฉันไม่ต้องการเงินหนึ่งล้านนั่นแล้ว แต่ฉันแค่หวังว่านายจะไม่แตะต้องพ่อแม่ของฉันอีก”
ตอนนั้นเองหลี่หลงถึงค่อยฟื้นขึ้นมา เขามองไปที่หลี่ฝางด้วยความตกตะลึง “นี่แกมีเงินอยู่เท่าไหร่กันแน่วะเนี่ย เงินหนึ่งล้านก็ไม่เอาแล้ว”
“นายจะสนทำไมว่าฉันมีเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเงินล้านหยวนนี้ฉันให้แก จากนี้ไปความแค้นครั้งก่อนของเราให้จบลง”
หลี่ฝางพูดจบและจ้องไปที่หลี่หลง “ถ้านายไม่เห็นด้วย ฉันจะเรียกว่าพี่หมิง”
“อย่า อย่า ฉันเห็นด้วย” หลี่หลงรีบพูดขึ้นทันที ดูเหมือนว่าจางกงหมิงจะทิ้งเงามืดเอาไว้ครั้งใหญ่ในใจของหลี่หลง
เซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวที่เดินลงมาจากบน หลี่ฝางเอ่ยอย่างซาบซึ้ง “ครั้งนี้ขอบคุณพวกเธอทั้งสอง”
“อย่าขอบคุณปากเปล่าสิ นายต้องลงมือทำอะไรสักหน่อย” เซี่ยลู่กล่าวด้วยรอยยิ้มหยี
“เธออยากให้ฉันทำอะไร คิดจะให้ฉันใช้ตัวตอบแทนหรือ” หลี่ฝางหัวเราะและพูดติดตลก
“บ้า” เซี่ยลู่เอ่ย “ท้องฟ้ามืดแล้ว นายเลี้ยงพวกเราสักมื้อแล้วกัน”
หลี่ฝางตอบรับ อย่างนั้นก็ไปที่lotusก็ได้แล้ว
ระหว่างทาง จางกงหมิงยังหันไปถามหลี่ฝางว่า “ไอ้หลี่หลงเจ้าสวะนั่นจับนายไปทำไมกัน?”
“ไม่ใช่เพราะคุณหรือไง” หลี่ฝางกลอกตาใส่จางกงหมิง เขาเอ่ย “ไม่รู้เหมือนกันว่าหลี่หลงไปได้ยินใครพูดมา แต่ที่เขาจับผมไปก็เพราะคุณ”
“เขาบอกว่าคุณสองคนกำลังต่อสู้กัน ผมให้คุณยืมเงิน ก็เท่ากับช่วยคุณเอาชนะเขา” หลี่ฝางกล่าวอย่างไร้เดียงสา
“ดูเหมือนว่าคนของฉันก็ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่” จางกงหมิงเผยรอยยิ้มซับซ้อน เขายืมเงินในตอนเช้า ตกบ่ายหลี่หลงก็รู้เรื่องนี้แล้ว เห็นได้ชัดว่ามีสายลับอยู่รอบตัวเขา
“พี่ พี่ยืมเงินเสี่ยวฝางทำไม” หลังจากหลินชิงชิงได้ยิน ก็จ้องไปที่จางกงหมิง “พี่ไม่ได้ไม่มีเงินสักหน่อย”
“ยังไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้ของเธอหรือไง? ชายหนุ่มไม่ควรแต่งงานเลยจริงๆ พอแต่งแล้ว เงินก็ถูกเมียจ้องเอาไว้แน่น สักแดงเดียวยังใช้มั่วซั่วไม่ได้” จางกงหมิงถอนหายใจ
พอประโยคนี้เอ่ยขึ้น เซี่ยลู่และหลินชิงชิงก็แสดงความไม่เห็นด้วยในทันที และเริ่มถกเถียงกับจางกงหมิง
หลังจากมาถึงที่Lotus หลี่ฝางก็จองห้องส่วนตัวเอาไว้ ในขณะที่เขากำลังจะสั่งอาหาร กลับเห็นร่างที่คุ้นเคยขึ้น
หลิวเฉียวเฉียวเองก็เห็นเช่นกันและหยุดเซี่ยลู่เอาไว้ “เซี่ยลู่ เธอดูเร็ว นั่นไม่ใช่หลี่เสี่ยวเสี่ยวหรือไง?”
“ยังมีชายชราคนนั้นอีก” หลิวเฉียวเฉียวตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
เซี่ยลู่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและถ่ายภาพเอาไว้ ในขณะที่คิดจะส่งเข้าไปในฟอรัมของมหาวิทยาลัย หลี่ฝางก็หยุดเธอเอาไว้ก่อน “ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนกลางวันไปแล้วหรือไง หลี่เสี่ยวเสี่ยวบอกแล้ว หากเธอไปหาเรื่องอีก ครั้งนี้เธอจะถกกางเกงเธอแน่”
“กลัวอะไร ฉันจะใช้บัญชีอื่นส่งมัน” เซี่ยลู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“บัญชีอื่นก็อย่าใช้เลย ส่งไปทำไม ใส่ร้ายไปแล้วเธอได้อะไร?” หลี่ฝางถาม
“ฉันสนุก ฉันมีความสุข ไม่ได้หรือไง? ทำไมนายต้องปกป้องเธอด้วย เธอไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย” เซี่ยลู่เมื่อเห็นว่าหลี่ฝางปกป้องหลี่เสี่ยวเสี่ยวก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ก่อนจะส่งออกไปยังใช้คำพูดใส่ร้ายหลี่เสี่ยวเสี่ยวอย่างร้ายกาจเข้าไปหลายคำ
“หลี่เสี่ยวเสี่ยวช่างต่ำเสียจริง ขนาดคนแก่ขนาดนั้นยังไปอยู่เป็นเพื่อนได้ แค่คิดก็สะอิดสะเอียนจะแย่” เซี่ยลู่กล่าวอย่างดูถูก
หลิวเฉียวเฉียวพยักหน้าเห็นด้วย
หลี่ฝางเองก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ ตอนบ่ายยังมาอธิบายกับตัวเองอยู่เลย ผลคือตกดึกกลับมาออกเดทกับชายชรา
ในมื้อค่ำ หลี่ฝางโมโหขึ้นมา และบล็อก wechat ของหลี่เสี่ยวเสี่ยวทันที
โพสต์ของเซี่ยลู่ดึงดูดคนไม่น้อย หัวข้อคือ หญิงร่านจากโรงเรียนมัธยมตงไห่หมายเลขหนึ่งถูกชายแก่วัยเจ็ดสิบเลี้ยงดู มีรูปประกอบชัดเจน
คืนนั้นกระทู้นี้โด่งดังขึ้นมาอย่างยิ่ง เมื่อหลี่เสี่ยวเสี่ยวเห็นเข้าก็แทบจะบ้าคลั่งขึ้นมา
แต่หลี่เสี่ยวเสี่ยวไม่รู้ว่าเป็นเซี่ยลู่ที่ทำ
เช้าวันรุ่งขึ้น หลี่เสี่ยวเสี่ยวมาหาหลี่ฝางและเอ่ยขึ้น “ทำไมนายถึงบล็อก wechat ของฉัน”
“ตัวเองทำอะไรลงไป เธอรู้ดี” หลี่ฝางหัวเราะ “จะต้องให้ฉันพูดไหม? ”
“มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด ฉันอธิบายได้”หลี่เสี่ยวเสี่ยวรีบเอ่ยอย่างร้อนรน “คนอื่นจะเข้าใจผิดยังไง ฉันไม่สนใจ แต่นายไม่ได้”
“ทำไมฉันทำไม่ได้?” หลี่ฝางหัวเราะ
“ยังไงก็ตาม นายห้ามเข้าใจฉันผิด”
“อย่างนั้นเธอก็อธิบายให้ฉันฟังเถอะ อย่าบอกว่าชายชรานั่นเป็นพ่อของเธอล่ะ ฉันไม่เชื่อ เมื่อคืนฉันก็อยู่ที่Lotus และเห็นชายชราคนนั้นลูบก้นของเธอด้วยตาของฉันเอง” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา
“เมื่อคืนนายอยู่ที่Lotusอย่างนั้นกระทู้นั้นนายเป็นทำตั้งหรือ?” สีหน้าของหลี่เสี่ยวเสี่ยวเปลี่ยนไป และมองหลี่ฝางอย่างสงสัย
“ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น” หลี่ฝางส่ายหัว
“อย่างนั้นเป็นใคร นายต้องรู้แน่ใช่ไหม? บอกฉันมา ฉันจะไปฆ่ามัน” หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอ่ยอย่างโมโห
หลี่ฝางส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “เธอไม่ได้จะอธิบายกับฉันหรอกหรือไง? มา อธิบายมาสิ ชายชรานั่นเป็นใคร?”
“เขา…..เขา….ตอนนี้ฉันไม่สามารถอธิบายให้นายฟังได้ชัดเจน เอาแบบนี้ หลังเลิกเรียนฉันจะอธิบายให้นายฟัง” หลี่เสี่ยวเสี่ยวเอ่ย
หลี่ฝางยิ้ม ในใจคิดว่า เห็นทีหลี่เสี่ยวเสี่ยวคงยังไม่ได้หาเหตุผลที่ดีเอาไว้ล่วงหน้า
“แต่ฉันมีเวลาไม่มากในตอนเย็น ฉันต้องไปฉลองวันเกิดของคนอื่น” หลี่ฝางกล่าว
วันนี้เป็นวันเกิดของหลิวเฉียวเฉียว ตอนเที่ยง เซี่ยลู่นัดหลี่ฝางออกไปเพื่อช้อปปิ้งซื้อของขวัญด้วยกัน
ตอนจ่ายเงิน หลี่ฝางก็นึกขึ้นได้ว่า “ฉันได้ยินหลิวเฉียวเฉียวพูดว่า เมื่อวานตอนที่เธอตามหาพี่สาวฉัน ถูกคนหลอกเงินไป 1,000หยวน นั่นเป็นความจริงหรือ?”
“เฉียวเฉียวบอกคุณเมื่อไหร่?” เซี่ยลู่แสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้ แต่อันที่จริงเธอวางแผนไว้
เธอรู้สึกอายที่จะเอ่ยปากขอให้หลี่ฝางให้เงินกับเธอ ดังนั้นจึงจงใจให้เฉียวเฉียวเอ่ยให้เขาฟัง
หลี่ฝางรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาจริงๆ “เมื่อคืนเธอบอกกับฉัน ฉันส่งข้อความให้เธอ เธอก็ไม่ตอบกลับ”
“ฉันน่าจะหลับไป”
“ฉันจะโอนเงินให้เธอเดี๋ยวนี้” หลี่ฝางกดโอนเงิน เซี่ยลู่พูดอยู่หลายครั้งว่าไม่เป็นไร
“โอนไปแล้ว” หลี่ฝางยิ้ม
“เอ๊ะ นายโอนมาทำไมตั้งหมื่นหนึ่ง” เซี่ยลู่เมื่อเห็นเงินที่โอนเข้ามา ในใจก็ตื่นรัว
ตอนที่เธออยู่กับตู้เฟย ตู้เฟยอย่างมากก็ให้เธอแค่ 520 เท่านั้น เธอไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน
“สงสัยจะใส่เลขศูนย์เกินไปน่ะ ฉันตาลายไป” เห็นชัดว่าหลี่ฝางตั้งใจ
“ที่เกินไปถือว่าตอบแทนเธอเป็นพิเศษ” หลี่ฝางกล่าว
เซี่ยลู่ดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้น กลับเป็นหลี่ฝางที่ยังคงสงบนิ่ง ครั้งนี้ที่เขารอดมาจากหลี่หลงได้ ต้องขอบคุณเซี่ยลู่และหลิวเฉียวเฉียวจริงๆ
“ฉันจะต้องให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับหลิวเฉียวเฉียวสักหน่อย” หลี่ฝางคิด
แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ หลี่ฝางก็คิดไม่ออกว่าจะมอบของขวัญอะไรให้เธอดี สร้อยเพชร? แบบนั้นแพงไปหน่อย สักไม่กี่พันหยวนก็โอเคแล้ว
พอดีกับที่เขาและเซี่ยลู่เดินผ่านร้านเครื่องประดับ หลี่ฝางจึงเดินเข้าไป
เมื่อเข้าไป หลี่ฝางก็เห็นโจวเจ๋และจางเชี่ยนอยู่ที่นี่ด้วย ตอนนี้จางเชี่ยนกำลังลองสร้อยคอ เมื่อเห็นเซี่ยลู่มองเห็นเธอเข้าก็ขมวดคิ้ว
“ทำไมผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ก็อยู่ที่นี่?”
“หรือพวกเราไปกันเถอะ” หลี่ฝางกล่าว
“ไม่ หากพวกเราไป พวกเขาจะต้องคิดไปว่าพวกเรากลัวพวกเขาแน่” เซี่ยลู่ก้าวเท้าเข้าไปหาจางเชี่ยน
“เซี่ยลู่ ทำไมเป็นเธอ? เธอดูสิสร้อยคอบนคอของฉันสวนไหม? ” จางเชี่ยนเห็นเซี่ยลู่ก็เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มราวกับว่าทั้งสองไม่มีความขัดแย้งกันเลยแม้แต่น้อย
“สร้อยก็สวยดี แต่คนน่าเกลียดเกินไป” เซี่ยลู่แค่นเสียง จากนั้นจึงพูดอย่างขยะแขยง
“บริกร สร้อยที่เธอใส่อยู่เท่าไหร่ ฉันจะซื้อ”เซี่ยลู่ชี้ไปที่สร้อยที่คอของจางเชี่ยนและเอ่ยขึ้น
“ฮ่าฮ่า เซี่ยลู่ เธอจะมาอวดอะไรกับฉันเนี่ย สร้อยเส้นนี้ราคา 36000 เธอซื้อไหวหรือ?” จางเชี่ยนหัวเราะคิกคัก และมองเซี่ยลู่อย่างเหยียดหยาม
“เธอคิดว่าตู้เฟยยังเป็นแฟนของเธอหรือไง จะมาเล่นแง่ข่มอะไรฉัน” จางเชี่ยนพูดจบก็ถอดสร้อยคอออก
อันที่จริงโจวเจ๋เองก็ไม่เต็มใจที่จะซื้อให้เธอ เธอก็แค่ลองมันดูเท่านั้นเอง
เมื่อได้ยินราคา เซี่ยลู่ก็ขมวดคิ้ว เธอไม่คิดมาก่อนว่าสร้อยเส้นนี้จะแพงขนาดนี้ เธอยังคิดไปว่ามันคงไม่กี่พันหยวนเท่านั้น
“เธออยากซื้อไม่ใช่หรือ ไปจ่ายเงินสิ” จางเชี่ยนมองไปที่เซี่ยลู่ด้วยสีหน้าสมใจ
“ซื้อไม่ไหวก็อย่ามาทำอวดเก่งตรงนี้”
ในเวลานั้นเอง หลี่ฝางเห็นคิวอาร์โค้ดของ Alipay และสแกนเพื่อจ่ายเงิน36000ทันที
หลังจากสแกนเสร็จ หลี่ฝางก็มองไปที่สาวงามที่ขายจิวเวลรี่ “สร้อยคอเส้นนี้ช่วยจัดการขึ้นมาให้ผมหน่อย?”
“เหอะ พวกขี้โม้อีกคนมาอีกแล้ว” จางเชี่ยนมองไปที่หลี่ฝางด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
