บทที่95 ลูกพี่หลินมาแล้ว
“พี่หมิง ช่วยผม……”
คนที่อยู่บนเพื้นร้องขอให้ช่วยชีวิตไปที่จางกงหมิง ร่างกายส่วนบนไม่มีอีกแล้ว
สองมือถูกตัด ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด
ส่วนไอ้หน้าหนวดนั่น ยังคงทำตัวสบายๆ เหมือนว่าสำหรับเขาแล้ว กองเลือดไม่มีผลใดๆ ต่อการลิ้มรสชาของเขา
“จางกงหมิง ยังคิดจะทำเป็นไม่รู้เรื่องกับผมอีกไหม？”
ไอ้หน้าหนวดโบกมือ คนที่อยู่ตรงพื้นถูกลากออกไป แล้วบนพื้นก็มีกองเลือดทิ้งไว้
“ถ้าคุณทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกต่อไป งั้นก็ไม่มีความหมาย” เห็นจางกงหมิงไม่พูด ไอ้หน้าหนวดส่ายหน้า
“ชาใกล้หมดแล้ว ความอดทนผมก็จะหมดตาม คุณดูสิ ผมพูดกับคุณอย่างสง่า คุณกลับทำเป็นใบ้” ไอ้หน้าหนวดผิดหวังหน่อยๆ
“โอเค เป็นใบ้ต่อไปเถอะ รอผมดื่มชาเสร็จ แล้วจะลากเข้ามา ก็คือภรรยาคุณเอง” ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้วเล็กน้อย จิบชา พูด： “ชาเย็นแล้ว รสจะฝาดได้ ดูเหมือนผมต้องรีบดื่ม”
จางกงหมิงตกใจ
ไม่ใช่ว่าเขาตกใจเพราะเลือดพวกนี้ เขาเป็นนักเลงมาสิบกว่าปี มีภาพแบบไหนที่ไม่เคยเห็นบ้าง？
ก็แค่ ในหัวเขามีภาพขึ้นมาแวบหนึ่ง นั่นก็คือภาพภรรยาของตัวเองถูกตัดมือทั้งสองข้าง
แค่คิด จางกงหมิงก็หมดเรี่ยวแรงล้มลงไปที่พื้น
“คุณต้องการอะไร？”
จางกงหมิงไม่มีคำพูดเหลวไหลใดๆ พูดตรงๆ ： “แค่คุณปล่อยภรรยาผม ผมให้ได้หมดทั้งนั้น”
“พูดแบบนี้แล้ว คุณยอมรับเรื่องที่ว่าโกงเงินผมไป？” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างโกรธๆ
“ผมยอมรับ” จางกงหมิงพยักหน้า เวลานี้ เขาจะเถียงได้ไง？
แค่ภรรยาของตัวเองอยู่ในมือกำมืออีกฝ่าย แล้วก็เวลานั้นที่ผู้ชายคนนั้นถูกลากออก จางกงหมิงก็รู้ว่าเรื่องเปิดเผยแล้ว
ผู้ชายคนนั้นที่ถูกตัดมือ คือนักต้มตุ๋นอายุน้อยที่เพิ่งเข้าสู่วงการมืดในพื้นที่ของตงไห่ หลายวันก่อนเขาเจอจางกงหมิง บอกว่าตัวเองเจอคนคนหนึ่งที่มีเงินและหลอกง่ายเปรียบได้กับแกะเนื้อแน่นชั้นดีตัวหนึ่ง จึงถามจางกงหมิงร่วมมือกับเขาได้หรือไม่ ไปเชือดแกะตัวนี้ด้วยกัน ทำสำเร็จก็แบ่งคนละครึ่ง
เดิมทีจางกงหมิงไม่สนใจ แต่นักต้มตุ๋นอายุน้อยพูด ครึ่งหนึ่งนี่อย่างน้อยก็ได้ล้านหนึ่งขึ้นไปนะ
ได้ยินตัวเลข ทันใดนั้นจางกงหมิงก็สนใจ แต่จางกงหมิงไม่โง่ ล้านหนึ่งนี้ จะได้มาง่ายๆ เชียว？
จางกงหมิงจึงถามนักต้มตุ๋นอายุน้อยคนนี้ ว่าตัวเองต้องทำอะไร？
นักต้มตุ๋นอายุน้อยพูด ให้จางกงหมิงคอยซัพพอร์ต ทำหน้าที่รับผิดชอบก็พอ แน่นอน ถ้าเรื่องจบแล้วเกิดปัญหาอะไร ก็ให้จางกงหมิงรับผิดชอบ
ตอนนั้นจางกงหมิงมองไอ้หน้าหนวดไม่ออกว่าเจ๋งแค่ไหน คิดแค่ว่าเขาเป็นคนรวย ก็เลยตกลงไป
ในร้านชานี้ ก็เป็นธุรกิจของจางกงหมิง
ขึ้นชื่อว่าเป็นบ่อนที่หนึ่ง กลับมีการหลอกลวงเกิดขึ้น
เรื่องจบ จางกงหมิงกับนักต้มตุ๋นคนนี้ก็แบ่งคนละล้าน จางกงหมิงตอนนั้นไม่แคร์ ถ้าจบเรื่องไอ้หน้าหนวดมาหาเรื่อง เขาก็ไม่กลัว
ยังไงเขาก็เป็นลูกพี่ใหญ่ของเขตเมืองตะวันออก พูดอะไรก็ทำต่อหน้า จางกงหมิงไม่แคร์ แล้วนับประสาอะไรกับพอจบเรื่องแล้วมาหาถึงที่ล่ะ？
แต่จางกงหมิงคิดไม่ถึง ไอ้หน้าหนวดคนนี้จะแก้ปัญหาที่ต้นตน โดยการจับตัวภรรยาเขาไป
“จางกงหมิง จุดประสงค์ที่คุณเปิดร้านชานี้เพื่ออะไร หลอกเอาเงิน หรือว่าตัวเองชอบจิบชา？” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างไม่รีบร้อน
จางกงหมิงไม่ตอบ ก็พูด： “เพื่อน ผมกับนักต้มตุ๋นนั่นไม่สนิทกันเลย ดังนั้นแผนทุกอย่างเขาวางไว้ ผมก็แค่เอาเงินเขามาหน่อยๆ ถ้าเกิดเรื่องผมก็รับผิดชอบ”
ไม่รอจางกงหมิงพูดจบ ไอ้หน้าหนวดก็พูดขำๆ ： “ใช่ นี่ไม่ใช่เกิดเรื่องแล้วเหรอ？คุณสามารถช่วยเขาแก้ปัญหาได้ ปัญหาเขาก็คือผม ดังนั้น ตอนนี้คุณควรจัดการผม”
ไอ้หน้าหนวดหยิบกริชออกมาจากที่นั่งตัวเอง โยนไปที่จางกงหมิง： “มาสิ ลงมือ ผมได้ยินว่าคุณฝีมือดี”
จางกงหมิงขมวดคิ้ว ไอ้หน้าหนวดแทบจะมองตัวเองออก
“คุณก็รู้ว่าผมไม่กล้าฆ่าคุณ ทำไมต้องเล่นแง่ด้วย？”
จางกงหมิงพูดอย่างเย็นชา： “ในเมื่อคุณมาหาถึงที่ คิดอย่างไรกันแน่ ก็พูดตรงๆ เถอะ”
นักพูดมือดีที่แข็งแกร่งที่สุดจะเป็นคนที่ตัดสินความเป็นความตายของคุณ ในเมื่อไม่บอกเงื่อนไขของตัวเองมาตลอด ทำให้ขีดจำกัดที่อยู่ในใจของคุณขาดลง！
เวลานี้ ความอดทนในใจของจางกงหมิงพังโดยสิ้นเชิง
ไม่ว่าไอ้หน้าหนวดเสนอเงื่อนไขใดๆ จางกงหมิงก็ยอมทั้งนั้น
ส่วนไอ้หน้าหนวดกลับยังนิ่งๆ ไม่รีบร้อน และเทชาร้อนให้จางกงหมิง： “จิบชาร้อนๆ นี่สิ”
“เร็วหน่อย” เพิ่งเท ไอ้หน้าหนวดก็ดื่มไปหมด
ถือว่าตั้งแต่เข้ามา ไอ้หน้าหนวดโมโหครั้งแรก
จางกงหมิงไม่ลังเลสักนิด เขามองน้ำนี้เพิ่งต้ม จนตอนนี้ยังเดือดอยู่ ถึงนี่จะเป็นน้ำต้มร้อยองศา แต่เขาก็ยังทำ โดยดื่มน้ำต้มนี้ไป
จางกงหมิงอดทนกับความร้อน ได้แต่กลืนลงไป
“อร่อยไหม？เอาอีกแก้วไหมล่ะ？” พูดไป ไอ้หน้าหนวดก็เทให้จางกงหมิงอีกแก้ว
จางกงหมิงก็ยังไม่ลังเลใดๆ เขาดื่มหมด ก็แค่ตาแดง คอก็ลวกจนพูดไม่ออก
“มาอีกแก้ว” ไอ้หน้าหนวดแทไปอีกแก้ว
จางกงหมิงดื่มไปอีกแก้วที่สาม กำหมัดแน่นขึ้นมา เล็บที่ไม่ได้ตัดมานานก็แทงเข้าฝ่ามือ เลือดทีละหยด ไหลลงจากมือเขา หล่นไปที่พื้น
ไอ้หน้าหนวดยิ้มอย่างพอใจ： “คุณนี่แมนจริงๆ”
“จะ……จะ……ปล่อยภรรยาผมได้ยัง？” จางกงหมิงตาแดง ส่วนคอก็พูดไม่ค่อยออกแล้ว
ไอ้หน้าหนวดส่ายหน้า： “จางกงหมิง ถ้าผมปล่อยภรรยาคุณตอนนี้ คนของคุณก็ลุยเข้ามาเลยสิ ผมกับลูกน้องผม ถึงไม่ตายก็ถูกคนเล่นงานจนพิการ”
“ดังนั้น ก่อนที่พวกเรายังไม่หลุดพ้นวิกฤต ก็ไม่สามารถปล่อยภรรยาคุณไปได้”
ไอ้หน้าหนวดพูด： “คุณน่าจะรู้จุดนี้ดีนะ”
“งั้นคุณต้องการอะไร？” จางกงหมิงพูดไม่ออก หากระดาษกับปากกา เขียนไปประโยคหนึ่ง ส่งให้ไอ้หน้าหนวดดู
ไอ้หน้าหนวดพยักหน้า พูด： “ที่ผมต้องการง่ายมาก”
“ผมเป็นนักการพนัน เกลียดพวกนักต้มตุ๋นมาก ถึงคุณไม่ได้ลงมือ แต่ก็ร่วมมือกับนักต้มตุ๋นกันหลอกผม”
ไอ้หน้าหนวดพูดนิ่งๆ ： “ดังนั้น อย่างแรกที่ผมต้องการ คือมือของคุณ”
จางกงหมิงหยิบกริชที่พื้น มองแล้วจะตัดมือของตัวเอง ดีที่ตอนนี้ จู่ๆ ลูกพี่หลินก็รีบมา จับแขนของจางกงหมิงไว้
“โง่หรือไงล่ะ！”
“ไม่มีมือ ก็เป็นคนพิการ” ลูกพี่หลินกัดฟันพูด
วางกริชลง จางกงหมิงเขียนหนึ่งประโยค ส่งให้ลูกพี่หลิน： “ภรรยาผมอยู่ในมือเขา”
ลูกพี่หลินมองจางกงหมิง พูดด้วยใบหน้าโมโห： “ทำไมน้องสาวฉันมีลูกโง่แบบนี้นะ ไม่มีภรรยาคนนี้แล้ว หาอีกคนจะเป็นไรไป！”
“ตงไห่มีสาวสวยตั้งมากมาย นอกจากชิงชิง คุณอยากได้ใคร ลุงช่วยคุณไปสู่ขอได้！”
“ดูสิว่าใครไม่กล้าตกลง！”
จางกงหมิงเขียนไปอีก： “ผมต้องการแค่ยิงจื่อ！”
“จริงๆ เลยห่าเอ๊ย” ลูกพี่หลินมองจางกงหมิงอย่างหมดคำพูด： “เสียดายที่ผมชมว่าคุณเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดที่เคยเจอ ทำไมจู่ๆ แค่ผู้หญิงคนเดียว ก็โง่ได้ขนาดนั้น”
ไอ้หน้าหนวดมองลูกพี่หลิน หัวเราะ： “คนนี้คงเป็นลุงของจางกงหมิง ลูกพี่หลินสินะ”
“คนอะไรกันแน่วะ” ลูกพี่หลินหันหน้าไป มองไอ้หน้าหนวดอย่างเยือกเย็น： “ผมเป็นคนหยาบกระด้าง อย่าได้มาลองดีกับผมนักเลย”
“เก็บความหน้าซื่อใจคดของคุณไปซะ หลานชายผมเอาเงินคุณไป จ่ายคืนคุณก็จบแล้วไหม ทำไมต้องฆ่าล้างให้หมดแบบนี้！”
“คุณอยากไปจากตงไห่แล้วเหรอ？” ลูกพี่หลินพูดขู่
“ผมไปจากตงไห่ได้หรือไม่ ไม่ใช่ว่าเป็นคำพูดของคุณกับหลานชายคุณคำเดียว？”
ไอ้หน้าหนวดยิ้มนิ่งๆ ： “พวกคุณให้ผมอยู่ ผมก็อยู่ ให้ผมตาย ผมก็ตาย ชีวิตผมกับลูกน้องของผม ต่างอยู่ในกำมือพวกคุณ”
“คุณเข้าใจก็ดี” ลูกพี่หลินทำเสียงฮึดฮัด： “ในเมื่อคุณเข้าใจตรงนี้ งั้นพวกเราก็คุยกันดีๆ”
“ไอ้หนุ่ม ผมแนะนำนะ รักษาชีวิตไว้เถอะ แล้วก็รักษาชีวิตพวกลูกน้องคุณด้วย อย่าทำอะไรแข็งข้อไป อย่าให้หนทางชีวิตของตัวเองถูกทำลาย”
ลูกพี่หลินขมวดคิ้ว พูดอย่างเผด็จการ： “ผมให้เวลาคุณแค่สิบนาที บอกเงื่อนไขคุณมา”
“แต่ผมบอกไว้ก่อน จะทำร้ายคนไม่ได้ ไม่ว่าเป็นหลานชายผม หรือว่าภรรยาของหลานชายผม คุณก็ทำร้ายไม่ได้”
ลูกพี่หลินพูด： “ไม่อย่างนั้น ผมก็จะฆ่า！”
“อย่างมากก็ไม่ต้องสนชีวิตของภรรยาหลานชายผมหรอก ผมจะกินเนื้อคุณเอง！”
