บทที่76 ผมเป็นทายาทเศรษฐีจริงๆ
แป๊บเดียวหลี่ฝางและคนอื่นๆ ก็มาถึงที่โรงพยาบาลประชาชนอันดับหนึ่งตงไห่
เห็นลู่หลุ่ย พี่พยาบาลก็รีบเข้ามาต้อนรับ： “หลุ่ยหลุ่ย คุณมาสักที คุณรีบไปโน้มน้าวพ่อคุณเถอะ เขาจะออกจากโรงพยาบาลให้ได้”
“เห้อ พ่อฉันนี่ไม่ทำให้คนอดห่วงได้เลยจริงๆ” ลู่หลุ่ยถอนหายใจ
“เขาเป็นห่วงคุณ เพื่อให้คุณได้ดี คุณบอกคุณจะไประดมเงินให้เขา ทำให้เขาตกใจมาก เขาบอกว่าคุณแค่เด็กคนหนึ่ง จะไปหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นได้ไง？” พี่พยาบาลส่ายหน้ายิ้มแหยๆ ： “เขากลัวว่าคุณจะหลงผิด เลยต้องไปหาคุณให้ได้”
“ลู่หลุ่ย คุณไปดูพ่อคุณเถอะ ผมจะไปจ่ายเงินเอง” หลี่ฝางพูด
ลู่หลุ่ยมองหลี่ฝางด้วยสายตาสับสน พยักหน้า
ในสายตาของลู่หลุ่ย หลี่ฝางแปลกมากไป จู่ๆ ก็มาช่วยเธอแบบนี้ เธอเกรงใจหน่อยๆ
แต่เรื่องเกี่ยวข้องกับชีวิตของพ่อ เธอปฏิเสธก็ไม่ได้อีก
“หลุ่ยหลุ่ยนะ คุณไประดมเงินได้มาจริงๆ เหรอ？ถ้าระดมเงินได้ งั้นก็รีบให้พ่อไปผ่าตัดเลย โรคของพ่อคุณรุนแรงมากขึ้น ตอนกลางวันเช็คอาการเขาแล้ว พวกเราพบว่าอวัยวะหลายส่วนของเขาล้มเหลว ถ้าไม่ผ่าตัดอีกล่ะก็ กลัวว่าจะต้องวิกฤตจริงๆ” พี่พยาบาลพูดด้วยความเป็นห่วง
หลี่ฝางถามพี่พยาบาล： “ขอถามหน่อยครับ ไปชำระเงินที่ไหน？”
“ไป ฉันจะพาคุณไปเอง”
หลี่ฝางตามพี่พยาบาลไปที่ชำระเงิน หลี่ฝางเอาบัตรมาถาม： “พี่ พ่อของลู่หลุ่ยต้องใช้เงินประมาณเท่าไหร่ครับ？”
“อาการป่วยของพ่อเธอค่อนข้างรุนแรง มีการติดเชื้อในปอด อวัยวะหลายส่วนก็ล้มเหลว กลัวว่าอย่างน้อยก็น่าจะสามแสนได้” พี่พยาบาลขมวดคิ้วพูด
“เห้อ ค่าผ่าตัดมหาศาลแบบนี้สำหรับหลายๆ ครอบครัวแล้ว เท่ากับความหายนะอย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
พี่พยาบาลพูดอยู่นั้น หลี่ฝางก็พูดกับพนักงานเก็บเงินไปด้วย： “งั้นก็ช่วยรูดให้ผมไปห้าแสนละกันครับ”
“รูดห้าแสน？” พนักงานเก็บเงินกับพี่พยาบาลเกือบจะตะลึงไปพร้อมกัน
เด็กคนนี้ พออ้าปากก็พูดว่าจะรูดไปห้าแสน ทั้งสองไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก
“ห้าแสนน่าจะพอ ถ้าพวกคุณว่าไม่พอ งั้นก็รูดไปหกแสนก็ได้ครับ” หลี่ฝางพูดด้วยใบหน้านิ่ง
“ชายหนุ่ม บัตรคุณมีเงินตั้งมากมายขนาดนั้นเชียว？” พนักงานเก็บเงินหัวเราะเบาๆ อย่างไม่ค่อยเชื่อนัก
“คุณรูดดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ？” หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ
หลี่ฝางใส่รหัสผ่านอย่างเชี่ยวชาญ บนเครื่องรูดบัตรก็โชว์ว่าชำระเงินเรียบร้อย
“ชายหนุ่ม ดูไม่ออกเลย ว่าคุณรวยจริงๆ” พนักงานเก็บเงินมองหลี่ฝางอยู่อย่างนั้น
พยาบาลสาวก็ยิ่งตะลึงมากขึ้น： “ฉันคิดว่าคุณจะจ่ายแค่สองสามหมื่น คิดไม่ถึงว่าจะจ่ายมากขนาดนั้น”
“คุณคือแฟนของหลุ่ยหลุ่ยเหรอ？” พี่พยาบาลถาม
“เปล่าครับ พวกเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น” หลี่ฝางตอบ
“น้องชาย หลอกกันหรือไง เพื่อนทั่วไป แต่คุณช่วยหลุ่ยหลุ่ยจ่ายไปห้าแสนเนี่ยนะ？” พี่พยาบาลกลอกตาใส่หลี่ฝาง ชัดเจนว่าไม่เชื่อ
“หลุ่ยหลุ่ยเป็นผู้หญิงที่ดี ต่อไปคุณคบกับเธอ ก็อย่าทำไม่ดีใส่เธอล่ะ”
“ทายาทเศรษฐีที่ครอบครัวรวยแบบคุณนี้ ใจง่ายที่สุดแล้ว” พี่พยาบาลทำเสียงฮึดฮัด
“พี่ ใจง่ายเหมือนจะเปรียบกับผู้หญิงนะ” หลี่ฝางพูดไม่ออก
“ผมเข้าใจ ความหมายของคุณคือบอกว่าคนรวยแบบพวกเราเจ้าชู้” หลี่ฝางส่ายหน้า พูด： “แต่ลู่หลุ่ยไม่ใช่แฟนผมจริงๆ”
“พี่ พี่นี่คิดมากไปแล้วจริงๆ”
พูดไป หลี่ฝางตามพี่พยาบาลมาที่หน้าห้องของพ่อลู่หลุ่ย
“หลุ่ยหลุ่ย พวกเราไม่ต้องรักษาหรอก ค่าผ่าตัดของพ่อตั้งสามแสนกว่า แม่ลูกไม่อยู่แล้ว เงินที่พ่อทำงานมาหลายปีนี้ ก็จะถูกค่ารักษาโรคนี้ใช้ไปหมด แล้วต่อไปลูกจะทำไงล่ะ？”
“พ่อ เงินฉันยืมมาได้แล้ว พ่ออย่าเป็นห่วงเรื่องเงินเลย พ่ออยู่รักษาตัวที่นี่แบบสบายใจเถอะ อย่าเอาแค่คิดเรื่องออกจากโรงพยาบาลเลย แม่ไม่อยู่แล้ว ถ้าพ่อก็ไม่อยู่อีกคน พ่ออยากให้ฉันอยู่คนเดียวบนโลกนี้เหรอไง？” ลู่หลุ่ยกลอกตาใส่พ่อตัวเอง
สีหน้าของพ่อลู่หลุ่ยเธอหม่นลงทันที： “หลุ่ยหลุ่ย ลูกคิดว่าพ่อไม่อยากอยู่บนโลกนี้กับลูกเหรอ？แค่ติดที่ค่ารักษาสามแสน ถึงเราจะเอาบ้านไปขาย อย่างมากก็ขายได้แค่ไม่กี่แสน ไม่กี่แสนที่เหลือ พวกเราจะไปเอาจากไหนล่ะ？”
“ตอนนี้ญาติของพวกเรา เห็นเบอร์พวกเราแค่รับก็ยังไม่อยากจะรับเลย ยืมเงินยิ่งอย่าไปพูดถึงเลย”
“ลูกอย่าคิดว่าพ่อไม่รู้ ลูกบอกว่าไปยืมเงิน คงไม่ใช่ว่าฟังยัยเด็กเสี่ยวเสี่ยวนั่น แล้วไปขายตัวใช่ไหม！”
“หลุ่ยหลุ่ย พ่อจะบอกให้นะ ถึงพ่อตาย ก็ไม่อาจมองลูกทำตัวเสื่อมโทรมได้ ลูกเข้าไปใจไหม？ถ้าลูกกล้าไปขายตัว พ่อก็จะตายตรงหน้าลูก” พ่อของลู่หลุ่ยพูด
“ผมลู่เฉิงไม่ใช่อย่างไอ้คนระยำหลี่ซื่อหรงนั่น เพื่อให้ลูกชายตัวเองแต่งงาน ก็ให้ลูกสาวตัวเองไปขายตัว！” พ่อของลู่หลุ่ยพูดอย่างหนักแน่น
“พ่อ พ่ออย่าเอาแต่พูดเรื่องนั้นได้ไหม เรื่องของเสี่ยวเสี่ยวก็ผ่านไปหลายปีแล้ว พ่อรีบลืมซะเถอะ” ลู่หลุ่ยพูด
“พ่อแค่บอกลูก ลูกห้ามไปเดินเส้นทางอย่างเสี่ยวเสี่ยวนั่นเด็ดขาด” ลู่เฉิงมองลูกสาวตัวเองด้วยใบหน้าเป็นห่วง กลัวว่าลูกสาวตัวเองจะหลงผิด
“พ่อวางใจก็ดี ร่างกายของลูกสาวพ่อยังสะอาดอยู่ เงินนั่นฉันยืมมาจากเพื่อนที่โรงเรียน เพื่อนฉันเป็นทายาทเศรษฐี”
“ทายาทเศรษฐี？ถึงเป็นทายาทเศรษฐี ก็ไม่มีทางให้ลูกยืมสามแสนโดยไม่มีเหตุผลแน่ๆ หลุ่ยหลุ่ยนะ ลูกอย่ารับปากใครอะไรมั่วๆ เพียงเพราะว่าค่าผ่าตัดของพ่อล่ะ” ลู่เฉิงพูดอย่างไม่วางใจ
“เปล่า เขาไม่ได้เสนอเงื่อนไขอะไรให้ฉัน ก็ให้ฉันยืมเลย”
“งั้นก็ถือว่าลูกได้เจอคนดีแล้ว แล้วคนนั้นอยู่ไหนซะล่ะ ลูกเรียกเขามาให้พ่อดูหน่อยสิ ยังไงพ่อก็ไม่เชื่อว่าจะมีคนดีขนาดนั้นนะ？” ลู่เฉิงทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ ดูออกชัดเจนว่าไม่เชื่อที่ลูกสาวตัวเองพูด
แล้วเวลานี้ หลี่ฝางตามพี่พยาบาลเข้าไปในห้องคนไข้
“เขามาแล้ว” ลู่หลุ่ยพูด： “พ่อ เขาคือเพื่อนที่โรงเรียนที่เป็นทายาทเศรษฐีคนนั้นที่ฉันบอก”
“เขาคือทายาทเศรษฐีเหรอ ดูท่าทางเขาแล้ว ไม่เหมือนเลยสักนิด” ลู่เฉิงส่ายหน้า： “ทายาทเศรษฐีไม่ใช่อย่างเขานี้ หลุ่ยหลุ่ย หาเพื่อนที่โรงเรียนมาหลอกพ่อเฉยๆ ใช่ไหมเนี่ย”
หลี่ฝางหัวเราะ นั่งตรงหน้าลู่เฉิง： “ลุงครับ งั้นคุณพูดมา ทายาทเศรษฐีนี้ควรจะเป็นยังไงครับ？”
ลู่เฉิงคิดอยู่นาน จึงพูด： “ผมก็พูดไม่ถูก แต่ไม่ใช่อย่างคุณแน่ ตัวตนของพวกเขาต่างสูงส่งทั้งนั้น ไม่เหมือนคุณ ดูเข้าถึงง่ายมาก”
“อาจจะเป็นเพราะว่าทายาทเศรษฐีอย่างผมนี้ค่อนข้างนอกคอกละกัน” หลี่ฝางหัวเราะเบาๆ
“ชายหนุ่ม อย่ามาเสแสร้งกับลุงเลย ลุงมองออก คุณก็แค่เด็กดีคนหนึ่ง มาแสดงละครเป็นเพื่อนหลุ่ยหลุ่ยดึกดื่นขนาดนี้ ก็เพื่อช่วยชีวิตของลุง แต่ชีวิตลุงนี้ไม่คุ้มค่ากับสามแสนหรอก พวกคุณอย่าเปลืองแรงกันเลย”
ลู่เฉิงพูดจบ พี่พยาบาลจึงพูด： “ฉันจะบอกให้นะคะลุงครั้งนี้ลุงมองผิดคนแล้วค่ะ ชายหนุ่มคนนี้เป็นทายาทเศรษฐีจริงๆ ค่ะ”
“คุณดูสิ เขาเพิ่งจ่ายค่ารักษาห้าแสนให้คุณ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า พวกเราก็จะจัดเตรียมผ่าตัดให้คุณ” พี่พยาบาลเอาใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลให้ลู่เฉิง
ลู่เฉิงรับไปดู แล้วยืนขึ้นทันที เขาทำแก้วน้ำในมือตกไปที่ขาของลู่หลุ่ยแรงๆ ： “ยัยลูกสาวอกตัญญู อยากจะทำให้พ่ออกแตกตายใช่ไหม！”
“กล้าดียังไงฮะ พ่อพูดทำไมลูกไม่ฟังเลย พ่อไม่ให้ลูกไปขาย ลูกก็ยังไปขาย แล้วลูกจะให้พ่อไปเผชิญหน้ากับแม่ของลูกที่ตายไปแล้วได้ไง ลูก……”
ลู่เฉิงโมโหมาก จนล้มไปที่พื้นทันที
“พ่อ พ่อ！” ลู่หลุ่ยวิ่งเข้ามา ประคองแขนของลู่เฉิง แล้วร้องไห้
“พ่อ พ่อฟื้นสิ พ่อฟื้นนะ ลูกสาวพ่อไม่ได้ไปขาย” ลู่หลุ่ยร้องไห้ไปพูดไป
“ประคองคุณลุงไปที่เตียงก่อน” หลี่ฝางก็ยื่นมือช่วย พาลู่เฉิงไปบนเตียงกับลู่หลุ่ย
แป๊บเดียวหมอก็รีบมา ลู่เฉิงก็ฟื้น
ลู่เฉิงเอาใบค่ารักษาฉีกเป็นสองท่อน พูดด้วยความโมโห： “เงินนี่สกปรก ผมไม่มีทางใช้เงินนี้มาเป็นค่าผัดตัดผมได้”
“ถึงตาย ผมก็ไม่เอาเงินขายตัวของลูกสาวไปผ่าตัด！” ลู่เฉิงกัดฟันพูด
“พ่อ พ่อพูดอะไรเหลวไหลน่ะ” ลู่หลุ่ยทั้งอายและรำคาญ
ส่วนตอนนี้ หลี่ฝางก็เริ่มร้อนใจแล้ว
“ลุง ถ้าผมพิสูจน์ได้ว่าตัวเองคือทายาทเศรษฐี งั้นลุงจะยอมผ่าตัดใช่ไหมครับ？” หลี่ฝางคิด แล้วพูด
“ชายหนุ่ม อย่าแสดงเลย”
“ลุงครับ ผมไม่ได้แสดง ผมเป็นทายาทเศรษฐีจริงครับ ถ้าลุงไม่เชื่อ ผมพิสูจน์ได้” หลี่ฝางยิ้มบางๆ
