บทที่ 74 ค่าใช้จ่ายทั้งหมดหนึ่งแสนแปดหมื่น
ห้าล้านหรอ?
เมื่อ ลู่ปิน ได้ยินตัวเลขนี้เขาก็นั่งกับพื้นด้วยความตกใจ
“ลู่ปิน นายเป็นอะไรไป? ” เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่อีกฝั่งช่วยพยุง ลู่ปิน ขึ้น
“มันเป็นแค่เรื่องตลก จริงๆ แล้วฉันได้รับเงินแค่ห้าแสนน่ะ” หลี่ฝางหัวเราะและพูดว่า “ถ้าฉันได้เงิน 5 ล้านจริง คิดว่ามันจะไม่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเหรอ?”
“จริงๆ ก็แค่ครึ่งล้าน” ลู่ปิน หัวเราะอีกครั้ง: “ฉันคิดว่านายได้เงิน 5 ล้านจริงๆ ”
“ใช่ถ้ามีคนได้ห้าล้านคน ข่าวนี้จะต้องแพร่กระจายไปในทะเลจีนตะวันออก ฉันบอกเลยว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน จริงๆ แล้วนายก็แค่โม้” ลู่ปิน พูดแล้วหัวเราะ
“หลี่ฝาง นายโชคดีเกินไปแล้ว พ่อของฉันเป็นคนงานเหมืองมากว่าสิบปี ยังทำเงินถึงครึ่งล้าน โชคดีมากที่นายแค่ซื้อลอตเตอรี่และได้ครึ่งล้าน! ”
“ยังไงก็ตาม ลู่ปิน ตอนนี้นายสามารถทำเงินได้เท่าไหร่ในหนึ่งปี” เพื่อนร่วมชั้นเก่าถามลู่ปิน
“ไม่มากไม่น้อย มันบังเอิญมากพอ ๆ กับ หลี่ฝางถูกลอตเตอรี่ เมื่อปีที่แล้วฉันทำเงินได้ครึ่งล้าน ฉันเลยซื้อรถ BMW” ลู่ปิน ยิ้ม
“ลู่ปิน เก่งกว่า แต่ หลี่ฝาง ก็โชคดีมากเลยล่ะ”
“ใช่ลู่ปินสามารถทำรายได้ครึ่งล้านหยวนทุกปี แต่หลี่ฝางสามารถคว้ารางวัลใหญ่ได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต”
เพื่อนร่วมชั้นเก่าทั้งสองกล่าวชื่นชม ลู่ปิน อีกครั้ง
“หลี่ฝาง นายกล้ามากนายได้เงินครึ่งล้าน ยังกล้าซื้อของขวัญวันเกิดเฉียวเฉียว 30,000 หยวนเลยหรอ?” ลู่ปินยิ้มเยาะ
“มันสุรุ่ยสุร่ายเกินไป นายไม่เก็บเงินไว้สักก้อนหรอ พอเงินลอตเตอรี่ของนายหมด นายก็ต้องเสียใจทีหลัง”
“หลี่ฝางทำไมนายไม่แบ่งพ่อแม่บ้าง ฉันคิดว่าพวกเขายังอาศัยอยู่ในประเทศ นายยังสามารถใช้เงินซื้อบ้านได้ บางทีมันอาจจะต่อยอดได้นะ”
อดีตเพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นพูดแนะนำทีละคน แต่หลี่ฝางยังคงเงียบ
“ใช่แล้ว หลี่ฝาง เมื่อกี้ญาติของฉันบอกว่านายซื้อสร้อยคอสองเส้นพร้อมกัน แล้วนายให้สร้อยคอกับเซี่ยลู่ด้วยหรอ?” ลู่ปิน มองไปที่หลี่ฝางด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
“ใช่ มีอะไรเหรอ? ” หลี่ฝางพยักหน้า
“ฉันจะบอกนะหลี่ฝาง นายหมายความว่ายังไงกันแน่ ให้ของขวัญราคาแพงสองสาวในเวลาเดียวกัน ตกลงแล้วนายชอบใคร? ”
“ฉันจะบอกนายก็ได้ว่า หลิวเฉียวเฉียว เป็นเป้าหมายของฉัน นายควรถอยไปนะ” ลู่ปิน กล่าวต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นของเขา
ใบหน้าของ หลิวเฉียวเฉียว แดงระเรื่อ: “ลู่ปิน แกไม่ได้ตอบตกลงกับนายว่าจะแต่งงานกับนาย แล้วทำไมนายไม่ปล่อยให้ หลี่ฝาง จีบฉันล่ะ”
ในเวลานี้ประตูห้องส่วนตัวเปิดออกและบริกรก็เข้ามาทีละคนโดยแต่ละคนถืออาหารสองจาน
“เข้าห้องผิดอีกแล้วเหรอ” ลู่ปินขมวดคิ้ว
“ไม่นะครับ นี่คืออาหารที่201ของคุณสั่งไว้” บริกรพูด
“หลี่ฝางครั้งที่แล้วนายสั่งอาหารเยอะรึเปล่า” ลู่ปินมองไปที่หลี่ฝางอย่างเย็นชารู้สึกว่าเขาโดนแกล้งแล้ว
“ดูเหมือนจะยังไม่พอนะ” หลี่ฝางส่ายหัวและพูด
“ที่เหลือจะตามมาครับ ใช่ครับ ลาไฟต์พร้อมแล้ว ผมจะส่งคนไปเอาขึ้นมานะครับ” บริกรพูดอย่างสุภาพ
“อะไรนะนายสั่งลาไฟต์ด้วย!! ” ลู่ปินแทบจะเป็นลม
Lafite สี่ขวดถูกนำขึ้นมาอย่างรวดเร็วและ หลิวเฉียวเฉียว กล่าวอย่างมีความสุขว่า: “หลังจากครั้งสุดท้ายที่ฉันดื่มมัน ฉันมีรสที่ค้างอยู่ในคอมานาน ฉันไม่คาดคิดผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเดือน ฉันจะได้ดื่มอีกครั้ง”
“แล้วคุณไม่รีบขอบคุณเจ้านาย เถ้าแก่ลู่ล่ะ? ” หลี่ฝาง พูดด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ลู่ปินขอบคุณมากนะ” หลิวเฉียวเฉียวกล่าวด้วยสีหน้าขอบคุณ
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน: “มาเร็ว ทุกคนขอบคุณ ลู่ปินกัน”
ใบหน้าของ ลู่ปิน เจื่อนไปหมด แต่เขาก็ยังยกแก้วขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานบริกรหนึ่งโหลก็เข้ามาอีกครั้งและพวกเขาก็นำอาหารหลายสิบอย่างมา
“ครั้งสุดท้ายที่ตู้เฟยเชิญพวกเธอไปทานอาหารหม่านฮั่นฉวนซิหรอ?” ลู่ปินกัดฟันไม่พูด จนในที่สุดเขาทนไม่ไหวแล้ว
“หลี่ฝาง นายตั้งใจแกล้งฉันรึเปล่า?” ลู่ปินตบโต๊ะอย่างกะทันหันพลางดูอาหารที่เต็มโต๊ะจนไม่สามารถวางเพิ่มได้
หลี่ฝาง ยิ้มและพูดว่า: “มันแค่อาหารมื้อเดียว ถ้าเถ้าแก่ลู่จ่ายไม่ไหวแค่บอกกันตรงๆ ก็ได้”
“ทำไมถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วยล่ะ! ”
ลู่ปิน กัดฟัน: “ใครบอกว่าฉันจ่ายไม่ได้ก็แค่เรามีกันไม่กี่คน แต่นายสั่งอาหารหลายจานขนาดนี้ เห็ดชัดๆ ว่านายจงใจแกล้งฉัน”
“เยอะมากเหรอ” หลี่ฝางพูดอย่างเมินเฉย: “ถ้านายรู้สึกมากเกินไป งั้นเอาแบบนี้ นายเรียกฉันว่าพี่ฝาง ฉันจะเลี้ยงอาหารนี้เอง”
“หยุดฝันกลางวันเถอะ วันเกิดเฉียวเฉียว ฉันจะทำให้นายออกตัวได้ยังไง” ลู่ปิน พูดอย่างหนักแน่น
เขาเคยเสียหลักตรงหน้าหลี่ฝางไปแล้ว ถ้าเสียหลักอีกต้นเขาจะมีหน้าไปจีบหลิวเฉียวเฉียวในอนาคตได้ยังไงล่ะ ข่าวแพร่กระจายออกไป เพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนมัธยมต้นกลุ่มนั้นจะต้องหัวเราะเยาะเขาแน่
หลี่ฝางส่ายหัวเบา ๆ โดยไม่พูดอะไร
หลี่ฝาง ให้โอกาสลู่ปินแต่เขาไม่ต้องการ
Lafite สี่ขวดหมดอย่างรวดเร็วและเหมาไถก็เช่นกัน
พวกเขาจะมีโอกาสได้ดื่มได้ยังไง มันยากที่จะเจอ เป็นธรรมดาที่พวกเขาดื่มกันอย่างสุดชีวิต
หลังจากที่ทุกคนกินและดื่มพอแล้ว หลิวเฉียวเฉียว ก็ยืนขึ้น: “ฉันคิดว่ายังเช้าอยู่ ทำไมเราไม่ไปที่บาร์กันล่ะ”
“เฉียวเฉียว เธออย่าสิ้นเปลืองเลย เรากลับบ้านกันดีกว่า”
“กลับบ้านทำไมล่ะ วันเกิดทั้งที เรามาพักผ่อนให้เต็มที่กันเถอะ และลู่ปินมีหน้าที่จ่ายค่าอาหารในฐานะเจ้าภาพวันเกิดฉันจะไม่จ่ายสักแดงดลบเลยไม่ได้! ”
หลิวเฉียวเฉียว ตบหน้าอกของเขาและพูดว่า “ตกลงตามนี้นะ เราจะไปที่บาร์สักพักถ้าใครไม่ไป แสดงว่าให้เกียรติหลิวเฉียวเฉียว ”
ในตอนนี้ใบหน้าของ ลู่หลุ่ยเปลี่ยนไปทันที เธอต้องไปโรงพยาบาลเพื่อดูพ่อของเธอด้วย
“เฉียวเฉียว มีฉันอยู่ ฉันจะให้เธอจ่ายได้ยังไงล่ะ” ลู่ปิน พูดอย่างใจใหญ่: “ไม่ว่าคืนนี้คุณจะใช้เงินเท่าไหร่มันจะถูกนับบนหัวของฉัน ลู่ปินเอง”
“ใครก็ห้ามแย่งฉัน! ” ลู่ปิน กล่าวอย่างด้วยความเมา
หลี่ฝาง คิดในใจว่า ใครจะโง่แย่งแกล่ะ
“อิ่มกันแล้วใช่ไหม ฉันจะได้เช็กบิล” ลู่ปิน ยิ้ม
ทุกคนลงไปชั้นล่างด้วยกัน เซี่ยลู่ จับแขนของ หลิวเฉียวเฉียว แล้วพูดว่า: “เราจะไปที่บาร์เพื่อจองที่ก่อน พวกนายรีบตามมานะ ”
“ใช่แล้ว สถานที่นี้ชวนให้นึกถึงอดีต! ”
จากบทเรียนครั้งที่แล้ว เซี่ยลู่ และ หลิวเฉียวเฉียว วิ่งเร็วยิ่งกว่ากระต่าย
หลี่ฝางไม่รีบร้อนที่จะออกไปเขายังอยากรอดฉากสนุกๆ
“เช็กบิล” ลู่ปิน เดินไปที่แผนกต้อนรับและถือการ์ดไว้ในมือ
“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเท่าไหร่” ลู่ปิน ถาม
“คุณผู้ชายครับ คุณใช้เงินไปทั้งหมดหนึ่งแสนแปดพันหยวน! ” เด็กหญิงตัวน้อยที่แผนกต้อนรับกล่าวช้าๆ
“อะไรนะหนึ่งแสนแปด เธอคิดผิดรึเปล่า?” ลู่ปินได้สติทันที “เอาเมนูมาให้ฉันหน่อย ฉันอยากดูว่ามีอะไรบ้าง”
“นี่คือใบเรียกเก็บเงินของคุณ คุณลองดู Lafite มีสี่ขวด ขวดละ 188,000 ตัวกุ้งมังกรออสเตรเลียสิบตัวนี้ราคามากกว่า 10,000 ต่อตัว นอกจากนี้คุณยังดื่ม เหมาไถ และก็ยังสั่งอีกตั้งหลายจาน”
ขณะที่ ลู่ปิน เห็นใบเสร็จ มือของเขาก็สั่น
“คุณผู้ชายคะ ท่านต้องการรูดบัตรรึเปล่าคะ กรุณาใส่รหัสผ่านค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่แผนกต้อนรับเหลือบมองไปที่ ลู่ปิน ซึ่งแสดงท่าทางหวาดกลัว
เธอกังวลว่า ลู่ปิน จะจ่ายไม่ได้ได้ซึ่งจะเป็นปัญหา
“รูดบัตร! ” ลู่ปิน กัดฟันและพูดด้วยใบหน้าเขียวซีด
ใบหน้าของ ลู่ปิน ซีดเซียวเมื่อเขาป้อนรหัสผ่าน นี่คือเงินที่เขาเพิ่งได้รับและเขาจะมอบให้พ่อของเขาในวันพรุ่งนี้
แต่ตอนนี้ ต้องเอาออกมาใช้เพราะความฉุกเฉินแล้ว
หลังจากรูดบัตรแล้ว ลู่ปิน ก็เดินไปหา หลี่ฝาง กัดฟันและพูดว่า “กินอาหารมื้อหนึ่งผลาญเงินฉันไปหนึ่งแสนหยวน หัวใจของนายมันดำจริงๆ ”
“ฉันแค่บอกว่าถ้านายเต็มใจที่จะเรียกฉันว่าพี่ฝางฉันจะเลี้ยงเอง นายไม่เต็มใจที่จะก้มหัวให้ฉันเอง” หลี่ฝางยิ้มจาง ๆ
“โอเคฉันยอมรับ แต่นายควรจะอยู่ห่างจาก หลิวเฉียวเฉียว หน่อย ถ้านายกล้าที่จะต่อสู้เรียกความสนจาก หลิวเฉียวเฉียว ฉันจะหาคนฆ่านาย” ลู่ปิน ขู่อย่างเย็นชา
“ครั้งที่แล้วก็มีคนขู่ฉันแบบนี้ นายเดาสิว่าต่อมาเขาเป็นยังไง?” หลี่ฝางยิ้ม
“ยังไง” ลู่ปิน ถามต่อ
“เขาเรียกฉันว่าคุณปู่ ฉันถึงปล่อยเขาไป” หลี่ฝาง กำลังพูดถึง ตู้เฟย
“เหอะ โม้เก่งจริงๆ กระจอกอย่างนาย มีคนเรียกว่าท่านลอร์ดด้วยหรอ!” ลู่ปินไม่เชื่อเขาเดินออกมาจาก Lotus
พอออกไปก็เห็นรถFordสีแดง!
“เชี่ยเอ้ย ในที่สุดก็เจอจนได้! ” ลู่ปินรู้สึกตื่นตัวขึ้น
ลู่ปิน ถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตู: “การ์ด ไอ้คนที่ขับรถคันนี้น่ะ ช่วยเรียกเขาออกมาหาฉันหน่อย”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเขานะครับ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองไปที่ หลี่ฝาง และคนอื่น ๆ แล้วพูด
