บทที่ 135 ตัวตนถูกเปิดเผย ฆ่าคนปิดปาก
“น้อยไปแม้แต่แดงเดียว ฉันจะฆ่าแกแน่!” ชายกักขฬะกล่าวอย่างเย็นชา
แม้ว่าตอนนี้หลี่ฝางจะกลัวอย่างมาก แต่สมองของเขากลับแจ่มชัดยิ่งกว่าตอนไหนๆ
โดยทั่วไป ก่อนการลักพาตัว ผู้ลักพาตัวจะทำการตรวจสอบอย่างละเอียดเกี่ยวกับเจ้าของเงิน เช่น เจ้าของเงินมีเงินเท่าไหร่ และสามารถให้เงินได้เท่าไหร่ จากนั้นจึงค่อยขอค่าไถ่ได้ตามสมควร
สำหรับหลี่ฝาง แม้ว่าตัวเขาจะมีมูลค่าหลายพันล้านหยวน แต่เป็นเพราะเขาซ่อนตัวอย่างมิดชิด อย่าว่าแต่โจรเรียกค่าไถเลย กระทั่งมู่เสี่ยวไป๋ยังตรวจสอบไม่เจอ
แล้วคนกลุ่มนี้ พวกมันเล็งเป้ามาที่ตนเองได้ยังไงกัน?
เอ่ยปากมาก็เป็นเงินห้าล้าน ไม่ใช่เงินก้อนเล็กๆ เลยสักนิด
หลี่ฝางรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติๆ แต่ผิดปกติที่ตรงไหน หลี่ฝางกลับคิดไม่ออก
“พี่ใหญ่ ฉันมีเงินมากขนาดนั้นที่ไหนกัน”
“รถเบนซ์G-Classคันนั้น ฉันซื้อมาโอ้อวดเท่านั้น ฉันมีเงินทั้งหมดอยู่เพียงสามล้านหยวน ซื้อรถมาก็ใช้ไปมากกว่าสองล้านหยวนแล้ว เหลือแค่เพียงหนึ่งล้านเท่านั้น” หลี่ฝางมองไปที่ผู้ลักพาตัวทั้งสามและเอ่ยถาม “ทำไม หนึ่งล้านไม่พอแบ่งกันหรือ?”
“หนึ่งล้านคนแบ่งสามคน แต่ละคนได้แค่ 300000กว่าเท่านั้น แกคิดว่าพวกเราจะยอมก่ออาชญากรรมเพื่อเงินแค่ 300000 หรือยังไง?” ชายสวมหน้ากากยิ้มเย็น
ในมือของเขาถือฝืนและเขานั่งยองๆ ลง จากนั้นจึงชี้ปากกระบอกปืนไปที่หัวของหลี่ฝางอีกครั้ง “ฉันมีข้อมูลที่น่าเชื่อถือได้ บนตัวแกคุณมีเงินมากมายอยู่”
“ต่อให้เบนซ์G-Classคันนั้นแกจะซื้อเต็มจำนวน บนตัวนายก็ยังคงมีเหลืออยู่อีกอย่างน้อยสามล้านหยวน”
“เอาอย่างนี้ พวกเราไม่ต้องการเงินห้าล้าน ขอแค่สามล้านเท่านั้น” ชายสวมหน้ากากกล่าว
“พี่ใหญ่ ไม่ได้ตกลงกันแล้วหรือว่าจะเรียกห้าล้าน? ทำไมถึงได้น้อยไปสองล้าน?” ชายกักขฬะมองชายสวมหน้ากากอย่างสงสัย
ชายสวมหน้ากากมองไปที่ชายกักขฬะและเอ่ยเสียงเบา “เจ้าโง่ ไอ้เด็กนี่ใช้เงินซื้อรถเบนซ์ไปสองล้าน ไหนเลยจะมีเงินห้าล้านมาให้พวกเรา”
“สามล้านก็ได้ พวกเราคนละหนึ่งล้าน” ชายกักขฬะนิ่งคิดและพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
หลี่ฝางคิด และเห็นด้วยเช่นกัน
ตอนนี้ในบัตรของหลี่ฝาง มีอยู่กว่า 20 ล้าน
ตราบใดที่ชายสวมหน้ากากเหล่านี้ไม่ทำร้ายตัวเองและเซี่ยลู่ ให้พวกเขาไปสามล้านก็ไม่เป็นอะไร
แต่หลี่ฝางเป็นกังวลว่า หากคนสวมหน้ากากพวกนี้พูดไม่เป็นคำพูด ได้เงินแล้วบิดพลิ้วขึ้นมาจะทำอย่างไร?
“ฉันจะให้เงินแกยังไง?” หลี่ฝางถาม
“โอนเงินเข้าบัตรนี้ แกโอนมาก่อน พรุ่งนี้พอพวกเราได้รับเงินแล้ว จะปล่อยแกไปเอง” ชายสวมหน้ากากให้หมายเลขบัตรแก่หลี่ฝาง
“แต่ฉันจะเชื่อพวกแกได้ยังไง? เกิดพวกแกได้เงินขึ้นมาแล้วบิดพลิ้ว?” หลี่ฝางถาม
ชายสวมหน้ากากหัวเราะ จากนั้นจึงทิ่มปืนไปที่หน้าผากของหลี่ฝาง “ข้อแรก แกไม่มีทางเลือก”
“ข้อสอง ถ้าพวกเราจะบิดพลิ้วจริงๆ ก็คงไม่มานั่งสวมหน้ากากอยู่อย่างนี้” ชายสวมหน้ากากกล่าว
หลี่ฝางคิด ถ้าอีกฝ่ายต้องการจะบิดพลิ้วและเอาชีวิตคนขึ้นมาจริงๆ ทำไมยังต้องสวมหน้ากากอยู่อีก? มันไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นนี่?
ดูเหมือนว่าชายสวมหน้ากากเหล่านี้ จะแค่ต้องการเรียกค่าไถจริงๆ
หลี่ฝางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และโอนเงินออกไป
แต่ในเวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือของหลี่ฝางก็ส่งเสียงดังเตือนขึ้นมา เป็นข้อความแจ้งการหักเงินทาง SMS
“เรียบร้อย โอนไปแล้ว” หลี่ฝางยิ้ม และหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
“เอามันมา!” ชายสวมหน้ากากเอื้อมมือออกและเอ่ยขึ้น
“อะไร?”
“โทรศัพท์มือถือ ฉันจะดูว่าแกยังมีเงินอยู่เท่าไหร่” ชายสวมหน้ากากกล่าว
ทันใดนั้นหัวใจของหลี่ฝางก็เยียบเย็นลง ในบัตรของเขายังมีเงินอยู่มากกว่า 17 ล้านหยวน ถ้าถูกพบเข้า คงต้องโดนปล้นไปทั้งหมดแน่!
โดยไม่รอให้หลี่ฝางเห็นด้วย ชายสวมหน้ากากเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าของหลี่ฝางมาทันที
“ปลดล็อก” ชายสวมหน้ากากกล่าวอย่างเย็นชา
หลี่ฝางไม่เต็มใจอยู่บ้าง แต่ชายสวมหน้ากากก็เอ่ยขึ้นทันที “ทำไม แกอยากกินลูกปืน?”
หลี่ฝางคิดในใจ ช่างเถอะ เงินไม่มีก็แล้วไป มีชีวิตรอดก็พอ
หลี่ฝางพยายามปลอบใจตัวเองอย่างเต็มที่ เมื่อชายสวมหน้ากากเห็นตัวเลขชุดยาว ทั้งตัวก็ตื่นตะลึงไป
“เสี่ยวชี แกดูสิ นี่มันเท่าไหร่” มือของชายสวมหน้ากากสั่นเล็กน้อย เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้ชายกักขฬะ
“ลูกพี่ เลอะเลือนหรือไง ทำไมถึงได้เรียกชื่อเล่นผมออกมา!” ชายกักขฬะโมโหอยู่บ้าง
เรียกชื่อเล่นเขาแบบนี้ ก็เป็นเรื่องง่ายมากที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาออกไป
“แกรีบมาดู นี่มันเท่าไหร่?” ชายสวมหน้ากากไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ และเอาข้อความโทรศัพท์มือถือไปให้ชายกักขฬะดู
“ลูกพี่ พี่เป็นอะไรไป ทำไม กระทั่งเลขก็นับไม่ได้แล้ว?” ชายกักขฬะหัวเราะเยาะ
แต่เมื่อชายกักขฬะมองลงไปที่ข้อความในโทรศัพท์มือถือ เขาเองก็มึนไปด้วยเช่นกัน
เขาคว้าโทรศัพท์มือถือจากชายสวมหน้ากากมาถือไว้ในมือและอ่านออกเสียงพึมพำ “หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน สิบล้าน…”
“แม่เจ้า นี่มัน 17 ล้าน!” พี่ชายสกินเฮด ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น
เขากลืนน้ำลายและมองไปที่หลี่ฝางท่าทีไม่อยากเชื่อ “เจ้าเด็กอย่างแกเป็นใครกันแน่ ทำไมในบัตรถึงได้มีเงินมากมายขนาดนั้น?”
“เสี่ยวชี มีเงินกว่า 17 ล้านจริงหรือ?” เมื่อครู่ชายสวมหน้ากากยังคิดว่าตนดูผิดไป
“ผมดูไปสามรอบ เป็น 17 ล้านจริงๆ!”
“พี่ชายสกินเฮด พวกเรารวยแล้ว!” ชายกักขฬะตื่นเต้นมากจึงกอดชายสวมหน้ากาก
“พี่ชายสกินเฮด?” หลังจากได้ยิน หลี่ฝางก็นึกขึ้นได้ทันที
เสียงที่คุ้นเคยนี่มัน ก็คือชายสกินเฮดไม่ใช่หรอกหรือ?
“แกคือชายสกินเฮด?” หลี่ฝางเอ่ยออกไปตามจิตใต้สำนึก แต่ต่อมาหลี่ฝางก็นึกเสียใจ
หากตนรู้จักตัวตนของอีกฝ่าย ก็เท่ากับเป็นการคุกคามอีกฝ่ายแล้ว แบบนี้ อีกฝ่ายมีแนวโน้มที่จะเลือกฆ่าปิดปากแทน
ชายสวมหน้ากากยกแขนขึ้น และตบลงบนใบหน้าของชายกักขฬะอย่างแรง “ไอ้โง่เอ้ย แกเรียกชื่อฉันทำไม!”
ชายสวมหน้ากากกัดฟันแน่น และโมโหขึ้นมา
“พี่ พี่ก็เรียกชื่อผมนี่” ชายกักขฬะไม่พอใจเล็กน้อย
“ไอ้เฮี้ยเอ้ย!” ชายสวมหน้ากากด่าออกมาเสียงดัง และถอดผ้าคลุมศีรษะของตัวเองออก
หลังจากถอดออก หลี่ฝางก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจมากขึ้น ชายสกินเฮดเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองแล้ว สำหรับหลี่ฝางแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่
“เป็นแกจริงๆ” หลี่ฝางมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคย ทั้งไม่คาดคิดแต่ก็ยังมีความสมเหตุสมผลอยู่ในนั้น
วันนั้นในภูเขาเหลือง ชายสกินเฮดค้นพบยอดเงินในบัตรธนาคารของหลี่ฝาง แต่เขากลับไม่ได้บอกหลี่หลง และเก็บเอาไว้เป็นความลับ
อันที่จริง ชายสกินเฮด วางแผนเอาไว้นานแล้ว เมื่อเขาหมดหวังเมื่อไหร่ก็จะมาลักพาตัวหลี่ฝาง และเรียกเงินจากบัตรของหลี่ฝางไป
ใบหน้าของชายสกินเฮด เผยรอยยิ้มโหดเหี้ยม มันมองไปที่หลี่ฝางและเอ่ย “หลี่ฝาง แกช่างทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงๆ วันนั้นบัตรของแกมีเงินเพียง 6 ล้านกว่าหยวน แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเพียงแค่ไม่กี่วัน บัตรแกจะมีเงินเพิ่มมาอีกมากมาย”
“เอาเถอะ ฉันไม่พูดไร้สาระกับแกแล้ว เอาเงินมาให้ฉันทั้งหมด” ชายสกินเฮด กล่าวอย่างเย็นชา
“แกต้องการทั้งหมด?” หลี่ฝางถาม
“ใช่ ทั้งหมด สิบเจ็ดล้าน เอามาให้ฉัน” ในตอนนี้ สีหน้าของชายสกินเฮด เย็นชาอย่างยิ่ง
หลี่ฝางหายใจเข้าลึก “ฉันสามารถให้เงินแกได้ แต่แกจะรับประกันความปลอดภัยของฉันได้ยังไง?”
“ตอนนี้ตัวตนของแกถูกเปิดเผยไปแล้ว แกคงไม่ฆ่าฉันปิดปากใช่ไหม?” หลี่ฝางถามอย่างความระมัดระวัง
“ฉันบอกแล้ว ว่าฉันแค่อยากได้เงิน”
“ขอแค่ให้เงินฉันมาแต่โดยดี ฉันจะไปเอาชีวิตแกได้ยังไง?” ชายสกินเฮดเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
หลี่ฝางรู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง เขามองไม่ออกว่าชายสกินเฮดกำลังคิดอะไรอยู่
หลี่ฝางขมวดคิ้วและเอ่ย “เงินไม่สำคัญ ให้นายทั้งหมดก็ยังได้ แต่ฉันแค่ถามว่า นายจะรับประกันความปลอดภัยฉันยังไง?”
นี่คือ 17 ล้าน ด้วยเงินจำนวนนี้ ชายสกินเฮดสามารถหลบหนีไปที่ใดก็ได้ในโลกนี้
“ไม่มีการรับประกัน”
ชายสกินเฮดยิ้มอย่างเย็นชา เขาวางปืนบนศีรษะของหลี่ฝาง “แกไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้มีทางเลือกเดียวเท่านั้นตรงหน้าแก ก็คือจะต้องเชื่อฉันอย่างที่ไม่มีเงื่อนไข เชื่อว่าฉันจะปล่อยแกไปหลังจากได้เงิน”
หลี่ฝางกัดฟันแน่น ตอนนี้เขาถูกเล่นงานแล้วจริงๆ
ชายสกินเฮด พูดถูก ตอนนี้เขามีแค่ทางเลือกเดียวเท่านั้น ก็คือเชื่อฟังอย่างไม่มีเงื่อนไข มิฉะนั้น เขาจะต้องตาย
ให้เงินไปเสียแต่โดยดี บางทีอาจมีโอกาสได้แลกชีวิตคืนมา
“เร็วเข้า ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด” ชายสกินเฮด เอ่ยเร่งอย่างโหดเหี้ยม
สีหน้าของชายสกินเฮด น่ากลัวอย่างยิ่ง ราวกับปีศาจที่บ้าคลั่ง
“ถ้าปืนลั่นไปคงไม่ดีเท่าไหร่” ชายสกินเฮด กล่าว
“ไอ้เด็กหน้าเหม็น รีบโอนเถอะ” ชายกักขฬะยืนอยู่ข้างๆ และหัวเราะเยาะ
“ได้ หวังว่าพวกแกจะรักษาคำพูด” หลี่ฝางพูดอย่างหมดหนทางและโอนเงินไปอย่างช้าๆ
หลังจากครู่หนึ่ง หลี่ฝางก็พูดขึ้น “เงินโอนไปแล้ว แกจะปล่อยพวกเราไปเมื่อไหร่”
“ปล่อยพวกแกไป?”
“แกรู้ตัวตนของฉันแล้ว อาศัยอะไรที่ฉันจะต้องปล่อยพวกแกไปด้วย?” ชายสกินเฮด กล่าวด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว
