บทที่91 หลี่ต๋าคางโกรธจัด
ก่อนช่วงเวลานี้ หลี่ฝางยังมีท่าทีนิ่งเฉยกับการสอบเอ็นทรานซ์ แต่ในเวลานี้ หลี่ฝางกลับพบว่าสอบเอ็นทรานซ์สำคัญกว่าทุกอย่าง ถึงต้องเสี่ยงกับชีวิต ตัวเองก็อยากสอบครั้งนี้ให้เสร็จ
“สนามไหน？” จางกงหมิงถามอย่างร้อนใจ
“ข้างหน้า ห้องที่สอง” หลี่ฝางพูด
จางกงหมิงวิ่งเข้าไปทันที แล้วตอนนี้ อาจารย์คุมสอบก็ห้ามเขาไว้： “อะไรกันเนี่ยพวกคุณ？”
จางกงหมิงกลอกตาใส่อาจารย์คุมสอบ： “ตาบอดเหรอครับ มองไม่ออกเหรอว่าน้องชายผมจะเข้าร่วมสอบเอ็นทรานซ์？”
มองไปมีที่ว่างหนึ่งที่ จางกงหมิงรู้ นี่จะต้องเป็นที่นั่งของหลี่ฝางแน่
จางกงหมิงอุ้มหลี่ฝางเข้าไป ประคองเขานั่งลง พูด： “เดี๋ยวผมไปเอาข้อสอบให้”
“ข้อสอบล่ะครับ？” จางกงหมิงมาตรงหน้าอาจารย์คุมสอบ
“น้องชายคุณสาย เลยเวลาที่กำหนด ดังนั้นพวกเราจะให้ข้อสอบเขาไม่ได้” อาจารย์คุมสอบส่ายหน้า พูด： “ไม่เป็นไปตามกฎ”
“หมายความว่าไง？” จางกงหมิงขมวดคิ้ว
“ความหมายก็คือ น้องชายคุณหมดสิทธิ์สอบครั้งนี้แล้ว” อาจารย์คุมสอบมองจางกงหมิง พูดเสียงคมกริบ： “เชิญคุณพาน้องชายคุณออกไปด้วย อย่าทำให้การสอบเอ็นทรานซ์ของนักเรียนคนอื่นๆ เสียเวลา”
“ห่า！” จางกงหมิงยกเท้าถีบออกไป เตะอาจารย์คุมสอบไปที่พื้น
“ผมไม่สนกฎบ้าๆ บอๆ ผมรู้แค่ว่า น้องชายผมต้องสอบ คุณรีบเอาข้อสอบมาให้ผม” จางกงหมิงยื่นมือออกไป： “ถ้าแม่งไม่ให้ล่ะก็ ผมเอาคุณตายแน่เชื่อไหมล่ะ？”
“อาจารย์ครับ รีบเอาข้อสอบให้เขาเถอะ นี่เป็นถึงพี่หมิง ลูกพี่ใหญ่เขตเมืองตะวันออกคนใหม่ของพวกเรา” นักเรียนที่เป็นหัวโจกคนหนึ่งยืนขึ้นพูด
สีหน้าอาจารย์คุมสอบแย่มาก เขาในฐานะครู ยังไม่เคยถูกทำร้ายในห้องเรียน
เขากำลังจะพูดอะไร หัวโจกคนนั้นก็พูด： “อาจารย์ ถ้าคุณทำให้พี่หมิงโมโห พี่หมิงทำคุณตายได้จริงๆ นะ”
อาจารย์คุมสอบมองจางกงหมิงแวบหนึ่ง ตอนนี้มีความโหดร้ายบนใบหน้าจางกงหมิง
“ข้อสอบอยู่บนโต๊ะ” สุดท้ายอาจารย์คุมสอบก็โล่งอก
จางกงหมิงเอาข้อสอบไปให้หลี่ฝาง จากนั้นก็มาตรงหน้าอาจารย์คุมสอบ： “รบกวนคุณไปห้องพยาบาลแล้วเรียกครูพยาบาลมาหน่อยครับ แผลของน้องชายผมฉีกขาด ต้องพันแผล”
ครั้งนี้ท่าทีของจางกงหมิงใจเย็นขึ้นเยอะ
“ผมยังต้องคุมสอบนะ”
เดิมทีห้องสอบหนึ่งห้องจะมีอาจารย์คุมสอบสองคน แต่อีกคนท้องเสีย จนตอนนี้ยังอยู่ในห้องน้ำ
ดังนั้น เขาไปไม่ได้
ส่วนจางกงหมิงกลับตบอกพูด： “ที่นี่มีผมเฝ้าอยู่ วางใจเถอะครับ”
“ถ้ามีคนกล้าตุกติกกับผมล่ะก็ ผมจะหั่นมือเขาแทนคุณเอง！” จางกงหมิงพูดรับประกันกับอาจารย์คุมสอบ
“แต่……”
“แต่อะไรอีกล่ะ ไม่ได้ยินไอ้หนุ่มนั่นพูดเหรอ ผมเป็นถึงลูกพี่ของเขตเมืองตะวันออก ทำไม คุณไม่เชื่อแม้แต่ลูกพี่ของเขตเมืองตะวันออก？” จางกงหมิงถามอย่างเย็นชา
“โอเค” อาจารย์คุมสอบวิ่งไปเรียกครูพยาบาลที่ห้องพยาบาลไป ก็โทรหาครูใหญ่ไป
อาจารย์คุมสอบไม่กล้าขัดจางกงหมิง แต่ก็ละเมิดกฎไม่ได้
อาจารย์คุมสอบไป จางกงหมิงก็ตะโกน： “ผมถามพวกคุณ พวกคุณในห้องนี้ ใครคะแนนดีสุด”
“พี่หมิง ที่หนึ่งในโรงเรียนอยู่ในห้องสอบเรา” หัวโจกคนนั้นพูด แล้วยังชี้ไปด้วย
จางกงหมิงเดินไปทางที่หนึ่งในโรงเรียนโดยตรง เอากระดาษคำตอบของเขากับข้อสอบมา： “ยืมหน่อย”
“พี่ชาย ผมยังทำข้อสอบไม่เสร็จเลย” ที่หนึ่งในโรงเรียนเกือบจะร้องไห้
“ไม่งั้นคุณก็เอากระดาษคำตอบไปก่อนสิ”
“ก็ได้ งั้นคุณก็รีบทำ” จางกงหมิงหยิบกระดาษคำตอบ ให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางส่ายหน้า พูดอย่างเด็ดเดี่ยว： “พี่หมิง ผมเอง”
“โง่เหรอ คุณสายไปตั้งนาน เวลาพอหรือไง” จางกงหมิงกลอกตาใส่หลี่ฝาง： “นี่เป็นข้อสอบเลือก ก็แค่ลอกคำตอบไหมล่ะ”
“ไม่ต้อง ผมว่าทันอยู่” หลี่ฝางกัดฟัน ทนความเจ็บที่ท้องน้อย
เสียงหยดติ๋งๆ ไม่หยุดเข้าหูจางกงหมิง
บาดแผลของหลี่ฝางฉีกขาดโดยสิ้นเชิง เลือดไหลไม่หยุด
“แม่งเอ๊ย ครูพยาบาลทำไมยังไม่มา？” จางกงหมิงพูดอย่างร้อนใจ
“พี่หมิง ในเมื่อน้องชายคุณไม่ลอก ก็ให้ผมลอกหน่อยสิ” หัวโจกคนนั้นหัวเราะมองจางกงหมิง
“หยิบไปสิ”
หัวโจกคนนั้นรับไป ใช้ความเร็วเหมือนกระแสไฟเอาคำตอบบนกระดาษคำตอบลอกลงไป
“ห่า คุณทำได้เร็วขนาดนี้ได้ไงเนี่ย？” จางกงหมิงถามอย่างแปลกใจ
“โสดมาสิบแปดปี ช่วยตัวเองบ่อยมือเลยไว” หัวโจกคนนั้นยิ้ม
ส่วนตอนนี้ ครูพยาบาลก็มาแล้ว เขาถือกล่องยาเอนกประสงค์มาตรงหน้าหลี่ฝาง： “เด็กคนนี้ดื้อจริงๆ เลือดไหลมากขนาดนั้น ยังจะยืนหยัดสอบอีก ไม่ห่วงชีวิตเลย”
“พอเถอะ พูดเหลวไหลให้มันน้อยๆ หน่อย รีบพันผ้าก็อซให้น้องชายผมใหม่ที” จางกงหมิงพูดอย่างเซ็งๆ
ครูพยาบาลมองจางกงหมิงแวบหนึ่ง： “คุณคือใครน่ะ ทำไมพูดกับผมแบบนี้”
“ผมบอกคุณให้นะ ผมคือลูกพี่ใหญ่ของที่นี่ ทางที่ดีคุณรีบพันแผลให้น้องชายผมซะ พันให้เสร็จในสามนาที ผมจะให้คุณห้าพัน ถ้าพันไม่ดี คุณก็อย่าอยู่ที่ตงไห่อีกเลย” จางกงหมิงพูดอย่างเย็นชา
“ให้ห้าพันจริงๆ ？” ครูพยาบาลได้ยิน ‘เงินก้อนใหญ่’ ตาก็เป็นประกาย
“คุณยังมีเวลาอีกสองนาทีห้าสิบวินาที อย่ามัวแต่พูดเหลวไหลอีกโอเคไหม？” จางกงหมิงมองนาฬิกาตัวเอง
ครูพยาบาลรีบพันผ้าก็อซทันที ความไวนั้นเร็วมาก แค่สองนาทีก็พันแผลของหลี่ฝางเสร็จ
“ผมทำได้แค่ห้ามเลือดเขา พอสอบเสร็จ น้องชายคุณต้องรีบไปโรงพยาบาล” ครูพยาบาลเช็ดเหงื่อที่หน้าแล้วพูด
“แผลของน้องคุณลึกมาก ใครแทงกันเนี่ย ถ้าลึกกว่านี้ น้องชายคุณลำบากแน่” ครูพยาบาลพูด
“ใครแทงแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”
“งั้นคุณจะให้เงินผมยังไง”
“ให้ทางวีแชทได้ไหม？” จางกงหมิงเลิกคิ้ว ถาม
“ได้สิ คุณจะสแกนผมหรือว่าให้ผมสแกนคุณ”
จางกงหมิงขมวดคิ้ว： “แม่งเอ๊ยจะเอาจริงเหรอ？”
“ถ้าคุณให้ ผมก็เอา” ครูพยาบาลคนนั้นพูด
“ช่างเถอะ ผมเป็นถึงลูกพี่ของเขตเมืองตะวันออก พูดไปแล้วต้องทำให้ได้” ถึงจางกงหมิงจะเสียใจหน่อยๆ แต่ก็โอนให้เขาไปห้าพัน
ไม่นานนักครูใหญ่ก็มา เดิมทีเขาจะมาไล่นักเรียนคนนี้ แต่พอเห็นเป็นหลี่ฝาง เขาก็หยุดความคิดทันที
“เห้อ เสี่ยงชีวิตเพื่อมาร่วมสอบเอ็นทรานซ์ ดีเยี่ยมแบบนี้ น่าชื่นชมจริงๆ” ครูใหญ่ฉางพูดอย่างปกติ： “เรื่องวันนี้ ทุกคนอย่าเผลอพูดออกไป”
“ถ้าใครพูดมั่วซั่ว ผมจะไล่ออกให้หมด” ครูใหญ่ฉางพูดเสียงคมกริบ
ปฏิบัติต่อหลี่ฝางด้วยความเมตตา มันคือการละเมิดกฎ เรื่องราวใหญ่โต กลัวว่าตัวเองจะลำบากอีก ดังนั้นเดิมทีครูใหญ่ก็กลัวมาก แต่เขารู้คนที่คอยอยู่เบื้องหลังของหลี่ฝาง คนที่อยู่เบื้องหลังหลี่ฝางคือสวีจื่อโห้ เขาทำอะไรไม่ได้
เลยได้แต่ทำแบบนี้
“ครูใหญ่ รอสอบเอ็นทรานซ์เสร็จ พวกเราก็ไม่ใช่นักเรียนของคุณอีกแล้ว คุณจะไล่เราออกยังไง？” มีนักเรียนคนหนึ่งพูดอย่างน่าสนุก
จางกงหมิงขมวดคิ้ว เวลานี้ก็พูด： “เรื่องวันนี้ถ้าใครกล้าพูดออกไป ต่อไปก็อย่าอยู่ที่ตงไห่อีกเลย”
“ไม่อย่างนั้น ผมเจอคุณอีก ก็จะเอาคุณแย่แน่！” จางกงหมิงพูดอย่างเย็นชา
คำขู่ของครูใหญ่พวกเขาไม่กลัว แต่คำขู่ของจางกงหมิง สำหรับพวกเขาแล้วคือการทำลายล้าง
พวกเขาต่างเป็นคนตงไห่ ถ้าทำให้พี่ชายของตงไห่ไม่พอใจ จะกลับบ้านได้อีกหรือไง？
“พี่หมิง วางใจเถอะ พวกเราไม่มีใครพูดออกไปแน่” หัวโจกคนนั้นประจบอีกครั้ง
“งั้นก็ดี” จางกงหมิงพยักหน้าอย่างพอใจ： “อีกเดี๋ยวพวกเราทิ้งเบอร์โทรกันไว้ ถ้าพวกคุณมีปัญหาอะไรที่ตงไห่หรือใครรังแก ก็มาหาผมได้”
“แต่ผมช่วยพวกคุณแค่ครั้งเดียว” จางกงหมิงพูด
พูดจบ จางกงหมิงก็หันไปมองอาจารย์คุมสอบ： “คุณไม่เหมือนกัน คุณมีโอกาสสามครั้งมาหาให้ผมช่วยได้”
ตอนนี้ในใจของอาจารย์คุมสอบก็มีความสุขสุดๆ ยังไงแบบนี้ ต่อไปก็ไม่ต้องกลัวใครจะมาก่อกวนอีก
รอสอบเอ็นทรานซ์จบ จางกงหมิงก็อุ้มหลี่ฝางออกไปจากโรงเรียน
ออกจากประตูโรงเรียนไป จางกงหมิงก็เจอหลี่ต๋าคางกับรถพยาบาล
“ส่งเขามาให้ผมเถอะ” หลี่ต๋าคางเดินเข้ามา รับหลี่ฝางจากมือของจางกงหมิง
เวลานี้สายตาของหลี่ต๋าคาง มีความพร้อมจะฆ่าฟันแฝงขึ้นมาอีกครั้ง
