บทที่96 ลูกพี่หลินข่มขู่
สีหน้าไอ้หน้าหนวดตื่นตระหนกไป เขาถือจุดอ่อนของจางกงหมิงไว้ แต่ไม่มีของลูกพี่หลิน
ไอ้หน้าหนวดทำเป็นนิ่งสงบ จิบชา พูด： “ลูกพี่หลินยังมีงานอดิเรก ชอบกินเนื้อคนด้วย？”
“ผมก็แค่เปรียบเทียบน่ะ เนื้อเหม็นๆ บนตัวคุณ ถึงต้มสุกจนโรยผงเครื่องเทศหอมๆ ก็ยังกลัวว่าพวกสัตว์จะไม่กิน” ลูกพี่หลินพูดยิ้มๆ อย่างเย็นชา： “แต่ได้ยินว่าบนเขาชิงหยุนมีหมาป่าดุร้าย ไม่รู้ว่าพวกมันจะชอบเนื้อคุณไหม”
ไอ้หน้าหนวดไม่ตกใจ แต่พูด： “ในเมื่อลูกพี่หลินจะเอาเนื้อหนังของผมไปต้มแล้วป้อนหมาป่า งั้นก็ไปป้อนสิ”
“ทำไม คุณไม่กลัว？” ลูกพี่หลินถามยิ้มๆ
“ผมจะกลัวอะไร？พวกเราคือกลุ่มคนสิ้นหวัง พึ่งพาโชคชะตา” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างดูถูก： “แต่ภรรยาของหลานชายคุณต่างกัน เธอเกิดมาอย่างน่าทะนุถนอม แต่งงานอย่างมีคุณค่า”
“ให้เธอตายไปกับพวกเรา คุณทำใจได้เหรอ？” ไอ้หน้าหนวดเงยหน้ามองลูกพี่หลิน
“แน่นอนว่าไม่！” ลูกพี่หลินพูด： “ดังนั้นผมก็เลยให้คุณบอกเงื่อนไขไง！”
“พวกคุณเสนอหน้ามา อย่างมากก็แค่ต้องการเงิน ฆ่าคนไม่มีประโยชน์ต่อพวกคุณหรอก” ลูกพี่หลินถามนิ่งๆ ： “พูดมาสิ พวกคุณต้องการเท่าไหร่？”
“เงื่อนไขผมพูดไปแล้ว”
ไอ้หน้าหนวดจ้องจางกงหมิง พูด： “ผมบอกแล้วไง คนอย่างผมไม่ชอบคนที่หลอกผมจากโต๊ะพนันที่สุด ใครก็ตามที่หลอกผม ผมจะตัดมือเขา”
“เงื่อนไขแรกของผม ก็คือมือข้างหนึ่งของหลานชายคุณจางกงหมิง”
ไอ้หน้าหนวดพูด： “แค่ทำเงื่อนไขนี้ให้ผมพอใจ แล้วพวกเราค่อยพูดเรื่องเงิน”
“แม่งเอ๊ย ตัดมือหลานชายของผม มีประโยชน์อะไรกับคุณ！” ลูกพี่หลินต่อว่าด้วยความโกรธ
เวลานี้ จางกงหมิงยกกริชมาอีกครั้ง แล้วจับแขนของตัวเองอีก ดีที่ลูกพี่หลินคิดไว้นานแล้ว เลยห้ามไว้ได้ก่อน
“ไอ้เด็กนี่！”
ลูกพี่หลินแย่งกริชในมือจางกงหมิงมา： “ในเมื่อคุณชอบยิงจื่อขนาดนั้น งั้นลุงก็จะทำให้คุณ”
“แค่มือข้างเดียว ไม่มีก็คือไม่มีสิ” ลูกพี่หลินพูดอย่างทำอะไรไม่ได้： “มือข้างหนึ่งแลกกับชีวิตภรรยาคุณ คิดแล้วก็คุ้มค่า”
ลูกพี่หลินพูด： “ช่างเถอะ คุณทำเองไม่ลงหรอก เดี๋ยวลุงช่วยคุณเอง”
“ลูกชาย ทนไว้นะ” ลูกพี่หลินพูดกับจางกงหมิง
ลูกพี่หลินพูดจบ ก็จะตัดมือ
แต่ตอนที่กริชปักลงไป จู่ๆ ลูกพี่หลินก็เคลื่อนไหวฝีเท้า กระโดดตัวขึ้นมา แทงไปที่ไอ้หน้าหนวด
ไอ้หน้าหนวดไม่ทันคิดว่า จะถูกเทคนิคการแสดงที่เหมือนจริงของลูกพี่หลินเมื่อกี๊หลอกโดยสิ้นเชิง
ไอ้หน้าหนวดหยิบกาน้ำชาร้อนๆ ขึ้นมา สาดไปที่ตัวลูกพี่หลินโดยตรง แต่น้ำร้อนแค่นั้น จะหยุดเสือตัวหนึ่งได้อย่างไรกัน？
ลูกพี่หลินเข้ามา แล้วเอากริชแทงไปที่ไหล่ไอ้หน้าหนวด
กริชครึ่งหนึ่งถูกแทงเข้าไป ไอ้หน้าหนวดทนความเจ็บไว้ หันไปมองลูกพี่หลิน： “ลูกพี่หลิน การแสดงของคุณเมื่อกี๊ แสดงได้ดีจริงๆ ！”
“หึ ถ้าไม่หลอกคุณ ผมจะแอบโจมตีสำเร็จเหรอไง？”
ลูกพี่หลินหัวเราะ： “จากปุ่มด้านๆ ที่มือคุณแล้ว คงฝึกศิลปะการต่อสู้มาสินะ！”
“ดูคุณก็เป็นคนเจ้าเล่ห์มืออาชีพอยู่นะ ผมยังกลัวว่าจะจัดการคุณไม่ได้” ลูกพี่หลินเห็นคนมาไม่น้อย การเคลื่อนไหวของไอ้หน้าหนวดคนนี้ ไม่เหมือนกับเป็นคนเจ้าเล่ห์มือใหม่
จัดการกับคนแบบนี้ ชะล่าใจไม่ได้เด็ดขาด
“เอาเถอะ มือของหลานชายผมจะตัดไม่ได้ คุยเรื่องคืนเงินเถอะ หลานชายผมเอาเงินคุณไปเท่าไหร่？” ลูกพี่หลินถามอย่างเย็นชา
ไอ้หน้าหนวดหน้าหม่นหมองลง ไม่ส่งเสียงใดๆ
“ห่าเอ๊ย ยังจะเอามือของหลานชายผมให้ได้สินะ” ลูกพี่หลินออกแรง กริชก็แทงลงไปอีกครั้ง
“ผมจะบอกคุณให้นะ สายตาผมมีแต่หลายชายผมเท่านั้น หลานชายผมจะได้รับบาดเจ็บอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่งั้น ผมเอาคุณตายแน่”
“ถ้าคุณยังจะมายุ่งและลองดีกับผมล่ะก็ ผมจะเล่นงานคุณให้ถึงที่สุด”
“ยิงจื่อคือภรรยาของหลานผม ไม่ใช่ของผม ในใจผม ไม่สำคัญขนาดนั้น”
“ถ้าคุณยังบีบบังคับผม อย่างมากชีวิตของผู้หญิงคนนั้นก็จะเอาให้คุณ แต่ ครั้งนี้คุณพาพรรคพวกมาไม่น้อยเลย เพื่อนๆ ของคุณ รวมกับคุณแล้ว ตั้งหลายชีวิตมาทดแทนยิงจื่อ ผมว่าก็คุ้มค่าดี”
“ถึงพวกคุณต่างต้องพึ่งโชคชะตา งั้นถ้าโชคชะตาหลายคนนั้นรวมกันแล้ว ก็คุ้มค่ากับชีวิตของยิงจื่อ” ลูกพี่หลินพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
“จางกงหมิง คุณเห็นด้วยกับที่ลุงคุณพูดไหม？” ไอ้หน้าหนวดยิ้มนิดๆ มองจางกงหมิง
ไอ้หน้าหนวดคนนี้ยิ่งดูยิ่งไม่ธรรมดา ถึงกริชจะแทงไปที่ไหล่เขาแล้ว เขากลับยังนิ่งได้
จางกงหมิงตาแดงทันที คอของเขาถูกลวก จนพูดไม่ออก
“ยุให้รำ ตำให้รั่วนี่” ลูกพี่หลินยิ้มอย่างเยือกเย็น： “คุณอยากตายใช่ไหม？”
“จางกงหมิง แค่ผมร้องตะโกนไปตรงข้ามนั่น ภรรยาของคุณก็หมดชีวิตแล้ว！” ไอ้หน้าหนวดมองจางกงหมิง พูดต่อ
จางกงหมิงร้อนใจสุดๆ อยากจะไปช่วยเธอทันที อยากช่วยไอ้หน้าหนวดที่อยู่ในเงื้อมมือลูกพี่หลิน
แต่พอเขามา ลูกพี่หลินกลับดึงกริชออก แทงไปที่คอไอ้หน้าหนวด： “ไอ้เด็กนี่ คุณหยุดเลยนะ！”
“ถ้าคุณก้าวไปอีก ผมจะฆ่าเขาทันที！” ลูกพี่หลินพูดอย่างเย็นชา
จางกงหมิงหยุดลงทันที เขาใช้มือทำสัญลักษณ์ ความหมายคืออย่า อย่า ขณะเดียวกันใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว
“เห้อ ไอ้เด็กคนนี้ คุณไร้ชีวิตชีวาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ลูกพี่หลินมองจางกงหมิงในตอนนี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ไสหัวไปข้างๆ ซะ” ลูกพี่หลินพูดด้วยความโกรธ
“ในเมื่อผมมาแล้ว งั้นเรื่องนี้ก็ให้ผมจัดการเถอะ วางใจเถอะ ยิงจื่อผมจะพยายามช่วยสุดกำลัง ถ้าช่วยไม่ได้ อย่าว่าลุงละกัน” ลูกพี่หลินพูดด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว： “แต่ผมจะให้คนพวกนี้ฝังไปพร้อมยิงจื่อ！”
ลูกพี่หลินเอากริชจี้ไปที่ไอ้หน้าหนวด บังคับให้เขาเดินไปข้างหน้า ออกจากร้านชานี้ ลูกพี่หลินถาม： “ยิงจื่ออยู่ห้องไหน？”
ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้ว ไม่อยากพูด แต่เวลานี้ ลูกพี่หลินก็ใช้กริชจี้ไปที่คอของไอ้หน้าหนวด
ไอ้หน้าหนวดรู้สึกว่าคอตัวเองเย็น ในใจเริ่มกลัว
“วัยรุ่น ถึงผมไม่รู้จักคุณ แต่ผมว่าคุณน่าจะรู้จักผม ผมลูกพี่หลินเป็นนักเลงมาทั้งชีวิต เจอคนมาทุกประเภท มีประสบการณ์ไปทุกที่ อย่าว่าแต่ภรรยาของหลานชายเลย ถึงคุณเอาชีวิตของภรรยาผมมาขู่ผม ผมก็ทำคุณแบบนี้เช่นกัน！” ลูกพี่หลินพูดอย่างเย็นชา
“รีบพูดมาว่ายิงจื่ออยู่ห้องไหน ไม่งั้นตอนนี้ผมจะแทงคุณตายแน่” ลูกพี่หลินพูดเร่ง
ไอ้หน้าหนวดยื่นนิ้วไปหนึ่งนิ้ว ชี้ไปที่ห้องตรงข้าม
ลูกพี่หลินเดินเข้าไป แค่ทีหนึ่งก็เตะประตูห้องนั้นออก
เห็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งถูกจับไว้ที่นั่น กลุ่มผู้ชายนั่งด้านใน ดื่มชานิ่งๆ ลูกพี่หลินเตะประตูห้องออกเวลานั้น ก็มีคนเอามีดชี้ไปที่ ยิงจื่อ ภรรยาของจางกงหมิงทันที
“ลุงคะ！” ยิงจื่อก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้น เธออยู่กับจางกงหมิงมาหกปี และก็ผ่านเรื่องราวหนักๆ เจอปัญหาใหญ่ๆ มานับไม่ถ้วน
“ยิงจื่อ ไม่ต้องกลัว” ลูกพี่หลินพูดปลอบ
“โอเค ผมจะปล่อยคุณ” ลูกพี่หลินทิ้งกริชลง ดันไอ้หน้าหนวดเข้าไปในห้องชานี้
ลูกพี่หลินผิวปาก แล้วก็มีกลุ่มคนวิ่งเข้ามาทันที คนกลุ่มนี้ต่างถือมีด จ้องเขม็งไปที่กลุ่มของไอ้หน้าหนวด
“รีบๆ เถอะ คุณอยากได้เท่าไหร่？”
“ถ้าคุณยังพูดเหลวไหลห่าอะไรอีก ผมก็จะสั่งคำสั่งเดียว เอาพวกคุณทั้งแก๊งหั่นเป็นชิ้นๆ แน่！” ลูกพี่หลินจุดบุหรี่ให้ตัวเอง พูดอย่างเย็นชา
ไอ้หน้าหนวดมองลูกพี่หลิน สูดลมหายใจ
“ดูเหมือนมือของจางกงหมิง ผมคงจะหั่นออกไม่ได้แล้ว” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างผิดหวังหน่อยๆ
“ยังอยากจะหั่นมือของหลานชายผมอีกนะ คุณนี่ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม” ลูกพี่หลินชี้ไปที่กลุ่มเพื่อนของไอ้หน้าหนวดด้านหลัง： “พวกเขาเป็นนักเลงกับคุณใช่ไหม？คุณไม่คิดถึงตัวเอง ก็ต้องคิดถึงเพื่อนๆ พวกนี้ที่ช่วยคุณ”
“ถ้ายังกล้าคิดเรื่องมือของหลานชายผม ผมก็จะหั่นเพื่อนๆ พวกนี้ที่อยู่หลังคุณก่อน！” ลูกพี่หลินพูดอย่างเย็นชา
ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้ว มองลูกพี่หลินอย่างไร้เรี่ยวแรง พูด： “ผมต้องการสิบล้าน！”
“เท่าไหร่！” ลูกพี่หลินทำตาโตถามไป เหมือนว่าฟังไม่เข้าใจ
“ผมบอกว่าต้องการสิบล้าน！” ไอ้หน้าหนวดพูดอีกครั้ง： “อีกอย่างผมต้องการเงินสด”
“แม่งเอ๊ย！” ลูกพี่หลินทิ้งบุหรี่ไปที่พื้น หลังจากใช้เท้าเหยียบไปหลายทีก็พูด： “หั่นให้ผมให้หมดเลย！”
